OPSTAAN VOOR EIGEN WAARHEID

Door Trienke Minkema

De Goorn,

Lieve mensen, vandaag is het dan zover. Het vijfde en laatste boek dat op de transformatiekaarten van toepassing is, zal op het moment dat jullie deze mail ontvangen misschien al wel van de pers gerold zijn, maar ik heb het nog niet in huis. Vanaf volgende week woensdag 18 november kan ik elke dag 2 mensen ontvangen en de boeken opsturen naar diegenen die dat hebben aangegeven. Hoe graag had ik van de presentatie

een feestelijke dag gemaakt. Bij elk vorig boek had ik altijd wel een leuk verhaaltje met jullie te delen. Toen ik vorige week wakker werd, dacht ik eraan of ik jullie toch nog iets zou kunnen meegeven als herinnering aan deze bijzondere dag en dit bijzondere boek.
Er kwam al snel iets bij me boven.

Er was een dag dat ik een beetje ’totaal geen zin’ had om te gaan schrijven. Catharina had al een begin gemaakt met een nieuw schilderij maar ik kon er niet echt toe komen om woorden op papier te zetten. Dus ik had maandag 28 september overgeslagen, om het zomaar te zeggen. Maar toen werd het dinsdag 29 september. Heel vroeg in de morgen werd ik wakker gemaakt en gemaand het schrijven te hervatten. Ik moest een hoofdstuk af zien te krijgen. Ik voelde mij opgejaagd en onrustig en ik snapte meteen dat ik een dag op achter was met schrijven. Dat vond ik wel een beetje vreemd omdat alles wat ik de afgelopen weken had moeten opschrijven, wel voor mij gepland leek te zijn op steeds de juiste dag. Elk hoofdstuk was na elke avond passend gebleken. Maar goed, ik kreeg de volgende ochtend een tekst en ik zou daarna wel even gaan kijken bij Catharina hoe het ervoor stond met haar schilderij.

Ik ga tussen de middag naar Catharina en ik lees de tekst voor die ik vroeg in de morgen
had gekregen. De tekst was zeer treffend met het schilderij waar zij al aan begonnen was.
Catharina zou verder gaan met haar schilderij en ze vroeg zich af wat ik dan zou gaan
doen, want de tekst was toch al klaar nu? Opeens pakt ze een ander schilderij en zet deze
voor mij neer. Ze vraagt: ‘Is dit soms wat?’ Meteen pak ik mijn pen, waarop Catharina zegt:
‘Komt er al wat dan?’ We barsten allebei in lachen uit als ik zeg: ‘Ja hoor, de woorden
stromen mijn pen al uit.’ Ik begin te schrijven.

De tekst van het hoofdstuk ‘Draken als kracht’ was al snel geschreven. We waren beiden
blij verrast maar ook stomverbaasd dat ook dit hoofdstuk op zo’n bijzondere manier tot
stand was gekomen. Maar het mooiste komt nog.

Toen ik thuis kwam, was er een mail van Midgard. Dat is de instelling waar mijn zusje, dat
het syndroom van Down heeft, woont. Er waren foto’s gestuurd van de bewoners die
verkleed als ridders, in de tuin draken versloegen.

Het was vandaag de dag dat het Michaelsfeest gevierd werd.

Het feest van Michael die symbolisch de draak verslaat. Oh, vandaar. Het is 29 september.

Deze tekst moest dus vandaag wel worden geschreven. Voor de zoveelste keer kreeg ik
het bewijs dat de onzichtbare leiding overal de touwtjes in handen heeft en dat ik alleen
maar hoef te volgen. Ik hoop van harte dat jullie dat ook zo ervaren. Vooral in deze
chaotische tijd.

Ik wens jullie moed en de bereidheid om jullie eigen draken in de ogen te zien en ze
daarna liefdevol bij de hand te nemen.

Het geschreven hoofdstuk ‘Draken als kracht’ hou ik natuurlijk als verrassing.
Dat kunnen jullie in het boek lezen.

Liefs, Trienke