De Raad: Antwoorden XV – Jullie grootste angst / 13 november 2018 / Ron Head
15 november 2018
De Raad:
Antwoorden XV – Jullie grootste angst
13 november 2018 / Ron Head
Een van de recente vragen die jullie ons hebben gestuurd, vraagt om jullie grootste angst verder te bespreken.
Vraag: “Ja, ik wil graag meer informatie over dit onderwerp …. (XIII: Is het echt mogelijk om het Goddelijke binnenin te verankeren).
Ik neem aan dat een van de redenen waarom we zo bang zijn om onze eigen kracht te accepteren en wie [we] zijn is, omdat dit accepteren ook betekent dat we onszelf accepteren (en vergeven) omdat we de toestand van de Aarde (de “pijn” en “disfunctie”) en verantwoordelijkheid nemen voor het feit dat we onszelf hier (terug) plaatsen. (We kiezen ervoor om beperking, gebrek en afscheiding te ervaren.) Zou je hier meer commentaar over willen geven?”
Ik neem aan dat een van de redenen waarom we zo bang zijn om onze eigen kracht te accepteren en wie [we] zijn is, omdat dit accepteren ook betekent dat we onszelf accepteren (en vergeven) omdat we de toestand van de Aarde (de “pijn” en “disfunctie”) en verantwoordelijkheid nemen voor het feit dat we onszelf hier (terug) plaatsen. (We kiezen ervoor om beperking, gebrek en afscheiding te ervaren.) Zou je hier meer commentaar over willen geven?”
De Raad: Je hebt gelijk in wat je hebt gezegd, en er zijn ook andere factoren. Laat ons dit verder bespreken, zoals je hebt gevraagd.
Wat zou je nodig hebben om te ‘bezitten’ als plotseling de deuren open zouden worden gegooid en je niet zou kunnen vermijden om jezelf te kennen als wat je werkelijk bent? Zou je jezelf kunnen vergeven dat je dingen hebt gedaan of dat je hebt deelgenomen aan dingen die je weerzinwekkend vindt? Wat als je een ander hebt bestolen, vermoord of gemarteld? Wat als je in één leven de plaag van de Aarde was? Wat als je met veel plezier een moord pleegde? Wat als de dingen die je hebt gedaan, veel erger zijn dan die we hebben genoemd? Erger natuurlijk in jouw huidige begrip. Je kunt niemand die deze dingen nu doet vergeven. Hoe kon je jezelf vergeven? Zie je het probleem? Omdat we jullie allemaal beloven dat jullie in de duizenden levens die jullie hebben geleefd veel hebben gedaan waar jullie anderen op dit moment niet voor vergeven.
Dus de oplossing is dat je vergeeft. Vergeef elkaar. Punt. Ze weten niet meer wie ze zijn, net als jij. En het zijn goddelijke creaties, net zoals jij bent. Vergeef jezelf. Alles wat je hebt gedaan, gezegd, gedacht of ervaren, heeft jouw naar dit moment gebracht. Vergeef God, of hoe je het Goddelijke ook noemt, voor het toestaan dat je hebt gecreëerd wat je hebt gecreëerd. Wanneer jullie een ander verdoemen, verdoemen jullie jezelf, verdoemen de goddelijkheid. En heel vaak beschuldigen jullie de Goddelijkheid. “Hoe kon God dit hebben gedaan?”
Vergeving verdient niet de voorkeur. Het is noodzaak. Omdat de enige die je verdoemt, jij bent.
Nu … nu dat jullie allen vergeven zijn en klaar zijn om jullie ware zelf te accepteren, zijn jullie klaar voor het feit dat jullie zo extreem krachtig zijn dat, in deze nieuwe omgeving, elke gedachte die je hebt, nieuwe werkelijkheden creëert? Hebben jullie echt zoveel controle over je geest? Is dat een beangstigend aanbod voor jou? Welnu, dit is niet iets dat zal gebeuren wanneer je een bepaald magisch niveau bereikt en deze bevoegdheid aan jou wordt verleend. Dit is gewoon de realiteit. Nu. Is altijd geweest. Jullie zijn manifesteerders.
Elke gedachte die je hebt begint zich te manifesteren in vorm op het moment dat je die hebt. Nieuwe mogelijkheden beginnen eromheen samen te smelten omdat dat nodig is. Oneindige mogelijkheden. Dit is wat hen activeerd. Blijf je die gedachten denken? Is er een kracht van emotie en gevoel aan verbonden? Of ‘annuleer je ze’ door intentie of verwaarlozing? Je kunt zien dat de illusie van tijd en de traagheid van het materiaal in feite vermomde zegeningen zijn. Ze besparen je veel verdriet. “Oh, val dood!” “Oh, daar is ze weer. Ik wou dat …..” Zie je, het zijn niet alleen je dierbare wensen die creëren.
Maar het grootste probleem is dat jullie op dit moment nog niet eens het collectieve vermogen hebben bereikt om de eeuwen na eeuwen van leugens die jullie over jezelf hebben aanvaard, af te werpen. Jullie lijden aan het monumentale syndroom van Stockholm. Beter dan wat ik weet dat het zou kunnen zijn.
We zijn verwart. Niettemin is dit ons favoriete onderwerp. Hoe kunnen we aandringen, aanmoedigen of onderwijzen wat er moet worden geaccepteerd? Dit is net zo essentieel voor ons als voor jullie.
Er is geen deadline. Er is geen haast. Maar voor jullie laat de illusie van een kort leven het zo lijken. Sorry, maar daar is het. Jullie, mijn vrienden, zijn eeuwig. En op dit moment is het deel van jullie dat denkt dat je Claire bent, of Fred, of Tamashiro, het enige deel van JOU dat dit niet weet. En dat is goed. Het is motivatie.
Genoeg voor deze dag. Bedankt voor het uitnodigen van deze discussie.
De Raad
Bron: Copyright © Ronald Head. All Rights Reserved. You may copy and redistribute this material so long as you do not alter it in any way, the content remains complete, and you include this copyright notice and link: http://ronahead.com/
Vertaald door Martien
