De parabel over de golf.

De parabel over de golf. 

Door Peter Sattva

Wind ervaren we vaak als een gevoel van wrijving en de weerstand van de wind die we voelen, is vaak het gevolg van bewegingen in ons bestaan, meestal op de fiets 😊. Wind en water staan rond de wereld met zichzelf in verbinding, daarom kan Sahara-zand op onze auto’s belanden en vervuiling op onze stranden. Ons aardoppervlak bestaat uit méér dan 70% water en wind waait overal. Ze zijn alle drie, wereld, wind en water, uitingen van onze bron, die met alles en met zichzelf in verbinding staat. Als iets overal met zichzelf is verbonden, kan het zichzelf nooit tegen komen en zichzelf leren kennen. Voor elke ervaring is interactie met iets anders nodig, daarover gaat deze parabel. Over een meer, waarvan het water zichzelf leert kennen door weerstand en ervaring met iets anders. 

Het meer was sereen, het was gewoon wat het was, maagdelijk en immens diep en spiegelglad, maar zonder te weten dat het dat was. Het meer kende zichzelf niet.

Toen kwam de wind en door weerstand ontstonden er golven aan de oppervlakte.

De golven die over de oppervlakte van het meer rolden en boven het meer uitstaken, werden zich bewust van hun bestaan omdat ze, los over de oppervlakte rolde en omdat ze andere golven tegen kwamen, die zich ook op die oppervlakte bevonden. Omdat ze hun bron niet kenden, redeneerden ze dat een onkenbare kracht hen had veroorzaakt. Sommigen ‘begrepen’ al snel dat de wind hun schepper moest zijn. Anderen vonden meerdere oorzaken als bewijs van hun bestaan, zoals de impact van een steen, een schip, of een aardbeving. Redenerend vanuit hun ‘losse’ positie als golf, vergaten ze hun verbinding met hun bron, waar ze deel van uitmaakten.

De illusie van een golf te zijn, los van de bron, scheidde hen af van hun bron en uit de identificatie met één golf, volgt de conclusie dat er grotere en kleinere golven zijn. En omdat een tsunami groter is dan welke andere golf dan ook, werd het bestaan een zaak van overleven en strijd. Zonder identificatie als golf, is alles gewoon deel van jou, gewoon water. Hoe hoog of hoe machtig ook, elke golf is een tijdelijke vorm van water, die altijd deel zal blijven van de bron en een uitdrukkingen blijft van water. Golven zullen nooit hun bron ontdekken, zolang ze zich blijven identificeren met hun hoogte en proberen te ‘overleven’ aan de oppervlakte. Proberen groter te worden, door meer wind te vangen, of door samen met een andere golf te versmelten, duurt slechts totdat ze de kust raken, of vervlakken in vlak water en terugkeren in hun bron.

Het is de identificatie van de golf met zijn hoogte, die het scheidt van de bron, maar als de golf stopt te bestaan, oplost in de bron, worden de ervaringen van haar ‘leven’ deel van het water en kan het water zich bewust worden van zichzelf. Het enige dat echt ‘verdwijnt’, is de identificatie van de golf, de gedachte om een golf te zijn en vanuit die gedachte ging zoeken naar oorzaken van zijn bestaan, i.p.v. naar de bron. Die identificatie was natuurlijk een illusie; slechts een beperkende gedachte, die de golf van het water scheidde, om ervaringen op te doen. Er veranderde niets, maar de bron had de identiteit van de golf nodig om zich af te scheiden van zichzelf en zich bewust te worden van zichzelf. Vanaf het allereerste begin waren oorzaak en gevolg alleen nodig om ‘vorm’ te geven aan dezelfde bron. Het water is er altijd, wachtend op een weer andere oorzaak om een andere expressie van zichzelf op te laten verschijnen. Golven komen en gaan en zijn een eindeloze uitdrukking van hun bron. Golven vernietigen, of versterken elkaar, rollen een tijdje samen, of gaan voor altijd uit elkaar. Sommige botsen en vallen totaal uit elkaar. Sommige verdampen, worden regen, of sneeuw en bedekken bergen met ijs, of sneeuw, maar water keert altijd terug naar zijn bron.

Elke identificatie met een vorm, geeft de bron een ervaring van zichzelf. Golven versterken of doven elkaar uit, in een eeuwige drang van water om zichzelf te ervaren. Alles lijkt te veranderen, maar de bron blijft hetzelfde; het maakt niets uit. Golven, sneeuwvlokken, regendruppels, alles keert terug in de bron, bewust, of onbewust, maar bewuste ervaringen kunnen een eeuwige diepte bereiken!

Als wij ons bewust worden van onze identificatie en van wat we werkelijk zijn, kan het elke vorm van onze bron bereiken!

Dan dansen alle golven samen, regen en sneeuw zullen in overvloed en vreugde vallen, alles in een eeuwig bewuste verbinding met hun bron! Bron en oorzaak zullen zich manifesteren als een staat van bewustzijn, die zich in elke golf manifesteert. Niets was ooit los van de bron, maar elke identificatie geeft wel die illusie van een afgescheiden bestaan! Elke golf, elke wolk en elke sneeuwvlok kan alleen maar bestaan doordat water bestaat en is slechts een gedachte verwijderd van zijn bron. Net als bij de mens; het is ons denkende zelf dat ons uit elkaar houdt! Gedachten hebben geen betekenis, of bewustzijn op zich. Ze bestaan en verdwijnen in een eeuwige cirkel van het creëren van ervaringen, zodat het bewustzijn, op zoek naar zichzelf, zichzelf kan ervaren.

Gedachten veroorzaken vaak ‘problemen’ in ons leven, omdat ze identificaties met zich meebrengen. Concepten en persoonlijke waarheden zetten ons in de schaduw van het licht van onze bron. De fascinatie van ons ego voor concepten en de interpretatie ervan èn de feedback die we krijgen van ons bestaan en onze omgeving, werd uiteindelijk een zelfgemaakt beeld van ons ego. Dat betekent dat we ons niet identificeren met wat we zijn, maar met de ervaringen aan de oppervlakte en van wat we geloven dat ons verteld is. We leven een droom die iemand anders voor ons verzonnen heeft, in plaats van onze Waarheid. Zolang ons ego zich identificeert met iets in deze wereld, blijven onze ervaringen steken in deze identificatie, totdat die identificatie, net als een golf, in elkaar stort en verdwijnt. Ons leven hangt niet af van die identificatie, het besef van ons bestaan wel! Bomen en dieren leven zonder identificatie en zijn precies zoals ze zouden moeten zijn. Identificaties beperken onze authenticiteit, ons geboorterecht en beperken overvloed en waarheid tot wat onze identificatie (ons ego) aankan.

Onze vrijheid is slechts één gedachte verwijderd van deze overtuigingen en slechts één gedachte verwijderd van wat wij denken dat echt is. We hebben geleerd ons te identificeren met wat anderen dachten dat we waren. Onze naam, onze nationaliteit, onze sekse, onze huidskleur, maar al deze gedachten over de werkelijkheid, kunnen nooit de totaliteit bevatten. Vanwege de inherente onmetelijkheid ervan, zijn onze gedachten gebaseerd op wat we kunnen begrijpen van wat onze ogen zien door het perspectief van ons ego. Wrijf je ogen uit en omarm een frisse nieuwe visie op het leven. Kijk verder dan de mondkapjes en de anderhalve meter waarmee de politiek en Big-tech ons proberen te scheiden van elkaar. Zij zijn de wind en de steen die ons scheiden van de bron.

De onmetelijkheid van ons leven is je erfenis en veel groter dan welke gedachte die je daarover kan hebben. Ik hoop dat de diepere inhoud van deze parabel een diepte zal bereiken waar je je bewust wordt dat we allemaal één zijn! Dat waren we altijd al.

Peter Sattva