Een Nacht Met De Onaanraakbaren / door: David Maybury

Een Nacht Met De Onaanraakbaren

door: David Maybury –  PAO Web – 3 Februari 2022

Ik woon in het centrum van Ottawa, midden in het protest van het trucker-konvooi. Ze bivakkeren letterlijk onder mijn slaapkamerraam. Mijn nieuwe buren zijn vrijdag bij mij ingetrokken en zij schijnen vastbesloten te blijven.

Ik heb veel gelezen over hoe mijn nieuwe buren zouden zijn, meestal van verslaggevers en columnisten die schrijven vanuit verre uitkijkpunten ergens in het mediahart van Canada. Blijkbaar zijn de mensen die het stukje asfalt naast mijn slaapkamer bewonen blanke supremacisten, racisten, haatzaaiers, pseudo-Trumpiaanse zwendelaars, en zelfs QAnon-achtige gekken.

Ik heb een perfect uitzicht op Kent Street – de absolute ground zero van het konvooi. s, Morgens zie ik enkele demonstranten uit hun vrachtwagens komen om hun benen te strekken, maar meestal blijven ze de hele dag in hun cabines zitten toeteren. s Avonds zie ik kleine groepjes ineengedoken in rustige gesprekken in hun nieuw gevonden kameraadschap. Er wordt ’s nachts niet getoeterd.
Wat ik niet opgemerkt heb, zelfs niet één keer, zijn verslaggevers van één van de nieuwsagentschappen van Canada die tussen de vrachtwagens lopen om uit te zoeken wie deze mensen zijn.

Gisteravond besloot ik dus dat te doen – ik stelde me voor aan mijn nieuwe buren.

Om 22.00 uur begon ik aan mijn wandeling langs – en in – Kent Street. Ik voelde mij zenuwachtig. Zouden deze mensen tegen mij schreeuwen? Mijn kleren, mijn houding, zelfs de manier waarop ik loop, schreeuwde dat ik een buitenstaander ben. Alle vrachtwagens stonden te gloeien in de late avondmist, stationair draaiend om de warmte te bewaren, maar allemaal met onheilspellend donkere interieurs. Toen ik midden in het konvooi stond, voelde ik mij helemaal alleen, alsof deze reusachtige monsters niet door mensen bestuurd werden, maar in plaats daarvan autonome transformatierobots uit een of ander science fiction universum waren, die voor de nacht in de oplaadmodus waren gegaan. Terwijl ik verder reed, begon ik tussen de cabines groepjes mensen op te merken die sigaretten uitdeelden of lichtjes lachten. Ik zweeg en ging verder. Vlakbij zag ik een zware pick-up, en toen ik het silhouet van een persoon op de bestuurdersstoel zag, zwaaide ik. Een jongeman, waarschijnlijk midden twintig, deed het raampje omlaag, zei gedag en ik stelde me voor. Zijn vriendin lag achterover tegen de deur aan de passagierskant, met een kussen om haar op te tillen, terwijl ze een film op haar telefoon bekeek. Ik kon gemakkelijk merken dat het een paar ongemakkelijke nachten waren geweest. Ik vroeg hoe ze zich voelden en ik vertelde dat ik aan de overkant woonde. Onmiddellijke verbazing spoelde over het gezicht van de jongeman. Hij zei: “Jullie moeten ons wel haten. Maar niemand toetert na 18 uur!” Dat is waar. Als iemand die vlak boven het konvooi woont, is er ’s nachts geen lawaai. Ik zei: “Nee, ik haat niemand, maar ik wilde iets over jullie te weten komen.” De twee kwamen uit Sudbury Ontario, en waren vrijdag met het grootste deel van de truckers aangekomen. Ik vraag wat zij hoopten te bereiken, en wat zij wilden. De jonge vrouw op de passagiersstoel schoof naar voren, opgewonden om te delen. Zij zeiden dat zij geen land wilden dat mensen dwong om medische behandelingen te ondergaan, zoals vaccins. Er was geen zweem van samenzweringstheorieën in hun gesprek met mij, geen zweem van racistische ondertoon of hatelijke demagogie. Ik heb hun niet gevraagd of zij het vaccin hadden genomen, maar zij waren onvermurwbaar dat zij geen anti-vaxers waren.

De volgende man die ik tegenkwam, stond voor de grote vrachtwagens aan de kop van het kruispunt. Hij was al voorbij de middelbare leeftijd en een beetje mager, maar hij had een gezicht dat een leven lang buiten werken deed vermoeden. Ik stelde mij voor en hij vertelde mij dat hij uit Cochrane, Ontario kwam. Hij wees er ook trots op dat hij de blokkapitein was die de orde hielp handhaven. Ik dacht, o nee, hij is misschien wel de enige die de boel in de hand houdt; is het allemaal wel zo hachelijk? Ik vroeg fijntjes hoe moeilijk zijn taak was om de vrede te bewaren, maar ik hoorde al snel dat dat niet echt was wat hij deed. Hij organiseerde de vuilnisophaling onder de cabines, stelde sneeuwruimploegen samen om de trottoirs te schuiven en de sneeuw die zich op de weg ophoopt op te ruimen. Hij heeft zelfs een zoutploeg voor de trottoirs. Hij brulde trots in een onbedwingbare lach “Wij zorgen beter voor de wegen en stoepen dan de stad.” Ik zwaaide gedag en ging verder naar het volgende blok.

Mijn volgende ontmoeting was met een man, gekleed in een donkerblauwe overall van de winkelvloer. Hij leek zwijgzaam en stond een beetje apart van de kleine menigte die zich achter zijn taxi vormde om ’s avonds laat te roken. Hij was afkomstig uit de Annapolis Valley, Nova Scotia. Hij bezat zijn eigen tuig, maar hij reed slechts af en toe vrachtwagen, zijn hoofdberoep was zelfstandig monteur voor zware voertuigen. Hij had zijn zaak gesloten om naar Ottawa te rijden, want hij zei: “Ik wil niet dat mijn nieuwe kleindochter in een land woont dat iemand zijn broodwinning zou ontnemen omdat hij zich niet heeft laten inenten.” Hij stelde mij voor aan de groep naast ons. Een jonger publiek, ik kan mij hun bebaarde gezichten herinneren, uit Athabasca, Alberta, en Swift Current Saskatchewan. Het weer was warmer geworden, en het begon lichtjes te regenen, maar ook zij waren opgewonden om mij te vertellen waarom zij naar Ottawa gekomen waren. Zij vonden dat zij moesten opstaan tegen een regering die niet begrijpt hoe hun leven is. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet hoe hun leven is – een groep jonge mannen die de hele dag buiten werken met gereedschap dat zij niet eens bezitten. Vaccinmandaten zijn voor hen een brug te ver. Maar nogmaals, geen spoor van anti-vax samenzweringstheorieën of gestoorde ideologie.

Ik zocht mijn weg terug door de vrachtwagens, mijn volgende halte bracht mij bij een man van Oost-Indische afkomst in gesprek met een jongeman uit Sylvan Lake, Alberta. Zij vertelden mij hoe zij het nieuws over het vertrek van O’Toole uit het leiderschap van de Conservatieven volgden en dat het hen niet beviel hoe in de regering zoveel macht in zo weinig handen is samengesmolten.

Het begon harder te regenen; ik ging snel door het kruispunt naar het volgende blok. Deze keer zwaaide ik naar een chauffeur in een van de grote vrachtwagens. Door de regen was het moeilijk hem te zien, maar hij stelde zich voor, een oudere man, hij was uit New Brunswick komen rijden om zijn steun te betuigen. Vlak achter hem stelden enkele jongemannen uit Gaspésie, Quebec zich aan mij voor in hun beste Engels. Op dat moment begonnen de mensen mij op te merken – deze man uit Ottawa die aan de overkant van de straat woont – gewoon eerlijke gesprekken te voeren met het konvooi. Velen voelden een diep gevoel van misbruik door een machtige regering en dat niemand denkt dat zij ertoe doen.

Achter de menigte uit Gaspésie zat een stretchwagen, van het soort dat je vaak geassocieerd ziet met industriële schoonmakers. Ik kon de schaduw van een man zien die uit de achterkant leunde, terwijl hij een kleine houtskool BBQ op het trottoir naast zijn voertuig plaatste. Hij stelde zich voor en vertelde mij dat hij van een van de reservaten op Manitoulin Island was. Hier was ik in gesprek met een inheemse man die er hevig trots op was deel uit te maken van het konvooi. Hij liet mij zijn medicijnwiel zien en wees op de kleuren ervan, rood, zwart, wit en geel. Hij zei dat er een boodschap van genezing in zit voor alle mensenrassen, dat wij samen kunnen komen omdat wij allemaal mensen zijn. Hij zei: “Als u ooit op Manitoulin Island bent, kom dan naar mijn reservaat, ik zou u graag mijn gemeenschap laten zien.” Ik besefte dat ik getuige was van iets diepzinnigs; ik weet niet hoe ik het volledig kan uitdrukken.

Naarmate de nacht vorderde en de regen in sneeuw veranderde, herhaalden die gesprekken zich. De man uit Newfoundland met zijn bullmastiff, een jong stel uit British Columbia, de groep uit Winnipeg die samen wat zij noemen “Manitoba Corner ” vormen, allemaal met soortgelijke verhalen. In Manitoba Corner sprak een onstuimige zwaar getatoeëerde man mij aan vanuit de cabine van zijn dually pick-up truck – een man met een uiterlijk dat zo op de set van een of andere motorfilm gepast zou hebben – die mij erop wees dat er geen symbolen van haat in het konvooi te zien zijn. Hij zei: “Ja, er was in het weekend een of andere clown met een nazivlag, en we weten niet waar hij vandaan komt, maar ik zal je wat zeggen, als we iemand met een nazivlag of een confederatievlag zien, dan schoppen we zijn tanden eruit. Niemand is hier een nazi.” Manitoba Corner gaf daar allemaal een gil op.

Toen ik eindelijk op weg naar huis ging, na tot diep in de nacht met tientallen truckers gepraat te hebben, besefte ik dat ik uit elke provincie iemand ontmoet had, behalve uit PEI. Zij hebben allen een diepe liefde voor dit land. Zij geloven erin. Zij geloven in Canadezen. Dit zijn de mensen op wie Canada vertrouwt om zijn infrastructuur op te bouwen, zijn goederen te leveren, en de rangen van zijn leger te vullen in tijden van oorlog. De grootste zorg die zij hebben is dat de vaccinatiemandaten een onaantastbare klasse van Canadezen creëren.

Zij hebben geen hoogdravende argumenten uit Plato’s Republiek, Locke’s traktaten, of Bagehot’s interpretatie van de parlementaire systemen van Westminster. In plaats daarvan zien zij dat hun regering bereid is een klasse van mensen buiten de grenzen van de samenleving te duwen, hun een bestaan te ontzeggen, en hun het volwaardig lidmaatschap te ontzeggen in het meest gastvrije land ter wereld; en zij zeiden: genoeg. Gisteravond heb ik geleerd dat mijn nieuwe buren geen monsterlijke gezichtsloze bezettingsmenigte zijn. Zij zijn ons moreel geweten dat ons – met elke klap van hun hoorns – herinnert aan wat wij nooit hadden mogen vergeten: Wij zijn geen land dat van onze burgers een onaantastbare klasse maakt.

Auteur David

WIJ HET VOLK STAAN OP! GO CANADA!

Het doet ons hart goed te zien hoe de mensen achter de Truckers staan. De steun voor de Truckers is geweldig. De mensen helpen door hen te voeden en aan te moedigen. Deze beweging voor Vrijheid gaat de hele wereld over!

Vertaling: Reinier