De Acht Graden Van Onwetendheid En Domheid / Door Darren Smith

De Acht Graden Van Onwetendheid En Domheid

Door Darren Smith – 8 Januari 2022

Onze host heeft er herhaaldelijk voor gepleit om de huidige tijdgeest te bestempelen als “The Age of Rage” (De Eeuw van Razernij). Dat lijkt zeker zo te zijn als je kijkt naar wat er stereotiep naar buiten komt uit de nieuwsmedia en politieke figuren waar we onze oren naar laten hangen. Ik zou echter een stap verder willen gaan en willen suggereren dat de onderliggende oorzaak van deze woede uit twee elementen bestaat: machtswellust en eenvoudige menselijke domheid.

Ik denk dat veel mensen niet inzien hoe verweven machtswellust is met de in staat stellende krachten van domheid. Domheid kan gemanipuleerd worden om die macht te verkrijgen. Er wordt gezegd dat geld het bloed is van de machtigen. Maar waarom zou men geld uitgeven als men zo gemakkelijk en gratis te veel mensen kan controleren of rekruteren door een beroep te doen op onwetende of domme individuen.

Helaas, maar ook duidelijk, is onwetendheid en domheid niet beperkt tot het nieuws of de politiek, maar manifesteert zich in de menselijke samenleving in het algemeen. De kunst is het te herkennen en waar mogelijk uit ons leven te bannen. Dus in een meestal cynische en mogelijk komische studie van het probleem, stel ik voor dat er niveaus en smaken zijn van zowel onwetendheid als domheid en dat het toepassen van zo’n studie een eerste stap is in de richting van het minimaliseren van het schadelijk potentieel ervan.

Als u mij de pretentie wilt vergeven, zou ik deze studie ook willen voorstellen als een uitvloeisel van Carlo Cipolla’s“De basiswetten van menselijke domheid”. Ik zal dan proberen onwetendheid en domheid te kwantificeren in zowel kardinale als ordinale opsommingen. Voor degenen die niet bekend zijn met de wetten van de heer Cipolla, volgt hier een basisprincipe:

1. Altijd en onvermijdelijk onderschat iedereen het aantal domme
    individuen in omloop.

2. De waarschijnlijkheid dat een bepaald persoon dom (zal) zijn, is
     onafhankelijk van enig ander kenmerk van die persoon.

3. Een dom persoon is een persoon die een ander persoon of een groep
     personen schade berokkent, terwijl hijzelf geen winst behaalt en
    mogelijk zelfs verlies lijdt.

4. Niet- domme mensen onderschatten altijd de schade veroorzakende
     kracht van domme individuen. In het bijzonder vergeten niet-domme
     mensen voortdurend dat het altijd en overal, en onder alle
     omstandigheden, een kostbare vergissing blijkt te zijn om met domme
     mensen om te gaan en/of samen te werken.

5. Een dom persoon is het gevaarlijkste soort persoon.

Hoewel ik van mening ben dat de wetten van de heer Cipolla een interessant inzicht verschaffen, behandelt hij domheid als een absoluut gegeven; dat wil zeggen, zonder een gradiënt in de mate waarin het zich manifesteert. Daarom bied ik u, de lezer, een mogelijke methode aan om onwetendheid en domheid te kwantificeren, zodat u ze op een redelijk afgemeten manier met succes kunt bestrijden.

De Acht Graden van Onwetendheid en Domheid

0: Alleen ter referentie gebruikt, de nulgraden staan voor een organisme dat geen enkel mechanisme heeft voor denken of kennis, en dat alleen vertrouwt op reflexen of stimulus-respons op veranderingen in zijn omgeving. Planten en eenvoudige dieren behoren tot dit niveau. In sommige kringen is gedebatteerd over de vraag of planten al dan niet gedrag vertonen of communiceren op basis van stress of omgevingsuitdagingen, maar het is een interessant voorstel dat ik aan anderen zal overlaten.

Eerstegraads onwetendheid: In dit voorbeeld is een persoon of dier met eerstegraads onwetendheid een persoon die als gevolg van zijn kindertijd of vroege kindertijd fysiek niet in staat is de feiten of informatie die hem worden gepresenteerd te begrijpen, hetzij vanwege de vergankelijke toestand van zijn leeftijd of ontwikkelingsstadium, hetzij omdat hij niet beschikt over een voldoende gerijpte biologische structuur in zijn hersenen die nodig is om de informatie te verwerken. De toestand waarin een persoon of een dier verkeert, moet niet worden beschouwd als een mislukking of een tekortkoming. Het is gewoon de aard van de persoon of het dier in deze fase van hun leven.

Tweedegraads onwetendheid: De eenvoudigste definitie van deze graad is dat de persoon of het dier in staat is de feiten te begrijpen, maar zich niet bewust is van hun bestaan. Ieder levend persoon of dier heeft dit op een bepaald moment of met betrekking tot een bepaalde vorm van informatie. Niet alle feiten kunnen ooit gekend worden. Toch is het de taak van intelligente organismen om het tekort aan bekend/onbekend te beheren om succesvol te zijn.

Derde graad van onwetendheid: In dit stadium kan de persoon geleerd worden hoe hij een uitkomst of antwoord moet reciteren, maar hij begrijpt niet volledig de onderliggende reden, het proces of de oorzaak van het feit of de gebeurtenis. De kennis die de persoon bezit is oppervlakkig en beperkt, en daarom kan hij kwetsbaar zijn voor situaties waarin het resultaat gebrekkig of misvormd is. Toch mist de persoon het vermogen om dit te corrigeren door het mechanisme te repareren.

Onwetendheid in de vierde graad: In dit stadium komt het begin van nalatigheid om de hoek kijken, waarbij de persoon of het dier onnodige schade toebrengt aan zichzelf of anderen door opzettelijk te verzuimen aandacht te schenken aan leren of intellectuele groei die door hun omgeving of sociale positie wordt vereist.

Vijfde graad (domheid): De vijfde graad onderscheidt de mens van de meeste dieren. Hoewel de definitie van deze graad voornamelijk berust op nomenclatuur, zoals instinct versus cognitief afgeleide strategie, vereist het wel dat aan een bepaalde intellectuele drempel wordt voldaan om over te gaan van gewone onwetendheid (onvermogen om een juist resultaat te bedenken), naar domheid (het vermogen om een juist resultaat te bedenken, maar dit willens en wetens weigeren door de waarheid of het proces om de waarheid te achterhalen te negeren). Dit is het meest voorkomende niveau van domheid onder de algemene bevolking.

De onduidelijke notie van roekeloosheid is in deze graad opgenomen.

Een andere vorm van uitdrukking binnen deze graad is dat, hoewel de persoon die domheid vertoont misschien niet onmiddellijk bijdraagt aan de domme daad, het ook zo is dat de daad het resultaat was van het hoogtepunt van een reeks gebeurtenissen waarbij de domme persoon voortdurend naliet aandacht aan de waarheid te besteden en enigszins voorbestemd was om zich standaard aan domheid te bezondigen.

Zesde graad (Onverzettelijke Domheid): In dit stadium geeft de Onverzettelijke Stommeling blijk van totale onwil om elk feit te aanvaarden dat hen wordt voorgelegd en dat in strijd is met hun eigen veronderstellingen, ongeacht zelfs monumentale niveaus van bewijs uit alle andere bronnen. Geen enkele overtuigingskracht zal hun valse overtuiging kunnen ontkrachten of hun aanvaarding van de waarheid kunnen vergemakkelijken. In feite is de kracht waarmee zij hun onwaarheid zullen vasthouden bijna evenredig aan de hoeveelheid moeite die anderen verspillen om hen van het tegendeel te overtuigen.

Zij hebben ook de neiging om nieuwe informatie als “feitelijk” te aanvaarden op basis van een zeer lage bewijsdrempel, vooral als die hen wordt gepresenteerd door een bron die zij blindelings geloofwaardig achten. Als onwaarheden zich eenmaal in hun geest hebben genesteld, is het bijna onmogelijk ze te weerleggen door tegengesteld, maar feitelijk bewijs. Van hieruit integreren zij onwaarheden in hun denken en gedrag; wat natuurlijk leidt tot terugkoppelingslussen van slechte besluitvorming en de ontsteltenis van allen om hen heen.

Normaal denkende mensen zullen zeker frustratie en ergernis ervaren wanneer zij gedwongen worden om in de nabijheid van de Onverzettelijke Domme te verkeren. Het is een van de zeldzame kwantificeerbare aspecten van menselijke emotie: de ergernis wordt gemeten als het omgekeerde van het kwadraat van de afstand die het slachtoffer zich bevindt van de mond of het toetsenbord van de domme persoon. Voor het eigen geestelijk welzijn kan deze vorm van domheid beter van een veilige afstand worden geobserveerd en in het beste geval zelfs helemaal niet.

Hoe schadelijk deze personen ook zijn, ze zijn gelukkig niet erg gemotiveerd en neigen ertoe vrij goedaardig te zijn in hun vermogen om de gemoedsrust van anderen te besmetten. Dit wil niet zeggen dat zij op zichzelf blijven, maar hun voortdurende blunders hebben de neiging het schadelijk potentieel voor degenen om hen heen te beperken. Men moet er natuurlijk koste wat kost voor waken dat de Onverzettelijke Stommeling zijn intrede doet in het eigen leven of, erger nog, in de regering en de politiek. De systemische mate van disfunctioneren die hun leven omhult, dient gewoonlijk als een moderator voor hun schadelijke vermogen. Zij zijn een contra-intuïtief voorbeeld van luiheid die een voordeel is voor anderen en de samenleving, of op zijn minst een buffer tegen het schadelijk potentieel.

Eveneens contra-intuïtief worden deze individuen ook gemakkelijk gemanipuleerd door anderen die zij expertise of verwantschap hebben toebedeeld. Zij hebben de neiging meer belang te hechten aan de persoon of het ideaal waaraan zij zich wijden, dan aan de informatie of de gebeurtenissen die door die persoon worden gepresenteerd. In het verlengde daarvan volgen zij dus blindelings een enkeling, omdat zij zowel het vermogen missen om effectief voor zichzelf te denken als dat alle anderen die het er misschien niet mee eens zijn, het bij het verkeerde eind hebben.

Individuen die routinematig blijk geven van Onverzettelijke Domheid, degraderen zichzelf tot hun enige prominente prestatie als bewijs van het Dunning-Kruger effect..

Zevende graad (Militante Domheid): Dit is niet alleen het ergste niveau van een dom persoon, het is ook het gevaarlijkste.

Een persoon die militante domheid omhelst bezit alle eigenschappen van de onverzettelijke dommerik, maar in plaats van anderszins enigszins goedaardig te zijn, vervolgt hij actief tegen bekwaamheid en intellect terwijl hij domheid opdringt aan de algemene bevolking. Zij beschouwen de notie van vrij denken, wetenschappelijke methodologie, rede, of werkend debat als existentiële bedreigingen die tegen elke prijs moeten worden uitgeroeid. Zij dulden geen enkel idee dat niet nauw aanleunt bij henzelf of hun medestanders en streven naar maximale bestraffing van hen die zij beschouwen als bedreigingen of die zich niet willen onderwerpen aan idiotie. Zij raken gemakkelijk van slag en nemen snel hun toevlucht tot woede en geschreeuw. In feite lijken zij bijna permanent beledigd of verontwaardigd te zijn wanneer zij te maken hebben met mensen buiten hun innerlijke kring. Maar net als hun mindere broeders, de Onverzettelijke Dommeriken, geven zij zich over aan manipulatie. En tot hun grotere nadeel maakt hun strijdbaarheid het gemakkelijker om tot actie aangezet te worden.

Een hulpmiddel bij Militante Domheid is wat bekend staat als een “Nuttige Idioot”, dat is een niet gerespecteerd individu dat gemakkelijk kan worden opgeroepen om blindelings vuil werk te verrichten ten behoeve van gewetenloze maar machtige individuen of organisaties. Organisaties die daardoor de verantwoordelijkheid voor de schade die de nuttige idioot aanricht, aannemelijk kunnen blijven ontkennen. Dit zijn de meest rekruteerbare vorm van nuttige idioten.

De militante dommeriken werpen zich op als zeer intelligent en bezitten ook een waanzinnig geboorterecht om anderen te leiden. Zij zijn totaal niet in staat tot welwillend, effectief leiderschap, maar zijn eigenlijk anders schapen die geloven dat zij wolven zijn of de herder. Dit narcisme is het juk van waaruit zij kunnen worden beheerst.

Er kan goed gelachen worden door nuttige idioten en militante dommeriken er gemakkelijk toe te bewegen zich in een menigte of publiek te identificeren door eenvoudigweg een algemene verwijzing naar domme mensen in het algemeen uit te spreken. Beide soorten schepsels zullen als eersten verontwaardigd opspringen en ofwel eisen dat de spreker wordt gestraft, ofwel ook verkondigen dat zij de slimste mensen in de zaal zijn. Het werkt bijna altijd en lijkt voort te komen uit een haar-triggerachtige neiging van hun kant om irrationeel en gemakkelijk beledigd te zijn – “beledigd” is hun favoriete staat van zijn. Diep van binnen kan er een vaag maar geheim besef in sommigen van hen zitten dat zij misschien niet de slimste of slimste zijn, maar zij zien dit als een kwetsbaarheid die niet door anderen mag worden onthuld of blootgelegd.

 Als gevolg daarvan overreageren zij op deze vermeende bedreiging door anderen met jachtgeweerachtige precisie aan te vallen. Als ze de Militante Dommeriken hebben geprovoceerd om zichzelf in de menigte te identificeren, worden sommigen zo woest in hun woede en geschreeuw dat je je begint af te vragen wanneer de demon die hun lichaam bezit zich een weg naar buiten zal banen en een pandemonium zal ontketenen op de vluchtende menigte. Zielig en vervelend misschien, maar het drama kan in ieder geval de eentonigheid doorbreken van een anders saaie gemeenteraadsvergadering of lezing. Dus de nuttige idioot heeft wel enig nut, denk ik.

Achtste Graad (Zelf-geactualiseerde Domheid): Deze schijnbaar tegenstrijdige en oxymoronische term duidt een zeldzaam en paradoxaal schepsel van slechte gewoonten aan, de Zelfverwezenlijkte Domoor. Deze vreemd genoeg welwillende persoon leent zich tot een unieke vorm van rechtvaardigheid en die neiging is, vermoed ik, in het DNA van de mensheid gecodeerd als een vorm van foutcorrectie; waardoor verdere replicatie in de biosfeer wordt tegengehouden. Het recessieve allel van dit gen drukt zich uit als de Zelf-geactualiseerde Domoor, en het dominante allel drukt zich uit als het Schadenvreugde Knmerk binnen het domein van het menselijk denken.

De Zelfverwerkelijkte Dommeriken bezitten over het algemeen een hoger dan gemiddeld niveau van algemene intelligentie, een noodzakelijke eigenschap om hun eigen ondergang te construeren en uit te voeren. Bij hen varieert de culminatie van hun domheid van een absolute reputatie die universele spot waardig is, tot de andere pool die een succesvolle laureaat voor de Darwin Awards is.

In het eerste geval verwerven zij snel roem door tegenslag, door daden te stellen of uitspraken te doen die zo absurd en buitengewoon dom zijn dat zij in de samenleving donderend gelach en opgetogenheid opwekken, waardoor elke mogelijke smet of waarneembare bedreiging die van dit soort domheid zou kunnen uitgaan, wordt weggenomen. Niet alleen wordt hun eigen geloofwaardigheid onderuitgehaald, maar de hele samenleving verheugt zich over het feit dat men zich af en toe herinnert aan de humor die het herhalen van zo’n domme daad of uitspraak weer teweegbrengt. Het is alsof de domoor een Big Bang van een blunder creëert op video, met YouTube als de kosmische microgolfachtergrond die de echo’s ervan laat weerklinken.

Een lichtend voorbeeld van een belachelijk gemaakte, zelfverwezenlijkte domme persoon was een man die enkele jaren geleden een YouTube-video postte waarin hij een grote cactus uitdaagde voor een wilstest, of quills zo te zeggen. Ik weet niet om welke soort cactus het ging, maar hij zag er erg dreigend uit: meer struikachtig dan hoog, en een woest arsenaal van dikke, anderhalve centimeter lange naalden, die je beter als spijkers kunt omschrijven. Hij kondigde zijn grief aan het publiek aan. Aangezien de cactus van niveau 0 was, kon hij een dergelijke uitdaging niet aannemen, maar het was vanaf het begin duidelijk wie geen genoegdoening zou krijgen in dit duel.

Ik vermoed dat deze behoefte om de strijd aan te gaan met de cactus is ingegeven door een eerdere meme, waarbij mindere stommelingen video’s plaatsten van hun krachtige worsteling met cactusplanten met hun blote handen en de suprematie verkondigden in het overwinnen van de pijn die dat opleverde. Om niet achtergesteld te worden, reed onze zelf-geactualiseerde domme kandidaat het achterland in op zoek naar een meer geduchte tegenstander. Toen hij die gevonden had, zette hij zijn auto naast de cactus, klom bovenop de auto en buikflopte zichzelf in een nieuwe definitie van pijn en lijden. Op een bepaalde manier leek het erop dat de cactus hem in zijn geheel opslokte, op een manier die vergelijkbaar is met hoe een Venus Vliegenval zijn prooi verstrikt. Hoewel zijn secondanten erin slaagden hem te bevrijden… daar lag hij, bevroren van pijn, krijsend van wanhoop, gereduceerd tot een menselijk spijkerbed dat smeekte om geplukt te worden. Voorafgaand aan dit spektakel van overmoedigheid had hij op een of andere manier de inspiratie kunnen opbrengen om tenminste een gezichtsmasker, bokshandschoenen en een veiligheidsbril aan te trekken. Desondanks kon hij niet ontsnappen aan zijn natuur; de recessieve allelen hadden de overhand en zijn stommeling had niet in de gaten dat deze uitdaging zonder shirt en in korte broek niet goed voor hem zou aflopen. Tientallen en tientallen stekels bleven in zijn lichaam gespietst, om eruit gerukt te worden op de gruwelijke melodie van zijn gejammer. Ik moet toegeven dat ik een beetje teleurgesteld was dat de makers van de video geen muziekstuk bij deze act hadden geleverd, misschien wat barokke kamermuziek met een klavecimbel dat een noot tokkelde voor elke uitgetrokken ganzenveer. Een gemiste kans zeker, maar macaber en misschien wel passend zou ik zeggen: want ik realiseerde me na het aanschouwen van zo’n groot spektakel dat deze man beslist boven alle anderen uitstak.

Ik merkte toen op dat deze persoon duidelijk dommer was dan elk ander individu binnen het Dierenrijk. Geen dier, geen salamander, geen aap, geen ding dat kruipt, zou zich ooit wagen aan zo’n verdorven roekeloos spel – cactusduiken – althans niet opzettelijk. Een dier zou in het beste geval voldoende sluw zijn om dergelijke cactussen te vermijden, of het zou op zijn minst, als het er nog nooit mee in aanraking was gekomen, voorzichtig te werk gaan. Op zijn minst zou de ervaring, na misschien een lichte prik op de snuit, voor altijd in de geest van het dier prenten als iets dat vermeden moet worden. Maar er is een mens voor nodig, met hersenen die in staat zijn een auto te besturen, om deze cactus te benaderen, en een geest die dom genoeg is om er opzettelijk tegenaan te springen in de hoop meer “likes” op YouTube te krijgen, om zoiets te doen.

Ik veronderstel dat hij erin geslaagd is om enkele door leedvermaak gedreven mensen een paar minuten gratis amusement te bieden. Maar belangrijker is dat hij zelf de schade heeft geleden die hij heeft aangericht, en dat hij een precedent heeft geschapen voor minder domme mensen om niet op zijn manier te handelen. Want zelfs zij zouden breken met hun traditie van zelfbeschreven almacht en inzien dat dit niveau van domheid hun petje te boven ging. Het bredere publiek… zij kregen tenminste een vluchtige afleiding van de constante spanning van het moeten omgaan met de kwaadaardige banaliteit van de onverzettelijke en militante domheid die het leven anders teistert.

Per saldo zou ik nalatig zijn als ik niet een zekere mate van respect toonde voor de Zelf-actualiserende Stommeling. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk voor gewone mensen, en zelfs voor zeer creatieve denkers, om het vaardigheidsniveau en de artistieke expressie van de Zelfverwezenlijkte Dommerik overtuigend na te bootsen. Wij worden beperkt door ons eigen gevoel van zelfbehoud en rede, en dus zal ons vermogen om de ideeën en gedachten van deze geleerden op te roepen nooit te vergelijken zijn. Zij daarentegen zijn niet gebonden aan voorzichtigheid en redelijkheid, moderne Icarussen voor de zonnen van de sociale media. En het beste van alles is dat ze goedaardig zijn.

~+~

Dus ik leg u de Acht Graden van Onwetendheid en Domheid voor. Moge God onze zielen genadig zijn.

Darren Smith

Vertaling: Reinier