De Lagere Astrale Mysterie School Binnengaan / 29 Juni 2015 / Dr. Suzanne Lie
3 juli 2015
De Lagere Astrale Mysterie School Binnengaan
29 Juni 2015 / Dr. Suzanne Lie
Mijn Verhaal:
Het neemt grote moed om naar onze eigen angsten te kijken, vroeger trauma, mislukkingen en verloren dromen. Echter, als wij de moed kunnen vinden om in/naar de laagste frequentie van ons bewustzijn en van ons aura te kijken, zullen we vele leraren vinden.
We zullen ook beseffen hoezeer wij gegroeid en veranderd zijn door onze “vroegere” expressies van ons ZELF.
Er is nog steeds “tijd” op het Astrale Vlak, maar het is veel sneller. Ik was slechts een tiener toen ik ontdekte dat tijd in andere plaatsen anders was. Ik had toentertijd geen woord voor “staten van bewustzijn”.
Ik weet dat het die leeftijd was toen ik die ontdekking maakte omdat ik me die slaapkamer herinner alsof het gisteren was. Ik ging net de puberteit binnen, en mijn lichamelijke veranderingen creëerden enorme grote ongewenste emotionele verschuivingen.
In dezelfde tijd besefte ik dat alles dat ik me “verbeeld” had waarschijnlijk echt was. Vandaar dat ik enige controle moest verkrijgen over wat ik me verbeeld had. In feite, waren mijn dromen aanzienlijk verontrustend, zo verontrustend dat ik wist dat ik enige controle over hen moest verkrijgen.
Nu weet ik dat het mijn Hogere Zelf was die me begeleidde, maar toen wist ik alleen dat als ik niet iets van controle wist te verkrijgen over mijn dromen ik gek zou worden.
Daarom, begon ik te leren om een zwart fluwelen scherm in mijn geest op te zetten en mijn wilskracht te gebruiken om een beeld te zien.
Het eerste beeld dat ik gebruikte was een rode Roos. Het was zeer moeilijk om een plaatje van een roos te creëren in mijn verbeelding, maar ik ging door met mijn oefening totdat ik het kon.
Uiteindelijk kon ik zelfs woorden spellen, wat zeer moeilijk was om de woorden niet in een spiegelvisie te zien. Eindelijk, had ik enige controle over de beelden verkregen die toegestaan werden om mijn geest binnen te komen voordat ik in slaap viel.
Op de één of andere manier, had ik uitgevogeld dat als ik negatieve gedachten toeliet voordat ik ging slapen dat ik dan slechte dromen zou hebben. Ik kreeg dit in de gaten omdat ik naar een horror film geweest was “The Blob” die vanuit de ruimte kwam (jonge mensen lerend om te haten en “Aliëns” te vrezen) en mensen liet smelten.
Ik was zo doodsbang door deze beelden van gesmolten te worden, dat ik hen zag wanneer het ook was dat ik mijn ogen sloot om in slaap te vallen. Na veel oefening, wat op eigen kracht gedaan werd, aangezien er niemand in mijn leven was waar ik mijn probleem mee zou kunnen delen, was ik in staat om plezierige beelden in mijn geest te creëren.
Toen ik de tijd nam om deze liefdevolle, gelukkige beelden te creëren was ik vrij van nachtmerries. Echter, als ik het vergat, dan keerden de nachtmerries terug.
Geleidelijk, was het slapen niet zo angstaanjagend, en kon ik er gewoon in ontspannen. Ik besloot ook om ervoor te zorgen dat mijn alarm klok muziek had in plaats van het opschrikkende, zoemende geluid. Toen, op een ochtend had ik een droom die zeer lang en gecompliceerd was.
Het voornaamste dat ik me kon herinneren over de droom was het lied dat door de gehele droom heen gespeeld werd. Het was een leuke droom, een plezierige droom, en ik werd langzaam wakker.
Toen, tot mijn verrassing, ging het lied dat doorheen de zeer lange droom speelde gedurende een aanzienlijke tijd verder nadat ik wakker geworden was.
Dat was toen ik ontdekte dat de tijd anders was wanneer we slapen van hoe het was wanneer we wakker waren. Ik merkte die ontdekking op en vergat het toen. Het was één van mijn eerste avonturen in/naar staten van bewustzijn.
Sinds ik een jonge volwassene was in de 70er jaren, leerde ik over de nieuwe term genaamd, “gewijzigd bewustzijn”. Daarvoor, betekende bewustzijn dat wij wakker waren als in tegenstelling tot slapende te zijn.
Als ik nu terugkijk, kan ik zien dat mijn staat van bewustzijn gedurende vele jaren zeer laag was, aangezien ik zeer depressief was.
Ik was depressief omdat ik me ZELF miste, en was overstuur dat ik mezelf niet kon ZIJN bij wie dan ook of ik zou be/veroordeeld worden. Daarom, heb ik gekozen om mijn depressieve fragmenten terug te nemen.
Ik zeg “fragmenten” aangezien depressie me doorheen vele stadia’s van mijn leven volgde. Ik zie al mijn depressieve fragmenten nu gelukkig studerend in de prachtige Mysterie School.
Ik heb heel vaak een versie van deze oefening gedaan, maar het raakt nooit oud, en iedere keer voel ik me zelfs beter.
Ik hoop dat jij je verloren delen van je ZELF terug kunt nemen en hen naar deze prachtige Mysterie School kunt brengen.
Zij zullen heel veel leren, en aldus zal jij dat ook.
Zegeningen,
Misschien zou je graag JOUW VERHAAL willen delen
Vertaling: Cobie de Haan – http://www.denkmetjehart.blogspot.nl
