Oth: Vluchtelingen / Ellen Rauh 6 september 2015
22 september 2015
Oth:Vluchtelingen
Ellen Rauh
6 september 2015
Onderzoek jouw houding – iedereen – naar deze mensen, die alles, maar dan ook alles achter zich gelaten hebben om het leven een andere inhoud te geven. Wie hier aanwezig zou dat durven? Heb respect voor de moed die deze mensen opbrengen om alles – letterlijk alles – achter zich te laten, wetende dat ze niet meer terug kunnen. Er is geen weg terug. Er is alleen een keuze om ‘misschien’ een ander leven te ervaren. Dat is de keuze die zij maken. Hoeveel hier aanwezig zouden dat durven? Deze mensen hebben niets, maar dan ook helemaal niets meer te verliezen. Vandaar dat ze zich anders gedragen. Massaal zijn er volksverhuizingen gaande. Sommige met een voor jullie logische reden en andere met een voor jullie onlogische reden. Maar allemaal maken ze dezelfde keuze.
Als je vanuit een schuldgevoel hulp wil geven aan deze mensen, doe dit dan niet vanuit medelijden. Als je al sommige vluchtelingen zou willen helpen, maak dan een keuze tussen ‘welke’ jij zou willen helpen. En ‘hoe’ je ze zou willen helpen. Als je naar de media kijkt de laatste maanden, want dit is al meer dan een jaar aan de gang lieve mensen, het is niet nieuw, maar er werd geen aandacht aan besteed. Nu is de media er klaar voor om jullie te programmeren.
Leiders – grote leiders – vergaderen en vergaderen en vergaderen en vergaderen … want er zijn zoveel regels waar ze rekening mee moeten houden die ze zelf verzonnen hebben. Ze zijn slachtoffer van de brij aan regels en kunnen daardoor niets meer beslissen. Tegelijkertijd als je goed luistert en aan de zijlijn naar berichten kijkt, zie je dat er zeer veel mensen persoonlijke en privé-initiatieven nemen, los van de regels, los van de wetten.
Een paar maanden geleden of de laatste jaren, misschien al langer, was er veel media-aandacht voor Griekenland. En wij zeiden: het gaat niet om geld. En kijk waar de grootste stroom vluchtelingen aankomt. Niet in de rijke landen, maar in de landen waar mensen zelf al niet meer zoveel hebben.
Misschien zijn al die mensen die zichzelf een inwoner noemen van een welvaartstaat wel zeer arm en zijn de mensen die zeer weinig hebben heel rijk. Bij welk front zou jij je aan willen sluiten, als je een keuze zou hebben? Bij diegenen die niets hebben en toch hulp verlenen of bij diegenen die bijna alles hebben en geen hulp verlenen? Dat is de vraag. Het is een wereldkwestie geworden. Hoewel sommige werelddelen als het ware leeglopen en andere vollopen. Toch zijn er werelddelen die aan de zijlijn blijven staan, waar geen enkele vluchteling naartoe wil. Als je het zo bekijkt, waar willen die vluchtelingen naartoe? En jullie wonen daar. Voel jij je rijk? Voel jij je welvarend? Zij vinden van wel.
Ga dus bij jezelf te rade: Voel ik mezelf rijk? Voel ik mezelf vrij? Wat zijn mijn beperkingen? En hoe kan ik een bijdrage leveren aan mensen die minder hebben? Want vergeet niet: er zijn heel veel mensen die hulp nodig hebben en die geen vluchteling zijn. Dit doet een beroep op jullie gevoel van hulpverlening. Schrap het woordje ‘vluchteling’ en ga na bij jezelf of je hulp kan verlenen aan diegene die jouw hulp kunnen gebruiken en waar jij bij kunt.
(Ontvangen via Hs voor wakkeremensen.blogspot.nl)
