Vraag en antwoord 4 / 11 augustus 2019 / Pamela Kribbe

Vraag en antwoord 4
11 augustus 2019 / Pamela Kribbe

Pamela channelt Jeshua. Hieronder vind je antwoorden van Jeshua op vragen die door mensen aan ons zijn voorgelegd. In de aankomende weken zullen wij 22 algemene vragen en antwoorden publiceren. De antwoorden van Jeshua zijn hier vrijwel letterlijk weergegeven, in spreektaal. Daardoor lopen de zinnen niet altijd vloeiend. 
Wil je zelf vragen stellen, dan kun je dat doen op één van de bijeenkomsten, workshops of in de Lichtwerkers vakantie retraite in Gran Canaria.

Lees eerst:

Vraag 7:

Er is gezegd: “angst laat je zien waar je kunt groeien”. Kun je dat toelichten?
Bedankt voor je vraag.
Angst is een opmerkelijk fenomeen. Angst is de grondslag van de wereld van dualiteit. Angst is een schijnrealiteit die jullie hebben gecreëerd om het liefdesprincipe volledig bewust te gaan ervaren, te gaan leren kennen. Angst is eigenlijk de tegenpool van liefde. Maar het is niet een tegenpool binnen de wereld van dualiteit.
Om met een term van de filosoof Kuhn te spreken, angst en liefde zijn twee paradigma’s, twee werkelijkheden die zo verschillend zijn dat je ze nauwelijks kunt vergelijken. Angst ligt ten grondslag aan de ego-gebaseerde werkelijkheid, liefde aan een hartgedragen bewustzijn. Angst is de oorsprong en motor achter de hele beweging van dualiteit.

Angst is een eerlijke emotie. Er zijn heel veel gevoelens en gedachtes in een mens die maskerend zijn. Angst niet. Om angst kun je niet heen. Angst is niet heldhaftig, je kunt er niet trots op zijn. Angst is een veel rauwere werkelijkheid dan het sociaal aangepaste masker dat mensen in de dagelijkse realiteit zo vaak tonen. Door angst vallen de maskers juist weg, angst brengt je tot de bodem van je ziel.

Er zijn allerlei houdingen die angst maskeren, zoals trots, jaloezie, arrogantie, ijdelheid, etcetera. In jullie gedrag laten jullie allerlei poses en maskers zien, die in wezen gebaseerd zijn op angst.
Zodra je bij de onderliggende angst komt van een bepaald gedrag, ben je eigenlijk een hele stap verder. Daarom geeft angst duidelijk aan waar je kunt groeien.
Neem bijvoorbeeld een verslaving. Zolang je in je geest alleen bezig bent met dat waaraan je verslaafd bent (zij het eten, drank, drugs, een bepaalde persoon of een gedragspatroon), dan draait het allemaal nog om je verhouding tot dat verslavende middel. Je zit dan nog aan de oppervlakte.
Maar zodra je contact maakt met de onderliggende angsten die de verslaving voor jou zo noodzakelijk maken, dan heb je een wezenlijke stap gezet, ook al is die verslaving dan nog niet over. Je kunt weliswaar doorgaan met het nemen van dat middel. Maar als je eenmaal in contact staat met je eigen angst, dan ligt daar een mogelijkheid tot groei, omdat je dan gedurfd hebt om in je eigen ziel te kijken. En dat getuigt van een wil om door te breken naar een realiteit die op liefde is gebaseerd.
Om tot je eigen oerangsten door te dringen, moet je door een soort buffer heen. Een buffer van ‘afgeleid’ gedrag, gedrag dat in de kern een afleiding is van je angst. Als je daar doorheen breekt, wil dat zeggen dat je in direct contact treedt met je angsten. Je kunt je angst dan openlijk voelen. 
Dit is een heel belangrijke stap op weg naar zelfheling, maar een stap die voor veel mensen moeilijk te zetten is. Jullie hebben geleerd een masker te laten zien aan de buitenwereld en angst is nooit iets om trots op te zijn. Dus onderdrukken jullie dat toch liever in jezelf.
Contact maken met je angst is een stap naar het ontstijgen van angst en het kennismaken met een realiteit, de realiteit van liefde, die wezenlijk anders functioneert. Angst is de sleutel op weg naar liefde. Als je je eigen angst kunt voelen, ben je bij de kern aanbeland van een probleem. Je bent door een buffer van satelliet-emoties heengegaan en de weg is dan vrij naar een dieper niveau van zelfbegrip en zelfacceptatie.
Stel iemand is bang om alleen te zijn, bang voor eenzaamheid. Hoe is die angst nu een richtingaanwijzer om te kunnen groeien?
Eenzaamheid is een groot probleem in jullie wereld. Heel veel mensen voelen zich alleen en onbegrepen. Ze zijn niet in staat om goed contact te maken met een ander. Eerlijk communiceren is eerder uitzondering dan regel bij jullie.
Angst voor eenzaamheid is eigenlijk iets heel paradoxaals: jullie zijn al heel eenzaam. Zonder dat jullie het weten, zien wij jullie als heel eenzaam.
De meeste mensen ontbreekt het eigenlijk aan een miniem contact met een ander en dit gebrek aan contact loopt altijd parallel met een gebrek aan contact met jezelf.
Durf in jezelf contact te maken met wat er echt in je leeft. Durf dat werkelijk onder ogen te zien. Daar gaat het om. Als je met die gevoelens echt contact durft te maken, en deze respecteert in jezelf, dan durf je jezelf ook aan een ander te laten zien. Dan durf je over je gevoelens te communiceren, omdat je jezelf serieus neemt in plaats van je schaamt over je eigen angsten.
Angst voor eenzaamheid is paradoxaal omdat jullie niet eens precies weten wat jullie zullen missen als je helemaal alleen bent. Want je bent nu al zo vaak eenzaam, zonder je ervan bewust te zijn! Hoevelen van jullie zijn omringd door een partner, door ouders, familie, vrienden, kennissen en voelen zich eigenlijk geïsoleerd, eenzaam en alleen?
Eenzaamheid heeft niets te maken met de hoeveelheid mensen om je heen, maar met de kwaliteit van het contact tussen jou en de ander. En deze kwaliteit schep jijzelf in je eigen hart. Je contact met anderen weerspiegelt het contact met jezelf. Jij bent de basis; de wereld is een spiegel. Echt waar!
Nu terug naar de vraag: wat kun je met angst voor eenzaamheid?
Het eerste en belangrijkste is je eigen eenzaamheid te gaan voelen.
Mensen die bang zijn voor eenzaamheid hebben een gebrekkig contact met zichzelf. Ze zijn bang om in de steek gelaten te worden, in het donker achter te blijven. Maar dat ‘alleen staan’ is een realiteit die ze in feite nu al ervaren, maar niet onder ogen willen zien.
Daarom klampen ze zich vast een ander, als een vorm van ‘afgeleid gedrag’, zodat ze hun innerlijke eenzaamheid niet onder ogen hoeven zien. Ze willen niet accepteren wat er is.
Als je bang bent voor eenzaamheid, dan heb je een keuze.
Je kunt je angst proberen te onderdrukken. Daar zijn allerlei mechanismen voor, allerlei vormen van afgeleid gedrag (bijvoorbeeld ziekte, agressie, afhankelijkheid, verslaving).
Of je kunt er voor kiezen om die angst onder ogen te zien.
Wat er gebeurt als je angst recht in de ogen ziet, is dat de angst onmiddellijk verdwijnt en het oorspronkelijke probleem omhoog komt. 
Als je door de angst bent heengegaan, kun je je eigen eenzaamheid aankijken met de ogen van begrip en liefde. Je probleem wordt dan oplosbaar omdat je beseft dat het niet iets buiten jou is, waardoor je wordt bedreigd. Zodra jij je eigen gevoelens van eenzaamheid herkent en laat zijn, sta je meteen open voor stromen van liefde die op je weg kunnen komen.
Angst maakt dat je van je eenzaamheid wegkijkt. Het is een soort verkramping, angst. In tegenstelling tot een open bewustzijn, kijkt angst altijd weg van de realiteit. Angst is gebaseerd op het niet accepteren van de werkelijkheid. Zo ontstaan er ook allerlei irreële angsten, die zich kunnen opstapelen als je weigert naar de oerangst te kijken.
Voor angst is er maar één oplossing: er recht op af gaan, het recht in de ogen kijken. Het heeft geen zin om er heel lang over te delibereren, te wikken en te wegen. Op het moment dat je recht op de angst afgaat, haar helemaal laat zijn, laat je de angst ook los, en kan er een heel andere werkelijkheid ontstaan. Op het moment dat jij angst accepteert, stijg je er bovenuit.
In die zin is angst de poort naar een andere werkelijkheid. Als je eenmaal bij die poort bent, zit je dus eigenlijk heel dicht bij liefde.

Vraag 8

Bestaan tweelingzielen?
Tweelingzielen bestaan, maar ze hebben niets te maken met het concept van romantische liefde. Ze hebben niets te maken met de man-vrouw polariteit.
Jullie kennen op aarde de polariteit van man en vrouw. Vanuit ons standpunt gezien zijn mannelijkheid en vrouwelijkheid kledingstukken die je draagt. Een mannelijk of vrouwelijk lichaam geeft je de gelegenheid om specifieke ervaringen op te doen op aarde. In zo’n lichaam staan bepaalde kwaliteiten centraal. Bij de vrouw is dat de gevoelige, emotionele en intuïtieve kant, terwijl de kant van het mentale en het handelen sterker in mannen is vertegenwoordigd.
Het samenspel van mannelijke en vrouwelijke energieën is jullie bekend. Het is verbonden met het dualiteitspel dat op aarde gespeeld wordt. Dit alles heeft echter niets te maken met tweelingenzielen.
Op het niveau van de ziel bestaat er geen dualiteit. De ziel omvat zowel het mannelijke als het vrouwelijke. Daarom is de ziel in staat zowel als man en als vrouw te incarneren.
Omdat jullie geneigd zijn het begrip tweelingzielen in de dualiteit te plaatsen, in de bestaande orde van tegenpolen, leidt het tot onnoemelijk veel misverstanden.
De grootste vergissing is het idee van de tweelingziel als “de enige ware liefde”. De ontmoeting met de tweelingziel wordt dan gezien als een hereniging van tegendelen die één worden. Jullie maken dan de vergissing de aardse werkelijkheid van de dualiteit te projecteren op de werkelijkheid van de ziel, waar die dualiteit helemaal niet bestaat.
Het idee van de ‘ware liefde’, de perfecte wederhelft, hangt samen met een bepaalde mythe, waar jullie erg op gesteld zijn. Het gaat hier om de mythe dat mannen en vrouwen elkaar iets kunnen geven wat zij zichzelf niet kunnen geven. Mannen en vrouwen hebben elkaar ten diepste nodig, zegt deze mythe, en kunnen niet buiten elkaar.
Tegelijkertijd is er sprake van een andere mythe in jullie cultuur, namelijk dat mannen en vrouwen elkaar heel moeilijk kunnen begrijpen, dat zij heel ver van elkaar afstaan, dat zij elkaar in wezen niet kunnen bereiken. Neem de twee mythen samen, en je creëert de voorwaarden voor een groots drama, het drama van het liefdesspel tussen man en vrouw.
Het is in essentie een spel van aantrekking en afstoting, dat geen einde kent. Het idee van de ultieme ware liefde is hiermee eigenlijk in strijd, omdat de spanning tussen aantrekken en afstoten dan wordt overwonnen. Misschien dat in jullie geschiedenis de vertellingen over grote liefdes daarom vaak samen gaan met tragische wendingen in het verhaal, waardoor de geliefden niet bijeen kunnen blijven.
Hoe dan ook, het ideaal van de ‘grote liefde’, en het drama van afstoting en aantrekking, vormen een krachtige impuls achter veel van jullie handelingen.
Vanuit ons perspectief is dit drama onwaarachtig. Het is een spel van kledingstukken, die je in wezen niet bent. Wanneer je helemaal opgaat in dit spel van kledingstukken, je helemaal identificeert met je man- of vrouw zijn, vergeet je wie en wat je werkelijk bent.
De werkelijkheid is dat jullie allemaal bewustzijnseenheden, of lichtpunten, zijn. Als ziel ben je een drager van ervaring. Je bent een stukje bewustzijn dat heeft afgesproken met God en met zichzelf dat het voor lange tijd bijeen blijft, als één punt van bewustzijn. Als een drager van ervaring. Een ziel is niet noodzakelijk eeuwig, in de zin dat hij zelf kan kiezen om zich anders te formeren. Maar hij kan er ook voor kiezen om wel eeuwig zijn. De ziel is vrij.
Op het niveau van de ziel bestaat er geen mannelijkheid of vrouwelijkheid.
Wat is nu een tweelingziel?
Denk eens aan een eeneiige tweeling. Twee individuen die genetisch gezien identiek zijn. Ze beginnen vanuit dezelfde startpositie aan het leven en gaan dan allebei hun eigen weg.
Dit is een goede metafoor voor de realiteit van tweelingzielen. Zielen ontstaan paarsgewijs. Iedere ziel heeft een tweelingziel. Die paren zijn niet elkaars complement. Het is niet zo dat ze samen een eenheid vormen, het is niet zo dat ze elkaar nodig hebben om compleet te zijn. Ze zijn beiden helemaal compleet maar innerlijk identiek. Net als eeneiige tweelingen. Ze gaan ieder hun eigen weg door het heelal, en kunnen kiezen voor heel andere ervaringen.
Als tweelingzielen elkaar op aarde tegenkomen, is dat een heel bijzondere ervaring. Er is een diepe herkenning, een diep besef van verwantschap. Toch hebben beiden heel verschillende ervaringen opgedaan, waardoor er veel uitgewisseld kan worden. Is dat niet spannend!
Zie het maar als een experiment van God. Hij dacht dat de schepping van deze identieke paren, die ieder hun eigen ervaringsweg zouden bewandelen, veel vreugde zou brengen. Stel je voor: er is een ander, net als jij, die een heel andere weg gegaan is. Als jullie elkaar weer tegenkomen, zou dat niet een bron van vreugde, liefde en herkenning zijn. Zou het niet bijzonder zijn, zowel de eenheid als het anders zijn tussen jullie te ervaren?
Scheppingen van God zijn gebaseerd op vreugde, niet op noodzaak. Het criterium om iets te scheppen voor Haar is vreugde, niet een tekort dat aangevuld moet worden.
Als tweelingzielen hun eigen weg gaan, communiceren ze dan nog met elkaar?
Ja, ze hebben altijd onderling contact. Ook al zijn ze elkaar helemaal uit het zicht verloren, er is altijd een onbewuste band. Je kunt het een beetje vergelijken met het telepathische contact dat eeneiige tweelingen hebben. Er is steeds een wisselwerking. Ze worden beïnvloed door elkaars ervaringen: als de ene een rot ervaring heeft dan voelt de ander dat op een bepaald niveau.
Er is een instinctief gevoel voor balans. Als de ene ziel het vrouwelijke exploreert door het hebben van veel vrouwelijke levens, zal de andere geneigd zijn voor veel mannelijke levens te kiezen.
De relatie man – vrouw op aarde is heel zwaar beladen, is een bron van misverstanden en problemen. Omdat veel mensen zich heel sterk identificeren met hun mannelijkheid of vrouwelijkheid, beleven zij vooral de verschillen met hun partner. Omdat die verschillen zo benadrukt worden, is er bijna een soort oorlogssituatie ontstaan.
Aan de oorlog tussen de seksen ligt een incoherent uitgangspunt ten grondslag. Namelijk: – Mannen en vrouwen hebben elkaar (emotioneel, geestelijk) nodig.
– Mannen en vrouwen kunnen elkaar niet werkelijk begrijpen.
Als je met deze tegenstrijdige overtuigingen aan een relatie begint, op intieme voet gaat samenleven, dan is dat een voedingsbodem voor een oorlog. Want aan de ene kant verwacht je heel veel van elkaar, een soort ultieme aanvulling van jezelf. Maar je gaat er ook vanuit dat dit heel moeilijk is en dat er onoverbrugbare verschillen zijn. En als je zo denkt, wordt dat ook steeds bevestigd.
Het concept van mannelijke en vrouwelijke zielen die elkaar aanvullen is een vergissing. Zielen zijn niet mannelijk of vrouwelijk. Jullie zijn in eerste instantie gewoon mensen die samenleven en die een bepaalde vonk van bewustzijn delen. Het gaat erom dat punt in elkaar te herkennen. Probeer de brug te vinden waarin je hetzelfde bent, puur in je menszijn.
Jullie ideeën over vrouwen en mannen zijn ook heel erg geconstrueerd. Er bestaan zelfs commerciële motieven om bepaalde ideeën over de identiteit van vrouwen en mannen in stand te houden. Er zijn machtsbelangen in het spel die baat hebben bij de ‘eeuwige strijd tussen mannen en vrouwen’, het geconstrueerde drama van aantrekking en afstoting.
Het concept van tweelingzielen moet je helemaal los zien van dit geconstrueerde drama, dat mannen en vrouwen afhankelijk en klein houdt. We zullen later terugkomen op de verdeling van mannelijke en vrouwelijke levens tussen tweelingzielen. Maar we willen het tweelingziel idee eerst uit de dualiteit tillen, d.w.z. loskoppelen van allerlei onzinnige en opgeklopte ideeën, die net zo illusoir zijn als dualiteit zelf. 

Pamela Kribbe
pamela.jeshua.net