Mysterieuze Mensen Die Spontaan Naar Parallelle Werkelijkheden Reisden.

Bron: Brent Swancer – 11 April 2017 – Geplaatst 23 Augustus 2021

Een concept dat het middelpunt is geworden van veel speculaties en verwondering is dat van andere werkelijkheden, dimensies, universa, hoe je ze ook wilt noemen, die parallel aan de onze bestaan achter een onzichtbare sluier die ons scheidt. Als dit zo is, en deze andere werelden botsen tegen de onze, is het dan mogelijk om ertussen te springen? Kunnen we door die mysterieuze sluier heendringen naar nieuwe alternatieve rijken naast het onze? Er zijn in de loop der jaren vreemde verhalen geweest die erop lijken te wijzen dat dit inderdaad zo zou kunnen zijn, en dat het niet alleen mogelijk is, maar dat het ook al is gedaan, meestal door mensen die deze verschuiving tussen werkelijkheden, volkomen onbedoeld, lijken te hebben gemaakt. Ik heb al eerder over dit fenomeen geschreven op Mysterious Universe, in feite bij meer dan één gelegenheid, en hier zullen we ons verder verdiepen in de vreemde werelden van alternatieve werkelijkheden en spontaan inter-dimensionaal reizen.

Bij sommige verhalen over reizen naar parallelle dimensies lijkt de verschuiving te verlopen via een doorgang naar een vroegere of toekomstige versie van onze werkelijkheid. Neem het geval dat in 1988 in een lentenummer van Strange Magazine naar voren werd gebracht, waarin twee mannen tijdelijk naar een parallelle, alternatieve versie van het verleden schijnen te zijn overgestapt. Een man die alleen bekend is als L.C. was met een partner in de stad Abbeville, Louisiana en de twee begonnen naar verluidt op 20 oktober 1969 een rit over Highway 167 in de richting van Lafayette. Gedurende het grootste deel van de rit passeerden zij geen andere auto’s, de weg bleef ongelofelijk leeg en kalm, en toen zagen zij plotseling voor hen een nogal ouderwets uitziende auto voorbijkomen. Toen ze dichterbij kwamen, beseften ze dat het een ouderwetse auto was,  een schilpadrug voertuig, dat in een onberispelijke staat leek te zijn, en toen ze er voorbij wilden rijden zagen ze dat op het nummerbord van de auto duidelijk “1940” gedrukt stond.

Dit was zeker vreemd, maar het zou nog vreemder worden. Toen zij het voertuig passeerden, zagen zij dat de bestuurster een jonge vrouw was in wat nogal ouderwetse kleding leek, in net zo’n oude stijl maar net zo nieuw uitziend als de auto waarin zij reed, samen met een jong kind op de passagiersstoel. Hoewel het een tamelijk warme dag was, waren beiden gekleed voor koud weer, wat L.C. en zijn metgezel een beetje vreemd vonden. Terwijl ze toekeken, konden ze zien dat de vrouw in nood leek te verkeren, heen en weer kijkend alsof er iets dringends aan de hand was of in een soort van paniek.

Deze ogenschijnlijke wanhoop was zo intens dat L.C. blijkbaar daadwerkelijk naar de vrouw riep om te vragen of zij hulp nodig had, waarop zij met een knikje antwoordde. Hij gebaarde haar aan de kant te gaan, wat ze ook deed, en L.C.’s auto kwam voor haar tot stilstand, maar toen ze achterom keken was het voertuig dat er net nog had gestaan verdwenen, alsof het er nooit had gestaan. Om het allemaal nog vreemder te maken, stopte een andere auto die op de weg had gereden ook en de bestuurder sprak zijn verbazing uit over het feit dat de oude auto die de hele tijd voor hem had gestaan, er niet meer was. Volgens deze bestuurder had hij het hele gebeuren gezien en gezien hoe de oude, oldtimer in het niets was verdwenen.

Nu ze wisten dat het niet allemaal in hun hoofd zat, gingen L.C., zijn metgezel en de andere bestuurder op zoek naar het andere voertuig, maar er was geen enkel teken van waar het mogelijkerwijs heen was gegaan, geen bandensporen die wegreden, niets. Het drietal overwoog de politie te bellen, maar ging er wellicht terecht van uit dat niemand hen ooit zou geloven, en ze hielden het uiteindelijk voor zichzelf. De drie zouden nog enkele jaren contact met elkaar houden, maar konden nooit achterhalen wat ze gezien hadden. Hadden deze mannen een glimp opgevangen van een andere alternatieve dimensie in de vorm van het verleden? Was de vrouw inderdaad zo overstuur omdat zij zich op een vreemde plaats bevond die zij niet herkende? We zullen het misschien nooit weten.

Hetzelfde lijkt te gebeuren in omgekeerde richting, met blikken in een toekomstige dimensie. Een van die vrij bekende gevallen betreft een Britse luchtmaarschalk, Sir Victor Goddard, die in 1935 aan boord van een tweedekker op weg was om een vervallen oud vliegveld in de buurt van Edinburgh, Schotland, te inspecteren, op een plaats die bekend staat als Drem. Op weg naar het vliegveld kreeg Goddard te maken met zwaar weer. Hij moest zich door de striemende regen heen vechten, maar toen hij het vliegveld naderde, kwam hij plotseling uit bij een kalme, heldere hemel. Toen hij op het vliegveld neerkeek, zag hij in plaats van de met afval en onkruid bezaaide puinhoop die hij verwacht had te zien, een volledig nieuwe en gerenoveerde landingsbaan die in gebruik leek te zijn.

Dit was allemaal heel vreemd, maar Goddard merkte op dat er zelfs monteurs en ander personeel druk in de weer waren alsof het vliegveld nooit gesloten was geweest. Op de nieuwe landingsbaan stonden vier gele vliegtuigen van een model dat Goddard niet herkende. Het onbekende merk van de vliegtuigen, evenals hun abnormale kleur en de vreemd ontworpen uniformen van het personeel, blauw terwijl het gebruikelijk was om kaki te dragen, vonden de verbaasde piloot allemaal erg vreemd. Goddard zou vele jaren later de vliegbasis opnieuw bezoeken en vaststellen dat er blauw geklede werknemers waren en diezelfde gele vliegtuigen. Was hij er op de een of andere manier in geslaagd om naar een andere toekomstige versie van onze wereld te reizen en te zien wat er zou komen, een soort parallel alternatief universum? Wie zal het zeggen?

Hoewel dit heel goed gevallen kunnen zijn van een ander fenomeen dat bekend staat als “tijdslips”, waarbij een getuige een glimp opvangt van stukjes van een andere tijd, maar zouden dit geen reizen kunnen zijn naar andere dimensies die zich afspelen in andere tijdperken? Andere gevallen lijken niet alleen tijdsverschuivingen te zijn, maar meer geworteld in een duidelijke verschuiving tussen realiteiten. Een nogal bizar verhaal gaat over een vreemde man die in 1851 doelloos ronddoolde in het Duitse dorp Frankfurt-an-der Oder, in het district Lebas. Deze vreemdeling beweerde dat hij Jophar Vorin heette en dat hij uit een land kwam dat “Laxaria” heette, een land dat velen van u wellicht kennen als een land dat niet bestaat. Dit land zou ver over de zee liggen in een streek die hij “Sakria” noemde, en zijn volk zou christen zijn en een aanzienlijke geografische kennis bezitten.

De autoriteiten die hem ondervroegen, ontdekten dat hij gebrekkig en gebroken Duits sprak, maar geen enkele andere Europese taal kon verstaan. In plaats daarvan kon hij Laxarian spreken en schrijven en een andere taal die hij “Abramian” noemde, waarvan hij beweerde dat het de geschreven klerikale taal was die zijn volk gebruikte. Toen hem werd gevraagd waarom hij naar Duitsland was gereisd, beweerde hij dat hij op zoek was geweest naar zijn lang verloren broer, maar dat hij tijdens zijn reis helaas schipbreuk had geleden.

Toen hem werd gevraagd waar hij schipbreuk had geleden, zei hij dat hij het niet wist, en moderne kaarten leken hem te verbijsteren en te verwarren, zodat hij niet in staat was aan te wijzen waar hij was aangekomen. Blijkbaar leefde Jophar de rest van zijn leven in Berlijn, en nieuwsartikelen uit die tijd beweerden dat hij wetenschappelijk werd bestudeerd, maar het is onduidelijk wat hieruit werd ontdekt. Was dit een reiziger uit een andere dimensie of een goed uitgewerkte grap? Het antwoord zal ons misschien voor altijd ontgaan.

Andere, meer recente verhalen uit de jaren 2000 zijn net zo vreemd. Volgens een online verslag, vertelde een poster die zichzelf “paddjo95” noemde, hoe hij en zijn jongere broer op een dag op verkenning gingen in de bossen rond hun geïsoleerde, landelijke huis in het zuiden van Arkansas. Ze liepen over de weg die naar hun huis leidde en probeerden een nieuw pad te vinden dat ze konden verkennen, maar wat ze uiteindelijk vonden verraste hen. Terwijl ze verder liepen, kwamen ze een gloednieuwe verharde weg tegen, die er beslist niet uitzag als iets wat ze, na 12 jaar in dit gebied te hebben gewoond, zeker eerder zouden hebben opgemerkt. Ze verklaarden het door te speculeren dat de weg vrij recent moest zijn aangelegd, hoewel niemand had gezien dat er aan de weg werd gewerkt.

Nieuwsgierig gingen de twee broers op weg langs deze vreemde weg en de dingen zouden alleen maar bizarder worden. Volgens de getuige werd de lucht merkbaar kouder zodra zij voet op de weg zetten, en bovendien werd de weg omzoomd door ongewone, dikke rode bomen die leken op sequoia’s, van een soort die zij nog nooit eerder hadden gezien. Zij liepen enkele kilometers over de weg en besloten toen terug te gaan, waarbij zij merkten dat de lucht onmiddellijk weer warmer werd zodra zij van de weg af stapten. Omdat het donker werd, besloten zij de volgende dag terug te komen om deze vreemde weg opnieuw te verkennen, maar toen zij de volgende middag terugkwamen, konden zij geen teken vinden van de weg of van die vreemde bomen die zij hadden gezien. Naar verluidt hebben zij urenlang de omgeving afgezocht, maar het was alsof de weg en de bomen nooit hadden bestaan. Daar kwam nog bij dat hun ouders ontkenden dat er in het gebied aan de weg was gewerkt en volhielden dat er nergens in hun buurt verharde wegen waren. Was de weg die zij vonden een weg naar een andere werkelijkheid die tijdelijk tegen de onze was aangelopen?

Een ander iemand die een artikel plaatste op “reddit r/paranormal” beweerde dat hij op een dag rond het vallen van de avond iets was gaan eten bij de McDonald’s in de buurt, zijn auto en zijn hond meenemend voor de rit. Terwijl ze reden, beweerde de getuige dat de straatlantaarns die ze passeerden flikkerden als ze dichterbij kwamen, om vervolgens weer aan te flikkeren als ze voorbij reden. Dit was al vreemd genoeg, maar het werd wel heel vreemd toen ze de laatste afslag uit hun buurt bereikten. Op dat moment zei de getuige:

Ik voelde een golf van… iets… over me heen komen. Ik hoorde mijn hond janken. Ik keek naar haar en ze was terug gedoken in het midden van de achterbank, met haar staart tussen haar benen, en haar vacht stak recht naar buiten. Het voelde alsof ik door een dikke laag statische elektriciteit ging, eerlijk waar, en ik begon een luid feedbackgeluid in mijn hoofd te horen, en de wereld werd wazig. Dit duurde een paar seconden voordat het opklaarde.

Op dat moment sloeg de auto ook af, maar gelukkig kwam hij weer tot leven toen hij opnieuw werd gestart, en de getuige reed verder. Toen ze op de hoofdweg waren, viel het hem op dat de straatverlichting er heel anders uitzag dan altijd het geval was geweest, en dat de lichten die gewoonlijk op de meridiaan stonden, vervangen waren door bomen. Hij reed verder door dit surrealistische tafereel en kwam uiteindelijk bij de McDonald’s, die min of meer stond waar hij altijd had gestaan, maar merkwaardig genoeg in een ander gebouw. Onderweg doken ook andere eigenaardigheden op, zoals modellen van auto’s die hij nog nooit had gezien, met logo’s van bedrijven die niet bestonden, maar met normaal uitziende kentekenplaten. Tegen die tijd begon de getuige inderdaad onrustig te worden, maar hij liep toch door naar de drive-thru, waar de dingen nog verder in een vreemde spiraal terecht zouden komen.

De artikelen op het menu waren aanzienlijk duurder dan gewoonlijk, en toen de getuige zoals gewoonlijk met zijn kredietkaart wilde betalen, kreeg hij te horen dat die daar niet werd aanvaard.

De bediende overhandigde hem vervolgens een apparaat dat eruitzag als “de bloeddrukmeter van mijn vader”, waar hij blijkbaar zijn vinger in moest steken. Op zijn hoede besloot hij contant te betalen, maar de bediende bekeek de rekening een tijdje en accepteerde hem uiteindelijk zonder wisselgeld of kwitantie te geven, alleen een vreemd stuk papier waarop het saldo stond. Op de vraag waarom er geen wisselgeld was, zei de bediende terloops dat zij geen contant geld hadden en alleen waardebonnen konden geven.

Het krijgen van het voedsel zelf zou het meest bizarre van alles blijken te zijn, want de arbeider begon zich heel vreemd te gedragen toen hij het overhandigde. De getuige legde uit:

Zijn gelaat en lichaamsbewegingen bewogen en herleefden zoals wanneer je een N64 spel lichtjes uit de console kantelt. Ik had geen tijd om doodsbang te zijn tijdens het moment, want terwijl dit gebeurde, voelde ik de golf van elektriciteit weer over me heen komen. Net als de vorige keer hoorde ik mijn hond janken, en toen ik omkeek zat ze achterin gehurkt, haar haren recht overeind. En net als de vorige keer, hoorde ik een luid teruggekoppeld geluid in mijn hoofd. Mijn ogen hadden een seconde nodig om zich aan te passen, maar toen de wereld scherp werd, zag ik dat ik op een parkeerplaats was. Ik herkende alles.

Dit was de parkeerplaats waar de McDonald’s staat die ik gewend ben. En inderdaad, de McDonald’s was zichtbaar in mijn achteruitkijkspiegel op zijn gebruikelijke plaats. Ik heb geen idee wat er gebeurd is, eerlijk gezegd.

Wat is hier in vredesnaam gebeurd? Is deze man op de een of andere manier even in een andere parallelle dimensie geweest om eten te bestellen bij een of andere McDonald’s? Of het verhaal nu waar is of niet, het is toch wel heel vreemd.

Interessant genoeg is er veel gespeculeerd over het bestaan van deze alternatieve versies van onze werkelijkheid, en theorieën over het bestaan van dergelijke rijken zweven al rond sinds 1954, toen een gepromoveerde kandidaat aan de Princeton Universiteit met de naam Hugh Everett voor het eerst het idee populariseerde dat er een potentieel oneindig aantal verschillende versies van onze werkelijkheid op elkaar gelaagd waren, waarvan de onze er slechts één is.

Dit zou uiteindelijk uitgroeien tot wat vandaag de dag meestal wordt aangeduid als de Veel Werelden Theorie, die in feite zegt dat alles wat ooit zou kunnen zijn gebeurd en alles wat ooit zal gebeuren allemaal afzonderlijk en gelijktijdig bestaat in verschillende parallelle werelden en tijdlijnen. Het is allemaal erg ingewikkeld, maar in wezen is alles wat je ooit zult doen of ooit hebt gedacht te doen, al gebeurd of gebeurt het in een andere jij. Een veel voorkomend voorbeeld is dat je bijvoorbeeld op een dag bijna wordt aangereden door een auto, maar ternauwernood een ramp voorkomt.

Volgens de Vele Werelden Theorie bent u wel degelijk door die auto aangereden in een andere werkelijkheid. Een ander voorbeeld: heeft u ooit dokter willen worden? In een andere alternatieve dimensie bent u een dokter.

Elke mogelijkheid bestaat, en het gaat maar door, tot in het oneindige. Er is natuurlijk meer aan de hand, en ik ben niet van plan om daar hier al te diep op in te gaan, maar dat is het algemene idee.

Als er iets van deze theorie klopt, dan betekent dat dat er misschien manieren zijn om een glimp op te vangen van deze andere werkelijkheden of om er zelfs naar over te schakelen onder bepaalde omstandigheden of met methoden die wij misschien nooit zullen begrijpen. Dit zou deze gevallen en zelfs tijdsverschuivingen kunnen verklaren, omdat het theoretisch mogelijk zou zijn om ook in het verleden en de toekomst van alternatieve universa en werkelijkheden te springen, aangezien alle mogelijke verledens en toekomsten daar reeds gelijktijdig bestaan.

Er is veel serieus gespeculeerd en gestudeerd over dit ongetwijfeld vreemde idee, en er zijn af en toe nogal intrigerende aanwijzingen gegeven over de aanwezigheid van dergelijke parallelle dimensies.

Een van de bekendste daarvan is het zogenaamde Mandela Effect. Eenvoudig gezegd is het Mandela-effect het verschijnsel van collectieve valse of verschoven herinneringen, waarbij grote aantallen mensen zich dezelfde details verkeerd herinneren. Er zijn veel vermeende voorbeelden van het Mandela Effect, waarvan het bekendste misschien wel de eigenaardigheid is waaraan het fenomeen zijn naam ontleent, namelijk dat veel mensen zich concreet herinneren dat Nelson Mandela in de jaren ’80 overleed, terwijl hij in werkelijkheid in 2013 overleed. Een ander zeer beroemd voorbeeld heeft te maken met de geliefde serie kinderboeken en de daaropvolgende TV-shows genaamd The Berenstain Bears. Wat? Denk je dat ik dat verkeerd gespeld heb? Dat is nu juist het punt. Miljoenen mensen herinneren zich nog goed dat deze serie “De Berenstein Beren” heette, met een “e”.

Dit lijkt misschien een kleinigheid, maar de meerderheid van de mensen houdt onvermurwbaar vast aan deze spelling, terwijl de serie eigenlijk De Berenstain Beren is, met een “a”. Waarom zouden zoveel mensen zich zo duidelijk de verkeerde spelling herinneren en erop blijven hameren? Dat hangt er van af aan wie je het vraagt. Voor sommigen is het slechts een vals collectief geheugen, veroorzaakt door diverse psychologische factoren. Voor anderen is het een bewijs van herinneringen aan een alternatieve realiteit, een waarin het De Berenstein Beren zijn. Een blogger genaamd “Reece” verklaarde deze wilde theorie als volgt:

Ergens in de laatste 10 jaar of zo, is er met de werkelijkheid geknoeid en is de geschiedenis met terugwerkende kracht veranderd. De beren heetten echt de “BerenstEin Bears” toen we opgroeiden, maar nu is de werkelijkheid zo veranderd dat de naam van de beren ineens is veranderd. Op de een of andere manier hebben wij allemaal een π/2 faseverandering ondergaan in alle 4 de dimensies, zodat wij naar de stAin hexadectant zijn verhuisd, terwijl onze tegenhangers naar onze hexadectant (stEin) zijn verhuisd. Ze staan rond en uiten hun verwarring over de “Berenstein Bears” en hoe ze zich allemaal “Berenstain Bears” herinneren op de omslagen toen ze opgroeiden. Degenen die zich de naam “Berenstain” herinneren zijn afkomstig uit dit “A” Universum, terwijl degenen die zeker weten dat het “Berenstein” is, zijn overgekomen uit het “E” Universum.

Begrijp je dat allemaal?

Naast deze twee voorbeelden zijn er talloze andere gevallen van het Mandela Effect in actie, met uitgebreide lijsten van deze collectieve foutieve herinneringen die er zijn om door te nemen, en het is aangegrepen als mogelijk bewijs van alternatieve werkelijkheden.

De belangrijkste gedachte hier is dat het Mandela Effect en andere individuele geheugenstoornissen bestaan omdat velen van ons al door realiteiten heen zijn geschoven terwijl we herinneringen aan onze oude behouden, en dit is waarom we soms vreemde ervaringen hebben zoals dingen die niet precies waren zoals we ze ons herinneren, het tegenkomen van andere details in dingen zoals films en boeken dan we ons herinneren, en zelfs verschijnselen zoals déjà vu of zijn tegendeel, jamais vu, waarin een woord, persoon of plaats die iemand al kent vreemd en onherkenbaar lijkt. Volgens dit idee komt dit allemaal doordat we deze nieuwe ervaringen in de nieuwe realiteit beleven terwijl we nog steeds de herinneringen aan de alternatieve realiteit hebben, die vaak niet helemaal of niet perfect op elkaar aansluiten. Is dit enig bewijs dat er alternatieve werkelijkheden bestaan? Het is moeilijk te zeggen, maar toch merkwaardig.

De discussie over de mogelijkheid van alternatieve dimensies en werkelijkheden parallel aan de onze zal waarschijnlijk nog wel een tijdje doorgaan voordat we ooit enig inzicht in de waarheid krijgen, als we dat al ooit krijgen. Parallelle werelden zijn misschien iets dat ons vermogen te boven gaat om ooit volledig te begrijpen of er een goede praktische kennis van te verwerven, en dat voor altijd slechts een verleidelijke mogelijkheid zal blijven. Toch zullen er ongetwijfeld ook nieuwsgierige hints blijven bestaan over hun bestaan, evenals verslagen van mensen die ervaringen hebben die erop lijken te wijzen dat de antwoorden daar te vinden zijn, en dat het misschien mogelijk is door de barrière tussen dimensies heen te stappen, zelfs zonder enige vorm van geavanceerde apparatuur.

Zijn deze mensen er werkelijk in geslaagd om op de een of andere manier door een dunne plek tussen realiteiten te vallen, om van de ene realiteit naar de andere te springen?

Wanneer velen denken aan reizen naar andere werelden, denken zij misschien aan de ruimte, maar misschien zouden zij moeten kijken naar een ander soort ruimte; de werelden die tegen de onze opduiken, de universa die mogelijk gelijktijdig overal om ons heen bestaan.

Brent Swancer

Vertaling: Martien / wakkeremensen.org