Heavenletter 2828: Liefde Verankerd in Zijn / Geplaatst 2 november 2017

Wat is een hart, dat bewust ineengestrengeld is met het Mijne, toch prachtig. Je hart is al ineengestrengeld met dat van Mij, dus je mag het net zo goed weten. Is er iets anders dat je moet weten dat hier voorrang op heeft? Is er iets anders wat jou ook maar in de buurt kan brengen van de verhevenheid van dit ene besef? Jouw hart en Mijn hart zijn met elkaar vervlochten. Onze harten houden elkaar als het ware bij de hand. Wij zijn nog geen centimeter van elkaar gescheiden.

Zeg Me eens, alsjeblieft, wat is dat toch voor een behoefte van jou die Ik waarneem, om je ver weg van Mij te voelen, zelfs afgezonderd? Om zelfs maar te denken dat je van Mij verwijderd bent, is vergezocht, toch geloof je te vaak of heb je geloofd dat het zo is. Niets kan verder van de Waarheid verwijderd zijn, en toch heb je het geloofd. Je hebt het maar al te graag geloofd. Het lijkt alsof het ondergaan van vervreemding jou op één of andere manier een soort voldoening heeft gegeven, alsof je er iets bij gewonnen hebt. Wat voor voldoening zou dat kunnen zijn? Wat zou je er bij gewonnen kunnen hebben, behalve onnodig ongelukkig zijn?

Misschien heb je er troost uit geput, als je dat troost kunt noemen, om slecht behandeld te zijn. Ik vermoed dat het een soort troost zou kunnen zijn wanneer het een gevoel betreft waar je aan gewend bent. Misschien voel je je wel liever slachtoffer dan dat je jezelf verankerd voelt in Mijn hart. O geliefden, het menselijk verstand is een raar iets. De dingen die het zichzelf wijs kan maken, daar snel bevestiging van verzamelt, en er aan vasthoudt alsof het leven er vanaf hangt. Jullie verstand speelt Ezeltje Prik, geliefden, terwijl jullie hart in de verdrukking komt in Mij. Geef het op. Neem er nota van dat je hart binnen dat van Mij leeft. Erken het hier. Het is een feit dat Onze harten Eén zijn. Jouw hart hoort rechtmatig thuis in het Mijne. Er is geen afgescheidenheid.

Je kunt in afgescheidenheid geloven. Je hebt in feite een aardig stuk van je leven aan dat idee gewijd en toch kun je de aanwezigheid van jouw hart in het Mijne niet veranderen. Onze harten zitten aan elkaar vast en je kunt ze met geen mogelijkheid uit elkaar halen. Dat kun je niet. Het kan gewoon niet en voor wat ter wereld zou je dat ook willen ?

Je bent zo koppig geweest. Wat is het nu precies dat je denkt te moeten toegeven, wanneer je de ware aard van je hart erkent? Wat zou je opgeven waar je kennelijk geen afstand van wilt doen? Wat is er zo kostbaar aan het idee van alléén zijn, wanneer je Eenheid kunt ervaren, wanneer Eenheid jou gegeven is? Wat voor verdienste zit er in het hooghouden van de eenzaamheid die je nog vervaardigt terwijl die in feite niet bestaat? Misschien denk je dat eenzaamheid een soort deugd is?

Je kunt een tekening maken van eenzaamheid. Je kunt overal een tekening van maken, en toch maakt je illustratie dat wat je tekent, niet tot werkelijkheid. Nou ja, het maakt het voor jou tot werkelijkheid, maar het is eigenlijk een klinkklare leugen. Je noemt jezelf een realist, en toch accepteer je links en rechts leugens. En je betaalt er een hoge prijs voor. Ze zijn waardeloos en je betaalt er duur voor.

Wil je niet een andere tekening maken? Misschien wel eentje waarin Onze harten als één vogel door de lucht vliegen? Of als een blad van een boom? Of gewoon als Eén hart, als symbool voor Onze liefde verankerd in Zijn?

Wat zou er mogelijkerwijs zó verschrikkelijk kunnen zijn aan de Eenheid van Onze harten, dat je je zou laten weerhouden van dit idee, het zelfs zou verachten? Het is iets geweldigs dat Onze harten Eén zijn. Ik zou het niet anders willen hebben. Jij wel? Zou je dat werkelijk willen? Bovendien, wil je Onze Eenheid zo graag, dat je in je eenzijdig redeneren geen restanten van argumenten zou opstapelen, om te voorkomen dat je hier en nu geniet van Ons opzienbarend geschenk van Eenheid, en het bewaart voor later?

vertaald door: ancoterpstra