Alle grootste leugens over klimaatverandering ontkracht in een verbazingwekkend interview door Mike Adams, Natural News / 1 Mei 2019

Alle grootste leugens over klimaatverandering ontkracht in een verbazingwekkend interview
door Mike Adams, Natural News / 1 Mei 2019

(Natural News) Alles wat je is verteld over opwarming van de aarde, klimaatverandering en koolstofdioxide door de reguliere media – en reguliere “wetenschap” – is een regelrechte leugen. Verre van een gevaarlijk gif te zijn, is koolstofdioxide een wonderbaarlijke, levengevende voedingsstof die planten nodig hebben om te gedijen. Toenemende kooldioxide  helpt de planeet “groen” te worden, zoals elke wettige wetenschap al weet. Zonder CO2 in de atmosfeer zou bijna al het leven op de planeet instorten, inclusief zowel het menselijke leven als het plantenleven. (Zie mijn talloze science-video’s hieronder, die dit allemaal in detail uitleggen.
(Artikel heruitgegeven door ClimateScienceNews.com)
Nu is er een openhartig interview verschenen met István Markó, een onderzoeker op het gebied van de organische chemie en professor aan de  Université catholique de Louvain. Hij werd onlangs geïnterviewd door Grégoire Canlorbe, een wetenschapsjournalist en een out-of-the-box denker. Ik publiceer delen van het interview hieronder en ik moedig je aan om het volledige interview op GregoireCanlorbe.com te lezen.
Alle onderstaande woorden zijn van István Markó, behalve de titels van de ondertitels, die van mij zijn:

De waarheid over koolstofdioxide


Nogmaals,  CO2  is geen gif en is dat ook nooit geweest. Elk van onze uitademingen, elk van onze ademhalingen, stoot een astronomische hoeveelheid CO2uit die  evenredig is met die in de atmosfeer (ongeveer> 40.000 ppm); en het is heel duidelijk dat de lucht die we uitblazen niemand vermoordt die voor ons staat. Wat ook moet worden begrepen, is dat CO2  het elementaire voedsel van planten is. Zonder CO2  zouden er geen planten zijn en zonder planten zou er geen zuurstof zijn en dus geen mensen. De vergelijking is zo simpel als dat.

Planten hebben CO2, water en daglicht nodig. Dit zijn de mechanismen van fotosynthese, om suikers te genereren die hen van basisvoedsel en bouwstenen zullen voorzien. Dat fundamentele feit van plantkunde is een van de belangrijkste redenen waarom iemand die oprecht toegewijd is aan het behoud van de “natuurlijke wereld” zich moet onthouden van het demoniseren van CO2. In de afgelopen 30 jaar is het CO2  -niveau geleidelijk gestegen. Maar wat ook wordt waargenomen, is dat ondanks de ontbossing, de vegetatie van de planeet met ongeveer 20% is gegroeid. Deze uitbreiding van de vegetatie op de planeet, danken natuurliefhebbers grotendeels aan de toename van de concentratie van CO2  in de atmosfeer.
Als we echter bestuderen wat er al enkele miljoenen jaar op geologisch niveau gebeurt, realiseren we ons dat de huidige periode wordt gekenmerkt door een buitengewoon laag CO2-niveau. Tijdens het Jurassic, Trias, enzovoort, steeg het CO2-niveau tot waarden van soms 7000, 8000, 9000 ppm, wat aanzienlijk meer is dan de schamele 400 ppm die we vandaag hebben. Niet alleen bestond het leven, in die verre tijden toen CO2 zo in grote concentratie in de atmosfeer aanwezig was, maar planten zoals varens bereikten gewoonlijk hoogten van 25 meter. Omgekeerd, in plaats van de huidige vegetatie te bevoordelen, zou de vermindering van de aanwezigheid van CO2 in de atmosfeer waarschijnlijk de gezondheid en zelfs het voortbestaan van talrijke planten in gevaar brengen. Te vallen onder de drempel van 280 of 240 ppm zou duidelijk leiden tot het uitsterven van een grote variëteit van onze plantaardige soorten.
Bovendien kan onze meedogenloze kruistocht om CO2 te verminderen schadelijker zijn voor de natuur, omdat planten niet de enige organismen zijn die hun voeding op CO2 baseren. Fytoplankton-soorten voeden zich ook met CO2, waarbij CO2 wordt gebruikt als CO2-eenheid en zuurstof vrijmaakt. Tussen haakjes, het is de moeite waard eraan te denken dat ~ 70% van de zuurstof die tegenwoordig in de atmosfeer aanwezig is, afkomstig is van fytoplankton, niet van bomen: in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, zijn niet de bossen, maar de oceanen de “longen” van de Aarde.


De waarheid over het “broeikaseffect”

Aangaande de veronderstelde koppeling  tussen het broeikaseffect en de CO2  -emissies, is het gewoon niet waar dat CO2  een groot broeikaseffect geeft. Het is de moeite waard om te onthouden, ook hier, dat CO2  een klein gas is. Tegenwoordig vertegenwoordigt het slechts 0,04% van de samenstelling van de lucht; en het broeikaseffect wordt toegeschreven aan de waarde van 1. Het  belangrijkste broeikasgas in de atmosfeer is waterdamp dat tien keer krachtiger is dan CO2  in het broeikaseffect. Waterdamp is aanwezig in een hoeveelheid van 2% in de atmosfeer. Die feiten worden in principe op school en op de universiteit aangeleerd, maar het lukt nog steeds om COte belasten  naast dit leren, door een vuile truc te gebruiken die het opwarmeffect van CO2  weergeeft als klein maar verergerd, door feedbackloops, door de andere broeikaseffecten.
Hoe status-quo-wetenschap mensen hersenspoelt en verandert in gehoorzame robots die wetenschappelijke onzin spuien
Ik geloof in wetenschap: ik bedoel dat ik geloof in de mogelijkheid om de werkelijkheid objectief te kennen door middel van de wetenschap. Ik geloof dat er waarheid en bedrog is, dat de wetenschap ons in staat stelt onderscheid te maken tussen die twee, en dat de waarheid bekend moet zijn; dat wetenschappelijke kennis in de handen van de bevolking moet worden gelegd. Ik geloof ook in vrijheid. Ik geloof dat ieder mens het recht heeft zijn eigen leven te leiden en zijn goederen naar eigen goeddunken te beheren, dat hij de enige bezitter van zichzelf is en dat sociaaleconomische controle door statisten even moreel verwerpelijk is als schadelijk in zijn sociale, economische, en consequenties voor het milieu.
Ik merk twee dingen op die me zorgen baren: ten eerste, de bevolking wordt steeds meer wetenschappelijk verkeerd geïnformeerd; en ten tweede maken de media en de regeringen hiervan gebruik om een theorie te propageren die twijfelachtig is, namelijk die van antropogene opwarming en om namens hen dwangmaatregelen te bevorderen. Weinig mensen nemen de tijd om essentiële informatie te krijgen over de werkelijke CO2 footprint; en weinig mensen, meer in het algemeen, zijn nog steeds geïnteresseerd in wetenschap. Ik betreur het ten zeerste dat onze westerse samenlevingen erin zijn geslaagd een dergelijk wantrouwen tegenover de wetenschap te cultiveren: een dergelijke terughoudendheid om vertrouwen te hebben in haar vermogen om de wereld objectief te leren kennen en om het positief te transformeren.
De theorie van antropogene opwarming beweert wetenschappelijk te zijn; maar als mensen deze theorie accepteren, als ze het voor waar houden, is het duidelijk niet uit interesse voor de wetenschap. Zo’n fragiele theorie, met het oog op de CO2 – feiten die ik je hierboven heb gepresenteerd, had nooit kunnen worden aanvaard door mensen die echt om wetenschap geven; en die een diep begrip op dat gebied bezitten. In mijn ogen zijn er twee hoofdredenen – of, zoals je wilt, twee hoofdtypen gevoelens – waardoor mensen zich zo gemakkelijk laten verleiden door de theorie van antropogene opwarming. In de eerste plaats is de katholieke godsdienst in verval in de westerse wereld; en wat komt om het te vervangen, is wat ik ecologisme noem.
In de tweede plaats hebben Westerlingen een uitgesproken smaak voor zelfkastijding; en de theorie van antropogene opwarming rechtvaardigt die neiging, mogelijk verankerd in onze joods-christelijke erfenis. Aan de ene kant hebben we dus religieuze gevoelens: geloof in een nieuw systeem van denken, dat ecologisme is; de verering van een nieuwe goddelijkheid, die een welwillende en beschermende natuur is. Aan de andere kant hebben we een schuldgevoel, uitgedrukt in onze overtuiging dat, als het klimaat opwarmt, het onze schuld is; en dat als we onze CO2 – uitstoot niet onmiddellijk beperken, we onze planeet hebben bezoedeld en misvormd.
Stijgende zeespiegel en smeltende ijskappen
In de afgelopen 12.000 jaar, is wat we hebben gezien een oscillatie tussen warme en koude perioden, dus perioden met stijgende en dalende zeespiegels. Onbetwistbaar zijn de niveaus van zee en oceaan sinds het einde van de kleine ijstijd, die plaatsvond ongeveer vanaf het begin van de 14e eeuw tot het einde van de 19e eeuw, in stijgende lijn. Aan het einde van die periode begonnen de wereldwijde temperaturen te stijgen. Dat gezegd hebbende, is de geregistreerde stijging 0,8 graden Celsius en is daarom niets bijzonders. Als de temperatuur omhoog gaat, verwijdt het oceaanwater zich duidelijk en gaan sommige gletsjers achteruit. Dit is iets wat gletsjers altijd hebben gedaan, en niet iets specifieks van onze tijd.
Zo waren gletsjers in de Romeinse tijd veel kleiner dan die we tegenwoordig kennen. Ik nodig de lezer uit om naar de documenten te kijken die dateren uit de tijd van Hannibal, die erin slaagde de Alpen met zijn olifanten over te steken omdat hij geen ijs tegenkwam op weg naar Rome (behalve tijdens een sneeuwstorm vlak voordat hij aankwam op Italiaans grondgebied). Vandaag zou je Hannibals reis niet meer kunnen maken. Hij bleek in staat te zijn tot zo’n krachttoer, juist omdat het in de Romeinse tijd warmer was.
De zeespiegel neemt momenteel toe; maar dit is een overschat fenomeen. De geregistreerde stijging is 1,5 millimeter per jaar, namelijk 1,5 cm elke tien jaar en is daarom helemaal niet dramatisch. Het gebeurt inderdaad dat hele eilanden worden verzwolgen; maar in 99% van de gevallen is dat te wijten aan een klassiek erosiefenomeen [2] en niet aan stijgende zeespiegels. Wat de Italiaanse stad Venetië betreft, is het feit dat het te maken heeft gehad met wateruitdagingen, niet te wijten aan een stijging van het lagune-niveau; en is slechts de manifestatie van de trieste werkelijkheid dat “de Stad van de Doges” onder zijn gewicht op het moerasland zinkt. Opnieuw stijgen de mondiale niveaus van zee en oceaan; maar de dreiging die daadwerkelijk door dat verschijnsel wordt vertegenwoordigd, is verre van tastbaar. Ik constateer dat de Tuvalu-eilanden, waarvan de verzakking eerder aangekondigd was als dreigend, niet alleen niet zijn verzwolgen, maar hun eigen landniveau hebben zien stijgen ten opzichte van de wateren om hen heen.
Nog een ander fenomeen waartoe we geneigd zijn te overdrijven is het smelten van de poolkappen. De hoeveelheid ijs in het noordpoolgebied is gedurende tien jaar niet gedaald: van het ene jaar op het andere kan men ijsvloeiende fluctuaties zien, maar gemiddeld is dat niveau constant gebleven. Direct na de Kleine IJstijd, aangezien de temperatuur steeg, begon de Artic te smelten; maar het ijsniveau in de Noordpool ging uiteindelijk liggen. Bovendien heeft ijs zich de laatste 30 jaar op Antarctica uitgebreid; en op dezelfde manier zien we in Groenland dat de hoeveelheid ijs vorig jaar met 112 miljoen kubieke kilometer is toegenomen. Op wereldschaal zijn gletsjers verantwoordelijk voor kleinigheden, waarbij het grootste deel van het ijs zich bevindt op Antarctica en op Groenland. Men kan niet anders dan een bijna onveranderd ijsniveau van honderden jaren waarnemen.
… Ons wordt verteld dat het waterpeil over de hele wereld zal toenemen en zo zal toenemen dat het een groot deel van onze continenten zal overweldigen. Zoals Hans von Storch, een van ’s werelds toonaangevende klimaatmodelleurs, heeft aangetoond, zijn de modellen die deze voorspellingen ondersteunen voor 98% volkomen vals. Er werd ons verteld dat de lucht die we in de grote steden inademen nog nooit zo vervuild is geweest. Je moet alleen de documenten bekijken over de lucht die mensen in de jaren zestig in Londen gebruikten om te beseffen hoeveel de stadsvervuiling is afgenomen. In Peking, vaak gecasteerd voor slechte luchtkwaliteit, gebeurt er af en toe een mist die doet denken aan de Londense smog. Maar zelfs die vervuiling in Peking is verre van concurrerend met dat wat er, kort geleden, in Londen heerste.
Globale “opwarming” en temperatuurmodellen
Veel andere klimaatmythen en legendes bestaan. Van stormen tot tornado’s, extreme gebeurtenissen gaan over de hele wereld; en wanneer ze zich voordoen, is hun niveau ook veel lager. Zoals uitgelegd door MIT-natuurkundige Richard Lindzen, maakt de reductie van het temperatuurverschil tussen het noordelijk halfrond en het equatoriale deel van onze planeet de cyclonale energie veel kleiner: het belang en de frequentie van extreme gebeurtenissen leiden dus tot afname. Maar nogmaals, de temperatuurstijging is aanzienlijk lager dan we nu projecteren.
Vertaling: wakkeremensen.blogspot.nl
Wij vragen om uw ondersteuning
Lieve mensen, wanneer u ons werk waardeert, vragen wij u te overwegen
 ons te ondersteunen door middel van een vrijwillige donatie.
Meer informatie over het doneren kunt u HIERvinden.
Alvast bedankt, Ine & Martien