Jubeljaar / Door Anna Von Reitz / Dinsdag, 7 november 2017

Jubeljaar
Door Anna Von Reitz / Dinsdag, 7 november 2017

 Bij de Hebreeuwen – de ware Hebreeuwen – is, zelfs tot de dag van vandaag, iedere zeven jaar een Jubeljaar. Ieder zeven jaar zijn nalevende Joden verplicht om “de teller op nul te zetten” en alle schulden die mensen hen verschuldigd zijn kwijt te schelden. Het is heel begrijpelijk dat dit moeilijk is en nog moeilijker voor degene aan wie veel verschuldigd is.

De onderliggende gedachte van deze beoefening en concept is: (1) een blijk geven van vertrouwen in God, dat Hij, in gehoorzaamheid aan Hem, weer terug kan geven wat is weggegeven en (2) de hoop dat wanneer schuld aan anderen wordt kwijtgescholden, deze ook ons kan worden kwijtgescholden (denk aan alle schulden die jullie nooit kunnen terugbetalen, omdat mensen zijn gestorven of dat jullie hen uit het oog verloren hebben?) en (3) een begrip dat het kwijtschelden van schulden is als het bemesten van braakliggend land – een manier om de economische motoren te vernieuwen en nieuw leven in te blazen op dezelfde manier als dat het laten rusten en bemesten van land dit herstelt en in staat stelt om de komende jaren weer tot productie te komen.
Iedere zeven keer zeven jaar – 49 jaar – komt een “Super Jubeljaar” waarin de grootste schulden worden kwijtgescholden en in de oude tijden betekende dit dat iedere man in staat was om naar huis terug te keren, naar zijn voorouderlijk stuk grond en het land en de woningen, die door schuld en tegenspoed of door een of andere oorzaak verloren waren geraakt, weer in bezit te nemen, zodat het land dat bestemd was voor – laten we zeggen, de Stam van Benjamin – uiteindelijk aan de leden van die stam werden teruggegeven, ongeacht wat er aan was voorafgegaan. De Grondleggers konden door hun tegenslagen, zwaktes of schulden hun zonen uiteindelijk niet onterven. De toewijzing van het land was bedoeld om een eeuwigdurende erfenis te zijn en de gezondheid en de pracht van het land was bedoeld als een testament aan de wijsheid, het zorgdragende vermogen en de toewijding van de mensen waaraan het toebehoorde.

Zo was het bedoeld.

Maar zoals we kunnen zien is de wijsheid van God in deze kwesties gedurende vele, vele generaties mensen niet opgevolgd, zodat het hele concept van “Jubeljaar” en zijn spirituele en praktische effect verloren is gegaan. Degenen die grote bedragen aan schulden hebben verworven, hebben deze minstens achthonderd jaar niet kwijtgescholden. In plaats daarvan hebben ze domweg steeds meer verworven, zodat het concept van schuld en tegoed volledig uit balans is geraakt en tegengesteld aan iedere maatstaf van werkelijkheidszin.

In plaats dat de economie in de wereld periodiek wordt hersteld en opnieuw gekalibreerd, zijn – en worden – de rijken steeds rijker geworden en de armen worden steeds armer, zodat 1% van de wereldbevolking alle rijkdom controleert – en ze happen domweg naar meer, zelfs ofschoon ze meer hebben dan ze ooit zouden kunnen of willen uitgeven, veel meer dan ze zich ooit zouden kunnen voorstellen wat er mee te doen, terwijl anderen verhongeren. Dit is precies wat het Jubeljaar bedoelde te voorkomen.

Overweeg eens het schouwspel dat de wereld nu aan God aanbiedt: miljoenen en miljoenen mensen zijn dakloos dankzij het door de banken opgezette fraudesysteem met executies van hypotheken en op hetzelfde moment staan al die huizen leeg en staan ze te vervallen. De banken hebben er geen gebruik voor. Er staan op dit moment geen nieuwe miljoenen magisch gemachtigde en draagkrachtige kopers klaar om er zo in te trekken.

Het gebied van de economie is niet vernieuwd en knarst verder op de kracht van nieuwe bevolkingsgroei die voor nieuwe consumenten zorgt, maar deze nieuwe consumenten worden in toenemende mate geboren in een wereld die reeds een onoverkomelijke schuldenlast draagt – zij hebben dus steeds minder te besteden en meer van hun levens moeten worden verwoest voor het terugbetalen van de schulden die door hun voorouders zijn veroorzaakt.

Omdat we al langer dan 800 jaar geen jubeljaar meer gehad hebben en omdat alle rijkdom ligt weggestopt en super geconcentreerd en op andere manieren gemanipuleerd is, ken ik mensen die geregeld omgaan met quadriljoenen dollars aan schuld en tegoed en ze schijnen te denken dat dit verstandig is, zelfs ofschoon ze beseffen dat het gemiddelde inkomen voor meer dan de helft van de wereldbevolking is afgenomen en meer dan de helft van alle mensen op Aarde in matige tot ernstige armoede leven – halen ze gewoon hun schouders op, nemen nog een martini en lijken te denken dat, nou ja, dit is gewoon zoals het is – en zover als zij zich kunnen herinneren, zoals de dingen altijd al geweest zijn.

Wij hebben deze mensen gezegd dat die schuld moet verdwijnen. We hebben hen opdracht gegeven om drie bedragen van tegoed beschikbaar te stellen, gelijk aan de huidige schuld in de wereld, om deze voorgoed weg te werken en om ruimte te scheppen voor een systeem van tegoed om het systeem van schuld te vervangen. Jullie kunnen je wel voorstellen hoe, van Boston tot Bangkok, de martini’s tegen de muren zijn gesmeten en door de neuzen naar buiten gekomen zijn.

Het eerste krediet, bekend als het Krediet van Verzoening, dient ter compensatie en om alle huidige schulden uit de boeken te wissen. Dit is eigenlijk niet meer dan een boekhoudkundige transactie die de opgestapelde schuld uitwist. Poef! Weg is hij. Dit omvat alle schuld, dus terwijl de banken zich beklagen over het “verlies” van al die schuld die ze over anderen aanhouden, worden ze ook verlost van alle schuld die zij hebben. In zekere zin is dit de enige juiste manier die mogelijk is om het systeem opnieuw in te stellen.

Het tweede krediet, bekend als het Krediet voor Goedmaking, is de banken opnieuw bevoorraden en compenseren voor het onheil dat de mensen wereldwijd is toegebracht. We hebben de verantwoordelijken verteld dat de banken niet langer meer kunnen functioneren als gedachteloze, onverantwoordelijke winstmakende machines. Wanneer ze zaken willen blijven doen, zullen ze zich moeten herstructureren als “B” ondernemingen (Internet: B-Corp
is een netwerk van succesvolle bedrijven die naast winst ook duurzaamheid nastreven. Het netwerk is in 2006 opgezet door de Amerikaanse non-profit organisatie B Lab. Inmiddels zijn er wereldwijd ruim 1200 B Corps verspreid over 38 landen. Ook in Europa neemt het aantal gecertificeerde bedrijven toe.) – in die zin dat ze een heilzame missie hebben en dat verantwoordelijkheid boven en voorbij winstbejag staat. Hieraan toevoegend, het Tegoed voor Goedmaking zal niet worden uitgeleend tegen rente en zal niet worden uitgeleend aan ondernemingen. Het zal beschikbaar gemaakt worden voor bedrijven zonder rechtspersoonlijkheid en individuele personen, waarbij de banken alleen een honorarium krijgen voor hun dienstverlening.

Het derde krediet, bekend als het Reddingskrediet, is om een “afschrijvingsfonds” in te stellen dat onvermijdbare verliezen dekt door het doen van nieuwe investeringen in ondernemingen en technologie en infrastructuur tegen variabele termijnen van aflossing, zoals we dat nu hebben.

Deze concepten zijn beantwoord met verbazing, ongeloof en een heleboel “Wa…Wat? Wat? Hoe? Huh?” … en zelfs met enige spot en tegenwerpingen. Wat, werd ons gevraagd, kan mogelijk de basis vormen voor al dit nieuwe krediet?

Nou ja, het principiële probleem is altijd de waarde die we aan dingen toekennen, is het niet?

Hoeveel is een mensenleven waard? Voor hemzelf? Voor zijn familie? En toch, hoeveel levens zijn verloren gegaan als gevolg van het ontbreken van geld?
Verknoeid in zinloze oorlogen?

Hoeveel levens zijn beknot en ingekort door gebrek aan geld? — geïnterpreteerd in gebrek aan onderwijs, gebrek aan kansen, gebrek aan toegangsrecht?

En wat is “geld” in werkelijkheid meer dan een “symbool van waarde” — dat betekent, een afgod? Net als een kleine in hout uitgesneden figuur of een icoon schildering een symbool kan zijn van een heilige?

Dit is allemaal willekeurig, allemaal een spel, een kwestie van getallen en kleine stukjes metaal die voorwenden van betekenis te zijn, terwijl alles wat betekenis heeft hier en nu en op dit moment levendig is. De enigen die waarde aan iets geven zijn — jullie.

Dus wat vinden jullie van waarde? Een mens of een afbeelding van een mens?
Een echte aardbei of een foto ervan?

Op dit moment houden de Verenigde Staten van Amerika (zonder rechtsperoonlijkheid) alle verenigde overheden op de Aarde in de schulden en al die vennootschappen die, onder de bescherming van deze overheden als concessies zijn opgezet, eveneens.

Al die gigantische, krachtige ondernemingen?  Ze behoren ons toe. Al die sterke overheden? Ze behoren ons toe. Al het komen en gaan, de legers, de agentschappen, het verkeer op de zeeën? Zijn van ons. Meer dan 95% van de vennootschappelijke entiteiten werden hier onder onze (misbruikte) gevolmachtigde bevoegdheid gecontracteerd. Raad dus eens wie het lot van deze ondernemingen controleert?

Wij roepen op tot een Jubeljaar en een overgang waardoor het huidige system van schulden voorgoed wordt veranderd — en terwijl de bankiers spottend lachen zal er aan het einde van de dag voldoende krediet beschikbaar zijn om ons plan te financieren – en dat behoort ons toe.

Het enige probleem is dat de bankiers er zich op hadden ingesteld en bereid waren om te denken dat het feitelijke bestuur — het onafhankelijke niveau van zelfstandig bestuur van de Verenigde Staten van Amerika — nooit naar voren zou stappen en al die sappige collectieve bezittingen zou opeisen.

Ze waren er op ingesteld om naar zich toe te trekken wat ze eerder met ons landbezit gedaan hadden, met het goud dat FDR (Sjra: Franklin Delano Roosevelt) confisceerde en zo veel meer — het omhulsel failliet te laten gaan, afwachten en wanneer de bezittingen niet werden opgeëist, naar voren komen en ze als Secundaire Schuldeiser claimen als “in de steek gelaten bezit”.
En bij iedere stap op die route gebruikten de banken het bezit van de mensen en nu nemen de echte preferente aandeelhouders hun voordeel. En wat wordt er van onze wereld? Oplichters kunnen zelfs geen oplichters meer zijn.
De andere kwestie die we voorstellen is een einde maken aan alle menselijke slavernij, wereldwijd. Om een einde te maken aan het schuldensysteem, is het noodzakelijk om een einde te maken aan de CUSIP contracten (Internet: CUSIP staat voor: Committee on Uniform Securities Identification Procedures. Het CUSIP-nummer is een uniek identificatienummer dat wordt toegekend aan alle aandelen en geregistreerde obligaties in de VS en Canada en wordt gebruikt om een ​​concreet onderscheid te maken tussen effecten die worden verhandeld op openbare markten.)  en de borgstellingsgaranties en veel van de garantiesystemen zoals we die nu kennen. We trekken die verbintenissen en de systemen die hen ondersteunen terug. Wanneer mensen vragen — wat komt er voor in de plaats? Ons antwoord is dat er geen behoefte is aan zo’n systeem.

De oneerlijke banken en de corporatieve overheden hebben zoveel voor zichzelf verzameld dat het voor niemand meer nodig is om ooit nog belasting te betalen, zich ooit nog te binden aan een contract of zichzelf borg te stellen. Van nu af aan zal het eenvoudig herinvesteren van wat reeds in die mammoet pensioenen en in binnenlandse en buitenlandse  overheidsinvesteringen  opzij gezet is, ruim voldoende zijn om voor alle overheidsdiensten en voorzieningen te betalen.

Kun je je een wereld voorstellen waarin de mensen verlost zijn van de last van overheden? Een wereld waarin ze nooit meer belasting en rekeningen voor nutsvoorzieningen hoeven te betalen? Een wereld waarin ze niet worden opgezadeld met de schulden van anderen? Waar meer dan genoeg geld is om te circuleren en er meer dan voldoende banen zijn? Waar ondernemingen verantwoordelijk worden gehouden? En waar ondernemen zelf de kosten voor hun eigen bescherming betalen?

Wanneer u op dit punt bent aangekomen, stel je dan voor dat de Aarde zich weer omkeert in een vredige tuin. Dit kan lukken. Het is gewoon een kwestie van wat voor u van waarde is.
—————————-
Bekijk dit artikel, nummer 772, en bijna 800 andere op Anna’s website hier: www.annavonreitz.com
Om dit werk te ondersteunen zoek de PayPal op deze website.
Toelichting:
Anna von Reitz is een rechter in Alaska. Geen federale rechter maar een rechter die de grondwettelijke wetgeving van het Land volgt. Dat is een groot verschil waarvan de meeste Amerikanen niet op de hoogte zijn en waaraan Anna tot nu toe bijna 700 artikelen heeft gewijd.
We kunnen ons afvragen: “Wat hebben wij als Europeanen daar mee te maken? Dat is Amerika en wij wonen in Nederland/Europa!” Bestaan er wel zulke grote verschillen in de wereld als het gaat over eerlijkheid en betrouwbaarheid en rechtvaardigheid?
Ik groet u met de meest vriendelijke hartelijkheid.
Sjra