Over politiegeweld, trauma, en compassie, / 22 augustus 2020
23 augustus 2020
Over politiegeweld, trauma, en compassie,
22 augustus 2020
Ook ik zag vol afgrijzen hoe afgelopen donderdag in Den Haag een vreedzaam protest ontaardde in meedogenloos met de wapenstok om zich heen slaande agenten. Ik wilde er eerst niet naar kijken, maar dwong mijzelf ertoe, omdat ik besef dat wegkijken van de problemen in de wereld niets oplost.
Maar hoe langer ik er naar keek, hoe meer ik andere dingen ging zien. Ik zag agenten die bol stonden van de adrenaline, omdat zij worden gedwongen tot dit gedrag. Begrijp mij goed, ik spreek hiermee niets goed van wat zij deden en doen.
Maar ik leerde dat ik er met compassie naar moet kijken. Ook zij zijn slaaf van het systeem waarbinnen ze een baan moeten hebben om hun woning en levensonderhoud te financieren. Een systeem dat door dit dagelijks te voeren gevecht voor geld, de mensen blokkeert om naar hun ware hart en natuur te leven. Hoe verschrikkelijk is het als je heen en weer wordt getrokken tussen jouw hart dat alleen in vrede en liefde wil leven, en jouw baan c.q. baas die jou dwingt om het tegengestelde te doen.
Ik heb er vaak over nagedacht; hoe zou ik zelf hebben gereageerd als ik in een oorlogssituatie werd gedwongen om mensen dood te schieten omdat bij weigering ikzelf of mijn familie zou worden doodgeschoten. Als het alleen om mijzelf ging, soit, ik zou weigeren. Maar mijn familie…. Dat is een heel ander verhaal. Hoe moet je verder leven met de wetenschap dat je omdat je voor jouw eigen overtuiging stond jouw familie de dood in hebt gejaagd? Ik zou het dus niet weten hoe ik in zo’n situatie zou reageren, hoe erg ik het ook vind om dit te moeten zeggen. Maar het is een feit dat mensen kunnen worden gemanipuleerd door meedogenloze onderdrukking.
In Frankrijk, in het jaar van de gele vesten protesten, is er een enorme piek geweest van politieagenten die zelfmoord pleegden, of zich ziek meldden. Zij verdroegen het niet langer om zich tegen hun medemens te moeten keren, wellicht zelfs hun familie, buren en vrienden. Daarom werden vaak agenten uit andere regio’s bij de protesten ingezet.
Dat is ook de reden waarom onze dictatoriale EU een Europees leger wil; militairen uit andere landen zullen er meestal minder moeite mee hebben om burgers in een ander EU-land te molesteren.
Ik zag hoeveel trauma er nu wordt gecreëerd, zowel bij de protesterende mensen, de politieagenten, als ook bij de paarden. Want paarden, die ook bewuste wezens zijn, zullen van nature altijd mensen proberen te ontwijken. Maar nu worden ze gedwongen om tegen mensen aan te lopen. Hoe laag kun je zinken door deze prachtige dieren zo te traumatiseren.
Lieve mensen, hoe moeilijk wij dat ook vinden, laten wij proberen met compassie en liefde naar alles om ons heen te kijken. Boosheid laat de situatie escaleren, zowel bij de burgers als bij de agenten en militairen.
Ik herinner mij een interview dag ik zag, enkele jaren geleden, met Ole Dammegard. Hij vertelde hoe hij verbaal werd aangevallen door een gezagsdrager, die tegen hem stond te schreeuwen. Hij reageerde nergens op, keek deze persoon alleen aan met liefde in zijn ogen. En na een paar minuten brak de gezagsdrager. Hij vertelde Ole later dat dit kwam omdat hij de liefde in zijn ogen zag.
Liefde overwint alles, dat is de enige zekerheid die wij hebben.
Toen ik in een hele moeilijke periode in mijn leven zat, vertelde mijn therapeut mij dat ik mijzelf alleen maar kon helpen door te vergeven. Die kwam aan! Ik heb met mijzelf gevochten om inderdaad zo ver te komen dat ik kon vergeven. En wat een opluchting was dat! Daarvóór had ik een steen in mijn borst in plaats van mijn hart, en ik kon nauwelijks nog ademhalen. Nadat ik de stap tot vergeving heb gezet kreeg ik weer lucht, en de steen was verdwenen. Mijn les was hier dat ik mijzelf dit heb aangedaan; boosheid blokkeert je en belemmert je, en jij bent de enige die daar last van heeft! De ander gaat vrolijk fluitend verder met zijn leven en heeft geen benul van de emoties die je bij je draagt.
Ik heb enkele weken geleden de tekst gepubliceerd van een oproep van Ole Dammegard aan politieagenten en militairen, waarin hij hen aanspoort om de juiste keuze in hun leven te maken, hoe moeilijk dat ook mag lijken. Als je erop vertrouwt dat je hulp krijgt, zal die hulp ook komen. De befaamde wet van de manifestatie: eerst geloven, dan zien. Klik hier om deze oproep van Ole Dammegard te lezen.
Willen de lezers van dit bericht dit alsjeblieft zoveel mogelijk delen! Wij zijn allemaal degenen die het moeten doen, met de energie van liefde en compassie alles de-escaleren.
Ik denk zelf dat deze crisis bedoeld is om zoveel mogelijk mensen de ogen te laten openen voor hetgeen in de wereld plaatsvindt. Ook denk ik dat wij nooit meer terug naar ‘normaal’ zullen gaan, want dan gaat het over het normaal van een materialistische, op ego gerichte samenleving. Voor mij is dit de springplank naar die andere wereld, waar wij in vrede, liefde, respect en overvloed met elkaar samenleven en samenwerken.
Heb vertrouwen!
In Licht en Liefde, Veronica
