Het Portaal Openen Deel 4 18 Maart 2015 / Dr. Suzanne Lie
22 maart 2015
Het Portaal Openen
Deel 4
18 Maart 2015 / Dr. Suzanne Lie
HET BESEF
Met dat besef dat deze duisternis mij alleen zou kunnen aanvallen door mijn eigen innerlijke duisternis, nam de strijd gedurende een moment af, net lang genoeg voor mij om mezelf bijeen te brengen aangaande mezelf. Ja, ik. Er was meer aangaande mij dan deze duisternis. Daar was Liefde en wijsheid en macht/kracht. Langzaam, begon mijn geest alle prachtige herinneringen van mijn leven te herinneren en mijn hart hield vanuit mijn ware kern van hen.
Met die Liefde vond ik de kracht en wijsheid om ook van de duisternis te houden. Het was ook slechts een deel van mij. Het was echter een deel van mij waar ik altijd afgeschermd van was geweest, alsook een deel dat voor mij verkend moest worden om een compleet wezen te worden.
Met mijn hart open, begon ik Liefde te sturen naar alle kwade en doodsbange entiteiten die ernaar streefden om met mij strijd te voeren. Sommigen van hen keerden zich van het Licht af en gingen mokkend weg zoals een wild beest dat diens dode prooi verloren had. Anderen omhelsden het Licht en stegen op naar de hogere dimensies. Als zij opstegen, deed ik dat ook.
Uiteindelijk was ik in het hogere astrale gebied. Alle feeën, kabouters en kleine mensen verwelkomden mij en feliciteerden me met mijn overwinning. Zij leiden mij door de prachtige groene velden van het bovenste astrale gebied. Overal waren wezens van schoonheid die aura’s van de Lente droegen. Ik herkende sommigen van hen en ontdekte sommigen die ik nog niet ontmoet had.
Ik ging verder in/naar het mentale gebied. Ik was zorgvuldig om mijn iedere gedachte en gevoel te bewaken, wetende dat zij ogenblikkelijk voor mij zouden manifesteren. Uiteindelijk, werd ik mezelf gewaar bij het portaal naar het oorzakelijke gebied. Al mijn levens op de planeet Aarde haasten zich om mij te ontmoeten om me eraan te herinneren dat energie naar buiten energie terug was.
Ik reisde toen in/naar het spirituele gebied en zag het moment van mijn individualisatie vanuit de Schepping. Ik omhelsde mijn monade, het gedeelte van mezelf dat eeuwig een vlekje van de Schepping is. Toen ging ik in/naar de grote leegte. Alles was volledig zwart. Ik zocht de corridor naar de vijfde dimensie, en uiteindelijk vond ik het.
Toen ik de corridor binnenging, voelde ik het om me heen draaien. Ik zag het gezicht van de bewaker van de vijfde drempel, en ging liggen op het lange, groene gras. Ik vond dat ik daar moest rusten binnenin het “geen-tijd” en “geen-ruimte” om mezelf bijeen te brengen voor de rest van mijn reis. Waarom was ik zo moe? Was het omdat ik deze reis voor de eerste keer alleen maakte? Was dat waarom ik me zo overweldigend eenzaam voelde?
De bewaker glimlachte om mijn vraagstellingen en leidde me naar een kleine groep van wezen die dezelfde reis als ik maakten. Ik kon zien dat sommigen van hen in hun nachtlichamen waren, sommigen waren aan het mediteren, zoals ik, en sommigen ware tussen levens in en in het proces van het ontdekken van hun grotere zelven. Echter, zelfs in het gezelschap van deze liefdevolle groep, vervaagde mijn eenzaamheid niet.
Ik sloot mezelf buiten van de groep en begon rond te dwalen. Omzwerven in de hogere gebieden is tamelijk anders dan op het fysieke vlak omdat de werkelijkheid onophoudelijk verschuift in overeenstemming met je gedachten en gevoelens. Ik “voelde” een roep voor iemand die vrouwelijk was, en toen kwam er een prachtige vrouw naar me toe. Zij bracht mij naar een prachtige vijver met een waterval aan de tegenoverliggende zijde. Zelfs toen, verminderde mijn eenzaamheid niet. In feite, werd het meer intens.
Mijn gids glimlachte en wenkte me in een woordeloze beweging om in de vijver te kijken. Terwijl ik dat dus deed, zag ik iets, of was het iemand, een flikkering net voorbij mijn visie. Ik moest het volgen. Zonder een andere gedachte, dook ik in de vijver en zocht ernaar terwijl ik zwom. De waterval riep mij, en ik volgde de roep.
De vijver was niet diep, en daar waren lagen van stenen waar de waterval op landde. Ik ontdekte dat ik kon staan op deze stenen en liep recht de waterval in. Terwijl het water mijn gezicht reinigde, verhelderde mijn visie, en ik zag, recht voor me staand, mijn Tweelingvlam, mijn Goddelijke Aanvulling. Al mijn eenzaamheid verdween terwijl wij elkaar omhelsden en in/naar één versmolten.
“Hoe heb ik jou kunnen vergeten?” huilde ik.
“Ik heb jou niet vergeten,” antwoordde zij, diep van binnenuit ons hart.
Ik was niet langer meer alleen. Ik was compleet. Nu was ik gereed om de draaikolk naar Arcturus te vinden. Ik stemde mijn bewustzijn af op het netwerk van Licht, wat lang geleden aan mij getoond was door mijn vader. Ik voelde het gebied van Licht overal rondom en binnen in mij resoneren.
Toen ik mijn aandacht focuste op mijn derde oog, zag ik de twee verticale en twee horizontale lijnen van Licht elkaar tegenkomen, een klein vierkant vormend. In reactie op een innerlijke instructie, staarde ik diep in de ruimte ertussenin. Langzaam, zag ik de draaikolk vanaf deze plaats in de verte. Terwijl het mij naderde en ik het naderde, werd de draaiing van de draaikolk sterker, en werd ik mezelf gewaar erin getrokken te worden.
De draaikolk wervelde om mij, boven mij, onder mij, en door mij heen. Ik was binnenin de draaikolk en het was binnenin mij. Toen, in de verte van geen-ruimte, zag ik het gezicht van mijn vader. Ik was ogenblikkelijk gevuld met de euforie van de hereniging. We omhelsden elkaar eeuwig binnenin de geen-tijd van de draaikolk.
“Mijn zoon, ik ben zeer trots op je. Je bent op eigen kracht naar me toegekomen. Je bent een compleet persoon geworden. Ik buig voor je prestatie,” zei hij terwijl hij in feite voor me boog.
Ik was gevuld met bescheidenheid en eer, aangezien mijn vader niet iemand was om gemakkelijk complimenten te geven. Ik wilde hem vragen over mijn broeder en zusters, maar hij wuifde met zijn hand en zei;
“Kom eerst met mij mee naar Arcturus. Ik denk dat al je vragen daar beantwoord zullen worden. Herinner je nu, mijn zoon, om je Merkaba op te starten. Ik zie dat jij je de twee op elkaar gelegde tetrahedrons herinnert welke een multidimensionale zespuntige ster vormen.”
Ik vond mijn innerlijke Merkaba, en terwijl ik erin stapte met mijn bewustzijn, omringde het mijn volledige vorm. In een flits waren we op Arcturus.
Mijn broeder en zusters waren daar om mij te begroeten. We hielden elkaar zo innig vast dat we één wezen werden. Uiteindelijk, riep mijn vader ons om hem in/naar de Tempel van initiatie te volgen. Het reizen op Arcturus is een Multidimensionale ervaring, je moet al je gedachten en gevoelens in het verenigde doel focussen.
Voorheen omringde mijn vader ons met zijn energie om ons op het spoor te houden. Maar nu dat wij onze volwassenheid bereikt hadden, verliet hij een ieder van ons om onze eigen weg te vinden. Ik was nieuwsgierig om mijn broeder en zusters hun ervaringen te horen, maar ik moest me concentreren op mijn eerste solo reis op Arcturus. De Tempel van Initiatie werd langzaam recht voor mijn groter. Het was prachtig voorbij alle Aardse werelden.
We waren daar nog nooit eerder mee naartoe genomen en waren allen met verbijstering geslagen door diens luister. Enorme grote gouden deuren openden om ons te verwelkomen, en een glinsterend pad van een onbekende substantie toonde ons de weg. De Arcturiaanse vaders van mijn broeder en zusters stonden precies binnenin de deuropening te wachten. Zij wuifden ons verder zonder hen.
“Dit is voor jullie eer,” verklaarden zij gezamenlijk.
Wij vieren volgden het glinsterende pad naar het altaar van de Ene. Een enorm groot wezen van Licht zat op een troon en riep ons naar voren. Terwijl wij voor hem/haar knielden, plaatste Het een mantel van Licht op het hoofd van elk van ons. Ogenblikkelijk versnelde onze vibratie, de zaal werd wazig en wij waren verdwenen.
Waar wij naartoe gingen en wat wij daar leerden is niet om besproken te worden, alleen ervaren. Maar toen wij terugkeerden, waren wij gereed om naar de Aarde terug te gaan om onze missie te voltooien. We hadden van onze reis geleerd dat wij bedoeld waren om een portaal van opstijging voor de Maya’s te openen die hun dienstverlening volbracht hadden en gereed waren om naar hun uiteenlopende thuiswerelden terug te keren.
De tijd van de Macht van de Maya kwam tot een einde. Het leek een levensspanne geleden sinds ik de indringers in mijn dromen gezien had. De indringers kwamen eraan en alles zou verloren zijn, behalve voor wat in code verborgen en opgeslagen was. Het was tijd voor ons om terug te keren. Er moesten heel veel voorbereidingen op de Aarde gemaakt worden.
TERUGKEER NAAR HET TEMPELLEVEN
Toen wij naar ons Tempelleven terugkeerden, was alles anders. We waren al onze innerlijke duisternis onder ogen gekomen en hadden ons bewustzijn voorbij het bereik van wie van de Duisteren dan ook uitgebreid. We hielden geen negativiteit richting hen vast, aangezien alles een doel, een reden heeft. Iedere cyclus in de derde dimensie moet tot een einde komen, en aldus was het met de Maya.
We negeerden hen niet noch confronteerde de Duisteren omdat om de duisternis te confronteren slechts een uitlijning zou veroorzaken die je erin kan trekken. Als wie dan ook tussenbeide durfde te komen met onze inspanningen, verhoogden wij eenvoudig onze trilling voorbij wat zij waar zouden kunnen nemen met hun derde dimensionale gewaarwording.
Uiteindelijk waren wij gereed, en de tijd was nabij. Met onze vooruitkijkende visie, konden wij de binnendringers naar onze Maya Thuis zien vertrekken. Ik dacht aan Lenexa en mijn geadopteerde Moeder en vroeg me af of zij de stille oproep zouden horen om naar huis naar hun Hogere Zelven terug te keren.
Hopenakaniah en ik waren verantwoordelijk voor het openen van het Portaal, en Leatunika en Hegsteomen waren verantwoordelijk om het Portaal open te houden en de laatsten te zijn om erdoorheen te reizen. Het was hun taak om de doorgang te sluiten, net zoals het onze taak was om het te openen.
Geen van ons had over onze tijd in de stad met de derde dimensionalen gesproken. Het was het enige dat we ooit geheim gehouden hadden. Ik ontdekte nooit hoe zij naar Arcturus gereisd waren of zelfs of zij net zo een moeilijke en prachtige tijd gehad hadden als ik. Ik denk dat Hopenakaniah ook Liefde gevonden had, aangezien daar iets in haar was dat die vertrouwde snaar van een verloren liefde betrof.
Uiteindelijk, arriveerde de dag voor onze ceremonie. We hadden het steeds weer opnieuw geoefend en voelden ons zelfverzekerd van onze rollen. We hadden de stille oproep gedurende zeven dagen en zeven nachten uitgestuurd. Het was de hoogste van ceremoniële dagen dus de Duisteren waren niet argwanend aangaande onze intenties. We trokken onze ceremoniële kostuums aan en wij vieren ascendeerden de dertien trappen naar de hoogste top van onze meest heilige piramide.
Hopenakaniah en ik gingen voorop en Leatunika en Hegsteomen volgden ons. Met iedere trap die wij ascendeerden steeg onze trilling hoger en hoger zodat wanneer wij het altaar bereikten, wij nauwelijks verankerd konden blijven in onze driedimensionale vormen. We voelden de verwarring van velen van de Duisteren toen wij uit hun zicht verdwenen. Echter, hun trots stond hen niet toe om toe te geven dat zij ons niet langer meer konden zien.
Hopenakania en ik hadden heel vaak de liefde met elkaar bedreven, maar dit zou anders zijn. Dit was niet voor onszelf, maar voor de ontwaakten van de Maya. We begonnen ons ritueel terwijl de priesters rondom ons heen de heilige naam van onze Zon – Kein – chanten. Het chanten werd steeds luider terwijl onze spirituele/seksuele energieën langs onze ruggenwervels opstegen en onze mannelijke en vrouwelijke energieën in Eén versmolten.
Op het exacte moment dat de eerste stralen van de opkomende Zon ons altaar raakte, trokken wij al deze energieën in ons Ene Hart en gaven het over aan Kein. Ogenblikkelijk opende het portaal in/naar de Vijfde Dimensie. Wederom, werden de vier twee teams van twee, terwijl Hopenakaniah het Portaal opende. We hielpen menigeen die door het Portaal heen kwamen terwijl onze broeder en zuster het open hielden.
Ik zag vele vertrouwde gezichten van de Tempel en van mijn leven in de stad. En ja, daar was Lenexa, zwanger van mijn kind, en haar familie, welke nu mijn geadopteerde moeder omvatte. Terwijl zij door het portaal heengingen, wierpen zij allemaal hun driedimensionale gestalten af en breiden uit in/naar hun werkelijke lichamen van Licht.
Het kind van Lenexa en mij werd een klein wezen van Licht die innig vastgehouden werd door zijn moeder. Ik glimlachte en besefte dat, inderdaad, Lenexa was de reïncarnatie geweest van onze lieve, verloren zuster. Uiteindelijk, iedereen die de stille oproep had kunnen beantwoorden was door het Portaal heengegaan. Mijn broeder en zuster gingen de draaikolk binnen en sloten het achter hen. We hadden onze missie volbracht!
Ik geef jullie deze boodschap nu in de hoop dat het jullie herinneringen zal stimuleren, want de missie die wij volbracht hebben, begint nog maar net voor jullie!
***
Dierbare lezers, ik ontving dit verhaal vele jaren geleden, maar het voelde nooit juist om het mee te delen. Gelukkig, is het de tijd om het nu te delen.
Wat jullie voor vele jaren gekend hebben, maar niet konden meedelen tot nu toe? Alsjeblieft deel het mee…
En dank je wel voor jullie mededeelzaamheid tot dusverre,
Sue
