Spirituele verhalen voor de nieuwe wereld – Deel 5 – De tweeling en het heilige woud
Spirituele verhalen voor de nieuwe wereld
Deel 5 – De tweeling en het heilige woud (pdf-formaat(Eng.)
Door: Regiena – Heringa – 7 Oktober 2022
Lithan en Sian, tweelingbroers, ontsnapten voor zonsopgang uit hun met gras begroeide woning in de weilanden om het grote woud daarachter te verkennen. Ze wilden graag een dag weg van de eindeloze ruzies in hun dorp, niet beseffend dat zijzelf de oorzaak waren van deze luidruchtige en zinloze ruzies. Zelfingenomen dachten Lithan en Sian er niet aan dat hun ouders zich zorgen zouden maken. Hun gedachten waren gevuld met andere dingen: nieuwsgierigheid, avontuur en koppigheid.
Volkeren uit vele streken rondom hadden altijd vol ontzag gesproken over het grote woud en het heilige meer dat reizen naar andere werelden en gouden licht bood aan hen die een zuiver hart hadden. Vaak fluisterden zij met gesloten ogen “Mareithia” en een warm, zacht gevoel van aanmoediging en vrijheid overviel hen. “Mareithia’, wat in de oude taal ‘plaats van heilig verblijf’ betekent.
Snel wandelend door de wilde bloemen die net ontwaakten uit een goede nachtrust en het ingewikkelde ontwerp van het met dauw bedekte spinnenweb en het eerste gefladder van een kleine witte vlinder negerend, liepen de jongens verder naar het bos.
“Als ik daar aankom, ga ik meteen naar het meer en spring erin,” zei Sian. “Ik heb het warm, en ik heb honger, en ik ben moe en…”
“Hou je mond,” antwoordde Lithan. “Laten we er gewoon heen gaan.”
Na lang trappelen en klagen naderden ze hun doel: het bos, twinkelend en glinsterend door de roep van vogels en het ruisen van dennen en eiken. Nog een paar minuten en ze zouden binnen zijn.
Ze riepen “Mareithia…Maaareeithia…MAREEEEITHIA,” en er gebeurde helemaal niets. Geen vogel zong het zoete lied van welkom. Geen boom zwaaide ter begroeting. Zelfs de paar zuivere witte wolken boven ons bewogen niet. Het bos was donker, stil en gesloten geworden. Een enorme onzichtbare kracht was uit de aarde omhoog gekomen en had zich omgedraaid om de hele omtrek van het bos van links naar rechts te omvatten. Dit heilige verblijf was onaantastbaar geworden.
De jongens wierpen zich woedend op het onzichtbare beschermende schild en strompelden gefrustreerd achteruit. “Ik heb een mes” spuwde Sian uit. Wijzend naar een elegante en wijze oude eik mompelde de jongen met harde mond: “Ik gooi het naar deze boom en zo breken we het schild.”
Het mes, hoewel slecht gegooid, reisde door het schild om de majestueuze boom te raken. Meteen, voordat een van de twee zijn overwinning kon uitschreeuwen, verdween de boom en in zijn plaats stond een gigantische zuil van gouden licht. Het mes was teruggeworpen en lag veranderd in twee zeer kleine bolletjes goud aan de voeten van de bevende jongens.
“Ga zitten,” commandeerde de lichtzuil in hun geest en de jongens gingen als gebiologeerd aan de rand van het bos zitten. “Breng je grootste angst naar boven,” beval het licht en de jongens haalden in gedachten momenten op waarop ze erg bang waren. “Breng je grootste liefde naar boven,” beval het licht en de jongens haalden niets naar boven. “Pak nu de gouden bol op,” beval het Licht met een vleugje zachtheid en zowel Lithan als Sian bukten zich met trillende handen om elk de prachtige gloeiende bol op te pakken die vlak bij zijn voet lag te trillen. De lieflijkheid van de bol die in de hand van elke jongen schitterde was zo overweldigend dat de tweeling er niet eens aan kon denken hem te bezitten, laat staan hem met winst te verkopen. Voor het eerst in hun leven waren Lithan en Sian in staat schoonheid te herkennen en te bewonderen, en hun harten waren geopend.
Er werden geen andere woorden gesproken. De jongens bleven aan de rand van het stille en gesloten bos zitten in volledige bewondering voor deze voortreffelijke creaties die in hun handen gewiegd werden en die het parfum van duizend roze rozen begonnen te verspreiden. De tweeling voelde liefde en zachtheid, mededogen en tederheid door zich heen bewegen als een zonverwarmde stroom. De mysterieuze en prachtige bollen smolten langzaam weg zoals de ochtenddauw op de spinnenwebben in de weilanden. Alleen de zoete geur van de rozen bleef over. Toen ze omhoog keken, zagen ze dat de lichtzuil weer de majestueuze eik voor hen was geworden.
Hoe graag ze ook wilden, noch Lithan noch Sian konden door het schild heen dringen om de eik met vergevingsgezinde en dankbare vingers aan te raken. Maar op een dag wisten ze dat het mogelijk zou zijn. Dit gaf hun grote moed en hun harten brachten vreugdevolle gedachten voort terwijl ze voorzichtig door de knikkende bloemen en grassen terug naar huis liepen. Achter hen in het glinsterende Mareithia begon een vogel zijn lied voor de Glorie van de Schepping.
Regiena
Regiena Heringa
www.nextagemission.com
Vrijdag 7 Oktober 2022
© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM
Gehele of gedeeltelijke reproductie van de pagina’s van deze website wordt uitgegeven als vrije wil leer- en deelmateriaal en is dus toegestaan
Vertaling: wakkeremensen.org
