Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld – Deel 9 – Seemer En De Gave Van Transformatie

Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld

Deel 9 – Seemer En De Gave Van Transformatie (pdf-formaat)

Sinds de laatste maanswisseling waren de dorpen verspreid over de uitlopers van het mauve gebergte onrustig. Dit onbehagen was begonnen toen op een dag uit een slanke, elegante wolk, getooid met doordringend zonlicht, een zilverkleurig voertuig snel was opgestegen in de vertrouwde lucht van de volkeren. Voor de meeste inwoners was het een instrument dat noch in hun lucht noch in hun gedachten thuis hoorde. Weliswaar waren sommigen in het verleden getuige geweest van een soortgelijke gebeurtenis, maar veel meer niet. En dit was de oorsprong geworden van verspreide debatten die bleven voortduren.

Tenslotte werd een grote bijeenkomst belegd om deze vreemde gang van zaken te bespreken. Mensen, kort en lang, jong en oud, variërend in huid- en haarkleur, waren gekomen van zo ver weg als de uitgestrekte zee (waarvan sommigen vermoedden dat die niet echt meer bestond). Ook belangstellenden uit de diepste delen van de mauve bergen en uit de meest geheime holtes in de weilanden waren gevraagd.

En zo werden vele groepen gevormd om de mogelijkheid van leven elders op of in de planeet, of zelfs erboven, te bespreken.

Onder deze vele mensen waren een paar wezens, zachtaardig van aard. Een van hen was een jonge man met de naam “Seemer”, wat in de oude taal “de onbestemde” betekent. De dorpelingen wisten niet dat Seemer en zijn metgezellen van ver kwamen, van voorbij de planeet en haar maan, en de gave van transformatie met zich meedroegen. Met deze gave konden zij niet alleen hun lichaam veranderen in dat van andere werelden, maar ook de gedachten van een ander veranderen als die persoon bereid was lagere gedachten in te ruilen voor hogere.

De zon was drie keer op en onder gegaan voordat Seemer besloot dat het tijd was om de gemeenschap toe te spreken. Het volk was meer dan ooit verdeeld en de ruimte tussen geduld en onverdraagzaamheid werd steeds kleiner. Nu was het moment om de gave te gebruiken.

Terwijl hij de groepen rondkeek, voelde Seemer een grote tederheid voor hen allen. Sommige beschouwende individuen hadden hun ruzie laten varen en zaten rustig te eten; anderen, met rode gezichten, probeerden wanhopig hun standpunt te bewijzen. Enkele kinderen, helder van geest en sterk van lichaam, verwonderden zich over de paarse vlinders die van elders kwamen en speelden met de kleine harige bergdieren die dicht bij het dorp leefden. Net als de kinderen die van hen hielden, gedijden deze speelse wezens op voedsel en vriendschap. Opkijkend naar de hemel glimlachte Seemer heimelijk naar de werelden boven de aarde die lagen te wachten, onzichtbaar voor het menselijk oog maar zichtbaar voor hem.

Met een zwaai van zijn hand verstomde het geroezemoes onmiddellijk en alle hoofden draaiden naar Seemer die op een massief stuk roze en wit graniet iets boven de menigte stond. Met een lief en sterk gezicht en zijn warme bruine ogen die liefdevol op elke inwoner vielen, straalde Seemer wijsheid en waarheid uit. Met een krachtige stem sprak hij tot de mensen: “Ik vraag jullie je ogen even te sluiten. Zeg me, wat zie je?”

Elke inwoner deed wat hij vroeg en elke inwoner zag iets anders. Sommigen zagen wonderen van werelden ver boven hun verbeelding; anderen zagen mensen in stralend licht die onder hen wandelden; weer anderen zagen bomen die spraken en de wind die boodschappen van groot belang in hun oor zong. Elke dorpeling ervoer iets groters, iets diepers dan hun normale ideeën. Ze beseften dat door hun gedachten en harten diep in zichzelf te openen, er universums te verkennen waren. Ze beseften dat, hoewel zij uniek waren, alle andere volkeren dat ook waren en dat daarom alle bestaan te vereren was. Zij beseften dat wat zij ook mochten ervaren in de buitenwereld, het slechts een spel was van de wereld binnenin. Met deze grote realisaties wisten zij dat zij vrij waren, want hun hart had hen opengesteld voor grotere mogelijkheden en kansen. Alle volkeren, van de uitgestrekte zee tot de weilanden, beseften dat zij een gemeenschappelijke band hadden – de uitdrukking van vrijheid door verdraagzaamheid en mededogen voor het standpunt van een ander.

Vervolgens vroeg Seemer de menigte om hun ogen te openen. Met krachtige maar zachte stem zei de man uit de verte: “Ik vraag u hierover na te denken: wat kiest u, uw geest vrij te maken en de mogelijkheid van het onbekende te overwegen of bij het vertrouwde te blijven en uw geest vast te binden aan een gesloten wereld?”

Het gevoel van vrijheid was plotseling zo’n sterke band van respect en vriendschap tussen de bewoners geworden, dat niemand een woord van onenigheid kon uitbrengen. Ze keken naar elkaar met de enige wens om hun voedsel en hun standpunt te delen.

Seemer kon de warmte van dankbaarheid als een lint van goud door de gemeenschap en daarbuiten voelen bewegen. De mensen hadden niet alleen de gave van transformatie gevoeld die hij hun had geschonken, maar ze droegen diezelfde gave nu ook in zichzelf. Rustig verliet hij de bijeenkomst en gaf zijn metgezellen het signaal dat het tijd was om het grote bos Mareithia te bezoeken voor rust en gemeenschap.

De wereld was opnieuw opgetild tot een fijnere uitdrukking nu de Glorie van de Schepping het land beroerde.

Auteur: Regiena

Regiena Heringa
https://www.nextagemission.com/index.html

© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM

Reproductie in zijn geheel of gedeeltelijk van de pagina’s van deze website is uitgegeven als vrije wil leren en delen materiaal en is dus toegestaan.

Vertaling: wakkeremensen.org