Een Periscopisch Perspectief
Een Periscopisch Perspectief
Auteur: Digger Barr – 22 mei 2023
Als ik struikel, is het meestal over mijn eigen voeten.
Ik zie mezelf dingen moeilijker maken dan nodig is.
Ik zie hoe anderen de dingen op de moeilijke manier doen.
Van een afstand vraag ik me af waarom ze het zo doen terwijl ze het ook zo
hadden kunnen doen.
En dan doe ik iets soortgelijks.
Wie ben ik om stenen te gooien als mijn huis vol fouten zit?
Of is het een fout?
Fouten zijn een manier waarop we leren.
Ik heb lang geopereerd onder een beeld van dingen doen op een zeer efficiënte
productieve manier.
Ik ben trots op mijn dagelijkse prestaties.
Ik stel doelen en streef ernaar die nauwkeurig te halen, met een hoge standaard
voor stellaire resultaten.
In zekere zin is daar niets mis mee.
Het lijkt zelfs een zeldzame kwaliteit die anderen een leidraad biedt om naar te streven.
Maar er is iets aan dat afleidt.
Als het je in beslag neemt, kan het leiden tot misleiding.
Is dit echt waarvoor we hier zijn?
Dus wat is het evenwicht?
Ik let op mezelf, op anderen en herinner mezelf eraan niet te oordelen.
Ze doen wat ze moeten doen. Ze leren hoe ze moeten leren.
Als het iets is dat mij rechtstreeks aangaat, kan ik hulp, begeleiding of zelfs les geven.
De sleutel is om te vragen of ze hulp willen. Dan is het hun vrije keuze en was het zo bedoeld.
Maar als het niet mijn pad is, laat het dan zo.
Ik kijk naar mezelf en vraag me af waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe.
Vaak moet ik lachen en schud ik mijn hoofd.
Andere keren raak ik gefrustreerd en herinner ik mezelf eraan dat ik geduld met mezelf
moet hebben.
Dit is de vrouwelijke kant van het tonen van mededogen en zachtheid op een
verzorgende manier.
Het yin ondersteunt het yang.
Is dit balans?
Ik heb nog zoveel te leren en de uitdaging zal zijn om te leren hoe ik in balans kan lopen.
De balans vinden tussen de oude zwaar bevochten strijd en een nieuwe licht geïnspireerde weg gaat over het mengen van ervaring in aspiratie, creatie, acceptatie en flow.
Dit samenvoegen tot een geheel nieuw begrip vereist een serieuze kijk op het loslaten van wat ik dacht te weten.
Loslaten wie ik dacht dat ik was en hoe ik mezelf zie.
Ja, ik kan me concentreren en pushen om dingen gedaan te krijgen.
Moet ik dat doen?
Nee. Als ik me kan concentreren, maar de drang loslaat en de dingen naar me toe laat komen, hoef ik niet zo hard te werken.
Toen ik me realiseerde hoeveel eenvoudiger het leven zou kunnen zijn, verschoof het idee van ‘wie ik ben’ plotseling.
Een verschuiving die zich snel ontwikkelde toen ik mijn focus aanpaste.
Ik voel me lichter dan ooit.
Ik kijk om me heen en wil minder spullen. Ik ben klaar om mijn verworvenheden los te laten.
Mijn zwaar bevochten overwinningen zijn niet langer nodig. De trofeeën van het leven weerspiegelen niet wie ik ben en kunnen me zelfs tegenhouden om volledig tot mezelf te komen.
Het proces van loslaten is er een van verandering en het is niet gemakkelijk. Net als een dieet vereist het volledige inzet en aandacht voor de praktijk.
Maar als het in liefde gebeurt, wordt het een ongrijpbare reis die vrijer stroomt.
Golven van licht van binnenuit verbinden zich met de oneindige trilling van buiten.
Het beeld dat me te binnen schiet is dat van de film Avatar, wanneer ze de vezels van hun staart verbinden met andere levende wezens en de energie tussen hen stroomt.
Deze verbinding is wonderbaarlijk en geeft zo’n gevoel van vrede en rust dat woorden geen recht doen.
Terwijl ik mijn bagage loslaat en mijn vleugels uitsla, bereid ik me voor op de volgende keer dat mijn menselijke ik struikelt.
Opstaan en afstoffen is een herinnering om onderweg plezier te hebben. Dit maakt deel uit van het avontuur.
Net zoals fouten maken een leerproces is, is misschien vallen een manier om geaard te raken.
Zo kan ik ook geaard blijven en niet te ver op mezelf vooruitlopen.
Ook dit kan een belangrijk onderdeel zijn om in balans te blijven.
Verander je gedachten, verander je leven.
Met al mijn liefde
Digger2023
Vertaling: wakkeremensen.org
