Het karakter van nieuwetijdskinderen / Pamela Kribbe channelt de Aarde / geplaatst 15 juni 2018

15 juni 2018

Het karakter van nieuwetijdskinderen
Pamela Kribbe channelt de Aarde
geplaatst 15 juni 2018


Lieve mensen,
Ik ben de stem van de aarde. Ik ben bij jullie. In ieder van jullie ben ik steeds aanwezig: in je lichaam, in al je cellen, in elke ademtocht, in je bloed dat stroomt, in je voeten die de grond raken. Ook vóel je mijn aanwezigheid.

Ik wil je zó graag groeten en omarmen, je laten weten dat je veilig bent, veilig hier op aarde.
Stel je voor dat je gedragen wordt. Je kunt alle spanning loslaten, want er is een stroom, een kracht die je draagt. Een stroom en een kracht die groter zijn dan jouw denken.
Voel mijn kracht eens van onder uit de grond door je voeten heen stromen. Voel mijn dragende kracht. Ik ben een levende aanwezigheid. Ik beziel op aarde niet alleen de planten, de dieren en de mensen, maar ook alles wat als niet levend wordt aangemerkt zoals de stenen en de grond. Alles op aarde is verbonden door één stroom, en als jij binnen in jezelf, in je lichaam, verbinding maakt met die stroom, kun je iets groters voelen: iets wat jou omgeeft en draagt op een zachte manier.

Velen van jullie zijn gevoelig van aard, staan open voor subtiele energieën. Voel mijn aanwezigheid. Dit is een tijd van verandering op aarde. Nieuwe energieën willen zich laten zien, willen zich manifesteren. Het oude is moe, is moegestreden; in jullie allen ontmoeten het oude en het nieuwe elkaar. Ook jullie zijn moegestreden. Steeds minder mensen kunnen een leven opbrengen dat gebaseerd is op angst en de strijd om te overleven. Er is een verlangen naar iets anders, iets méér. Ik vraag je dat te herkennen in je eigen hart. Het is een verlangen naar moeiteloos en ontspannen leven, naar stromen vanuit vreugde, naar leven vanuit een diepe inspiratie: dit draagt ieder van jullie in zich.
Een van de kenmerken van de nieuwe tijd is dat het unieke in ieder mens wordt gezien, wordt ontvangen. In de nieuwe tijd zal niet langer worden geprobeerd een kind om te vormen naar de bestaande structuur, zodat het daarin past, zodat het daarin kan overleven en meedoen. Steeds meer zal waarachtig opvoeden betekenen dat je het unieke karakter, de ziel van een kind, tot bloei laat komen: met geduld, met eerbied, met respect voor de ontwikkelingsweg van het kind. 

Kinderen zijn als geïncarneerde zielen niet volmaakt. Zij hebben als ziel een geschiedenis. Ook nieuwetijdskinderen hebben een schaduw en zijn niet in alle opzichten bewust. Ook zij zijn hier om te groeien, te ervaren, te leren. Maar ze hebben iets specifieks: zij geloven ten diepste in zichzelf. Ook al lijken zij in hun gedrag dromerig, afwezig, of juist heel druk, onzeker misschien, toch is er diep in nieuwetijdskinderen een geloof in hun eigen unieke kracht, hun eigen unieke talenten. En dit geven zij niet zomaar prijs. In die zin zijn ze koppig, eigenzinnig, vasthoudend.

In feite kun je in nieuwetijdskinderen twee stromen ontwaren. De eerste is dat wat ik net noemde: zelfvertrouwen, waarbij het zelf verwijst naar de ziel. Het contact met de ziel is zo sterk dat het kind ten diepste voelt wie het is, ongeacht wat de buitenwereld hem of haar vertelt. En vanuit dit contact ontstaat eigenheid, of ook eigenzinnigheid, waardoor het kind soms moeilijk te sturen is. Als een opdracht van buitenaf niet strookt met zijn of haar zielsimpuls, dan stuit dit op weerstand bij het kind; die weerstand kan zich lichamelijk uiten doordat het lichaam bepaalde stoffen afstoot of er allergisch voor is. Dit is een nee vanuit het kind. Dit nee kan komen vanuit zijn bewuste geest, maar kan zich ook uiten via zijn emoties, zijn gedrag, of via zijn lichamelijke reacties. Er is dus een eigenheid in het kind die niet ontkend kan worden. Ontkenning van die eigenheid heeft gevolgen voor het kind.
Waar in meer traditionele kinderen een verwijdering van de eigen ziel, van het eigen ik kan plaatsvinden, is dat in nieuwetijdskinderen veel minder mogelijk. Ook in kinderen die van nature niet erg assertief of expressief zijn, is er toch een trouw aan zichzelf waar zij niet eens echt voor kiezen: die ís er eenvoudig. En deze stroom in nieuwetijdskinderen noem ik authentiek zijn. Het is trouw zijn aan je natuur, eigenlijk niet anders kunnen. Wanneer bij deze kinderen hun authentiek zijn onder druk komt te staan, dan verzetten ze zich.
Problemen die daardoor ontstaan, worden vaak gezien als problemen van het betreffende kind. Dat heeft dan zogenaamd een gedragsprobleem, of een fysiek probleem doordat het allergisch of overgevoelig op de situatie reageert. Dat is de reactie van de buitenwereld.
Voordat ik hier verder op inga, wil ik de tweede stroom noemen die in nieuwetijdskinderen duidelijk aanwezig is. En dat is de stroom van het hart, de stroom van zachtmoedigheid en liefde. Dit zijn grote woorden, maar in iedere ziel is die kern aanwezig, en ieder van jullie weet dit. In ieder van jullie leeft een herinnering aan pure liefde, aan zachtheid en verbinding met het grotere geheel. Die diepste liefdevolle impuls is in nieuwetijdskinderen sterker aanwezig. Daarom zijn zij van nature empathischer. Zij voelen gemakkelijk andermans pijn. Ze voelen zich makkelijker één met de wereld en met de mensen om hen heen, en ze kunnen daaronder lijden. Ze hebben moeite om in aardse zin hun grenzen te voelen. En ze hebben zo veel te geven. Juist in die liefdevolle, zachtmoedige, empathische kant kunnen nieuwetijdskinderen heel wijs zijn, vergevingsgezind, ouder dan ze lijken. Daarin brengen zij de Christusenergie deze wereld in.
Ik heb hier nu twee stromen benoemd. Aan de ene kant die van zelfvertrouwen en eigenzinnigheid, aan de andere kant die van zachtmoedigheid, liefde, en verbinding zoeken. Dit zijn de prachtige eigenschappen van nieuwetijdskinderen. Je zult zien dat in sommige kinderen de eigenzinnige kant iets meer naar voren komt, sterker vertegenwoordigd is, en in andere kinderen de liefde, de liefdevolle empathische kant: dat zijn dan de meer dromerige kinderen. Hooggevoelige kinderen hebben moeite met grenzen, raken makkelijk overvoerd door prikkels, terwijl je in eigenzinnige kinderen dwarsheid ervaart, het zich niet willen conformeren, ze zijn antiautoritair. Maar er zijn ook nieuwetijdskinderen zonder deze eigenschappen. Hoe moet de wereld, de maatschappij, nu omgaan met deze kinderen? Wat kunnen wij doen om het licht dat zij met zich meedragen echt te ontvangen, zodat het wortel schiet en vrucht draagt? Dit vraag ik ook aan jullie, want jullie zijn degenen die kúnnen ontvangen, die het licht van de nieuwe kinderen kúnnen zien.
Nu wil ik jullie op iets wijzen, iets ernstigs. Vanuit het verleden is veel pijn overgeleverd: collectieve pijn in de harten en geesten van de mensen. Zo veel geweld, zo veel strijd is er geweest. Voor de oorspronkelijke energieën van kinderen was nauwelijks ruimte. Het ging steeds om overleven, om verdelen van macht, strijd om macht. En deze oude energie trekt nog steeds haar sporen door de wereld. Elke dag kun je hierover lezen in de krant. Maar je kunt het ook in jezelf waarnemen: als je overvallen wordt door angst, als je negatief denkt over jezelf, als je jezelf minderwaardig acht, je schuldig voelt over wat je wel of niet doet, als je niet trouw bent aan jezelf; als je jezelf kleineert en misschien met wantrouwen of vrees naar de wereld om je heen kijkt. Dit zijn allemaal oude energieën die nog steeds voortleven, ook in jullie.
Jullie kunnen het trauma, het gepijnigd zijn dat voortkomt uit het verleden, begrijpen. Daarin kunnen jullie een brug vormen tussen het oude en het nieuwe. Ik vraag jullie die brug te zíjn. Wat betekent dit eigenlijk? Dit betekent het oude van binnenuit kennen: al die kronkels van de menselijke geest, en het verloren raken in zware, negatieve emoties.
Ik vraag jullie om trouw te zijn aan jezelf, en datgene in jou wat nog pijn lijdt, bij je te nemen en liefdevol te omarmen.
Zojuist heb je contact gemaakt met het nieuwetijdskind in jezelf, het stralende ik dat in de eeuwigheid nooit verloren gaat. En nu vraag ik je om contact te maken met het gepijnigde kind in jezelf dat de lasten draagt van een oud verleden, misschien zelfs van meerdere levens. Ik vraag je om dit kind uit te nodigen zijn gezicht te laten zien: dat kan verdrietig zijn of angstig. In zekere zin zie je dan het tegenovergestelde van het nieuwetijdskind: het durft niet trouw te zijn aan zichzelf, omdat het niet opstandig mocht zijn, niet mocht schreeuwen, lachen, verdrietig zijn, niet mocht zíjn. Daarom kon dit verdrukte kind zijn liefde niet voldoende tonen: het moest zoveel binnenhouden. Zo veel creativiteit, zo veel inspiratie is verloren gegaan in oude generaties, in de gedisciplineerde kinderen die hun hart niet mochten tonen. Herken dit kind in jezelf en geef het alle liefde die je in je hebt. Troost het, bemoedig het en neem het mee de brug over, een nieuwe tijd in. Daar wacht vreugde en heling voor dit kind.
Wat is nu de rol van nieuwetijdskinderen in dit proces? Zij zijn hier op aarde om jullie te helpen helen. Het licht dat uit hun ogen straalt, vertelt jou over wie jíj bent. Hun eigenzinnigheid en dwarsheid herinnert je aan je eigen opstandigheid, ooit weggedrukt. Zij brengen haar in jou tot leven: daarin zijn ze de leraren van de nieuwe tijd. Dit gaat niet altijd zonder slag of stoot. Zij presenteren hun boodschappen niet altijd in mooie woorden of liefdevolle blikken. Ze doen dit vaak ook via extreem moeilijk gedrag dat lastig te ontcijferen is; dit kan je terugwerpen op jezelf en diepe emoties in je naar boven halen als je ouder bent van zo’n kind of op een andere manier met hem te maken hebt. Durf de confrontatie aan te gaan. Vooral met jezelf, en met wat het met je doet. Besef dat jij ook heel belangrijk bent voor hen.
Zij zijn het voorbeeld van hoe het gaat worden, van hoe de nieuwe mens wordt. En wie ben jij? Jij bouwt een brug vanuit het verleden naar de toekomst, en die hebben ze nodig. Zij hebben het nodig om in deze wereld welkom geheten, ontvangen te worden. Er zijn mensen nodig die hun licht herkennen, die door onbegrijpelijk, dwars of moeilijk gedrag heen kunnen kijken, die oorspronkelijke impulsen kunnen herkennen. Dat zijn jullie. Jullie zijn de lichtdragers van de generatie vóór hen.
Er is natuurlijk een overgangsgebied. Sommigen van jullie vertonen zelf de kenmerken van nieuwetijdskinderen. Vind je eigen plaats hierin en besef dat je het tij mee hebt, ondanks de problemen die er zijn: problemen die kinderen nu ondervinden, omdat ze zich moeten ontwikkelen binnen systemen die in de oude energieën zijn blijven vastzitten of er nog sterk door beïnvloed worden. Maar tegelijkertijd ontstaat er nu zoveel nieuws. Het is niet meer tegen te houden. Het luisteren naar je ziel, naar je hart, naar wat je echt wilt, en ook en vooral naar de dwarse delen in jezelf: dat is nu meer dan ooit mogelijk en wenselijk. Daarom wil ik jullie oproepen: geloof in jezelf. Het geloof dat in de nieuwetijdskinderen leeft, eigen je dat toe. Laat het aanstekelijk zijn, want het is via de unieke kracht van elk individu dat het nieuwe geboren wordt. Niet via structuren van bovenaf, maar via de levende werkelijkheid. Via jou…en jou…,en jou… . Zo ontstaat er verbinding en kracht.
Tenslotte vraag ik je nú te voelen hoeveel nieuwe energie er in jullie en in deze ruimte al verzameld is.
Voel het licht…
Voel de vreugde…
Haal weer adem…
Ik heet je welkom in de nieuwe tijd.

Dankjewel voor je aanwezigheid.
Tekstredactie: Ben van den Broek
© Pamela Kribbe
www.pamela-kribbe.nl