Hemel en Aarde horen bij elkaar – channeling de Aaarde
Hemel en Aarde horen bij elkaar
Pamela Kribbe channelt de Aarde
Lieve mensen, ik ben de stem van de aarde. Op deze plek van verbinding en eenvoud groet ik jullie allen. Verbind je met mij, met de grond onder je voeten, met de bomen en het gras,
Het gesteente en de natuur: dat is hier om je heen als een vibratie die je kunt inademen en waarmee je je lichaamscellen kunt voeden. Dit is een plek waar de oorspronkelijke aarde energie aanwezig mag zijn, waar ruimte is voor mij. Er zijn veel energieën in de maatschappij die lijnrecht indruisen tegen de oorspronkelijke aarde energie. Die tegenwerkende energieën komen voort uit het mentale: uit het denken en het willen bedwingen van het leven op aarde. Die mentale energie is inmiddels voor ieder van jullie zo gewoon dat ze tot een tweede natuur is geworden. Alleen als kind, als klein kind, was je nog vanzelfsprekend in verbinding met je meest natuurlijke zijn. Daarom vraag ik je: herinner je dit niet vanuit je hoofd, maar vanuit je lichaam. Trek daartoe met je aandacht weg uit je hoofd; ga verder je lichaam in, naar je hart en je buik.
Zie je aandacht voor je als een zachte witte veer die langzaam alle delen van je lichaam aanraakt: je hart, je buik, je benen en je voeten. In je lichaam zit een herinnering aan eenvoud en puurheid opgeslagen. Het lichaam vergeet niet, slaat oude wonden en trauma’s op in zijn celgeheugen. Maar er is ook altijd een oerherinnering aan heelheid, aan spontaniteit en natuurlijk zijn. Ik vraag je om je daar nu mee te verbinden. Je kunt daarbij een kind voor je zien, het kind dat je zelf ooit was. Je kunt ook gewoon een kind voor je zien dat blij is, onbezorgd, en in harmonie met de natuur. Bij blijheid en onbezorgdheid vraag je je niet constant af of het wel goed is wat je doet, wat je voelt, en wat het uiteindelijk effect daarvan kan zijn, wat er eventueel kan gebeuren of misgaan.
De mentale stroom onderbreekt bij jullie voortdurend de spontaniteit die er ook is, en die vanuit je oerbron, vanuit je belichaamde ziel naar je toe wil komen. Er is een spontane stroming in ieder van jullie. In alle cellen van je lichaam zit mijn energie van de natuur én de energie van je ziel: die zijn samengekomen. In je lichaamscellen en daaroverheen ligt een sluier van aangeleerde denkwijzen die gevoed zijn door angst. Stel je voor dat je lichaamscellen oorspronkelijk gevuld zijn met scheppend licht dat verbonden is met zowel de aarde als met je ziel: die twee hebben geen moeite om elkaar te vinden. De energieën van hemel en aarde worden tot elkaar aangetrokken, horen bij elkaar. Het is de mens die een kunstmatige splitsing heeft aangebracht tussen ‘boven’ en ‘beneden’, ‘hoog’ en ‘laag’. Maar in je oorspronkelijke natuur bestaat die scheiding niet, ze dansen samen.
De energie van je ziel en die van de aarde: probeer die eens te voelen in je lichaam. Voel het licht, het vloeibare licht dat in al je lichaamscellen leeft; dat zit vol informatie over de energie die jou kan helpen je weg te vinden. Het kind, waarvan ik je zojuist vroeg het in je gedachten, in je verbeelding, op te roepen, is de boodschapper van dit licht, van de verenigde energieën van hemel en aarde. Vraag dit kind nu of het een boodschap voor je heeft. Laat die boodschap op een manier bij je komen die past bij dit kind. Dat hoeft niet in woorden te zijn. Het is geen mentale energie die het kind jou wil sturen, maar een levende, heel levendige energie; die vertelt jou waar je jezelf hebt vastgezet met beklemmende gewoonten of gedachten.
Laat dit kind nu met zijn energie naar een plek in je lichaam gaan die dat het meest nodig heeft, een plek waar de energie verstopt is geraakt; daar word je vaak tijdelijk overweldigd door angst. Die angst is ervoor verantwoordelijk dat het mentale, het denken, het gaat overnemen. Dat gaat de controlemechanismen in werking stellen, gaat proberen het leven te beheersen, te overleven, je te beschermen. Maar dat voedt nooit je innerlijk kind en ook niet de levensstroom die jij in wezen bent. Daarom leidt het tot klachten in je fysieke lichaam of tot onvrede en pijn in je emotionele lichaam. Herken de sluier die je zelf over je heen hebt gelegd: de sluier van angst, overmatig denken, wantrouwen misschien, en gebrek aan geloof.
Kijk eens of je die sluier in je lichaam kunt waarnemen. of er ergens grijze of donkere plekken zitten die je energie vasthouden. Kijk naar die donkere plek, en word je bewust wie jij bent. Jij bent niet je innerlijk kind, hoewel dat ín jou is, ín jou leeft. Jij bent het bewustzijn dat het kind draagt en dat keuzes maakt. Het kind in jou is het voelende deel; het is je leven dat stroomt, en dat verlangt en zoekt naar zelfverwerkelijking. Het zoekt en het heeft jóu nodig, jóuw ik, de schepper in jou, het bewustzijn in jou, om werkelijk tot zijn, tot expressie te komen. Het kind in jou is als een tere en prachtige bloem; het heeft jou nodig om gekoesterd, verzorgd en begrepen te worden. Jij bent de verzorger en hoeder van je innerlijk kind. Het leven geeft jou dit kind, geeft jou je spontaniteit, je verlangens, je creativiteit. Jij bent de schepper. Je hebt een keuze: je kunt je innerlijk kind laten versluieren en terneer drukken door angst, angst die vanuit de maatschappij rijkelijk naar je toekomt als je geboren wordt. Maar jij hebt de kracht om door die angst heen te breken en het overmatig denken af te leggen. Voeg je bij je diepe bewustzijnskracht. Bewustzijn is niet nadenken, maar helemaal en bereidwillig aanwezig zijn, niet wegkijken van je pijn, maar je innerlijk kind aankijken, en zowel de gaven ervan zien als de pijn die in haar of hem leeft.
Ik vraag je om je kind helder te zien. Dat alleen al lost gedeeltelijk de sluier op die over jullie heen hangt. Het zien van dit kind doet het herleven of wakker worden. Het voelt: ik mag er zijn. Voel nog eens heel duidelijk de boodschap van dit kind. Voel je eigen beschermende kracht: jij bent in staat om onderscheid te maken tussen angst en liefde, tussen verstikking en bedrukking enerzijds, en anderzijds echte vrijheid en spontaniteit. Het toestaan van je eigen kind zijn, van je eigen spontaniteit en onbevangenheid, en van alles wat daaruit voortkomt, kan angst in je oproepen, omdat het je is afgeleerd om daarop te vertrouwen.
Jou is verteld dat je in de toekomst moet kijken, dat je moet anticiperen op wat er mis kan gaan, dat je niet zo maar je gang kunt gaan en je zelf kunt zijn, dat er gevaren dreigen Maar het grootste gevaar zit in deze manier van denken, omdat het je oorspronkelijke creativiteit wegdrukt en je bang maakt voor jezelf. Je wordt dan gespleten in je zelf. Maar dat is nu juist het grootste gevaar voor mensen. Juist dan ontstaat er destructief gedrag, ontstaat er werkelijk chaos, omdat er dan geen eenheid meer is in de mensen, geen centrum. Het denken kan je nooit een centrum geven. Je echte centrum zit in je buik. Daar ben je verbonden met mij, de aarde.
Voel nog eens de aarde energie die hier stroomt. Laat je zelf er in los, en durf te vertrouwen. Het leven is goed, en wil je thuis brengen bij jezelf. Vertrouw erop.
Dank je wel voor je aanwezigheid hier en je aandacht.
© Pamela Kribbe
