Zijn wij Engelen-mensen…? / Tineke Nijsten

 Zijn wij Engelen-mensen…?

2017 ©  Tineke Nijsten | deze versie: WantToKnow.nl/bex

Hallo lieve lezer, ik ben Tineke. Ik herinner mij mijn ontstaan in de Kosmos en mijn komen naar deze Aarde: MIJN SPRONG NAAR HET DONKERE LAND….een nogal traumatische ervaring!! Dit wist ik uit te drukken in o.a. een 12-tal schilderijen waarvan de getoonde afbeelding de 2e is: ‘Verzonken in  Oorspronkelijke Eenheid droom ik van een Nieuw Bestaan’..

In 1940 werd ik geboren en kreeg een ‘normale’ Rooms-Katholieke-opvoeding, compleet met Engelen en al. Bij de ‘Hernieuwing van de Doopbelofte’, ik was toen 12 jaar , liet mijn Stem zich duidelijk horen en zei: “Aan deze belofte zul je je niet houden, je leven zal heel anders gaan”.. En in de loop van tijd ‘vergat’ ik dan ook alles wat met de Rooms Katholieken te maken had!

Al vroeg ging ik op zoek naar  ‘stilte’….En deze vond ik uiteindelijk steeds weer terug in een Natuurlijke Manier van mediteren, een contact maken met mijn ZELF, mijn oorspronkelijke Wezen. Hierop volgend kreeg ik in 1978 een 3-Daagse Inwijding van binnenuit,  gewoon op mijn kamer, thuis….Van af dat moment was ik helderziend, helderhorend, heldervoelend, helderwetend, kortom PARA-normaaĺ, een vreselijk woord, omdat in mijn beleven ik eindelijk NORMAAL geworden was..!!

Sindsdien ben ik een healer.. Sindsdien zie ik bij mensen vaak ook hun vleugels (of niet), in het bijzonder wanneer ik hen tot mediteren breng, een teken dat ze de aansluiting op hun Innerlijke BRON hebben gevonden. Ik stond daar verder nooit zo bij stil, totdat.. Ja, totdat mijn jongste zusje overleed in 2011….Vlak na haar overgaan merkte ik dat zij ‘de weg’ niet kon vinden.

Mijn jongste zus overlijdt en ik help haar naar het Licht..
Zij bleef hangen in de tussen-wereld,  waar ik haar maar niet kon bereiken! Plotseling vroeg ik mij af of een remedie haar nog zou kunnen helpen, dus toen belde ik een vriendin: “Ja hoor, er zijn remedies die ook na het overlijden hun werk nog kunnen doen!” Wat een opluchting en, wat prachtig!! Toch wilde ik nog even wachten met het uitzoeken ervan.

Maar wat bleek was dat, toen ik de telefoon neerlegde, ik wel contact met mijn zusje had gekregen! Het gesprek met mijn vriendin en onze INTENTIE bleken voldoende om dit contact weer te maken! Toen ik mij dan ook weer verder op haar afstemde, vond zij haar Engel en versmolt met haar!! Zij werden ÉÉN.. Onbeschrijfelijk de gelukzaligheid die ik hierbij mocht ervaren..

Een dag later zag ik haar: een Engel aan de Hemelpoort. Ik maakte daar een gedichtje over en ik heb dit, tijdens de afscheidsdienst van mijn zus, aan alle aanwezigen voorgelezen. Een beetje zenuwachtig was ik wel daarvoor, want zo’n gangbaar concept is dat immers nog niet! Maar de bevestiging kwam al snel. Een van mijn zus’ vriendinnen kwam even later op mij af en zei: “Ik heb je zus zien staan als Engel achter de kist, maar zei toen tegen mijzelf dat zoiets toch niet kon!!” Ze vertrouwde haar eigen Engelenogen (nog) niet!  Hierna was het FEEST.. De zeer krachtig stralende Aanwezigheid van mijn Engelenzus maakte alles high!

                 

Dit boekje van Tineke lezen als e-bookje?
Klik hier  en je kunt op deze site het boekje lezen/voorlezen.

Oppasdag.

Geduldig wacht ik Eline, mijn jongste kleindochter van 11, aan de keukentafel op. Doorgaans komt ze vrolijk binnen, maar deze keer met hele hangende pootjes, letterlijk zelfs! “Is er iets aan de hand Eline, je kijkt zo ongelukkig?” “Ja”, zucht ze min of meer gelaten, “Ik heb al een hele week pijn aan mijn armen!!” “O-jee”, was mijn medelevende respons en ik stel voor dat zij eerst haar hond uitlaat en dat ik dan wel even naar haar zal ‘kijken’. Ze weet dat ik ‘tovervingers’ heb.

Terug van weggeweest laat ze zich zakken op haar eigen plekje aan de keukentafel. En, terwijl ik haar nek een beetje masseer, begin ik Eline te vertellen over haar Huis-Tuin-en-Keukenzelfje en over haar andere Zelfje: haar Droom-of Engelen zelfje. Ja, dat ze naast gewoon Eline eigenlijk ook een Engeltje is! Hm, dit is wel een heel erg leuk idee! Haar bovenarmen stromen niet en voelen heel stroef aan. Emotioneel kan ik niets vinden totdat ik plotseling ‘zie’. “Hee Eline, je Engel kan niet door je armen heen, voel jij dat ook??”

En of ze dat voelt!! Na een tijdje haar armen te hebben vastgehouden kan haar Engel er wel doorheen….Vervolgens neem ik tegenover haar plaats en pak haar handen kruislings vast: de ‘Engelengreep’, die het Mannelijke en het Vrouwelijke in haar, met elkaar verbindt. Hierdoor trek ik haar Engel verder nog haar lichaam in….Eventjes later wrijf ik in rechtsdraaiende cirkelbewegingen nog wat over haar ‘Engelenplekje’, tussen de schouderbladen en dan…. word ze helemaal high. gelukzalig..  mmmmm…Ze is nu ÉÉN met met haar Engel !!!!

Liefs, Tineke.

http://www.wanttoknow.nl