Wetenschappers ontdekken enorme hoeveelheden aluminium in het brein van overleden autistische mensen.
Wetenschappers ontdekken enorme hoeveelheden aluminium in het brein van overleden autistische mensen.
door Robert F. Kennedy Jr. / 24 januari 2018
(Robert F. Kennedy Jr.) Alhoewel de geloofsverdedigers van aluminium hebben geprobeerd de risico’s van het metaal in de geproduceerde controverse te verbergen, heeft een groeiend aantal rapporten van onderzoekers in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Canada, Israël, de VS en elders inhoudelijk bewijs geleverd dat aluminium gelinkt is aan neuropathologie, inclusief de epidemieën van de ziekte van Alzheimer (AD) en autisme spectrumstoornis (ASS).
Verwant: How To Create A toxine-Free Home Source – The Millennium Report
Aluminiumniveaus waren bijzonder hoog in het mannelijke brein, onder meer bij een 15-jarige jongen met ASS die de enige hoogste aluminium meting van de hersenen van de studie had.
Dr. Christopher Exley – een van ’s werelds toonaangevende experts op het gebied van aluminiumtoxiciteit – heeft aangetoond dat chronische intoxicatie met ontelbare vormen van dit
‘veelvoorkomende en alomtegenwoordige metaal’ een hoge prijs op de menselijke gezondheid eist.
Dr. Exley en andere aluminiumexperts, zoals moleculair bioloog Dr. Lucija Tomljenovic, hebben bevestigd dat aluminium gemakkelijk en actief de bloed-hersenbarrière doorkruist om selectief te vermeerderen in hersenweefsels, waar het onwelkome veranderingen in de biochemie van de hersenen induceert.
Zoals Dr. Exley heeft opgemerkt, “Er zijn geen ‘normale’ niveaus van hersenaluminium, wat betekent dat ‘de aanwezigheid ervan in hersenweefsel, op elk niveau, als abnormaal kan worden beschouwd’ “.
Hieronder is een video van hem die spreekt over zijn studie.
Documentatie van aluminium in de ASD-hersenen
In het licht van het feit dat zelfs kleine hoeveelheden aluminium nadelige neurologische gevolgen kunnen hebben, is het nieuwste artikel van Dr. Exley over de eerste studie ooit van aluminium in ASD-hersenweefsel baanbrekend.
Het document, gepubliceerd in het Journal of Trace Elements in Medicine and Biology, documenteert enkele van de hoogste waarden voor aluminium in menselijk hersenweefsel ooit geregistreerd. Met behulp van een tweeledig onderzoeksontwerp (zie kader) hebben de onderzoekers aluminiumafzettingen in hersenweefsel gemeten en gekarakteriseerd van vijf tot tien ASS-donoren, van wie de meesten in hun tienerjaren of hun twintiger jaren zijn overleden.
Studieontwerp Kwantitatief component: ten eerste, de onderzoekers gebruikten grafietoven atomaire absorptiespectrometrie (GRAAS) om het aluminiumgehalte in ingevroren hersenweefselmonsters te meten.
Bevroren weefsel was verkrijgbaar bij een vrouwelijke donor (44 jaar) en vier mannelijke donoren (leeftijd 15, 22, 33 en 50 jaar) die, toen ze leefden, een bevestigde diagnose van de diagnose ASS hadden. De onderzoekers kwantificeerden aluminiumniveaus in 59 weefselmonsters die vijf verschillende gebieden van de hersenen vertegenwoordigen (frontale, pariëtale, occipitale, temporale en hippocampus).
Kwalitatieve component: met behulp van een techniek genaamd fluorescentiemicroscopie visualiseerden de onderzoekers aluminiumafzettingen op basis van hun aanwezigheid (a) in versus buiten de hersencellen en (b) in de twee soorten hersenweefsel (grijze matterversus witte stof).
Voor deze component waren er voor dezelfde vijf donoren gefixeerde weefselmonsters beschikbaar plus nog eens vijf donoren met de diagnose ASS, waaronder twee vrouwen (leeftijd 13 en 29) en drie mannen (leeftijd 14, 22 en 29).
Wat het onderzoeksteam vond was verrassend. De kwantitatieve arm van de studie documenteerde “consistent hoge” aluminiumgehaltes die “enkele van de hoogste waarden voor het hersenaluminiumgehalte vertegenwoordigen, ooit gemeten in gezonde of zieke weefsels.” Concreet:
- Alle vijf individuen hadden ten minste één hersenweefsel met een “pathologisch significant” niveau van aluminium, gedefinieerd als groter dan of gelijk aan 3,00 microgram per gram droog hersengewicht (μg / g droog gewicht). (Dr. Exley en zijn collega’s hebben categorieën ontwikkeld om aluminiumgerelateerde pathologie te classificeren na andere hersenstudies, waarbij oudere volwassenen die gezond stierven minder dan 1 μg / g droog gewicht hersenaluminium hadden.)
- Ongeveer tweederde (67%) van alle weefselmonsters vertoonde een pathologisch significant aluminiumgehalte.
- Aluminiumniveaus waren bijzonder hoog in het mannelijke brein, waaronder bij een 15-jarige jongen met ASS die de hoogste hersen aluminium meting van het onderzoek had (22,11 μg / g droog gewicht) – vele malen hoger dan de pathologisch significante drempelwaarde en veel groter dan niveaus die zelfs voor een volwassene als aanvaardbaar kunnen worden beschouwd.
- Sommige van de verhoogde aluminiumgehaltes wedijverden met de zeer hoge niveaus die historisch werden gerapporteerd bij slachtoffers van het dialyse-encefalopathiesyndroom (een ernstige iatrogene stoornis als gevolg van aluminiumbevattende dialyse-oplossingen).
De kwalitatieve bevindingen van het onderzoek waren evenzeer:
- Bij de 10 donoren hebben de onderzoekers 150 aluminiumafzettingen geïdentificeerd. Alle 10 donoren hadden aluminiumafzettingen in ten minste één weefsel.
- Aluminiumafzettingen waren duidelijk vaker aanwezig bij mannen dan bij vrouwen (129 afzettingen bij zeven mannen, gemiddeld meer dan 18 afzettingen, tegenover 21 afzettingen bij drie vrouwen, gemiddeld 7).
- Bij mannen waren de meeste aluminiumafzettingen in cellen (80/129), terwijl aluminiumafzettingen bij vrouwen voornamelijk extracellulair waren (15/21). Het grootste deel van intracellulair aluminium bevond zich in niet-neuronale cellen (microglia en astrocyten).
- Aluminium was aanwezig in zowel grijze stof (88 afzettingen) als witte stof (62 afzettingen). (De grijze massa van de hersenen dient om informatie te verwerken, terwijl de witte materie connectiviteit biedt.)
- De onderzoekers identificeerden ook met aluminium beladen lymfocyten in de hersenvliezen (de lagen van het beschermende weefsel rondom de hersenen en het ruggenmerg) en in vergelijkbare ontstekingscellen in de vasculatuur, wat bewijs oplevert voor de intrede van aluminium in de hersenen “via immuuncellen die in het bloed circuleren. en lymfe “en misschien uitleggen hoe de jeugd met ASS zo’n schrikbarend hoog niveau van hersenaluminium kreeg.
Het belang gliacellen
Er zijn drie grote categorieën van niet-neuronale (gliacellen) cellen, met inbegrip van astrocyten (die neuronale signalering ondersteunen), oligodendrocyten en microglia (verantwoordelijk voor het repareren van schade) (die myeline creëren). Bij het bespreken van hun resultaten merkt het team van Dr. Exley op dat de intracellulaire locatie van het grootste deel van het aluminium in deze niet-neuronale cellen de “opvallende observatie” was voor ASS.
… omgevingsfactoren kunnen de microglia-functie veranderen, en de ontwikkeling van de hersenen en synaptische connectiviteit negatief beïnvloeden; wanneer dit tijdens belangrijke ontwikkelingsperioden gebeurt, kunnen er ‘consequenties gedurende het hele leven‘ zijn.
In tegenstelling tot andere hersencellen, de microglia (die ongeveer 10% van de hersencellen vertegenwoordigen) zijn speciale immuuncellen. Microglia spelen ook een sleutelrol in het proces dat synaptisch snoeien wordt genoemd en dat plaatsvindt tijdens vitale fasen van cognitieve ontwikkeling in de vroege kinderjaren en de adolescentie, tot in de late 20 jaren.
Dit proces, dat sommige waarnemers hebben vergeleken met “neurale voorjaarsschoonmaak ,” laat de volwassen hersenen toe om “zwakke of overbodige [neuronale] verbindingen te verliezen.” Gezien deze en andere belangrijke microgliale functies, de microglia aanzienlijk onderzoeksaandacht hebben getrokken als belangrijke spelers in hersenziekte, inclusief autisme.
(Astrocyten hebben ook implicaties voor autisme, gezien de rol van astrocytdisfunctie bij aanvallen – een aandoening die vaak voorkomt is comorbide met ASS.)
Een cruciale herziening in een artikel gepubliceerd in 2017 merkt op dat “microglia nu bekend is dat actieve deelnemers in de hersenfunctie en dysfunctie” en merkt op dat “afwijkende [synaptische] snoeien tijdens kritieke ontwikkelingsperiodes zou kunnen bijdragen aan neurologische aandoeningen.”
Bewijs suggererend dat de microglia disfunctioneel zijn in ASS en bevindingen omvatten van postmortale ASD hersenonderzoeken die “veranderde microgliale tellingen, morfologie en neuronale interactie” tonen, evenals veranderde expressie van microglia-specifieke genen.
Het is voor veel onderzoekers duidelijk dat omgevingsfactoren de microglia-functie kunnen veranderen en de ontwikkeling van de hersenen en synaptische connectiviteit negatief kunnen beïnvloeden; wanneer dit tijdens belangrijke ontwikkelingsperioden gebeurt, kunnen er “consequenties gedurende het hele leven” zijn.
Blootstelling aan aluminium vormt ongetwijfeld een gevaarlijke blootstelling aan het milieu en Dr. Exley merkt op dat “microglia zwaar beladen met aluminium … onvermijdelijk in gevaar zal komen.”
De meest wijdverbreide blootstelling aan Aluminium
De resultaten van de studie suggereren sterk dat aluminium de hersenen in de ASS binnendringt via cellen die in de periferie geladen zijn met aluminium. Waar komt het aluminium vandaan? Een van de meest doordringende routes van hedendaagse blootstelling aan neurotoxisch aluminium is via aluminiumadjuvantia in vaccins.
(Vaccinfabrikanten gebruiken aluminiumadjuvanten om de immuunrespons van de vaccinontvanger te intensiveren.)
Elders heeft Dr. Exley het “migratievermogen” van op aluminium gebaseerde adjuvantia beschreven”op plaatsen ver weg van de injectieplaats”, inclusief de hersenen.
De extreme niveaus van aluminium die in de hersenen van de tiener vaccinanten van het onderzoek worden aangetroffen, hebben alarmerende gevolgen voor de hele generatie kinderen met een sterk aluminiumvaccin.
In het ASD-hersen document wijzen Dr. Exley en co-auteurs erop dat het “snelgroeiende” gebruik van aluminium-adjuvans-bevattende kindervaccins “direct in verband staat met de toenemende prevalentie van ASS.”
Een studie van 2011 door Lucija Tomljenovic en Christopher Shaw bevestigt dat aluminiumbevattende vaccins verlammende neurologische gevolgen hebben.
Hun analyse laat zien dat kinderen uit landen waar de prevalentie van ASS het grootst is, de hoogste blootstelling hebben aan aluminium uit vaccins; bovendien is de verhoogde blootstelling van kinderen aan aluminiumadjuvaten gedurende de twee decennia beginnend in de jaren negentig significant gecorreleerd met de toename in ASD-prevalentie in de VS Tellingen van de shots nu geduwd tijdens de zwangerschap, kunnen sterk gevaccineerde Amerikaanse kinderen totaal 73 vaccindoses krijgen tot hun 18-jarige leeftijd, inclusief meerdere rondes geïnjecteerd aluminium.
Cruciaal is dat Dr. Exley en co-auteurs opmerken dat wat “hun gegevens onderscheidt van andere analyses van hersenaluminium bij andere ziekten de leeftijd van de ASS-donoren is” [cursivering toegevoegd].
De extreme niveaus van aluminium die in de hersenen van de tiener vaccinanten van het onderzoek worden aangetroffen, hebben alarmerende gevolgen voor de hele generatie kinderen met een sterk aluminiumvaccin.
Bovendien heeft Dr. Exley’s ander onderzoek consequent aangetoond dat aluminium de belangrijkste bijdragende factor is aan de ziekte van Alzheimer.
Gezien het feit dat het niet langer ongehoord is om te zien dat Alzheimer wordt gediagnosticeerd bij mensen in de leeftijd van 20, 30 of 40 jaar, het is niet onredelijk om je zorgen te maken dat een catastrofale nieuwe golf van AD op het punt staat om de al zware last van ASS en andere neurologische aandoeningen van kinderen te versterken.
De onderzoekers erkenden de risico’s en riepen daarom een halt toe aan het gebruik van aluminiumzouten in vaccins. De krachtige resultaten van dit onderzoek onderstrepen de urgentie van het volgen van dit pleidooi en het elimineren van blootstelling aan andere bronnen van neurotoxisch aluminium.
Bron:
vertaling: Martien
