De Gevangen Bubbels Binnenin Die Moeten Knappen
De Gevangen Bubbels Binnenin Die Moeten Knappen
Door: Jenny Schiltz – 6 juni 2023
Ik wil met jullie delen wat ik onlangs naar de aura reinigers leden heb gestuurd.
Heel wat leden reageerden dat deze informatie geweldig zou zijn om te bloggen
en op grote schaal te delen.
Ik kan niet geloven dat het al juni is. Mei was een duizelingwekkende maand van heen en weer reizen naar de oostkust om mijn moeder te zien, die erg ziek was. Op de 19e overleed mijn moeder en op de 30e hielden we haar dienst.
Mijn moeder leed de laatste jaren aan dementie, maar kon nog thuis zijn, verzorgd door haar man. De dag dat ik in maart naar Cozumel vertrok, was de dag dat ze zichzelf niet meer kon optillen nadat ze was gevallen. 911 werd gebeld en in het ziekenhuis werd vastgesteld dat ze een UTI had. Ze kreeg intraveneuze antibiotica, maar het was alsof er een schakelaar werd omgezet. Toen de infectie eenmaal was doorgebroken, kon ze niet meer lopen of zichzelf overeind houden. Ze werd naar een revalidatiecentrum gestuurd en vervolgens een paar keer terug naar het ziekenhuis, totdat uiteindelijk werd besloten dat naar huis sturen met een hospice de beste optie was. Een maand later overleed ze.
Haar echte overgangsreis begon echter aan het begin van het jaar.
Vanaf januari van dit jaar zag ik het gezicht van mijn moeder tijdens het reizen en het zelfgenezend werk. Toch was het niet de moeder die ik me herinner uit mijn leven. Deze moeder straalde. Ze had ongelooflijk licht en wijsheid in haar ogen. Het was mijn moeders hoogste zelf en ze was prachtig.
Ze deelde met me wat er in mijn familielijn zat en hoe dat werd opgeruimd. Het was mijn moeders taak om het project te voltooien, maar mijn zus, mijn oudste, mijn kleindochter en ik hadden ook afgesproken om te helpen bij het zuiveren van de voorouderlijke lijn. Het was dan ook geen verrassing dat mijn heiligbeen pijn en stijfheid begon te vertonen. Ik wist dat er vastzittende energie, vervorming en trauma’s waren die door de hele lijn moesten worden opgeruimd. Dit inzicht was goddelijk getimed met mijn reis naar Cozumel en de collectieve genezing van het goddelijke vrouwelijke.
Op een ochtend kwam het hoogste aspect van mijn kleindochter binnen. Ze vroeg me om de energetische tol die op onze lichamen werd gevoeld aan mijn dochter uit te leggen. Er werd uitgelegd dat het lichaam van mijn moeder sneller aan het vervagen was dan verwacht en dat wij allemaal het werk oppakten in de hoop dat het werk voltooid zou worden.
Ik nam contact op met mijn dochter, die zei dat ze problemen had met haar bekkenbodem en mijn kleindochter zei dat haar rug pijn deed. Beiden voelden zich energiek, overweldigd en uitgeput. Een driejarige manier om hiermee om te gaan was driftbuien en onredelijk zijn. Door te begrijpen wat er aan de hand was, werd het voor moeder en dochter gemakkelijker en vriendelijker om met elkaar om te gaan.
Ik deel dit omdat zovelen op dit moment in transitie zijn, en vele anderen zullen op Zielsniveau gevraagd worden om te helpen door een grotere last op zich te nemen van het zuiveren van de voorouderlijnen en het DNA. Dit kan heel uitputtend zijn, vooral door deze monumentale verschuiving.
We bevinden ons allemaal in een grote overgang. Sommigen zullen dit ervaren door het lichaam volledig te verlaten. Sommigen zullen de dood ervaren van aspecten die niet in staat zijn om vooruit te gaan in het toenemende licht. Sommigen zullen deze overgang ervaren door nieuwe aspecten van zichzelf te baren. Zonder twijfel is er geen enkel wezen dat niet geraakt zal worden door onze grote overgangsfase.
Het is veel, en elke plek waar we weerstand, koppigheid of verwachtingen hebben, zijn gebieden die in actie zullen komen. Dit kan op het fysieke, mentale, emotionele en zelfs spirituele vlak van ons wezen zijn.
De energieën die binnenkomen zijn buitengewoon. Ze drijven ons tot het uiterste en als dat gebeurt, ontdekken we dat ons vermogen om licht, aanwezigheid en Christusbewustzijn vast te houden exponentieel groeit. Spirit heeft me laten zien dat er enorme onrust in het veld is. Het botst tegen mensen op en triggert het verborgene.
Heb je ooit een fles gevuld en op de zijkanten en de bodem moeten tikken om een opgesloten luchtbel los te maken? Dat is wat er nu met ons gebeurt; we worden afgetapt, geprikkeld en getriggerd zodat het ons door elkaar schudt en de vastzittende luchtbellen bevrijdt die vastzittende emoties, trauma’s en zelfs verborgen herinneringen bevatten.
Dit proces kan wreed en intens aanvoelen, maar het is een prachtige gelegenheid om de bel volledig aan de oppervlakte te laten komen, te laten knappen en te laten verdwijnen. Soms maakt het knappen een spetter, een scène, maar op sommige momenten is daar niets aan te doen en moet het ook niet worden tegengehouden.
Het overlijden van mijn moeder was erg moeilijk. Ongeveer twee weken voordat mijn moeder overleed, kwam haar hoogste aspect weer binnen en vroeg me om te helpen bij het dagelijks doorknippen van de kwantumkoorden van mijn moeder. Ze ketende de mensen om haar heen en in sommige gevallen zoog ze haar dierbaren energetisch leeg in een poging om in het lichaam te blijven. Haar menselijke aspecten waren doodsbang. Ze was boos dat ze stervende was. Ze hield het dagen langer vol dan het ziekenhuis had voorzien. Ik werkte op het fysieke vlak om haar angsten te verlichten en op het astrale vlak om haar door het proces heen te coachen. Ik wist niet zeker of alles wat ik deed hielp, maar ik probeerde het.
Toen ze uiteindelijk overging, ervoer ik niet de vreugde die je kunt voelen als de andere kant zich opent en ontvangt. Het voelde niet vol licht. Dit was, en is, erg moeilijk om te verwerken. Spirit deelde dat ze in een soort Boot Camp zat, een intense, donkere nacht van de ziel en levensherziening. Er waren veel gebieden in haar leven waar ze verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid uit de weg ging.
Er werd uitgelegd dat dementie een tussenruimte is. Het stelt zielen in staat om aan zichzelf te werken, hun leven te herzien en zichzelf en anderen bij te staan op kwantumniveau, terwijl ze tegelijkertijd een fysieke vorm hebben om die genezing in te verankeren. Dit werk wordt echter niet geforceerd. Mijn moeder had de mogelijkheid om dit werk te doen, maar koos ervoor om het niet te doen. Toen ze overleed, had ze geen andere keuze dan door de modder te gaan voordat ze kon oversteken.
Maar zelfs na haar dood wilde ze zich ertegen verzetten. Ze bezocht mij en andere paranormale familieleden, vol woede dat er niet meer gedaan werd om haar lichaam in leven te houden. Ze had het gevoel dat we haar lieten sterven. Je kunt je voorstellen hoe verwoestend het is om dit te ervaren als je zo vol verdriet en verlies zit.
Ons is altijd geleerd dat ze naar het licht gaan als iemand overlijdt. Dat was niet waar in deze ervaring. Ik sprak ook met anderen die hun ervaringen deelden van iemand die overging en de ervaring was niet vol licht maar duisternis en wanhoop. Ik was bezorgd dat ze aardgebonden zou blijven, maar haar hoogste aspect verzekerde me dat ze zou oversteken; ze moest eerst razen en tieren voordat ze het werk dat voor haar lag zou aanpakken. Ik had ook een reiki-brug van licht gemaakt om haar bij te staan als het tijd was om over te steken.
Haar ervaring begrijpen heeft me ongelooflijk gemotiveerd om mijn innerlijke werk te doen en mijn zielenpad te bewandelen. Ik kan het doen terwijl ik in mijn lichaam ben en het werk verankeren, of ik kan naar mezelf kijken als het te laat is en dan in een ander leven worden meegesleurd. Door deze ervaring ben ik gaan kijken waar ik weerstand bied of afleiding zoek in plaats van me in te graven.
Het kostte mijn moeder vier dagen om tot rust te komen en te stoppen met het spuwen van woede na haar overlijden. Ze begon toen aan de moeilijke uitdaging om haar leven vanuit meerdere perspectieven te bekijken en te zien wat ze had gecreëerd en wat de gevolgen waren, goedschiks of kwaadschiks.
De volgende 11 dagen ploeterde ze zich door haar spullen en als ik incheckte, was het alsof ze in een put met heuphoge modder zat. Elke stap was moeilijk. Tegelijkertijd had iedereen die had toegezegd om te helpen (ikzelf, mijn zus, mijn dochter en mijn kleindochter) enorme pijn in het heiligbeen en de lage rug. Ik had momenten waarop jeugdherinneringen naar boven kwamen en ik wist dat ze die momenten aanraakte tijdens haar levensherziening. Haar proces hielp om bubbels in mij bloot te leggen die naar boven moesten komen.
Tijdens haar dienst kwam ze naast me zitten. Ze vertelde me dat ze binnenkort zou overgaan. Ik vroeg haar of ze in staat was om de voorouderlijke opruiming te voltooien en ze zei nee. Als haar dochters, kleindochter en achterkleindochter meer lasten op zich zouden nemen, zou dat nadelig zijn voor ons allemaal. Door haar leven niet onder ogen te zien, was ze niet in staat om haar deel als projectleider af te maken. Ze vertelde me dat ze uiteindelijk weer terug zou komen om haar project af te maken. Ik vroeg haar of ze nog steeds boos op ons was en ze zei nee. Ze wilde zichzelf gewoon niet onder ogen komen en had een leven opgebouwd waarin ze zichzelf, haar trauma’s, haar pijn en haar schaduw nooit onder ogen hoefde te komen.
Het was het beste gesprek dat ik in een paar jaar met haar heb gehad. Toen de dementie toesloeg, verloor ik mijn moeder langzaam maar zeker. Het verlies dat ik op dat moment voelde was onthutsend. Oh, wat heb ik haar gemist.
De dag na de dienst van mijn moeder werden mijn lage rug, rechter SI-gewricht en pees die langs mijn rechterbeen loopt, gek. Het begon zich aan te spannen en te verkrampen tot het punt van ondraaglijke pijn. Ik had geen andere keuze dan de golven van pijn te trotseren en ik bezat geen greintje gratie toen het begon. Ik heb gehuild, geschreeuwd, gevloekt en ben bijna flauwgevallen. En dat allemaal terwijl ik tegen mezelf zei dat ik moest ophouden een drama queen te zijn.
Dit is een enorme bubbel die voor mij knapt. Heupen zijn de fundering en het verlies van mijn beide ouders zorgt voor een verschuiving van mijn eerste fundering. Toen het fundament verschoof, kwam de ongelooflijke angst aan het licht dat er iets zou kunnen gebeuren, dat ik gewond zou raken en dat we opnieuw alles zouden verliezen. (trauma overgehouden aan het feit dat ik door een dronken bestuurder werd aangereden en meerdere rugoperaties onderging) Deze angst heeft de verstrakking van de pees veroorzaakt. De bijbehorende pijn hielp me te laten zien hoe diep die angst werkelijk zat. Het triggerde de herinneringen aan de jaren van intense zenuwpijn, beperking, het gevoel dat ik een last was en het geld dat ik allemaal verloor. Ik realiseerde me niet dat ik had gewacht tot de andere schoen zou vallen.
Ik heb de afgelopen dagen rust genomen om deze belangrijke pees een pauze te gunnen en om met al deze wervelende emoties om te gaan. Toen mijn vader 23 jaar geleden overleed, had ik kleine kinderen, een veeleisende baan van 9 tot 5 en veel financiële stress. Ik had niet de tijd of de bandbreedte om mezelf toe te staan volledig te rouwen. Nu lijkt mijn lichaam te zeggen – rust, rouw, laat alles eruit. De tijd van onderdrukken, begraven of onder het tapijt vegen is voorbij.
Nu is het tijd om te voelen, diep te voelen en volledig te voelen zonder excuses. Daarom zie ik de afgelopen dagen waarin ik mijn heup heb verzorgd als een geschenk.
Spirit legt uit dat velen door lichaamspijnen, ontstoken zenuwen en een opleving van ziektes en aandoeningen gaan. Dit zijn de bellen die naar de oppervlakte proberen te komen. Het doet pijn en is ellendig, maar toch is het zo’n mooie kans om te helen.
Op 4 juni mediteerde ik en tot mijn verbazing kwamen mijn vader en moeder naar me toe. Ze hielden elkaars hand vast en toen ik ernaar vroeg, vertelden ze me dat alles goed was tussen hen en dat er niets vergeven hoefde te worden. Dat was het moment dat ik wist dat ze overgestoken was, omdat ze nog steeds zo boos op hem was geweest toen ze stierf.
Ze vertelde me dat alles wat ik haar vertelde over de andere kant waar was. Ze is niet langer in het donker. Het is echt prachtig. Ze vertelde me dat ze alle hulp kon voelen die ik energetisch en spiritueel heb gegeven. Ik zei haar dat ik zo blij voor haar was; door die modder ploeteren is moeilijk, maar ze heeft het gedaan. Sinds ze overgestoken is, is mijn heup ontspannen en ik geloof dat ik aan de beterende hand ben.
Dit is zo’n verbazingwekkende en pijnlijke reis geweest. Niet alle sterfgevallen zijn vredig; niet alle oversteken zijn gemakkelijk. Wat we in dit leven uitstellen of weigeren te zien, te erkennen of te genezen, hoeft niet niet niet niet meer gezien, gehoord of genezen te worden, alleen maar omdat we een lichaam laten vallen.
Ik heb zoveel geleerd door haar overgang.
Mijn hart doet pijn en ik sta mezelf toe om te stromen met het verdriet. Ik merk dat ik meer naar de muur staar dan normaal en dat de tijd voorbij lijkt te glijden. Het verlies van een dierbare is zoveel complexer dan het aan de oppervlakte lijkt. Alles wat met die persoon te maken heeft, heeft een kans om opgeruimd en naar het licht getild te worden, als we daarvoor kiezen.
Nu er zoveel mensen in een overgangsfase zitten, moeten we elkaar de ruimte en genade geven. Verdriet vertroebelt de geest, het zet je in de ruimte van geen tijd en het dagelijks leven kan overweldigend zijn. Ik heb een vriendin die een website heeft met een steungroep voor rouw. Www.grieving.com, ik raad je aan om in contact te komen met anderen als je worstelt met verdriet en je alleen voelt. Als je diep in de rouw zit, is er geen normaal, maar toch blijft de wereld draaien alsof dat wel zo zou moeten zijn.
Het is niet verrassend dat de numerologie voor de maand juni een vier is. Bij een vier draait alles om de basis. De energie van juni vraagt ons om ons fundament opnieuw te evalueren. Dit zijn onze overtuigingen, programmering, gezondheid en wat we moeten doen voor onze volgende stappen. Soms zitten er in onze fundering valkuilen die eruit moeten, en als die valkuil eenmaal uit de lucht is, zal onze fundering nog sterker zijn.
Ik stuur jullie allemaal heel veel liefde en doorzettingsvermogen om door te gaan met graven in je schaduw en je stap voor stap door je drek heen te ploeteren. Elk ding dat we dan onder ogen zien, creëert ruimte voor meer vreugde en ons hoogste aspect.
Jenny
Vertaling: wakkeremensen.org
