Heavenletter 2017: De Impuls van de Creatie
De liefde waarover Ik spreek is geen emotie, niet zoals jullie emoties kennen. Het is niet op en neer. Het maakt je niet buiten jezelf.
Het is er gewoon. We zouden liefde een bewustzijn kunnen noemen, zoiets als wanneer jullie je ervan bewust zijn hoe goed de lucht ruikt na een ochtendregen.
Het is gewaarzijn, maar niet bepaald gewaar zijn van gewaarzijn, want echt gewaarzijn is geen object. Gewaarzijn van een object is een gedachte.
Er is niets mis met gedachten en met gedachten aan liefde, maar de gedachte aan liefde heeft niet echt de glans. Op dezelfde wijze kunnen jullie zeggen dat God een gedachte is, maar een gedachte aan Mij doet geen recht aan Alles wat Ik ben. Toch, ja, is er een aspect van God dat een gedachte is.Wanneer er een prachtig liefdesgedicht is, roept dat iets in jullie op.
Wat het oproept, is meer dan wat het gedicht zegt.
Er is iets met/in woorden dat iets in jullie wakker maakt.
Toch heeft liefde geen woorden nodig. Het bestaat zonder woorden.
Een gedicht kan, net als met Brieven uit de Hemel, alleen aanraken wat al van jullie is.
We zouden kunnen zeggen dat liefde iets is dat in jullie ontwaakt en opnieuw ontwaakt.
Liefde rolt van zichzelf de heuvel af. Uiteindelijk moet de liefde zich bewust en gewaarworden van zichzelf in stralende pracht.
En toch is liefde zichzelf voor het waarnemen. Slapende liefde wordt levende liefde, liefde die zichzelf aanbidt, liefde die rechtop zit, liefde die zichzelf kroont, liefde die zichzelf een pluim geeft, liefde die juicht op tribunes, liefde die ontsteekt, ongebreidelde liefde, liefde die lacht, liefde zich gewaar dat het is Al dat er is, liefde die van zichzelf geniet, liefde die deuren omver trapt, liefde die het Universum bevloeit, liefde die zichzelf voorbijloopt, zichzelf verrast, liefde die zichzelf ontmoet, verstoppertje speelt, tikkertje, die zichzelf vangt, tegen zichzelf aanloopt, voor zichzelf een gekke sprong maakt, liefde die zichzelf overwint, op zichzelf neerstort als een golf van de oceaan, sijpelend naar de kust, ieder gaatje vullend, geen leegte achterlatend, maar toch vol van niets anders dan zichzelf, liefde gaat af als vuurwerk, liefdevol leiding nemend over de menigten, harten bijeendrijvend, overal voor zichzelf verschijnend.
De wereld is een spiegel van liefde geworden, een doolhof van liefde waar jullie niet uit kunnen komen, een dans van liefde, een berg van liefde die zichzelf omverwerpt en zichzelf over de gehele wereld bereikt, legers ontbindt, geliefden rekruteert, een massa van liefde, een smeltkroes van liefde, een eindeloos verhaal van liefde, liefde altijd lief, altijd hetzelfde en toch altijd nieuw, de jongeling liefde, pril, liefde een gemompel van Mij.
Is liefde Mijn stem? Het is zeker Mijn lied. Het is zeker het deuntje dat Ik neurie.
Hoe kunnen harten zoveel liefde bevatten?
Hoe kan liefde zo vullend zijn en toch elk moment naar zichzelf verlangen?
En dus moet liefde gekend zijn. Het moet zichzelf kennen.
Het moet weten waar het vandaan komt en waar het heen gaat, ook al gaat het overal heen. Natuurlijk kwam liefde van Mij, en toch bestond liefde vóór de Creatie. We kunnen zeggen dat liefde de impuls van de Creatie was en het pulseert nog steeds.
Liefde is misschien een mysterie, maar het is niet obscuur.
Jonge kinderen weten wat liefde is.
Geen takje in het Universum bestaat zonder liefde.
Een appel aan een boom is liefde die ontluikt, uitbreidt en jullie eten liefde, jullie bijten erin, jullie verteren het en de appel bedankt jullie.
Natuurlijk houdt de appel ook van jullie. De appel mag worden gegeten, maar het appelschap blijft. En zo is liefde. In feite, hoe meer liefde er wordt gespendeerd, hoe meer er is. De liefde spuwt eigen zaden uit, bij wijze van spreken.
En zo vernieuwt de liefde zichzelf en vliegt vrij.
Liefde is het gewone en toch verheugt het zich in zichzelf.
En jullie, geliefden? En jullie dan?
http://heavenletters.orgVERTALING DOOR: ANJA
