Wat koekjes kunnen doen.  

Door Peter Sattva

Iedereen vindt voor zichzelf een manier om met het leven om te gaan en omdat iedereen andere ervaringen heeft, zijn dat andere manieren.Het ‘onzekerheidsprincipe’ is iets dat we allemaal kennen; “het enige dat zeker is, is dat niets zeker is”. Er zijn ook mensen die dat zeker weten😊

Er hangt hier een zelfgeschreven A4tje aan de muur, met een tekst waar ik nog steeds achtersta: ”Ik besluit dat alles kan, ook het onmogelijke”.

Ieder mens heeft een bepaald ‘vast punt’ nodig, waarvandaan je de wereld om je heen kan bekijken. Als jij de wereld bent, kan je die wereld niet zien, tenzij je een spiegel aan de maan hangt.

Alles wat je buiten ziet, bewijst dat jij ergens ‘binnen’ zit en dat jij iets anders bent dan wat je waarneemt. Een experiment om dat aan te tonen:

Neem een koekje en bijt daar een stukje af en doe je ogen dicht.Als je begint met kauwen, probeer dan je aandacht bij je tong te houden. Hoe is het mogelijk dat je er nooit op bijt? Fascinerend is dat eigenlijk. Niemand denkt aan zijn tong als hij/zij eet, maar vindt het normaal dat we zelden op dat ding bijten.

Ik heb een paar epileptische aanvallen achter de rug en op de eerste beet ik mijn tong bijna doormidden! Daarna moest ik anders leren omgaan met mijn tong. Dat was logisch, want dat ding moest genezen. Dat was de meest rare ervaring in mijn leven! Ik probeerde mijn tong zo min mogelijk bewegen en op een gegeven moment raakte ik ervan overtuigd dat mijn tong; om mijn eten onder mijn kiezen te krijgen en er zelf onder vandaan te blijven, een eigen bewustzijn moest hebben. Fascinerend om te voelen hoe dat ding heen en weer bleef gaan, zonder dat ik dat kon sturen! Net voordat ik kauwde of beet, was ie uit de weg en het enige wat ik kon doen is achteraf beseffen dat ie op tijd weg was. Steeds achteraf, nooit vlak ervoor of tijdens het ontwijken van mijn gebit. Dat vond ik vreemd, beter, héél vreemd.

Mensen hebben meer van dat soort dingen, zoals wanneer je iets laat vallen, als je op een stoel zit. De ene helft slaat zijn benen tegen elkaar, de andere helft spreidt zijn benen en geen mens kan dat tegenhouden. Als iemand onverwachts iets naar je toe gooit gaan, zonder dat je dat wilt je ogen vanzelf dicht en als die pan toch heter was dan je dacht, hoef je niet na te denken om je hand terug te trekken, dat gebeurt vanzelf. Maar waarom? Je kan er namen aan geven, of de actie omschrijven en dat is waar onze wetenschap héél erg goed in is geworden, maar daar hebben ze niks mee verklaard. Iets om/beschrijven is niet iets verklaren! Descartes deed ooit een poging om zichzelf te verklaren met zijn gedachtes en zei: ”Ik denk, dus ik ben” en dat denktrucje is ons mensen fataal geworden. Daardoor denken we te weten wie/wat we zijn, maar onze gedachtes zijn net als onze tong, die gewoon doet wat ie zelf wil. 

Je kan niet verklaren wat je bent door jouw gedachtes. Als je iets wilt verklaren, moet je het bewust worden, niet alleen maar over denken. Net als bij planten en dieren, reageert ons lijf op onze omgeving maar, in tegenstelling tot planten en dieren, kunnen wij dat bewust waarnemen. De achteraf bedachte ‘reden’, of betekenis noemen we bewustzijn en dat is precies de reden waarom mensen in een ‘zelf bedachte’ wereld leven. Ons denken kan alles omschrijven, maar is wat anders dan ‘bewustzijn’. Om dat te begrijpen, moeten we eerst begrijpen wat begrijpen is en dat zou wel ’s een probleem kunnen worden. Begrijpen is niet hetzelfde als ‘gelijk hebben’.

Gelijk hebben is als één gedachte een vorige bevestigt. Dat geeft een gevoel van coherentie en dat verwarren we met ‘gelijk’. Begrijpen en gelijk hebben zijn twee verschillende ervaringen, waar we ons hele leven aan hebben opgehangen, maar ons niet verder brengen. Één van de resultaten van gedachten is; dat we onze toekomst willen beheersen, maar ons ego heeft daar zijn eigen gedachten over.

Dat ga ik proberen uit te leggen; Onze reacties zijn primair, onze gedachten secundair en Krishnamurti zei het ooit als: ”Wees een ‘waarnemer’. Mijn woorden zouden zijn: ” wordt je bewust van het gegeven dat je een ‘waarnemer’ bent”. Wat de meeste doen, is zich identificeren met die waarnemer en daar gaat ‘t ‘fout’. Zolang je die waarnemer ‘herkent’, neem je de wereld waar vanuit die waarnemer en dat is prima’, maar als je je gaat identificeren met die waarnemer, dan ga je geloven dat je die waarnemer bent!

Dat is niet alleen een grote ‘denkfout’, maar ook een leugen! Die identificatie wordt dan jouw afscheiding van de rest van de wereld en die afscheiding kennen we als ons ego; iets dat los staat van de wereld.

Een denkend zelfbesef, dat de wereld probeert te verklaren en te beheersen met zelfbedachte gedachten, een soort perpetuum mobile. Gedachtes komen en gaan in onze rusteloze geest, totdat één gedachte coherent wordt met de gedachte daarvoor, dan ontstaan er problemen!

Dan gaat jouw denkende ego denken dat je het ‘begrijpt’, maar het enige wat er gebeurde, is dat één gedachte een vorige gedachte bevestigde. Net als bij Descartes, bepaalt ons denken hoe we ons leven zien. Altijd achteraf, nooit wat ons leven op dat moment is. Ons geloof in wat we denken bepaalt zo de realiteit, niet de waarheid die er op dit moment is.

Daar wordt grootschalig misbruik van gemaakt door de media, politiek en de farmaceutische maffia, die ons bewust denkbeelden voor houden, die coherent zijn met ons denken, zodat we denken dat we begrijpen wat er gebeurt, zonder dat ze daar ooit enige verklaring voor hoeven geven. Ze hebben ons denken gekidnapt omdat zij denken te weten dat, zolang wij maar blijven accepteren wat zij ons vertellen, hun toekomst is verzekerd. Maar ook dat is slecht een coherente gedachte, geen Waarheid. Waarheid is niet iets dat we bedenken, maar wat er is.

Peter Sattva