De Vraag van mijn Vader / Door Anna Von Reitz / Woensdag 9 januari, 2019
29 januari 2019
De Vraag van mijn Vader
Door Anna Von Reitz / Woensdag 9 januari, 2019
Ik heb nooit beseft dat het zo belangrijk of iets ongewoons was in die tijd, maar als ik erop terugkijk is het pijnlijk duidelijk dat de dagelijkse vraag van mijn vader aan mij ongelofelijk belangrijk was en een teken van de zegen die heel mijn leven bij me is gebleven.
Iedere morgen als ik opstond, holde ik uit bed en ging mijn vader zoeken. Op doordeweekse dagen was dat heel vroeg, zo rond vijf uur in de morgen, terwijl hij rond zes uur naar zijn werk vertrok.
Ik vond hem meestal in de keuken terwijl hij genoot van zijn laatste slokje koffie en las. Mijn moeder, trouwhartig tot op het bot, was al op om zijn ontbijt te koken (en nu het mijne) en zijn lunch voor de nieuwe dag in te pakken.
Op het moment dat hij me zag, schoof hij onmiddellijk zijn krant en koffie opzij en opende zijn armen voor mij voor een dikke warme knuffel. Dan zei hij: “En wat kan ik vandaag voor je doen?”
Het was zo eenvoudig. Een warme knuffel, een blik op z’n gezicht dat zei: “Jij bent mijn schat!” en de vraag: “Wat kan ik vandaag voor je doen?”
Onze Vader in de Hemel heeft diezelfde gewoonte en vraag. Het draait nooit om Hem. Het draait altijd om ons. En de knuffel en de glimlach staan geschreven in de sterren van de melkwegen en de heftige beweging van de wind en de stromingen.
“Welnu m’n kind, wat kan ik vandaag voor je doen?”
Meestal nestelde ik me dieper in zijn armen en liet mijn hoofd op z’n schouders rusten en ik was compleet gelukkig en had niets meer nodig. De stilte sprak voor mij.
Andere keren had ik iets in mijn gedachten om hem iets te vragen of hem te vragen iets voor me te doen. Ik begreep altijd dat, wanneer dat waar ik om vroeg goed was en redelijk binnen zijn mogelijkheden om te geven, zou ik het krijgen. Zonder meer.
Ik was door en door verwend. En iedere dag kreeg ik een nieuwe kans om zijn vraag te beantwoorden.
Bijna onbewust heb ik dezelfde gewoonte op mijn eigen kinderen overgedragen.
Als ouder draait het niet om mij —- het gaat om hen. Hoe kan ik hen het beste dienen, hun behoeften, hun belangen, hun leven dat doorgaat? Wat speelt er in hun gedachten en in hun hart? Wat zijn hun dromen?
Je komt er alleen maar achter door te vragen in een atmosfeer van liefde en acceptatie, door een kleine Heilige Ruimte te creëren, waar ze je iedere dag veilig en gemakkelijk de waarheid vertellen.
Na verloop van tijd schept het stellen en beantwoorden van deze eenvoudige vraag een band die zelfs de dood niet kan uitwissen. Ik ben nog steeds heel nauw met mijn Vader verbonden en niet alleen maar omdat ik zijn DNA draag, maar ook omdat zijn gedachten en geest en houding in mij geworteld zitten. Zijn vraag is mijn vraag geworden.
Wat kan ik vandaag voor je doen? Hoe kan ik je leven beter maken?
Naarmate ik ouder word, ga ik beseffen dat veel mensen hun levens doorbrengen en nooit die vraag gesteld krijgen door degenen die hen verzorgen. Dit zorgt voor een vacuüm en leegte in hun leven, alsof ze onbewust wachten en luisteren —- en de vraag nooit komt.
Ik ben ook tot het besef gekomen dat de meeste mannen slecht zijn voorbereid op de stress en de spanning van het Vaderschap en nog minder voorbereid om het plezier ervan te omhelzen. Vaders zijn in de huidige wereld teruggebracht tot kostwinners en worden beoordeeld aan hoeveel geld ze door de deur slepen —- maar Vader zijn is veel meer dan dat.
Vaderschap is een spiegel voor onze verhouding met onze Schepper en in het ideale geval, een manier voor ons om onze verhouding met onze Goddelijke Vader te begrijpen. Wanneer deze spiegel gebroken of vertroebeld of vervuild is, is het voor kinderen moeilijk om de Ware God binnenin zichzelf te vinden.
Dus, nogmaals, ik moet toegeven dat ik goed en echt en fantastisch gezegend was.
Mijn aardse Vader was alles wat een kind zich maar kon wensen of nodig heeft. Hij bood me een helder en stabiel inzicht in wat het betekent om een “Vader in de Hemel” te hebben en hoewel het zijn stem was die me iedere morgen in m’n leven De Vraag stelde, ben ik er achter gekomen dat onze Vader in de Hemel iedere dag aan ieder van ons diezelfde vraag stelt.
“Geliefd Kind, wat kan ik vandaag voor je doen?”
—————————-
Bekijk dit artikel en meer dan 1.500 andere op Anna’s website hier: www.annavonreitz.com
Het origineel is te lezen onder artikel 1475 – My Father’s Question
Om dit werk te ondersteunen zoek de PayPal op deze website.
Toelichting:
Anna von Reitz is een rechter in Alaska. Geen federale rechter maar een rechter die de grondwettelijke wetgeving van het Land volgt. Dat is een groot verschil waarvan de meeste Amerikanen niet op de hoogte zijn, laat staan de rest van de wereld en waaraan Anna tot nu toe meer dan 1500 artikelen heeft gewijd.
U kunt zich afvragen: “Wat hebben wij als Europeanen daar mee te maken? Dat is Amerika en wij wonen in Nederland/Europa!” Bestaan er wel zulke grote verschillen in de wereld als het gaat over eerlijkheid en betrouwbaarheid en rechtvaardigheid? En kwesties als vrede en vrijheid? Is het dan niet nuttig en behulpzaam om over de grenzen heen te kijken, ook over persoonlijke grenzen?
Ik hoop van ganser harte dat dit artikel van Anna u van dienst is en groet u met de meest vriendelijke hartelijkheid.
Sjra Knippenberg
Posted by Paul Stramer at 5.41 PM
