Kun Je Ons Wat Inspiratie Geven?

Kun Je Ons Wat Inspiratie Geven?

Gechanneld door: Michael Hersey – 1 Juni 2022

Hallo lieve vrienden,

De wereld (het ego) heeft een wonderbaarlijk vermogen om mij voortdurend kansen op vergeving te bieden. Er is altijd wel een oordeel waaraan ik vasthoud, een verwachting die ik heb over hoe dingen zouden moeten zijn, een verhaal dat ik gedwongen voel met een ander te delen. Wat voor mij het meest veranderd is, is hoe snel ik inzie wat ik doe en hoe gemakkelijk ik zelfveroordeling voor mijn mentale gymnastiek loslaat. Ik heb geen idee of ik ooit volledig vrij zal zijn van projectie, maar ik voel dat ik wel dichterbij kom. Ik weet dat het het enige spel in de stad is dat het waard is om gespeeld te worden. Het is fijn om Sanhia te hebben om in mijn oor te fluisteren.

Michael

Kun je ons wat inspiratie geven?

SANHIA

Het is altijd leuk om verschillende benaderingen te kiezen, om dingen op verschillende manieren te bekijken. Ergens in het afgelopen jaar hebben we gekeken naar de vraag of vergeving nog steeds belangrijk is en we hebben in het verleden ook wat tijd besteed aan het praten over oude verhalen. Ik wil die thema’s vandaag opnieuw aansnijden, maar ik wil ook een paar voorbeelden in de mix gooien van individuen die absolute en volledige toewijding aan hun ontwakingsproces hebben gegeven door deze twee technieken aan te pakken.

Laten we beginnen met opnieuw naar verhalen te kijken. Iedereen heeft zijn verhalen. Het kan er een zijn over je opvoeding en hoe die je heeft beïnvloed. Het zou een verhaal kunnen zijn over jou oneerlijke behandeling door toedoen van een vriend of een werkgever. Misschien is het een verhaal over wie je denkt te zijn – of niet bent – over je sterke of zwakke punten. Jouw saga bevat waarschijnlijk beschrijvingen van je geslacht, nationaliteit, ras, leeftijd, religie, politieke partij of overtuigingen. Deze kunnen allemaal deel uitmaken van jouw verhaal of, beter gezegd, jouw verhalen. Het enige waar je absoluut zeker van kunt zijn met jullie geschiedenis is dat het niet waar is. Ze vertegenwoordigt noch de waarheid over jou, noch de waarheid over de wereld. Deze herinneringen zijn allemaal fantasieën, illusies. Het is niet mijn doel vandaag in meer detail te treden over waarom dit illusies zijn. Als je meer wilt weten over verhalen en de omgang ermee, kun je deze boodschap lezen.

Verhalen zijn absoluut verbonden met vergeving. In jouw verhaal, vooral als het geen absoluut gelukkig verhaal is, is er een “slechterik” en een “slachtoffer”; het laatste ben jij waarschijnlijk. Als je gelooft dat het verhaal waar is, wordt vergeving bijna onmogelijk. Je probeert iets te vergeven dat nooit gebeurd is, een fout ongedaan te maken die nooit begaan is. Het vergevingsproces is dan in de eerste plaats een taak van erkennen dat je een onwaarheid vasthoudt en die los te laten. Wat je ten onrechte hebt waargenomen als iets dat jou is overkomen, was een projectie van je eigen schuld. De “ander” heeft er niets mee te maken. Het vergevingsproces heeft alleen met jezelf te maken en jij bent onschuldig; er valt niets te vergeven. Zolang je vasthoudt aan de onwaarheid dat je iets gedaan hebt dat vergeving vereist, zul je er nooit komen. Je hebt jezelf gewoon veroordeeld zonder reden, denkend dat een verhaal waar was.

Wat ik nu wil doen is je een beetje inspiratie geven in de vorm van twee heel verschillende modellen die van verschillende paden komen en die waarschijnlijk ontwaakt zijn door het

proces van loslaten van verhalen en door vergeving. De eerste komt sommigen van jullie misschien bekend voor. Zijn naam is, of was, Bill Thetford. In zijn verhaal was hij een hoog opgeleide en succesvolle klinisch psycholoog en de hoofdadministrateur van het ziekenhuis dat verbonden was aan de Columbia Universiteit in New York. De reden dat je hem misschien kent is dat hij, samen met zijn medewerkster Helen Shucman, verantwoordelijk was voor het schrijven van Een cursus in wonderen. Zeven jaar lang werkten zij in het geheim aan dit project. De informatie kwam voor hen als een absolute verrassing, hoewel zij om een andere manier hadden gevraagd om met de chaos van hun professionele wereld te kunnen leven. Hoewel het tweetal zich volledig inzette voor de voltooiing van de transmissie van het materiaal, zaten zij elkaar anders meestal naar het leven. Bill en Helen voltooiden het proces en trokken toen degenen naar zich toe die zouden helpen het boek te bewerken en het vervolgens aan de wereld uit te geven. Op dat moment koos Bill ervoor om met pensioen te gaan, om de intellectuele beslotenheid van New York, waar hij 25 jaar had gewoond, te verlaten en te verhuizen naar een meer ontspannen omgeving in Californië.

Bill had ervoor gekozen een voltijds student van de Cursus te worden, misschien wel de eerste. Tegelijkertijd zei Helen dat ze dat niet kon doen. Bill verhuisde alleen naar Tiburon, ten noorden van San Francisco, en vond zich vooral omringd door Cursusstudenten. Hij begon te werken met het vergevingsproces. Bill had veel werk te doen. Zijn leven was nooit spiritueel gericht geweest en hij had ontelbare verhalen op te ruimen. Na vijf jaar van vrij intensieve focus koos hij ervoor om te verhuizen naar een nog meer ontspannen en ondersteunende gemeenschap in de buurt van San Diego. Nu was niets anders meer belangrijk dan het loslaten van alle oordelen, alle schuld. Hij richtte zich op iedereen uit zijn vorige leven. Bill was meedogenloos in het wissen van de lei met iedereen, in het nemen van de volledige verantwoordelijkheid, in het vergeven van zichzelf. Hij maakte contact met enkele mensen uit zijn vroegere verhalen en verontschuldigde zich voor zijn vroegere gedrag. Degenen die hem in deze periode kenden, meldden dat hij speelser, vrolijker, liefdevoller en egoloos werd. Bill voltooide dat proces en verliet toen in één moment op een dag zijn lichaam. De wereld zag een fysieke dood, maar de doktoren meldden dat het pijnloos en ogenblikkelijk was. Bill bracht tien jaar door met dit proces. Hij begon vrijwel vanaf nul. Hoewel hij tien jaar lang had geholpen de Cursus naar de wereld te brengen, begon zijn werk pas echt toen hij met pensioen ging.

Het tweede voorbeeld is heel anders, al deelde hij wel met Bill dat hij een dokter in de psychiatrie was. Dr. Hew Len was een Hawaiiaan en een beoefenaar van een oude spirituele eilandtraditie genaamd Ho’oponopono, die onder andere leert persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen voor alles in iemands omgeving. Dr. Len begon een baan als psychiater in een ziekenhuis voor criminele krankzinnigen. De meeste gevangenen werden de hele dag opgesloten vanwege hun gewelddadige neigingen. Dit waren mannen die niet gezond genoeg werden geacht om terecht te staan voor hun misdaden. Het personeel dat hij erfde had een laag moreel en er werden veel ziektedagen opgenomen.

Op zijn eerste dag begroette Dr. Len zijn personeel, ging zijn kantoor binnen, sloot zijn deur en kwam pas aan het eind van de dag weer naar buiten. Hij herhaalde dit gedrag dagelijks terwijl het personeel mopperde over hun luie en incompetente nieuwe baas. Maar dit is wat er achter gesloten deuren gebeurde. Hew’s kantoor had een dossierkast met gegevens van alle gevangenen. Hij begon met het eerste dossier uit te trekken en las alles over de biografie, diagnose en vergrijpen van de man. Als hij een reactie had op informatie in een dossier, nam hij de verantwoordelijkheid ervoor, zich realiserend dat hij alleen dingen kon zien die zijn projectie waren. Het was Hew’s taak om met zijn eigen persoonlijke vergevingsgezindheid aan de zaak te werken, totdat er geen oordeel over de gevangene overbleef. Hij zou op deze manier doorgaan tot hij klaar was met het dossier.

Dan ging hij verder met het volgende dossier en het daaropvolgende, uiteindelijk doorliep hij de hele archiefkast. Hij deed geen één op één begeleiding. Het personeel werd ondertussen gek, maar dit is wat er langzaam begon te gebeuren in het ziekenhuis. Eén voor één werden de patiënten minder gewelddadig. Er was minder medicatie nodig. De gevangenen konden meer tijd buiten hun cel doorbrengen, ze mochten naar de gemeenschappelijke ruimtes. Het moreel van het personeel begon te stijgen. Het personeel meldde meer voldoening in hun werk. De patiënten werden vrijgelaten omdat ze niet langer krankzinnig of een bedreiging voor de samenleving werden geacht. Na een paar jaar werd het ziekenhuis gesloten; er waren niet genoeg patiënten over om het voortbestaan ervan te rechtvaardigen.

Je zit daar misschien bij jezelf, “Zeker. Hoe kon dat gebeuren?” Dit is de kracht van absolute vergeving. Dit kon alleen gebeuren omdat Dr. Len in het diepst van zijn hart wist dat alleen agape liefde echt is en al het andere een illusie. Hij weigerde de valsheid van zijn projecties te aanvaarden en koos er in plaats daarvan voor om er volledig verantwoordelijk voor te zijn, de onwaarheden afwerpend voor de onderliggende Goddelijke liefde. Zijn onvoorwaardelijke zelfliefde verspreidde zich naar alle mensen in de instelling, zowel patiënten als personeel. Zij hoefden niet eens in direct contact met Hew te zijn om zijn energie te voelen. Het was niet zijn taak om zijn patiënten te genezen, maar om zichzelf te genezen. Het meest onbaatzuchtige wat je kunt doen is zorgen voor je eigen proces. Door dat te doen kun je niet anders dan iedereen om je heen aanraken.

Dus dit zijn twee verhalen. Nu je aan het kiezen bent of je dit soort vergeving al dan niet tot het middelpunt van je leven wilt maken, wil ik je eraan herinneren dat geen enkel verhaal zich in het nu afspeelt. Ze stammen allemaal uit het verleden, en het verleden is niet echt.

 Als je vasthoudt aan een verhaal, hoe dat zich ook moge manifesteren – niet-vergeven, schuld, slachtofferschap – leef je in een illusie. Je ervaart het nu niet. Wat er ook gebeurd is in dat verhaal, het gebeurt nu niet, tenzij je het in je nu brengt. Wat deze twee mensen deden, was opmerken wanneer ze modder op hun tapijt volgden, zich ervan bewust zijn wanneer ze oude verhalen binnenhaalden en deden alsof die werkelijk deel uitmaakten van hun nu. Jouw taak in het vergevingsproces is om absoluut aanwezig te zijn. In het nu valt er niets te vergeven. Zelfs als iemand naar je toe zou lopen en je een klap op je oog zou geven – ook al zou je een onmiddellijke reactie van pijn, woede, oordeel of verlangen naar wraak hebben – het is nu, nu. Die gebeurtenis vond plaats in het verleden. Het is een verhaal geworden. Eigenlijk was het altijd al een verhaal. Het is allemaal jouw creatie. Als je in staat bent het verhaal los te laten, verdwijnt alles eromheen: de pijn, de woede, het oordeel en het verlangen naar wraak. Het zal zijn alsof het nooit gebeurd is. En dat is ook nooit gebeurd.

Geloof me niet op mijn woord. Probeer het zelf maar uit. Hoe waardevol zou één klap in je oog zijn als het tot je ontwaken zou leiden, als het je zou steunen om altijd in het nu te zijn, om onbevreesd te leven? Wat als het je zou leren om altijd verantwoordelijkheid te nemen en te weten dat alles wat er gebeurt perfect is?

Het enige wat je hoeft te doen is te beginnen met één persoon en één verhaal. Blijf bij dat verhaal totdat je de verantwoordelijkheid volledig op je hebt genomen en jezelf hebt vergeven. Blijf bij die persoon tot er geen verhaal meer over is, tot je hem hebt bevrijd van alle schuld en oordeel, tot alle projectie is geëindigd, tot je de onwaarheid van het verhaal accepteert en alleen nog dankbaarheid hebt voor zijn aandeel in jouw ontwaken. Je zult waarschijnlijk klaar zijn om verder te gaan met een andere persoon om het proces voort te zetten. Veel plezier!

Goed Nu

Sanhia

Vertaling: Martien / voor wakkeremensen.org