Kort verhaal: SCHILD / DOOR JOOP BRUSSEE

Kort verhaal: SCHILD

DOOR JOOP BRUSSEE · 9 SEPTEMBER 2021

In een volle trein van Parijs naar Amsterdam was ik getuige van een opmerkelijk moment. Ik bevond mij in een van de twee coupes aan weerszijde van het gangpad met zeven andere reizigers en zat aan het raam. Buiten was het donker. Ineens viel mij een Franse padvinder op aan de andere kant, ook aan de raam. Hij stond op en nadat hij zijn rugzak op de zitting had gezet graaide hij daar geruime tijd in. Alle volwassen passagiers hielden hem duidelijk zo onopgemerkt mogelijk in de gaten. Ineens haalde de jongen een sok tevoorschijn met daarbij een doosje. Nadat hij weer was gaan zitten begon hij met naald en draad een gat in de kous te stoppen.

Dit alles gebeurde met alleen het treingeluid op de achtergrond. De jongen voerde de handelingen uit zonder iemand aan te kijken. Het bijzondere van zijn activiteit was dat het leek alsof hij alleen was, geen mens om hem heen. Heel natuurlijk ging hij zijn gang, in een eigen wereld. Daarin voerde hij onverstoorbaar zijn reparatie uit. Zoals acteurs dat leren in hun opleiding. Bij jezelf blijven tijdens het spelen onder alle omstandigheden. Volledig vrij zijn in een onzichtbare cirkel. Op die manier blijf je niet alleen sterk door de concentratie maar je boort ook een kracht aan die binnenin zit. Een soort oerstroming, aldus Stanislavski, een bekend Russisch acteur en regisseur (1863 – 1938) die een methode voor acteren ontwikkelde.

Ik draaide me naar raam, keek de duisternis in. In deze tijd volgde van buitenaf het ene na het andere bombardement. Regels, voorschriften, wetten, maatregelen, ga maar door. Een mens dreigt erin te verdrinken en zoekt naar houvast, meestal buiten zichzelf. Zoals iemand die direct naar de huisarts rent wanneer die ergens pijn voelt in zijn lichaam. Op school wordt er zover ik weet nauwelijks geleerd hoofd van bijzaken te onderscheiden. Kennis over het menselijk lichaam is bij voorbeeld niet voldoende om te weten wat goed is voor je eigen lijf, voor je welzijn. Om over geestelijke zaken maar te zwijgen. Daarvoor moet je zelf aan de slag, op zoek naar informatie. Maar door het aanbod van technische snufjes dreigt veel je uit handen te worden genomen.

Het gedrag, de onverstoorbaarheid van de padvinder, het was een buitengewoon sterk optreden in de trein. Hoe zou hij reageren op een vraag uit zijn omgeving? Bij voorbeeld over dat gat in zijn sok. Als de jongen zijn mond open zou doen konden andere passagiers invallen, het ijs was gebroken en zelfs een groepsgesprek was mogelijk. Onderhoudende praatjes volgden waarbij de jongen zich mogelijk zou laten afleiden. Het gat in zijn kous ging minder snel dicht, zijn toewijding in het stoppen onderbroken. Misschien dat hij zich in een vinger prikte. Een reden voor communiceren vanuit zijn omgeving, aangenaam voor de reizigers, maar ook voor de jongen?

Buiten schoten in het donker lichtpunten voorbij. Veel in de wereld veranderde plotseling. Carl Jung schreef ooit dat je niet wakker werd door naar de buitenwereld te kijken maar door je eigen innerlijk op te zoeken. De intuitie van jezelf te omarmen. Zeker een advies in een tijd waarin het gevecht over de binnenwereld van een mens in volle gang is. Waarin we dreigen mee gezogen te worden in een technocratische toekomst. In de ruit zag ik het hoofd van de vrouw tegenover mij scheefzakken, de ogen gesloten. Hoe beschermt iemand zich tegen dat aanhoudend opdringen vanuit de buitenwereld? Overheid en bedrijven zorgen met slim taalgebruik de mensen in te lijven. Mijn blik verplaatste zich vanuit het donker naar de weerspiegeling in de ruit, de jongen leek ingesloten aan het werk.

Ik fantaseerde verder. Veronderstel dat deze minderjarige die zijn kous stopt elke vraag of opmerking negeert. Niks zegt. Niet opkijken, zijn actie niet onderbreekt. De volwassene die hem aanspreekt praat dan domweg in de lucht, zoekt misschien steun bij een medereiziger. Gesprekken volgen over de hedendaagse jeugd of mogelijk over zijn onbeleefd gedrag. Men vindt hem asociaal, niet netjes reageren op een volwassene. In het uiterste geval kunnen allen onaangename kreten slaken om hem uit zijn tent te lokken. Maar het deert de jongen ongetwijfeld totaal niet. Opwinding bevindt zich buiten zijn cirkel, zijn veilige schild. Hij blijft bij zichzelf, is trots op wat hij doet. Niemand krijgt vat op hem. Zou hij meer volwassen zijn dan zijn medereizigers?

Veel mensen laten zich momenteel afleiden door de chaos om hen heen. Groepsdruk ervaren ze als stressvol. Bij jezelf blijven en natuurlijk reageren kan daardoor moeilijk zijn. Zeker wanneer de innerlijke kracht vergeten is die ieder mens bezit. De kracht die ervoor zorgt bestand te zijn tegen bij voorbeeld angstbommen die afgevuurd worden. Ik had bewondering voor de manier waarop de padvinder onbevangen zijn kracht gebruikte en daarin zich vrij en ontspannen gedroeg. Hij durfde! Omringd door een zwijgende groep wiebelende reizigers op het ritme van de trein. Mocht de padvinderij hem dit geleerd hebben dan vind ik het jammer als tiener nooit lid te zijn geweest van die organisatie.

Blog van Joop Brussee: openvuist.com

Artikelbron