Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld – Een Nieuwe Wereld Wacht
Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld
Een Nieuwe Wereld Wacht (pdf formaat Eng.)
Het werd de Grote Rotsen Scheiding genoemd.
“Kunnen de enorme rotsblokken in de Scheiding echt de zon verbergen wanneer ze maar willen?” vroeg een jongere in de avondlijke dorpskring. De bewoners van de mauve bergen en de ovale uitlopers, knikten plechtig.
“Ik heb ze zelfs de sterren en hun begeleidende maan uit de hemel zien wissen,” mompelde een dorpeling die al heel, heel lang in de streek woonde.
Het was een mysterie. Soms hieven de grotere rotsblokken hun zwarte, strijdlustige schouders op, blokkeerden het zonlicht en duwden de felle wind die probeerde door te breken terug. Scheidde de Scheiding het donker van het licht? Waren er andere plaatsen waar dit gebeurde? Verhalen in het land spraken over schaduw en licht die voorzichtig om elkaar heen cirkelden. Er werd gefluisterd dat nog niet zo lang geleden woedende ruiters met zwarte harten vanuit het westelijke onbekende het grote, heilige woud van Mareithia waren binnengereden met de bedoeling het te vernietigen. (Zie het verhaal Waxxar en de verre ruiters)
Zo bleef de geschiedenis van schaduw en licht in het land onduidelijk.
Zeranne en Solin, goede vrienden en medestudenten, waren diezelfde vage geschiedenis van donker en licht ook tegengekomen in hun studiezaal, de loganos. Loganos betekent in de oude taal “een plaats van onderzoek en kennis.” De twee werden vaak door de dorpelingen gevraagd om op expeditie te gaan om de vele merkwaardige geheimen van de natuur te bestuderen en dan hun ontdekkingen te delen rond het avondvuur. De dorpelingen, die goed luisterden, verwerkten vaak hun fantasie in de verhalen en creëerden verhalen die iedereen in vervoering brachten.
Solin, een slungelige jongen die sneller dan verwacht volwassen werd, had altijd bewondering gehad voor de standvastigheid en het leiderschap van de jonge Zeranne. Hij was verlegen, maar als Zeranne glimlachte opende ze een deur zo wijd dat Solins genegenheid voor haar de hemel in schoot.
Op een mooie dag, met hart en rugzak vol, gingen Solin en Zeranne op pad om de Grote Rotsenkloof te verkennen.
“Denk je dat het waar is dat de rotsen bewegen?” vroeg Zeranne terwijl ze een steile heuvel opliepen.
Solin haalde een beetje nerveus zijn schouders op. “Misschien. Wat me niet bevalt is de wetenschap dat er tussen de rotsblokken grimmige schaduwen en grimmige poelen op ons wachten. Ik besef dat we op een spannend avontuur zijn, maar ik voel nu al dat er iets niet klopt.”
“Hmmm,” antwoordde Zeranne die haar pas vertraagde toen ze het rotsachtige terrein bereikten. “Ik ben het ermee eens. Het voelt allemaal troosteloos aan, zo anders dan de uitlopers.”
Hoe dichter ze bij de rotsen kwamen, hoe meer ze struikelden en uitgleden. Grappend en klimmend, hun schoenen vochtig en vuil, merkten Solin en Zeranne een vieze geur op, afkomstig van een vettige mist die langzaam op hen afkwam.
Zeranne grimaste. “Wat een stank! Laten we hier even gaan zitten, Solin, om even uit te rusten en te hopen dat de mist van richting verandert.” Ze plofte zwaar neer op een grijs stuk rots en kromp ineen bij het wilde gekrijs van de vogels boven haar hoofd.
Toen Solin naast haar ging zitten, merkte hij een prachtig kleine, glinsterende groene kever op uit een vuile, gekartelde spleet bij zijn voeten. “Kijk eens!”
Zeranne keek naar de kleine kever. “Oh! Wat doet dit mooie insect op zo’n sombere plek?”
Een muzikale stem zeilde plotseling tussen het gekrijs van de vogels door: “Waar ga je vandaag op verkenning?” De zachte, zoete stem was als een roze bloesem die lui over een zomerse beek drijft.
Solin en Zeranne verstijfden.
“Waar ga je vandaag op verkenning?” herhaalde de klokachtige stem terwijl hij om hen heen reisde en danste op een geparfumeerde bries van dennenbomen en weidebloemen.
Zeranne nam de koude hand van haar vriendin en samen stonden ze heel langzaam op. Voor hen was de dikke, stroperige mist verdwenen en daarvoor in de plaats kwam een grote witte mist, gevuld met een bewegende cirkel van veelkleurige lichtjes. De zoete, melodieuze stem kwam van binnenuit.
“Wil je hier vandaag op verkenning gaan? In deze prachtige mist en kleuren? Je bent van harte welkom.”
Wat een kans! dacht Zeranne en voelde hoe Solin opgewonden in haar hand kneep ter instemming. Stel je voor wat onze collega’s van de Loganos zullen zeggen!
Beiden knikten krachtig met hun hoofd: Ja!
Hand in hand liepen ze de mist in. In een flits waren ze weg, ver weg van de heuvels en de Grote rotsenkloof, naar een wereld van… heuvels en de Grote rotsenkloof! De kleurrijke mist was verdwenen. De stem was stil.
“Hoe kan dit?” Solins vraag, vol teleurstelling, viel als een bal voor Zeranne’s voeten.
“Ik weet het niet. We gingen weg en toen kwamen we terug.” Zeranne’s antwoord was kalm en beschouwend. Na een moment voegde ze er met stijgend enthousiasme aan toe: “Maar we zijn niet op dezelfde plek! Kijk! Luister!” Ze wees naar de hemel en toen naar de rotsachtige grond waar ze hadden gezeten en naar de glinsterende groene kever die daar nog steeds zat.
Het insect was nog steeds mooi, maar het was groter en eleganter geworden; de roep van de vogels boven hen was nu zoet en melodieus en de uitlopers werden verwarmd door een schitterende zon die oplichtte in een stralend helderblauwe hemel. Tussen de rotsblokken, nu lichtgevend en afgerond, stroomde kristalhelder sprankelend water. Weg was de vochtige schimmige duisternis die de harde plekken binnendrong. De Aarde was opgefrist. Ze had meer kracht gekregen en was een plaats van schoonheid en harmonie geworden.
De glinsterende stem in de geurige lucht keerde terug: “U hebt gelijk, vrouwe, dit is een andere plaats. Het is een nieuwe wereld en die kan van u zijn als u dat wilt.”
“Hoe?” vroegen beide vrienden tegelijkertijd.
“Door het te worden. Het antwoord galmde lachend door de helderheid van het land.
Solin en Zeranne keken elkaar verbaasd aan, het worden? En dan abrupt, vervoerd door een wervelwind van gekleurde lichten en witte mist, waren de twee vrienden terug in hun eigen wereld. In hun hoofd klonken de instructies van de lachende stem: Kijk, kies en begrijp.
Beiden keken een beetje duizelig om zich heen: Ja, ze waren terug in de Grote Rotsenkloof die ze die dag waren gaan verkennen en ja, ze wilden de vreemde instructies volgen.
Rustig lopend, aandachtig rondkijkend, de troebele poelen en de rotsachtige schaduwen vermijdend, wachtten ze beiden op iets dat hun aandacht zou trekken.
Solin naderde een kleine, donkere plant met gevlekte bladeren die hij nooit bijzonder mooi vond. Maar nu, toen hij hem nauwkeurig onderzocht, besefte hij dat de plant eigenlijk heel mooi was. De spikkels op de bladeren deden hem denken aan het fijne zand bij het gouden meer in Mareithia’s bos en zelfs aan zijn eigen huid.
De vlekken op de plant, het zand in het bos en de sproeten op mijn huid lijken op elkaar. We zijn op de een of andere manier verbonden! Met een lachend hart begon Solin vriendschap te sluiten met de plant.
Ondertussen viel Zeranne’s blik op een lange, gebogen rotsspleet die er donker en dreigend uitzag. Maar toen ze er beter naar keek, besefte ze dat de vorm van de scheur haar deed denken aan de aderen in haar handen en de kronkelende beekjes in de weilanden, en zelfs aan de takken van de wilgen die er leefden. Dit zijn allemaal dezelfde patronen, dacht ze. Er is een verband tussen ons allemaal.
Hoewel ze nog niet alles begrepen, was er in hen beiden een nieuwe manier van denken en voelen ontstaan.
Teruglopend naar de loganos bespraken de vrienden hun ervaringen op kleine, eerbiedige toon.
“Solin, betekent dit dat de Grote Rotsen Scheiding niet echt een plaats van duisternis is?” vroeg Zeranne.
“Ik denk dat het van ons afhangt,” antwoordde hij glimlachend.
Zeranne glimlachte terug. “Nou, het lijkt mij dat al het leven met elkaar verbonden is, of het nu een plant is, een insect, een scheur in de rots of een onbekende plaats. Als dat zo is, helpt het me om de wereld wat beter te begrijpen omdat ik een verband kan leggen tussen mensen en dingen. Dan kan ik vriendschappen sluiten en een wereld van harmonie en schoonheid helpen opbouwen zoals we die vandaag hebben ervaren.”
Solin bewonderde haar inzicht en knikte tevreden instemmend. “En denk eens aan de prachtige verhalen die we vanavond rond het avondvuur gaan delen!”
“Oh ja!” riep Zeranne enthousiast uit, ze greep Solins hand en rende met hem de korte afstand terug naar de loganos en hun vrienden.
Regiena
© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM
Gehele of gedeeltelijke reproductie van de pagina’s van deze website wordt uitgegeven als
vrije wil leer- en deelmateriaal en is dus toegestaan.
Terug naar de Index van Spirituele Verhalen voor de Nieuwe Wereld
Terug naar Regiena’s boeken, poëzie en muziek index
Nederlandse vertaling: wakkeremensen.org
