ONZE VERTRAPTE WERELD / Door: Chellis Glendinning
ONZE VERTRAPTE WERELD
Door: Chellis Glendinning
Kijk naar de wereld. Het is een zielig gezicht, nietwaar?
Angstaanjagende oorlogen, gerechtvaardigd door archaïsche theorieën en gedreven door tijden van ongebreidelde expansie. “Leiders” die met elke adem liegen en regeren voor hun eigen verrijking en hun eigen portefeuilles; dorpelingen die hen volgen zonder op hen te letten. Of kinderen die hen blindelings bewonderen alsof ze goden van de Grote Vader zijn. Ondertussen loopt de corporatieve economie verder uit de hand, miljoenensteden zonder toekomst, onbestuurbare landen, verboden op onafhankelijke gedachten… En daarnaast epidemieën van dodelijke ziektes door de verstoring van leefgebieden van micro-organismen en dieren.
Dit is niet alleen “een moeilijk moment in de geschiedenis”; het kan het hoogtepunt zijn van een millennium van door mensen begane verschrikkingen… en onze laatste kans om te overleven.
In de jaren 1980-1990 ontstonden andere krachten van interdisciplinair denken als uitdaging voor de gefractioneerde “of-of” ideologie van westerse samenlevingen, waaronder een die eco-psychologie werd genoemd. Voor een deel was het motief om de verbanden te begrijpen tussen de mentale/psychologische/spirituele toestand die in de wereld van vandaag heerst en het verlies van de band met de natuur, die gedurende twee miljoen jaar de evolutie van de mens had bepaald (NB: de eco-psychologie bloeide niet op als vervanging van historische, sociale of politieke perspectieven die de fragmentatie die aan de basis ligt van de westerse samenlevingen goed verklaren; het is meer een versterking, een andere stroom van reflectie).
Zoals we weten, weigeren mensen die geconfronteerd worden met een werkelijkheid die te moeilijk is om te dragen, hun zenuwstelsel, psyche en hart de informatie te ontvangen. In plaats van zo’n realiteit te erkennen en te aanvaarden, ontkennen we het bestaan ervan. En we sturen gedeeltelijke of volledige kennis naar een kofferbak in onze psyche waar geen herinnering is.
Maar, zoals een hond wanhopig aan de deur krabt, klopt de waarheid en schreeuwt om erkenning in de vorm van psychische storingen en te sterke emotionele stoornissen. In een andere poging om de werkelijkheid te vermijden, kunnen we deze ongerelateerde situaties en mensen aan elkaar knopen zodat ze beter beheersbaar lijken: we werken theorieën uit om de angst te verklaren; we verzinnen vijanden; we nemen onze toevlucht tot starre ideologieën. Dus…
Maar wat ligt er ten grondslag aan zulke ziekten? Kan het het ergste zijn wat we ons kunnen voorstellen? Dat ons eigen huis – deze wonderbaarlijke planeet die het wonder van het Leven in stand houdt – sterft?
Elke dag ondergaan meer dieren, eigenlijk hele soorten, het lot van de dinosaurus: ze verdwijnen. De zeekoe. De Ierse eland. De dolfijn van de Yangtze rivier. Spix’s ara (Let op: wij zijn ook dieren). Poolijsbergen vallen in zee als ijsblokjes in een magnetron. Overal heerst droogte, branden lopen uit de hand, aardbevingen verzwelgen hele steden, overstromingen spoelen huizen weg. Ondertussen zigzaggen de temperaturen tussen historische extremen, en planten, die niet weten welk seizoen het is, verliezen hun vermogen om bloemen, vruchten en zaden te produceren. Bijen in bijenkorven sterven door het gif van pesticiden en door de straling van WiFi, telefoons en antennes.
Het is gemakkelijker voor de hersenen om haat te schreeuwen tegen andere mensen. Of om stoutmoedig te verkondigen dat klimaatverandering niet bestaat. Of om de vrouw te vermoorden. Of om heroïne te spuiten. Of om te gaan winkelen voor modieuze schoenen. Ja, het is gemakkelijker dan de kolossale mogelijkheid onder ogen te zien dat de wonderen der schepping voorgoed verdwijnen, nietwaar?
Maar kunnen we, gezien de urgentie dat we leven voor de continuïteit van het Leven, wakker worden en de rouw erkennen die ten grondslag ligt aan onze angstaanjagende situatie van een einde aan de Toekomst zelf?
Het bovenstaande werd oorspronkelijk in het Spaans gepubliceerd in
Correo del Sur, een krant uit Sucre, Bolivia, waar Chellis woont:
Chellis Glendinning is een gepromoveerd psychologe en schrijfster die in 2010 van Chimayó, New Mexico, naar Bolivia verhuisde. Ze is de auteur van Waking Up in the Nuclear Age (Phila.: New Society 1987); When Technology Wounds: The Human Consequences of Progress (NY: Morrow 1990); Mijn naam is Chellis Glendinning & ik ben in herstel van de westerse beschaving (Shambala 1994); en In het gezelschap van rebellen (NY: New Village Press 2019). Zij is een mentor van mij die mij heeft geholpen mijn schrijfvaardigheid te verbeteren.
Arthur Fistenberg – Mei 2023
Vertaling: wakkeremensen.org
