Hebben we een Vrije Keuze

Deel 1 van 4

Overdenkingen

Apeldoorn, begin februari tot 23 maart 2022

Door Wim Roskam

Met de Akaija en ons boek ‘Kiezen voor Vrije Keuze’ moest het er een keer van komen dat ook wij van ons laten horen in deze tijd van Corona en nu ook de Ukraine-crisis, waarin Keuzevrijheid tot een reliek lijkt te zijn verworden van het ‘oude normaal’. Dit artikel is geschreven vanuit een weinig belicht perspectief, want wij gaan uit van het bestaan van een onzichtbare Lichtwereld waaruit we geboren worden en waarnaar we zullen terugkeren. Een wereld van waaruit gidsen ons begeleiden en overleden geliefden ons steunen.De Aarde heeft zich beschikbaar gesteld om een leerschool te zijn voor onze zielen zodat we groeien in Liefde en Bewustzijn. De belangrijkste oefenstof in deze leerschool bestaat uit het maken van keuzes, want hier op Aarde worden die keuzes niet met de snelheid van een gedachte werkelijkheid. Door die vertraging kunnen we leren omgaan met de effecten ervan.

Deze tekst als PDF downloaden/lezen

Inleiding

Een van de meest gevreesde berichten die je kunt krijgen klinkt als: “Mevrouw… U heeft kanker.”

Mensen zijn na zo’n mededeling totaal van de kaart. Hun wereld stort in, want als er één ziekte is die angst aanjaagt dan is dat kanker. Na zo’n bericht zijn mensen zich meestal niet bewust dat ze nog steeds een vrije keuze hebben. Uiteraard hebben wij allemaal geen keuze in dat wat zich op ons levenspad bevindt, want we kunnen niet in de toekomst kijken en dan slim ontwijken wat ons niet bevalt. Misschien is kanker te voorkomen door vroeg in je leven te beginnen gezonder te leven en eten. Maar als die ziekte zich aangediend heeft is dat een gepasseerd station en zul je het ermee moeten doen. De keuze die je na zo’n mededeling wél hebt, is hoe je daar vervolgens mee omgaat.

Afbeelding: Lucia – De overwinning van de Ziel over het lijden, waarbij het Kruis voor Liefde staat.

Mijn vriendin Linda kreeg in 1999 de diagnose baarmoederhalskanker. Door de impact van dat bericht had ook zij op dat moment niet het gevoel een keuze te hebben. In onze huidige maatschappij zijn we grootgebracht met de overtuiging dat we voor medisch ingrijpen altijd aangewezen zijn op het ziekenhuis, dus ook Linda ging haast automatisch naar het ziekenhuis in Apeldoorn en liet de onderzoeken stoïcijns over zich heen komen.

Bestraling in Deventer was de behandeling die de specialist uiteindelijk voorstelde. Daarna werd haar de mogelijkheid geboden naar het AMC te gaan voor een second opinion, een tweede mening. Maar er ging iets fout in de communicatie tussen beide ziekenhuizen. De artsen in het AMC waren in de veronderstelling dat de behandeling aan hen werd overgedragen, want het Apeldoornse ziekenhuis had de term ‘second opinion’ nergens genoemd in de begeleidende brief bij de röntgenfoto’s en scans die we zelf meegenomen hadden.

Deze AMC-artsen keken de door ons meegebrachte map met foto’s en scans niet eens in en stelden na slechts enkele minuten inwendig onderzoek een ongebruikelijk zware operatie voor met zes weken ziekenhuisopname, een jaar revalidatie en als mogelijke bijwerkingen een buik die zou aanvoelen als beton, incontinentie en misschien ook de rest van haar leven in een rolstoel te moeten doorbrengen omdat belangrijke zenuwen wellicht doorgesneden zouden moeten worden. Linda en ik, niet op de hoogte van deze communicatiefout, werden hierdoor totaal overrompeld en vroegen om bedenktijd. De artsen keken haar verbaasd aan en zeiden: “Waarom bedenktijd? Hier moet geopereerd worden en wij nemen de behandeling nu over.”

Maar Linda, gesteund door mij, hield vol en we kregen tenslotte15 minuten om dit op ons in te laten werken. Van die tijd maakten we gebruik om naar de balie te gaan en we vertelden dat we onze beslissing binnen een week zouden laten weten voordat we het ziekenhuis verlieten. We waren boos en hadden alle vertrouwen in het reguliere medische circuit verloren, een vertrouwen dat door andere serieuze voorvallen binnen de familie in de jaren ervoor toch al ernstig beschadigd was. Juist door onze boosheid maakten we toen een fout: we wilden niets meer met deze ziekenhuizen te maken hebben en we kozen ervoor om vanaf nu alles alternatief te doen.

Linda overleed twee jaar later, na een heftige periode die ons beide tot op de bodem van onze ziel raakte. Nu zou je kunnen stellen dat we een totaal verkeerde keuze hadden gemaakt en onverantwoord hadden gehandeld. Had maar geluisterd! Zie je wel, hoe dom kun je zijn? Maar zo simpel ligt dat niet. Om dat te illustreren heb ik een vraag voor jou: Wat zou jij doen als je in Linda’s schoenen had gestaan?

Zeker weten?

Dit artikel heeft als thema de Vrije Keuze, een onvervreemdbaar recht van alle mensen, een goddelijk geschenk. Niemand hoort ons die Vrijheid af te nemen, maar als ik om me heen kijk tijdens de Corona-crisis lijkt het erop dat veel mensen hun Vrijheid vrijwillig hebben weggegeven.

Sleutelmomenten

In het leven van ieder mens zijn er vele momenten die bepalend zijn voor alles dat daarna komt. In feite is elk moment belangrijk, maar sommige momenten springen eruit. In Linda’s situatie zijn er enkele sleutelmomenten die ik hier wil benoemen. Dit waargebeurde verhaal is als boek te koop op deze website, link hier.

1e moment: Op het moment dat Linda en ik van de huisarts te horen kregen dat zij vermoedelijk kanker had schoten wij allebei in de angst. We gingen daardoor als het ware in de automatische-piloot-stand en we zetten de stappen die ons in deze maatschappij levenslang zijn voorgeleefd. Eerst ga je naar de huisarts, dan naar het ziekenhuis, daar luister je naar wat de witte jassen je vertellen en vervolgens volgens handel je daarnaar. Dit was een belangrijk moment, maar… je zou je ook af kunnen vragen of we op dat moment eigenlijk wel een keuze hadden in hoe we reageerden. Want hoe hadden we anders kunnen reageren dan we deden? Te beginnen met dat we in de angst schoten. Schiet niet iedereen op zo’n moment in de angst? En vindt niet iedereen in deze westers moderne maatschappij het volkomen normaal om daarna dezelfde stappen te zetten die wij dat moment deden? Het kwam niet eens bij ons op om anders te handelen.

Let wel… ik suggereer niet dat een andere handelswijze beter zou zijn geweest. Daar gaat dit artikel niet over. Maar in feite namen we op dat moment helemáál geen beslissing. We waren als verlamd en we volgden gewoon bewuste en onbewuste instructies die iedereen zou volgen, op misschien een enkeling na. Dat is wie wij op dat moment waren, als zielen ergens in onze evolutie en als mens grootgebracht in deze maatschappij.

2e moment: Toen de artsen in het AMC Linda vertelden dat zij de behandeling hadden overgenomen en wat de mogelijke gevolgen van de operatie zouden zijn, was dat een dusdanige schok dat we uit onze lethargie ontwaakten. We realiseerden ons plotseling dat hier iets niet goed ging en we werden ons bewust dat we een keuze hadden, ook al werd die ons niet van harte gegund. We namen de regie over en verlieten het ziekenhuis.

3e moment: Korte tijd na dat moment, nog op weg naar huis schoten we door, want we werden boos en uit boosheid weigerden we ook nog maar iets met ziekenhuizen te maken te willen hebben. Wij gingen onze eigen weg. Waren we op dat moment meer in balans geweest, dan zouden we in Apeldoorn allereerst aangedrongen hebben over verder overleg.

Of Linda daarmee de kanker zou hebben overleefd is niet te voorspellen. De voorgestelde operatie was erg ingrijpend en het verdere traject sloot ook chemo niet uit.

Maar laat ik een paar woorden toevoegen: Niemand gaat voor z’n tijd. Ik ben me bewust dat er een grote paradox zit in die woorden, want dat zou betekenen dat ook als iemand door een moord zou komen te overlijden, dit toch op de een of andere manier ‘voorbestemd’ is. Maar wellicht ligt het in de lijn der verwachting dat in een leven op Aarde met deze zielen, onder die omstandigheden op dat moment zoiets kan gebeuren. De ware achtergronden van zo’n traumatische gebeurtenis zijn voor mensen normaal gesproken niet te vatten omdat wij geen inzage hebben in de zielsaspecten die meespelen, en dat is maar goed ook.

In Linda’s geval probeerden specialisten haar Vrije Keuze af te nemen door te bepalen wat zij volgens hen moest doen. Ze gingen voorbij aan het feit dat alleen Linda verantwoordelijkheid had voor haar eigen leven.

Misschien was alles anders gelopen als… Dat is een onzinnige gedachte. Zó is het gegaan en noch Linda noch ik hebben ooit spijt van onze beslissingen gehad. Daaraan toegevoegd durf ik te stellen dat het hele Akaija-concept dan ook niet naar buiten was gekomen en dat ik het boek Kiezen voor Vrije Keuze nooit geschreven zou hebben.

Toen dat boek, dat begint met dit voorval, in 2009 uitgegeven werd had ik niet verwacht dat Vrijheid van Keuze 11 jaar later zo’n belangrijke rol zou gaan spelen in ieders leven. Twee jaar geleden, 2020, werd Covid19 uitgeroepen tot een wereldbedreigende pandemie die honderden miljoenen mensen het leven zou gaan kosten en waartegen alleen een overhaast ontwikkeld vaccin bescherming zou bieden, terwijl reeds lang bestaande goedkope en bewezen effectieve medicaties (o.a. Ivermectine, Quercitine, Hydroxychloroquine ) van de markt gehaald of zelfs verboden werden. Nog terwijl ik dit schrijf wordt gesteld dat iedere wereldburger dit vaccin moet krijgen en dat hierbij geen sprake kan zijn van vrijwilligheid.

Vele mensen geloven dit en hebben zich laten injecteren. Anderen eisen keuzevrijheid en verwijzen naar de Code van Neurenberg die stelt dat er geen inbreuk gemaakt mag worden op de integriteit van ons lichaam. Ook de Nederlandse regering probeert mensen te dwingen tot het nemen van deze injecties op straffe van uitsluiting aan het openbare leven. Moment van schrijven: begin februari 2022.
Vrijheid van Keuze is in het geding.

Wat heeft jou hiertoe doen besluiten?

Het is nu begin 2022 en de afgelopen maanden merken we dat mensen steeds onverdraagzamer met elkaar omgaan als het gaat om wel- of niet-gevaccineerd zijn. Nederland was een vrij land waar alles gezegd kon worden. Binnen twee jaar is dat veranderd, want je nu kritisch uitlaten over de pandemie of nu ook nog je positief uitlaten over Rusland, of het regeringsbeleid ter discussie stellen… het wordt niet meer gewaardeerd. Bovendien censureren Social Media zulk soort geluiden. De publieke media herhalen keer op keer: “Je doet het voor een ander! Bescherm je kinderen. Als je het niet doet ben je asociaal en egoïstisch.” Wonen we in China?

Een grote groep mensen is het daarmee eens en vindt het zelfs gerechtvaardigd om mensen die de injectie weigeren desnoods in quarantainekampen op te sluiten. Oostenrijk heeft verplichting ingevoerd op straffe van torenhoge boetes en lange gevangenisstraffen. Ik kreeg een keer een reactie op iets dat ik gepost had aangaande keuzevrijheid. Ik weet de woorden niet exact, maar het kwam hierop neer: “Jouw vrijheid is mijn onvrijheid.” Ik had veel voorzien, maar niet dat zoveel mensen zo makkelijk overtuigd zouden worden door de eenzijdige belichting vanuit de conventionele media. Dus die opmerking ‘Jouw vrijheid is mijn onvrijheid’ zette me aan het denken… Ben ik echt een egoïst als ik weiger me te laten injecteren met iets waarvan ik geen flauw idee heb wat het is?

Keuzevrijheid is niet hetzelfde is als alles maar doen wat je wilt, zonder met ook maar iemand rekening te houden. Dat is weliswaar ook een manier om je vrijheid uit te oefenen, maar als het uitoefenen van jouw vrijheid ten koste gaat van een ander is er geen sprake van Liefde en hoor je Vrijheid niet te schrijven met een hoofdletter V.

Voordat je een keuze maakt is het verstandig je zo goed mogelijk te beraadslagen over de consequenties. Nu gaat het om deze vragen: Heeft het zin om je te laten inenten tegen Corona? En: Wat zijn de gevolgen voor jou en voor anderen als je je juist wel of juist niet laat inenten?
Eerstens zou je kunnen aanvoeren dat als deze inentingen doen wat er beloofd wordt dan ben je daarmee beschermd tegen mensen die ze niet nemen. Maar intussen is al maanden bekend dat gevaccineerden net zo makkelijk Corona krijgen en anderen kunnen besmetten. Dus wie brengt dan wie in gevaar?

Los daarvan… Probeer deze vraag voor jezelf eens te beantwoorden: Waarop is jouw keuze gebaseerd? Welke informatie heeft jou doen besluiten om je juist wel of juist niet te laten injecteren?

Bijna iedereen kijkt dagelijks urenlang televisie en leest de grote dagbladen, dus dat zijn de belangrijkste informatiebronnen. Daarnaast worden de social media geraadpleegd, voor wat ze dan ook waard zijn. Veel mensen nemen de moeite zelf op zoek te gaan naar boeken en artikelen over dit onderwerp. Alle mensen spreken met elkaar en onder hen zijn er die in de gezondheidszorg werken. Zij zien met eigen ogen wat er gebeurt. Er zijn mensen die zelf ervaren hebben wat het is om Covid te krijgen en hoe ziek je daarvan kunt worden. Ook zijn er mensen die de bijwerkingen van de vaccins hebben ervaren en hoe ziek je daarvan kunt worden.

Hoe betrouwbaar zijn al deze ‘bronnen’ van informatie?
Hoe weet je of een uitspraak, een artikel, een uitzending of een mens Waarheid vertelt?
Vertelt een nationale TV-zender de Waarheid omdat bijna iedereen ernaar kijkt?
Vertelt een arts de Waarheid omdat hij ervoor gestudeerd heeft?Vertelt een volksvertegenwoordiger de Waarheid omdat hij het volk vertegenwoordigt?
Vertelt een TV-personality de Waarheid omdat hij bekend is?
Vertel jij de Waarheid omdat je zelf hebt ervaren hoe ziek je ergens van kunt worden?

Laten we, op zoek naar Waarheid met een hoofdletter ‘W’, naar religies kijken. Sommige religieuze stromingen hebben miljarden aanhangers. Zij zijn ervan overtuigd dat hun geloof het ware Geloof is. Maar binnen elke religie is daar verdeeldheid over en zie je substromingen. Hoe kan iemand die levenslang binnen één religie geleefd heeft stellen dat alleen zijn of haar religie de juiste is? Maar laat ik het perspectief nog groter maken: Stel je voor dat je geboren werd op een andere planeet, laten we zeggen op de planeet Serabe in het sterrenstelsel Sirius-B… Welke religie zou dán de jouwe zijn? Of… zouden ze daar helemaal geen religie hebben?

Zo bezien is het zinvol meermaals op Aarde te incarneren, omdat je in de loop van jouw incarnaties vele religies van binnenuit zult ervaren. Misschien leer je daardoor dat elke religie in essentie een stukje van Waarheid weerspiegelt. Misschien zijn we ooit ook al op andere planeten geweest en wie weet… zal onze ziel ergens in de toekomst het universum nog verder gaan verkennen, gebruik makend van een lichaam dat op die planeet verwekt wordt. Maar alleen al hier op Aarde valt nog zo veel te leren.

Als ik in hun schoenen had gestaan…

Ik heb vaak horen zeggen: “Als ik in hun schoenen had gestaan, zou ik dat nooit gedaan hebben.” Ze zouden dus nooit dezelfde keuze(s) maken als die ander…

Wat betekent het in iemands schoenen te staan en dan iets doen waar andere mensen later van zeggen: “Dat zou ik nooit gedaan hebben!”?

Afbeelding: Jeugdfoto van Wim, overduidelijk in Nederland genomen :-).

Dat is niet hetzelfde als de schoenen van die persoon aantrekken en ermee proberen te lopen. Vermoedelijk passen ze niet eens. Het betekent dat je in de huid van die ander moet kruipen om zijn of haar perspectief in te kunnen nemen en begrijpen. Als je dat goed wilt doen zou je als ziel geboren moeten worden in hetzelfde lichaam als die ander, dus met dezelfde genen die maken dat de één een mooie vrouw wordt en de ander een lelijke man, of omgekeerd natuurlijk. Sommige mensen hebben aangeboren afwijkingen, dus daar zul je mee moeten leven. Je wordt in hetzelfde land geboren, of dat nu een totalitaire staat is of een rijk land zonder armoede. Je krijgt dezelfde ouders toegewezen, die misschien in een ghetto wonen waar geweld de gangbare methode is om geschillen op te lossen. Dan zal dat jouw voorbeeld zijn hoe je ruzies beslecht. Misschien word je als kind misbruikt en zul je levenslang bang voor mannen zijn. Misschien houden je ouders enorm veel van je ondanks dat jij alleen maar moeilijkheden opzoekt omdat deze schoenen jou totaal niet bevallen.

Al die factoren spelen een rol bij de keuze die je nu gaat maken. Dat zijn de schoenen waarin je plaatsneemt, een heel leven lang tot aan het moment waarop jij zei: “Dat zou ik nooit gedaan hebben als ik in die schoenen had gestaan.”

Als jij, de ziel die je bent, al heel veel incarnaties achter je hebt ben je vermoedelijk beter in staat om je los te maken van het keurslijf waarin je geboren en grootgebracht werd. Dat is wat met ‘bewustzijn’ bedoeld wordt. Als je een ‘bewustere ziel’ bent, zul je je vermoedelijk sneller bewust worden van al die factoren die jou proberen te bepalen. Als je die invloeden herkent omdat je er als ziel in vorige incarnaties al vaker mee te maken gehad hebt, kun je je er wellicht van bevrijden, zodat je niet door de omstandigheden gedirigeerd wordt. Dan neem jij zelf de regie over en kies je er bewust voor ergens wel of niet in mee te gaan. Jongere zielen met minder ervaringen zijn er zich vermoedelijk niet eens van bewust dat hun keuzes meestal bepaald worden door bovengenoemde factoren.

Dan nogmaals dezelfde vraag: Wat zou jij gedaan hebben als je in Linda’s schoenen had gestaan?

Wordt vervolgd