Neale Vertelt Over Vastlopen

Neale Vertelt Over Vastlopen
Mijn lieve vrienden…
Tevredenheid wordt meestal bereikt via het vijfstappenproces van verlating, eisen, wrok, ruzie en onderscheidingsvermogen dat we hier eerder hebben besproken.
Op de weg naar Tevredenheid is het mogelijk om bij elke stap op de weg te stoppen en daar vast te blijven zitten. Wanneer dit gebeurt, is dat de afstand die een persoon aflegt op het pad van persoonlijke en spirituele ontwikkeling in dit leven.
Sommige mensen blijven bij de eerste stap, Verlating, en wagen zich nooit aan de tweede stap, Vereiste. Vergeet niet dat Vereiste de stap is die het Wezen neemt dat zich niet tevreden stelt met het gevoel gescheiden te zijn van God, en ervoor kiest om een weg terug naar huis te zoeken. Die zoektocht leidt vaak tot het idee dat we “terug naar huis kunnen komen”, maar alleen als we bepaalde dingen wel of niet doen. Toch stellen sommige Wezens zich gewoon tevreden met het gevoel gescheiden te zijn van God, en laten het daarbij. Om de een of andere reden – meestal, maar niet altijd met betrekking tot cultuur en omgeving – onderzoeken ze niet verder. Deze mensen voelen zich heel vaak vervreemd van het leven zelf, stuurloos op een zee van onzekerheid en voor altijd weg van huis. Hun vervreemding en scheiding van God kan, als ze niet oppassen, zich manifesteren in het vaak voelen van vervreemding en scheiding van andere mensen.
Sommige mensen blijven bij de tweede stap, Vereiste, en wagen zich nooit eens aan de derde stap, Wrok. Vergeet niet dat Vereiste de stap is die wordt genomen door het Wezen dat weet dat er scheiding van De Eccentie heeft plaatsgevonden, en dat wil en verlangt om terug te keren naar die Essentie die ik hier God heb genoemd.
Sommige Wezens nemen genoegen met het gevoel dat er een vereiste is waaraan ze moeten voldoen om terug te keren naar God, en laten het daarbij. Om de een of andere reden – meestal, maar niet altijd gerelateerd aan cultuur en omgeving – onderzoeken ze het niet verder. Deze mensen voelen zich vaak verplicht om andere dingen te zijn, doen of hebben (wat geld, succes en macht oplevert, komt in me op) om hun eigen leven te rechtvaardigen. Hun behoefte om aan deze ingebeelde vereisten te voldoen kan, als ze niet oppassen, zich vaak manifesteren in rigide, gedreven, zelfeisende, zelfkritische, dan zelfingenomen en veroordelende levens.
Sommige mensen blijven bij de derde stap, Wrok, en wagen zich nooit aan de vierde stap, Argument. Vergeet niet dat Wrok de stap is die het Wezen neemt dat gefrustreerd raakt dat het niet vrij is. We hebben gezegd dat vrijheid de natuurlijke staat van de ziel is. Vrijheid is wat de ziel is. Het woord Vrijheid en het woord God zouden uitwisselbaar kunnen zijn. God is de essentie van Vrijheid, per definitie. Vrijheid is die eigenschap van het bestaan die geen grenzen kent, niet gebonden is aan beperkingen en waaraan geen enkele eis gesteld kan worden. Maar als iemand is opgegroeid in een cultuur waarin het idee van vrijheid zelf wordt beschouwd als tegen de wetten van de natuur of de Wil van God, dan kan zelfs de Natuurlijke Orde der Dingen – vrijheid – heel onnatuurlijk, ongemakkelijk en eigenlijk onwelkom lijken.
Er zijn bepaalde oosterse spirituele tradities en religies waarin hun aanhangers weinig tot geen vrijheid verkiezen. Zij beweren dat het rigide, onbuigzame, veeleisende en diep veroordelende Woord van de Maker hen en hun hele samenleving in het gareel houdt, zonder de ongedwongen decadentie van het Westen.
Ook dogmatische fundamentalistische aanhangers van sommige westerse religies voelen zich verplicht om een rigide levensstijl te hanteren, met weinig tot geen persoonlijke vrijheid als het gaat om spirituele zaken.
En zo zijn er veel mensen die niet eens bij de Wrok-stap komen. Ze hebben er geen zin in. Wrok is de stap die het Wezen neemt dat voelt dat het zijn ware zelf, wat vrijheid zelf is, niet kan ervaren en uiten, maar veel mensen geloven niet dat dit hun ware zelf is. Anderen komen bij deze stap, maar gaan niet verder. Ze nemen wrok, maar ze redeneren nooit hun weg uit hun wrok. Ze nemen genoegen met het voelen van wrok over het moeten rechtvaardigen van het terugkeren naar God, terwijl ze diep van binnen weten dat ze dat niet zouden moeten hoeven doen, en laten het daarbij.
Om de een of andere reden – meestal, maar niet altijd, die te maken heeft met cultuur en omgeving – onderzoeken ze niet verder. Deze mensen voelen zich vaak verontwaardigd over elke autoriteit of omstandigheid in hun leven waarover ze denken geen controle te hebben. Hun diep verontwaardigde ervaring van geen controle te hebben, kan zich, als ze niet oppassen, vaak uiten in het zoeken naar controle. Zulke mensen lopen het risico controle-“freaks” te worden, die hun keuzes en hun wil bijna de hele tijd over alle anderen moeten laten gelden.
Sommige mensen blijven bij de vierde stap, Argument, en wagen zich nooit aan de vijfde stap, Onderscheidingsvermogen. Vergeet niet dat Argument de stap is die het Wezen neemt dat voelt dat er een antwoord moet zijn op de onbetwistbaar logische vragen die het oproept over de onlogische boodschappen en lessen die het krijgt over God en het leven vanuit zijn cultuur en maatschappij.
Sommige Wezens nemen er genoegen mee om zich argumentatief te voelen wanneer ze geconfronteerd worden met de kwestie van wat er nodig is om terug te keren naar God, en laten het daarbij. Om de een of andere reden – meestal, maar niet altijd gerelateerd aan cultuur en omgeving – onderzoeken ze het niet verder. Deze mensen voelen zich vaak argumentatief in veel situaties en momenten in hun leven. Hun diepgewortelde ervaring van het willen en moeten uitzoeken van alles door alles in twijfel te trekken, kan, als ze niet oppassen, zich vaak manifesteren in het ruziën over alles – en, erger nog, in de behoefte om altijd gelijk te hebben.
Sommige mensen blijven bij de vijfde stap, Onderscheidingsvermogen, en wagen zich nooit eens aan het hoogtepunt van deze vijf stappen, Tevredenheid. Vergeet niet dat Onderscheidingsvermogen de stap is die het Wezen neemt dat eindelijk helder voelt over zijn eigen waarheid, over wat wel en niet voor hem werkt, en over wat de ziel weet, in plaats van wat de geest denkt te weten, over God en het leven.
Sommige Wezens nemen genoegen met het gevoel onderscheid te maken over dingen in hun leven, en laten het daarbij. Om de een of andere reden – meestal, maar niet altijd gerelateerd aan cultuur en omgeving – onderzoeken ze niet verder. Deze mensen voelen zich vaak diep bewust van wat waar is voor hen, maar zijn niet bereid of niet in staat om die waarheid in daden om te zetten. De gave van onderscheid blijft een grotendeels mentale gave – een weten zonder te doen. Het wordt op geen enkele praktische of functionele manier vertaald naar het dagelijks leven. Hun diepe begrip gemengd met een gebrek aan wil om het in praktijk te brengen kan, als ze niet oppassen, zich vaak manifesteren in diepe frustratie die uitbarst in schijnbaar buitensporige of onverklaarbare woede over de kleinste dingen – juist omdat de grootste dingen (wat ze echt weten over zichzelf, God en het leven) worden genegeerd.
Dus elk van deze stappen kan een plek zijn waar een Wezen stopt of doodloopt; een spirituele dooscanyon waar men niet uit komt. De truc is om het stoppen te stoppen; om door te gaan; om de tekenen van spirituele inertie te herkennen en zichzelf te inspireren om weer in beweging te komen.
We hebben het hier over spirituele vernieuwing; spirituele bijtanking. Het gebeurt vaak tijdens seminars en workshops, weekendretraites en intensieve cursussen van vijf dagen. Het kan ook in één moment gebeuren, in iemands kerk, synagoge of moskee, tijdens het lezen van een boek – of zelfs een passage uit een boek – of als reactie op de simpele, toevallige uitspraak van een vriend.
Deze momenten zijn momenten van epifanie (plotselinge openbaring), wanneer we stoppen onszelf tegen te houden, en vooruitgaan met wat we weten dat het ware en echte doel van ons leven is: zelfrealisatie. Het Zelf kennen, het Zelf ervaren, het Zelf uiten, uiteindelijk het Zelf zijn waarvan men weet dat men het is: een individuatie van Goddelijkheid.
Tevredenheid is de eerste grote stap in dat proces van Weten, van wat ik hier Zelfbewustzijn noem. Tevredenheid is een prachtige plek om te zijn als het een tussenstation is. Het is een trieste plek om te zijn als het het eindpunt is van de lijn. Het kan ook een tussenstop zijn, een box canyon. Voor velen is dat ook zo.
Het voelt zo goed na al die strijd, na al die strijd, na al dat eisen van onszelf, het wrok koesteren over wat we eisen, het argumenteren over wat we wrok koesteren, en de niet gemakkelijke laatste taak om eindelijk onze diepste waarheid te ontdekken, om eindelijk een plek te bereiken waar Tevredenheid is met het leven, met onze plaats in het leven, met de God van ons begrip, en met de wereld. Waarom zouden we nog verder gaan?
met liefde,

Nederlandse vertaling: wakkeremensen.org