Kracht en Tegenkracht / 21 augustus 2017 / Berry Vincenta
24 augustus 2017
Kracht en Tegenkracht
21 augustus 2017 / Berry Vincenta
Kunnen we dat wat nu als ‘rampspoed’ plaatsvindt als tegenkrachten beschouwen (o.a. oorlog, moord, zelfmoordaanslagen, machtsdenken verpakt als sociale en economische noodzaak, onderdrukking van de vrouw)? Als dit zo is, wat is dan hun functie?
Tegenkracht is een benaming die de mens daaraan heeft gegeven. Het is een wrijvingspunt. Wanneer er iets wrijft in het menselijke leven op welk gebied dan ook, dan vindt er altijd een interactie plaats en is dit altijd een reactie op een actie, innerlijk of uiterlijk. Een wrijvingspunt maakt altijd zichtbaar. Dat wat zichtbaar is of zichtbaar wordt gemaakt wordt niet altijd door de mens begrepen en wordt ook niet altijd door de mens geaccepteerd als zijnde deel uitmakend van hem of haar zelf. Dit is iets waar de mens innerlijk tegen ageert en door het ageren tegen dat wat zichtbaar wordt gemaakt wat uiteindelijk ten diepste ook te maken heeft met zichzelf zal dat deel wat op dat moment opgelost en getransformeerd zou kunnen worden, wat een plaats zou kunnen krijgen in het totaal, worden afgewezen. Dat wat afgewezen wordt, is iets wat teruggeplaatst wordt op een plaats die ‘oud’ is. Zo oud als de mensheid is deze kracht altijd werkzaam geweest, maar deze werkzaamheid van deze kracht in deze tijd heeft een andere functie.
De evolutie van de mens op dit moment staat op een nieuw punt en het is juist in deze trechtervormige punt die de kracht van de ‘tegenkracht’ – zoals u dat noemt – veel groter maakt en ook nog veel zichtbaarder maakt. En de gevoelsbeleving van de mens die dat ondergaat, is ook veel dieper ontwikkeld. Dus dat wat zichtbaar wordt gemaakt en ook op gevoelsniveau zo diep wordt gemaakt, is voor deze mens een heel diepe ervaring. Het gaat echter juist om deze wereldwijde ervaring. Het is de wereldwijde ervaring waar de mens naar kan kijken. Wanneer tegenkracht niet meer als zodanig wordt benoemd – want waar tegenkracht is, wordt er tegen gewerkt – wordt het afgesloten.
Dat wat geopend kan worden echter maakt iets veel duidelijker voor die mens, is inzichtelijker en dat wat inzicht geeft, kan een plaats krijgen. Het kan een andere plaats krijgen dan wat de mens altijd gewend is geweest. Dat wat in deze wereld onder een bepaalde noemer is geplaatst en wat niet bij ‘positieve’ kracht hoort zoals de mens dit althans ervaart, zal altijd opzij worden geschoven. Want de mens accepteert nog steeds niet zijn eigen duisternis. Wanneer dit begrepen wordt, zal deze duisternis – zoals de mens dat van zichzelf zo goed kent – uiteindelijk doorlichtgaan worden door bewustzijn. Het is een andere trilling die op dit moment over uw wereld gaat. Het is een trilling die vanuit een veel dieper niveau in de mens voelbaar gaat worden. Dit brengt de mens innerlijk in een totale chaos, brengt de mens in paniek. En daar waar de mens in chaos en paniek verkeert, zal deze vanuit zijn eigen gesteldheid willen vluchten voor dat wat zo levensgroot voor hem staat. Wanneer er begrip over kan komen dat hij daar deel van uitmaakt en daar ook deel aan heeft, vooral ook op gedachteniveau, dan zal deze mens vanuit bewustzijn een andere plaats kunnen bieden.
Wat wordt bedoeld met ‘de mens accepteert zijn eigen duisternis niet’?
Ieder mens die in zichzelf iets tegenkomt wat niet in evenwicht is en wat in zijn eigen vooraannames niet tot positieve energie behoort, schuift iets opzij. Dat wat opzij geschoven wordt, staat in een soort wachtkamer geplaatst, wachtend tot het moment waarop het ook toegelaten kan worden.
De mens is een mens in de dualiteit in deze wereld en wanneer zijn eigen dualiteit niet wordt geaccepteerd – wanneer de mens altijd vanuit een soort maia-denken alleen maar in het licht wil verkeren – zal deze duisternis steeds dieper op zijn bewustzijn gaan drukken en harder aan de deur van zijn hart gaan duwen. Want deze duisternis wacht erop verbinding te maken met datgene wat u in uw wereld ‘lichtenergie’ noemt. Maar beide zijden van deze kracht kunnen uiteindelijk in evenwicht gebracht worden. Het zijn de twee polen waarop de mens zich beweegt. De mens gaat echter liever vanuit de lichtende kracht in zichzelf op de lichtpool staan en weigert zijn eigen duisternis in het gezicht te zien.
Is kracht en tegenkracht een kosmisch gegeven als noodzakelijke mogelijkheid tot evolutie? Anders gezegd: is het überhaupt mogelijk om deze beide krachten “zich uit te laten werken zodat er geen strijd meer zal zijn”?
Dit is juist. Het is een kosmisch gegeven omdat het niet iets is wat alleen maar op uw wereld plaatsvindt. Het vindt ook plaats in dit zonnestelsel. Er is altijd de wrijving nodig om iets te laten groeien, om iets in beweging te krijgen, om iets helder te maken, om iets op te roepen in het Zelf. Daar waar geen wrijving is, is geen beweging en is geen groei. Dit is altijd de enige weg waarop dingen zichtbaar kunnen worden gemaakt. Wanneer de mens niet deze wrijving in zijn leven toestaat dan zal er een slapend bewustzijn in stand worden gehouden. Het is het bewustzijn dat wakker wordt geroepen omdat het de acceptatie zal moeten zijn van het eigen duister.
Begrijp ik het dan goed dat kracht en tegenkracht er altijd zullen zijn, maar dat als we er bewuster mee omgaan dit geen strijd meer hoeft op te leveren?
Dit is juist. De strijd die geleverd wordt, is de strijd tegen het Zelf, is de strijd tegen dat wat de mens niet van zichzelf wil toelaten. Als deze strijd eenmaal geen strijd meer is, maar werkelijk bewustzijn is geworden, dan zal dit losgelaten worden en zal ook de aandacht en de innerlijke houding op iets ander gericht gaan zijn. Dan zal de mens vanuit een ander bewustzijnsniveau in zichzelf in het leven staan.
Hoe kun je je individueel echt vanuit je hart verbinden met moord, verkrachting, overheersing, oorlog, terreurdaden enz.? Je hebt gauw de neiging om je hiervan af te keren i.p.v. je ermee te verbinden.
Door te zien dat wat zichtbaar is een kosmisch spel is van macht- en onmachtprincipes. Dat het ook vooral te maken heeft met heel grote groepen mensen die zich willen vrijmaken van bepaalde banden, van bepaalde knellende beperkingen die zijn opgelegd in dit leven in de plaats of het land waar ze zich op dat moment hebben geworteld. Deze wortels hebben natuurlijk wereldwijd hun invloed, alles is daarin verbonden, zoals u weet.
Wanneer u mij vraagt ‘wanneer ik mij individueel verbind’, zal dat in eerste instantie toch terecht komen op uw eigen emotionele beleving. Binnen deze emotionele beleving die de mens zo diep heeft uitgewerkt in al deze eeuwen is dat het eerste verankerpunt en deze verankering doet ook de mens zo reageren vanuit deze grote emotionele beladenheid.
Wanneer u uw emoties daarvan af zou kunnen halen en vanuit een ander bewustzijnsniveau vanuit uw hart, vanuit een grotere context, naar het geheel zou kunnen kijken dan zou u daar de bedoeling achter kunnen zien. Het is de beweging die daarachter zichtbaar wil worden. Het is een golf die duwt en duwt totdat hij in de breker komt, totdat hij het breekpunt vindt waarin hij alles voor de mens zichtbaar uit elkaar doet vallen. Dat wat uit elkaar valt, zal door de mens vanuit zijn oude structuur weer bij elkaar gepakt willen worden in een oude manier, in een oude structuur. Maar deze oude structuur past niet meer bij dat wat in dit moment zichtbaar móet en wil worden vanuit de kosmische drang tot deze nieuwe stap in de menselijke evolutie.
Wanneer u dit begrijpt, zult u zich moeten realiseren dat er alleen maar, alleen maar, vanuit bewustzijn naar gekeken kan worden, maar altijd zal daar de draad van emotie bij zijn omdat dit iets is wat een mens zo diep heeft verankerd in zijn leven. Maar wanneer deze emotionele draad alleen maar een vernauwing in zich draagt waardoor er vanuit een bepaalde tunnelvisie naar gekeken zal worden, dan zal daar nooit de helderheid over ontstaan. Het zijn maar van die kleine heldere momenten in een mensenleven waarin hij/zij vanuit een helder bewustzijn heel voorzichtig aan kan voelen wat daar werkelijk zichtbaar wil worden. Offers zullen er steeds gebracht blijven worden: het zijn de offers die gebracht worden voor deze totale nieuwe evolutiesprong.
“Het is belangrijk om uzelf innerlijk op te schonen, om bereid te zijn al uw persoonlijke moeilijkheden in een zo moeilijke tijd als deze toch in een wat sneller tempo vanuit de diepe bewogenheid met het leven zelf in te willen lossen”. Hoe doe je dat? En hoe maak je dat aan elkaar duidelijk?
Een ‘sneller tempo’ is vanaf onze kant bedoeld als meer doorgang maken in het bewustzijnsproces dat de mens collectief zo diep raakt en ervaart. Wanneer de mens in zijn eigen beleving maar steeds in een vorm van benauwdheid blijft leven, van beperking, van zelfveroordeling, van afbraak, vanuit zijn eigen zicht op zichzelf als menselijke persoonlijkheid dan zal de voortgang stagneren door de denkvorming van die mens over zichzelf. M.a.w. wanneer de mens op een andere manier met zichzelf om zou willen gaan, wanneer de mens vanuit een vergevend aspect, vanuit een innerlijk weten datgene wat deze mens zolang heeft herhaald en in stand gehouden dat deze mens niet beter wist dan het zo te doen, maar wanneer er ook maar een glimpje bewustzijn oplicht in deze mens daar dan ook werkelijk tijd voor te gaan maken en dit ook concreet in zijn leven toe te gaan passen. Niet meer te blijven hangen in zaken die niet meer relevant zijn, niet meer vast te blijven haken aan zaken die met het verleden te maken hebben.
Mensen van nu zullen zichzelf moeten leren aanwezig te zijn in hun leven van nu; te weten dat de weg die ze nu gaan een weg is die veel van hen vraagt. Deze weg die nu veel van hen vraagt, zal ook een enorme druk op het zenuwgestel geven en daardoor ook op hun emotievelden. Dit maakt dat de mens zich innerlijk vaak zeer beperkt en bedrukt voelt. Oud verdriet en oude zaken die nu naar boven komen omdat het bewustzijn deze naar boven duwt vanuit een innerlijke duwkracht die vanuit dat onderbewustzijn een soort beklemming maakt en het naar boven doet stuwen en stuwen en stuwen zodat die mens het wel moet zien. Dit vraagt van die mens: neem daar nu dan ook de tijd voor en vervul uw onvrede! Niet met allerlei zaken – randverschijnselen – van deze wereld, maar neem uzelf serieus op het moment dat daar zaken naar boven komen die u werkelijk uw hart in uw eigen handen doen leggen. Hierdoor kunt u kijken wie u bent, hierdoor kunt u zien wie u kunt worden. En hierdoor kunt u vooral weten wie u wilt worden vanuit uw eigen basisenergie! M.a.w. deze stappen zullen stappen zijn naar het Zelf terugkerend. Het zullen niet de geijkte stappen zijn die al eeuwen gezet zijn.
Het zal níet het principe zijn – zoals Ik al vaker tegen u heb gezegd – van de slang die in zijn eigen staart bijt, maar het zal een slang zijn die zich op wil richten, op wil richten, op wil richten en dat wat gezien wordt mee wil nemen in juist dat onderbewustzijn, zodat het onderbewustzijn bewustzijn kan worden.
Dit opschonen gaat gepaard met verdrietgevoelens die naar mijn eigen gevoel niet alleen met het huidige leven te maken hebben. Ze kunnen sterk aanwezig zijn en toch van een onbestemde verte komen. Kun je hier nog iets over zeggen?
Er is verdriet en verdriet in het menselijke zijn. Er is verdriet en verdriet in de menselijke structuur. Het is het oude verdriet vanuit de levenslange ervaringen, zaken die nog niet helemaal in evenwicht zijn gebracht, zaken die dan a.h.w. vanuit de mens zelf soms als falen worden bezien.
Maar er is ook een ander verdriet. Er is een stil verdriet van dat weten van die eenheid, van dat weten van dat evenwicht, van dat weten uit de strijd van het leven te zijn. Dat is het grootste verdriet dat velen in uw wereld momenteel raakt in uw hart. Het is het verdriet van heimee, van heimwee naar die plaats die de mens innerlijk zo goed kent vanuit zijn eigen oorsprong: de plaats waar het evenwicht steeds is geweest in zijn eigen beleving. Deze draad wordt steeds helderder en naarmate deze draad naar die oorsprong van deze mens helderder belevendigd wordt, zal ook dat verdriet steeds voelbaarder worden. Tegelijkertijd echter hoeft de mens daar niet aan ten onder te gaan. Het gaat erom dat juist deze prikkeling, deze kracht wordt gezien als een aansporing in het opschoonproces, een aansporing om de duistere velden in zichzelf te belichten vanuit dit punt waardoor deze duistere velden opgeschoond gaan worden tot werkelijk bewust te zíjn in dat wat deze mens vertegenwoordigt. Dit verdriet dat Ik het kosmische verdriet noem, zal de mens de aansturing geven om te weten waarnaar gestreefd kan worden in het leven. Dat zal een andere plaats in het leven bieden. Dat zal ook een andere levenshouding bieden. Dat zal vooral ook een heel ander gevoelsniveau bieden.
