Hebben we een Vrije Keuze

Deel 2 van 4

Door Wim Roskam

Lees hier deel 1

School in Liefde

Ook jij was gek genoeg ☺️ om hier geboren te willen worden. Daar was lef voor nodig.

Een bewustere ziel zal zich herinneren dat er tijden waren waarin zij als een berg opzag tegen hetzelfde probleem waar zij anderen nu mee ziet worstelen. Ze zou dan een leraar kunnen worden. Goede leraren kauwen hun pupillen niet voor welke keuze ze ‘moeten’ maken om een specifiek probleem op te lossen. Goede leraren begeleiden hun pupillen juist in het proces om het probleem te doorgronden en hen dan zelf de oplossing te laten ontdekken. Dat is natuurlijk veel meer werk voor een leraar dan de oplossing op een papiertje te geven.

Onze gidsen zijn onze leraren en zij begeleiden ons op die manier… met eindeloos geduld. Ze geven ons wellicht waarschuwende signalen als we door onze keuzes in de problemen dreigen te raken, maar ze bewaken ook onze Vrijheid van Keuze. Eventuele fouten maken we zelf. Maar zelfs als we hele grote fouten maken blijven ze ons helpen, wetende dat er ooit een moment komt dat we de stof hebben begrepen. Dan praat je over Liefde.

Waar ik, dit schrijvende, in m’n eigen leven nu aan moet denken is dat ik vroeger op de lagere school veel gepest werd. Ik vraag me weleens af of ik dat had kunnen voorkomen als ik een van de grootste pestkoppen in het begin een dreun had verkocht. Nou zou dat misschien niet de ideale oplossing zijn geweest, maar waarschijnlijk had ik dan wel meer respect afgedwongen en zou ik daarna minder gepest zijn. En dus zou ik meer plezier gehad hebben op school.

Aan de andere kant… Misschien had ik er dan ‘bij gehoord’ en was ik binnen ‘de groep’ opgenomen geweest. Maar dan zou ik me waarschijnlijk ook meer hebben laten leiden door wat die groep juist had gevonden om te doen, om te voorkomen dat ik alsnog buiten die groep zou vallen. Ik zou dan later in de maatschappij misschien ook gehoorzamer geweest zijn dan dat ik nu ben… 🙂.

Dus wie weet is mijn eigenwijsheid van nu alleen maar te verklaren doordat ik vroeger niet genoeg lef had om voor mezelf op te komen op een moment dat het gerechtvaardigd was.

De huidige keuzecrisis…

Als we de werking van de Akaija aan mensen uitleg vertellen we vaak dat de Akaija hen de veiligheid biedt om keuzes te durven maken. We leggen dan meestal ook uit dat het er niet zozeer om gaat om de ideale keuze te maken, maar dat het erom gaat een bewuste keuze te maken. Dus dat het jouw keuze is en niet de keuze van een ander, of een keuze gemaakt vanuit emotie, of vanuit gehoorzaamheid, etc. Of die keuze later anders uitpakt dan je verwacht is dan niet belangrijk, want je hebt een bewuste keuze gemaakt… je hoeft jezelf dan niet te verwijten dat het anders uitpakte dan je hoopte. Je kon niet beter op dat moment. Om een bewuste keuze te kunnen maken zul je je om te beginnen bewust moeten worden waardoor je beïnvloedt wordt.

In deze tijd gaat het om de vraag: Waarom laat je je wel of niet injecteren, of boosteren?

Wie erg bang is zoekt veiligheid, liefst zo snel mogelijk. Dat is ons vluchtinstinct.Als je erg bang bent voor Corona en iemand biedt je een oplossing om je daartegen te beschermen, dan ben je daar ontvankelijker voor dan als je die angst niet hebt.

Dat veruit de meeste mensen heel erg bang waren in de eerste maanden van de Coronacrisis merkten wij doordat mensen met een boog om ons heen liepen in het bos. Wij kijken geen TV, dus we waren hoogst verbaasd. Wat we ook merkten was dat er op straat bijna geen auto’s meer reden. Wij konden zelfs in spitstijd in een mum van tijd de hele stad door. Nog gekker was wat we op weg naar een afspraak in Midden-Duitsland meemaakten. Zodra we de grens bij Arnhem over waren en in de richting van Oberhausen reden, 70 kilometer verderop, was het alsof we in een enge film over het einde van de wereld beland waren. De autobaan voor ons was uitgestorven. Over 70 kilometer zagen we hooguit 10 voertuigen. Dat gaf ver van huis in Duitsland een heel ‘unheimisch’ gevoel.

Wie niet de moeite neemt zelf informatie op te zoeken is kwetsbaar voor misinformatie of fake nieuws.
Wie van nature gehoorzaam is zal eerder doen wat er opgedragen wordt.
Wie een ernstige griep heeft meegemaakt zal eerder geneigd zijn een griepvaccin te accepteren.
Aan de andere kant is het ook zo dat wie zelf de bijwerkingen van om het even welk medicijn van dichtbij heeft meegemaakt eerder geneigd zal zijn om de waarheid over dat medicament boven tafel te krijgen alvorens het nog eens te nemen. Zo’n persoon zal ook niet snel ’ja’ zeggen tegen inderhaast geproduceerde volledig nieuwe medische messenger- of mRNA-vloeistoffen die het DNA beïnvloeden. Deze vloeistoffen werden door verschillende fabrieken vrijwel gelijktijdig ontdekt, geproduceerd en gedistribueerd, terwijl er normaal gesproken voor het ontwikkelen van een nieuw medicijn zo’n 10 jaar staat. Tenslotte moet er ook gekeken worden naar de lange-termijn-effectiviteit en naar de veiligheid. Die onderzoeken zijn overgeslagen. Maar toch worden deze vloeistoffen soms zelfs met dwangmaatregelen opgedrongen aan alle mensen van de wereld. Dat is meer dan genoeg reden om uiterst voorzichtig of zelfs terughoudend te zijn.

Keuzes kunnen veranderen, zeker als de eerste keuze niet oplevert wat verwacht werd. Helaas kan het in dit geval zo zijn dat ofwel Covid als ziekte ofwel de Covid-injectie blijvende schade aangericht heeft. Hadden deze mensen tijdig meer moeite gedaan zich van twee kanten te informeren, dan zou die schade misschien te voorkomen zijn geweest. Enkele vriendinnen van ons hebben er bewust voor gekozen zich te laten injecteren omdat ze anders hun geliefde vrienden en familie niet meer mochten bezoeken. Zij namen eventuele bijwerkingen voor lief. Bewonderenswaardig.

Wat mij opvalt is dat als mensen eenmaal een bepaalde bron van informatie zijn gaan vertrouwen, ze niet gauw geneigd zijn die bron later nog in twijfel te trekken, zelfs niet als het bewijs van onbetrouwbaarheid hen van alle kanten aangereikt wordt. Wie zich heeft laten misleiden kan dat blijkbaar ontzettend moeilijk onder ogen zien. Om hen daaruit te krijgen is er soms niet minder dan een hele harde schok nodig.
Daar kan ik uit eigen ervaring over meepraten, want Linda en ik vertrouwden tijdens onze alternatieve zoektocht ook een charlatan die ons vreselijk heeft misleid. We verloren door haar zelfs een half jaar lang het contact met mijn ouders. Een van de redenen dat we haar waren gaan vertrouwen was dat heel veel mensen die wij kenden al jaren naar haar toegingen. Zij hadden goede ervaringen met deze vrouw, die volgens zeggen een reeds lang overleden geliefde arts uit Colombia channelde. Toch kregen we steeds meer aanwijzingen dat haar (of zijn als de astrale arts werkelijk door haar heen sprak) handelingen en uitspraken niet klopten. We kregen uiteindelijk de indruk dat zij en de vertaalster geen flauw idee hadden hoe ziek Linda werkelijk was. Dus schreven we hen een brief om dat beeld te corrigeren, hetgeen bij een goed medium onzinnig is. Direct daarop kregen we een telefoontje dat Linda niet meer hoefde te komen, want met alle bloed dat haar in het ziekenhuis was toegediend kon de astrale arts Linda niet meer bereiken. Het was haar eigen schuld en ze moest zich nu voorbereiden op haar overgang, terwijl zij (of hij) twee dagen ervoor nog stellig had gezegd hoe goed het met Linda ging.

Dat bericht kwam keihard aan. En juist die klap zorgde er voor dat wij allebei ‘wakker’ werden. Die schok werd notabene door deze charlatan zelf toegediend. Andere mensen hadden ons niet kunnen overtuigen en alle aanwijzingen hadden we wel gezien, maar genegeerd. Alleen deze schok kon ons de ogen openen. Daarna hadden we het gevoel alsof we in een sekte hadden gezeten en plotseling beseften waaraan we onszelf hadden overgeleverd. We hadden het zelf gedaan!

Linda had gedurende gedurende haar ziekte tijdens visualisaties contact gekregen met Amá, een astrale vriendin, die ze kon ‘zien’ en met wie ze kon praten. Dat contact was van onschatbare waarde in die uiterst zware tijd waarin elk Licht leek te zijn uitgedoofd. Na dit gebeuren vroeg Linda aan Amá: “Waarom heb je ons niet gewaarschuwd?”Amá’s antwoord was even simpel als to-the-point: “Je zou me niet hebben geloofd en dan zou je me hebben weggeduwd en was ons contact verbroken.”

Om dezelfde reden zijn wij steeds terughoudender om met mensen in onze nabijheid te spreken over onderwerpen als deze. Er zijn al heel veel vriendschappen en zelfs huwelijken kapot gegaan in deze tijd en dat is het niet waard.

Ik bedoel nu niet te zeggen dat we ineens weer alle vertrouwen hadden in het ziekenhuis, of dat we nu ook de andere alternatieve therapeuten die we bezochten afzworen. We werden alleen wel heel voorzichtig ons vertrouwen aan anderen te geven. Ondanks deze ervaring hebben we hele deskundige en liefdevolle mensen leren kennen in zowel alternatieve als reguliere kringen. Wat hen verbond is, dat zij een luisterend oor hadden, ons serieus namen en met ons meedachten. Ze respecteerden onze keuze en veroordeelden ons niet, ondanks dat ze wellicht een andere mening hadden. Ze deden hun werk vanuit hun Hart, met Liefde.

Aangaande de corona-injecties…. Onze keuze hebben we al tien jaar geleden gemaakt toen ik een brief schreef met als titel ‘Brief aan alle Regeringen’. Die brief werd als artikel in het januari-nummer van 2012 van het tijdschrift Spiegelbeeld gepubliceerd. Daarin schreef ik o.a.:

“U verlangt nu van ons dat onze dochters worden in ingespoten. U zegt dat het is om hen te beschermen tegen kanker. Uw wetenschappers vertellen dat dit voor hun gezondheid is, maar andere wetenschappers vertellen dat het vergif is. Wie moeten wij geloven? Wetenschap moet toch eerlijk zijn?

Als de wetenschap, die door u altijd aangehaald wordt om uw plannen kracht bij te zetten, twee tegenstrijdige standpunten verkondigt, dan moet één van beide een leugen zijn. Dat is wetenschappelijke logica. Worden wij nu voorgelogen?

En als er straks een griep uitbreekt, zoals elk jaar het geval is, gaat u ons dan allemáál verplicht dit gif inspuiten? Dan worden we toch juist ziek? (…)

U voorziet al onze documenten van verborgen zenders en u verplicht ons die altijd bij ons te hebben. Er zijn al mensen die deze zenders onder de huid dragen, net als koeien, varkens en huisdieren. Verliezen wij straks ook onze namen, onze identiteit en worden we nummers in uw computers?”

De gehele Brief aan de Regering is op deze site, zie link.

Ik voorzag wat er nu gebeurt al jaren geleden. Zoiets deed ik ook tijdens een incarnatie in het oude Atlantis, zo werd mij verteld door twee verschillende mediums. Een van hen hadden we enkele jaren geleden om hulp gevraagd bij een oud gezondheidsprobleem van mij: een wekelijks terugkerende loopneus-dag met eindeloos niezen en vaak knallende koppijn. Aan het eind van zo’n dag wat ik totaal knock-out. Zij vertelde dat de oorsprong daarvan in dat Atlantische leven lag.

Atlantis

Op basis van deze informatie en diverse regressiesessies om dit probleem – een oeroud verdriet – beter te bestuderen en op te lossen ontstond er een beeld van de vermoedelijke oorzaak, die alles met een toenmalige problematische keuze van mij te maken had…

Wat we hierover ontdekt hebben heeft meerdere raakvlakken met de huidige crisis, maar mogelijk is niet alles dat ik schrijf helemaal Waarheid omdat het deels van horen zeggen is en deels vanuit regressie-herinneringen. Maar het resultaat mag er zijn, want mijn klachten verdwenen plotseling na meer dan 30 jaar bijna geen week overgeslagen te hebben. Als ze maanden later toch weer begonnen, dan verdwenen die klachten wederom spoorloos na aanvullende informatie gekoppeld aan speciale homeopathische middelen. Dan moet er een kern van Waarheid in zitten.

Iedere ziel zal in haar levenscyclus ooit een vooraanstaande positie gehad hebben, bijvoorbeeld als een beroemdheid, misschien wel als een koning. In zo’n rol kun je unieke ervaringen opdoen, maar er zit een addertje onder het gras. Want veel mensen kijken naar je, houden van je of veroordelen je om wat je doet. Jouw daden hebben invloed op al die mensen. Je verantwoordelijkheden zijn groter en de gevolgen van de keuzes die maakt reiken verder dan alleen jouw eigen leven. Het weer in balans brengen van wat je eventueel uit balans bracht, kan levens lang duren.

Ik was in die incarnatie tijdens de laatste jaren van Atlantis verantwoordelijk voor één van de enorme klimaattorens van Atlantis, die invloed hadden op zowel het weer als ook op het welbevinden van mensen. Het was een functie met veel verantwoordelijkheid en ook aanzien. Ik gebruikte een grote robijn op m’n derde oog om het intuïtief afstemmen van ‘mijn’ toren zo goed mogelijk te doen. Met die bijzondere steen was ik in staat om meer te ‘zien’ dan andere mensen. Kennelijk ging dat ook mijn gedrag beïnvloeden, want ik stond me voor op deze functie en was waarschijnlijk vrij arrogant, letterlijk en figuurlijk neerkijkend vanuit een van die grote ivoorkleurige torens. Daar beneden woonden ‘die krabbers’ die maar niet zagen wat ik zo duidelijk kon zien dat ze moesten doen om hun problemen op te lossen. Het kwam niet bij me op om me tussen de mensen te begeven en ze te midden van henzelf te helpen. Misschien komt dat gezegde daar wel vandaan: in een ivoren toren zitten. Daardoor realiseerde ik me niet dat ‘de mensen’ niet de beschikking hadden over wat ik had: een positie met veel connecties voor informatie, een speciale steen, veilig afgeschermd voor dagelijkse problemen, en wie weet wat verder nog. Maar ondanks die arrogantie denk ik dat het welzijn van Atlantis me wel degelijk aan mijn hart ging. Ik hoop het in elk geval wel.

Wordt vervolgd