Gedicht: Los laten
10 juni 2016
Los laten
Het valt me zwaar, mijn kinderen los te laten
Die ik gedragen heb, vanaf hun pril begin
Onder en in mijn hart.
Ik heb ze leren praten, ze leren kijken,
Gods volmaakte schepping in.
Ik mocht met mijn gebeden hen omringen,
hen koesteren in mijn liefde,
veilig, warm en groot.
Ik mocht ze wijzen op de mooie dingen:
Als ze verdrietig waren, nam ik ze op mijn schoot.
Ik wist, dat ook voor hen de tijd zou komen dat ze als man,
Op eigen benen zouden staan;
Vergeten zouden zijn hun kinderdromen.
Ze zouden, los van mij, een andere kant opgaan.
Och ja, ik heb het allemaal geweten,
ik had me, naar ik dacht, er goed op voorbereid…..
Maar waarom wil een moeder liefst vergeten
Dat eenmaal ieder kind zijn eigen leven leidt?
N.P.
