Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld – Deel 3 – Vynen en de Regenboog

Spirituele Verhalen Voor De Nieuwe Wereld

Deel 3 – Vynen en de Regenboog

Door:  Regiena – Heringa – 7 Oktober 2022

Sinds enige tijd was de hemel boven het stille en heilige bos veranderd in een enorme en prachtige regenboog van fonkelende en ongerepte tinten, van geel tot indigo en verder tot zilver en goud. Deze regenboog, afkomstig van een onbekende bron van zuiver licht, omarmde liefdevol niet alleen het bos beneden, maar ook de omringende weiden en reikte zelfs verder om de kroon van de hoogste bergen van mauve te omvatten die in de verte glinsterden.

De oudere man, stoffig en vermoeid van zoveel ononderbroken en saaie dagen reizen over een weg die hij niet zag en waar hij niet om gaf, keek in de verte voor zich uit. Met glazige ogen ontwaarde hij een glimp van dennen- en eikenbomen. Hij draaide zich even om om zonder enige interesse te staren naar de paarse bergen die hij was gepasseerd en ging toen weer verder. De lucht was even droog als die in hem.

Vynen had zijn redenen om zo te leven. Hij had alles verloren, zijn familie, zijn huis en zijn mooiste herinneringen.

De dag werd erg warm. Hij slikte een beetje water in uit een half gebroken bakje dat hij in een zak over zijn linkerschouder droeg en vond een kleine holte in het weiland, weg van de weg, waar hij kon rusten.

Hij ging op de koele grond zitten en weigerde te gaan liggen. De slaap was een vreemd land geworden dat hij niet langer wilde bezoeken. Uitkijkend over de vele gekleurde grassen en slaperige wilde bloemen, voelde hij plotseling een innerlijke beroering van iets ondefinieerbaars, als een flauw sprankje hoop dat zich in zijn afgestompte geest nestelde. Vynen sloot zijn ogen even om deze nieuwkomer te onderzoeken en voelde onmiddellijk iemand naast zich. Zijn ogen vlogen open en vielen op een klein, perfect gevormd mensje ter grootte van zijn middelvinger, dat naar hem glimlachte vanuit het gouden hart van een madeliefje.

“Vrede zij met u,” zei het delicate wezen, fonkelend in de perfecte kleuren van de regenboog. Haar stem was hoog en helder als de roep van een adelaar op de vleugel. Vynen was, ondanks zijn algemene desinteresse in de wereld, onmiddellijk gefascineerd. Hoe kon deze prachtige miniatuur zijn taal kennen? Trouwens, hoe kon dit prachtige schepsel leven, laat staan spreken?

“Waar kom je vandaan?” vroeg de verbaasde Vynen. Ze wees naar de hemel. Vynen zag niets.

“Van de regenboog die dit deel van uw planeet bezoekt,” antwoordde ze geheimzinnig. “Maar dat is niet belangrijk. Het is jouw leven dat belangrijk is. En je verspilt het,” voegde ze er nogal krachtig aan toe.

Vynen bewonderde haar directheid. Het sprankje hoop dat zich nu stevig in zijn geest had genesteld, bleef naar beneden reizen om zijn hart te prikkelen. “Ik verspil mijn leven omdat ik daarvoor gekozen heb,” zei hij koppig. “Ik heb mijn redenen. Mijn leven is hard en oneerlijk geweest. Ik heb geen geluk gehad zoals andere mensen.” Zichzelf zielig vinden stelde hem op zijn gemak.

“Bekijk dit,” beval het kleine glanzende wezen en onmiddellijk verdwenen de weilanden voor Vynen om te worden vervangen door bewegende beelden die belangrijke gebeurtenissen in zijn leven uitbeeldden. Wat hij zag deed hem wenen. Hij zag de vele momenten waarop hij mensen troostte die verdrietig of ziek waren; de keren dat hij gelach, muziek, poëzie en houtsnijwerk creëerde om de harten van anderen te verheffen; de keren dat hij de wereld en al haar kinderen eerde en liefhad. Al deze prachtige momenten waren voorgoed van hem verdwenen.

“Dat is niet zo,” antwoordde het wonderbaarlijke wezen, elke gedachte van hem lezend. “Als de herinnering wordt opgehaald, glijdt ze terug naar het heden. Niets in het universum gaat ooit verloren. Herbeleef gewoon het moment dat je wenst en het is weer van jou. De wereld wacht op hulp. Wil jij die geven?” Ze eindigde haar zin met een glimlach die het madeliefje waarop ze stond deed dansen in overeenstemming. Elegant weerspiegelend in de tinten van de bezoekende hemel, steeg ze gemakkelijk op in de lucht, kuste Vynen op zijn natte wang en verdween. De echo van haar laatste woorden vulde Vynen’s hoofd. Denk hierover na en kies goed.

Hij zat heel lang en bleef kijken naar de beelden van zijn leven die zich voor hem afspeelden. Terwijl de weilanden de vervagende beelden langzaam vervingen, ging de zon al onder. Een nieuw leven begon zich in hem te roeren. De hele natuur slaakte een zucht van tevredenheid en Vynen begon na te denken over hoe hij de wereld van dienst kon zijn.

Regiena

Regiena Heringa
https://www.nextagemission.com

Vrijdag 7 Oktober 2022
© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM

Gehele of gedeeltelijke reproductie van de pagina’s van deze website wordt uitgegeven als vrije wil leermateriaal en is toegestaan.

Vertaling: wakkeremensen.org