Ik Ben Opgevoed Door Een Racistische Vader / door Jenny Schiltz | 2 Juni 2020
5 juni 2020
Ik Ben Opgevoed Door Een Racistische Vader
door Jenny Schiltz | 2 Juni 2020
Mijn vader was een racist, net als zijn ouders en zijn grootouders voor hem. Ik heb geen idee hoe ver het teruggaat in de familie lijn. Het opgroeien van een gevoelig kind in een racistisch huishouden was niet gemakkelijk. Dat deed ik niet en tot op de dag van vandaag begrijp ik het nog steeds niet.
We woonden in de buurt een paar mijl van DC dat vrij cultureel gevarieerd was. Dit had geweldig kunnen zijn, behalve dat mijn vader uitgesproken was over zijn racisme. Als hij boos was op iets, zijn vrouw, zijn kinderen, de grasmaaier, zou hij een enorme woedeaanval vol met racistisch geladen woorden ontketenen, zo luid als hij maar kon. Ik herinner me duidelijk een Afrikaans-Amerikaans meisje dat op straat liep en de blik op haar gezicht toen ze naar mijn vader’s woede luisterde is in mijn hersenen geëtst. Het hoefde niet op haar gericht te zijn, wilde het pijn doen. De hele buurt wist dat mijn vader een racist was en de rest van de familie ook.
Meer dan eens werden mijn zus en ik overvallen door kinderen die woedend waren over het gedrag van mijn vader. Er was een groep kinderen die zich een paar keer op mij richtte, totdat ik in plaats van te proberen terug te vechten, schreeuwde: “Ik ben niet mijn vader!!!”. Dat moment verschoof de dingen omdat ze ook gevangen zaten in een wereld die geen zin had. Ze waren overgeleverd aan de genade van de volwassenen, net als ik.
Op school had ik zwarte vrienden, maar ik moest ze op afstand houden. Ik kon niet naar hun huis gaan en het was onmogelijk dat ik ze mee naar mijn huis zou kunnen nemen. Het deed me meer verdriet dan ik kan uitleggen. Ik voelde me zo misplaatst in die wereld. Het voelde niet goed om geen vrienden te kunnen zijn met wie ik maar wilde, maar toch wist ik dat het zo moest zijn.
Uiteindelijk groeide ik op en de eerste kans die ik had, verliet ik het huis. Ik trouwde en kreeg een baby en ik zwoer dat ik mijn kinderen niet op dezelfde manier zou opvoeden. Toen mijn eerste kind 2 jaar oud was, namen we haar mee naar een speelgoedwinkel, zodat ze een stuk speelgoed kon uitzoeken. Ze koos voor een donkerder getinte babypop. Ik had er geen probleem mee dat ze de pop zou krijgen, maar toen mijn vader het zag was hij woedend. Ik legde hem rustig uit dat ik die praatjes en vooral bepaalde woorden rond mijn kind niet zou toestaan. Verbazingwekkend genoeg voldeed hij eraan en hoefde ik het gesprek niet meer te voeren. Ik geloof dat hij wist dat ik mijn kind zou nemen en niet achterom zou kijken. Ik zou de relatie hebben verbroken als dat nodig was.
Vier korte jaren later stierf mijn vader aan kanker. Hij had maar 21 dagen tussen zijn diagnose en zijn dood. Hij had niet veel tijd om te verwerken en hij was bang.
’s Nachts had hij angstige momenten waarop hij schreeuwde, probeerde op te staan en het ziekenhuis te verlaten. Het calciumgehalte in zijn lichaam was zo hoog dat hij waanvoorstellingen kreeg en zei dat hij moest opstaan om te gaan vissen, want hij was een Charter Boat Captain.
Zijn kamergenoot in het ziekenhuis was een zwarte man met de vriendelijkste ogen en een geduldige houding. Hij praatte mijn vader door zijn paniekaanvallen en luisterde naar zijn geklets en angst. Ik wist dit omdat hij het me in een van mijn vaders heldere momenten vertelde. Met ogen vol tranen vertelde hij me dat hij zijn hele leven al stom was geweest. Dat hij zoveel van zijn leven had verspild, verpakt in haat. Hij was verbaasd en beschaamd dat in zijn uur van nood degene die hem troost gaf een zwarte man was en hij wist dat als het omgekeerd was hij misschien niet het hart had om hetzelfde te doen.
Ik ben erg dankbaar dat mijn vader tot deze inzichten is gekomen voordat hij stierf. In mijn volwassen jaren heb ik mijn best gedaan om verder te kijken dan kleur. Het kunnen zien van energie heeft hier enorm toe bijgedragen. Het is ook veel gemakkelijker om mensen te zien als je een ziel kunt zien. Er zijn echter momenten dat de programmering die ik in mijn kindertijd kreeg, omhoog kruipt. Ik zou mezelf betrappen als ik bang was, vooral in de buurt van zwarte mannen. Ik zou dan de reactie van mijn lichaam kalmeren en ervoor kiezen om te kijken naar hun energie, hun hart. Ik zou me dan zo diep schamen voor die ongerechtvaardigde reactie. Het was zo’n vicieuze cirkel. Ik heb veel vergeving en innerlijk kinderwerk moeten doen om het kleine meisje te genezen dat zo geprogrammeerd was om bang te zijn en gescheiden te zijn van degenen die niet alleen van kleur, maar die gewoon anders waren.
Racisme, haat, onverdraagzaamheid en angst voor een ander wordt aangeleerd. Het is niet zoals het wordt onderwezen in een klaslokaal, het is veel verraderlijker dan dat. Men kan je angstige dingen vertellen over een ander ras. Er kan je verteld worden dat een groep iets van je gaat afpakken zoals een baan. Er kan je zelfs verteld worden dat als je associeert met, speelt met, uitgaat of trouwt met iemand van een ander ras, dat je onterfd zal worden. Het kan ook komen als grapjes of sarcastische opmerkingen. Het komt in zoveel vormen.
Mijn bewustzijn kwam in opstand tegen de dingen die ik hoorde, maar mijn onderbewustzijn nam het allemaal in zich op. Ik denk niet dat ik hierin alleen sta. Ik denk dat er velen van ons rondlopen met een soort verborgen programmering die bijdraagt aan de afgescheidenheid van deze wereld. Het is ieders taak om hun programmering, hun voorouderlijk DNA en hun trauma te genezen. Naarmate de raciale spanningen in dit land groter worden, houd ik diep verdriet vast, want totdat elke persoon kan zien waar ze geprogrammeerd zijn en een andere keuze maken, zullen de dingen niet veranderen. We moeten kijken naar de afkomst, de afstamming en de geloofssystemen om datgene wat ons afgescheiden houdt in het daglicht te brengen.
Nu is het tijd om alles wat verborgen is aan het licht te brengen, zodat het geen kracht meer heeft. Het begint met een goede blik naar binnen met een ongelooflijke eerlijkheid. Totdat we de verdeeldheid in ieder van ons opheffen, zal er verdeeldheid zijn in het collectief. Ik stuur ons allen liefde en kracht, zodat we niet verdwalen in de afleiding, de retoriek of de schuld, maar dat we een moment nemen en alles wat in ons is genezen.
Veel Liefde,
Jenny Schiltz
Vertaling: Martien – wakkeremensen.blogspot.nl
♥ ♥ ♥
Uw bijdrage ter ondersteuning van ons werk
is belangrijk en wordt door ons zeer gewaardeerd.
Wanneer u ons werk waardeert, overweeg dan
ons te ondersteunen door middel van een vrijwillige donatie.
Meer informatie over het doneren kunt u HIER vinden.
In Liefde en Licht, Ine & Martien
