Versmelten met Alles Wat Je Bent

Door Jenny Schiltz -3 juli 2021 – JennySchiltz.com

Onlangs was ik aan het reizen toen ik werd meegenomen naar een leeg landschap. Er was niets behalve een hoog helder kristal in de verte. Ik liep er naar toe en het begon licht te pulseren recht in mijn hartchakra. Ik merkte dat de andere kant van het kristal hetzelfde deed. Het zond een pulserend licht uit in de uitgestrekte lege ruimte.

Het duurde niet lang voordat ik een man zag naderen. Ik kende hem, mijn hart en mijn ziel kenden hem, ook al heb ik geen referentie voor wie hij is in mijn wakkere werkelijkheid. Mijn hart zwol van liefde en ik was zo blij hem te zien. Het was een diepe zielsverbinding.

Zonder woorden wisten we allebei wat we moesten doen, we gingen het kristal in en toen we dat deden waren we geen lichamen meer, alleen nog maar energie. Onze velden versmolten, onze chakra’s versmolten. Ik wist dat hij er was om mij te helpen samensmelten met mijn Goddelijk Mannelijke, en ik was er om hem te helpen samensmelten met zijn Goddelijk Vrouwelijke. Het was alsof hij mijn tegenpool was en toch ook weer niet. Hij had eigenschappen die ik miste en ik had eigenschappen die hij miste.

Onze energie versmolt en werd nieuw, en toen dat klaar was verlieten we het kristal. Toen we naar buiten gingen, namen we onze nieuwe, gecombineerde energie en brachten het terug naar onze lichamen. Onze ogen sloten zich, we glimlachten, en toen gingen we onze eigen weg.

Na die ervaring voelde ik me echt goed, gecentreerd, meer compleet, een beetje verrast door dit alles, maar buiten dat, merkte ik niet echt veel van een verandering. Echter, ongeveer een week later keken we naar een show en er was een oorlogsscène. Zoals gewoonlijk, waren het de vrouwen die kanonnenvoer waren. Zij waren het die geslagen, verkracht en geplunderd werden. De intensiteit van de woede die in me opborrelde was ongelooflijk.

Ik heb dit soort scènes eerder gezien en hoewel het me boos of verdrietig maakt, was dit een heel nieuw niveau. Dus zat ik ermee, mijn lichaam trillend van woede. Ik voedde het niet, ik observeerde het alleen met nieuwsgierigheid. De woede veranderde in diep, diep verdriet en toen schaamte. Toen de schaamte over mijn wezen spoelde, wist ik dat het van het mannelijke kwam waarmee ik me eerder had versmolten.

Ik kreeg toen een tijd te zien waarin vrouwen werden beschouwd als doorgangen naar de schepping, in harmonie met de Aarde en haar cycli. De leiding van de vrouw werd gezocht, haar raad werd bewaard en ze werd gewaardeerd in al haar cycli, de maagd, de moeder en de oude vrouw.

Na verloop van tijd kwam er een element bij dat een gevaar vormde voor de vrouwen. De reactie van het mannelijke was bescherming te bieden, te beperken, de toegang tot hun waardevolle en gekoesterde vrouwen af te sluiten.

Na verloop van tijd, vooral met het oprukken van de door mannen gedomineerde religie, raakten de mensen minder verbonden met het land, de cycli, en hun wijze vrouwen. Wat begon als bescherming werd overheersing en controle. Hoe meer dit doorging, hoe meer het contact, de angst en het ego toenamen.

Het verpletteren van het vrouwelijke gebeurde langzaam, sluipend en het begon vaak met het verlangen om af te schermen of te beschermen. Daarna kwamen de geloofssystemen die het vrouwelijke, de wijze vrouw, de kruidendokter, de genezer, de vroedvrouw en de wijze de schuld gaven van al het kwaad in de wereld, van stormen tot oorlogen.

Dit loskoppelen, de schuld geven, de angst en het ego leidden ertoe dat de vrouw werd gezien als eigendom, minder dan en een vat voor het vervullen van behoeften. Terwijl het mannelijke de verbinding met het vrouwelijke verloor, met de Aarde, verloor het de verbinding met zichzelf.

Ik zag de synopsis door me heen stromen. Ik zag mijn levens als man, ik zag mijn aandeel in de creatie en voortzetting van een systeem van pure ontkoppeling. Ik voelde de schaamte door me heen golven, en op dat moment zag ik met zo’n helderheid, dat de enige weg er doorheen vergeving is.

Toen ik mezelf vasthield, mezelf vergaf, van mezelf hield, werd de pijn van het mannelijke minder. Toen ik alles losliet, kon ik me vrijelijk verbinden met het Goddelijke Vrouwelijke, niet het gewonde, niet het giftige, maar het Goddelijke.

Het Goddelijk Vrouwelijke en het Goddelijk Mannelijke zijn twee helften van het geheel, ze zijn niet gescheiden. Om in je geheel te komen, moeten het vrouwelijke en het mannelijke binnenin samengesmolten, gezien, gehoord, geliefd en vergeven worden. Vanuit deze ruimte krijgen we toegang tot onze ware goddelijkheid. Vanuit deze ruimte kunnen we zien dat er niets te vergeven valt, maar dat er vergeving nodig is om er te komen.

Verzoenen, liefhebben en vergeven van al je delen en ervaringen is de weg naar je heelheid en alles wat JIJ bent.

Terwijl ik deze woorden typ, word ik herinnerd aan een boodschap die ik ontving rond de equinox in maart. Het wordt nu duidelijker.

Ga hierheen om Bericht van de Schikgodinnen te lezen – Jenny Schiltz:

https://www.jennyschiltz.com/message-from-the-fates-2/

We zitten midden in een prachtige uitlijning tussen de Zon & Sirius (3 – 7 juli), deze uitlijning creëert een opening die ons helpt met belangrijke codes. Codes van soevereiniteit terwijl we meer en meer samensmelten met ons ware zelf.

Dank aan allen die dit werk delen en ondersteunen. Ik zend jullie allemaal veel liefde!

Jenny

Vertaling: Martien / wakkeremensen.org