Een Reis naar de Overkant

Een Reis naar de Overkant

 2 september 2021 / Door Mieke & Vincent

Lieve Lichtdragers,

met deze mail ontvangen jullie drie-in-één berichten. Het zou een goed idee zijn om alles uit te printen, zodat je deze lange mail niet op een scherm hoeft te lezen. Lukt printen niet, neem dan echt de tijd om het voelend tot je te nemen, desnoods in gedeelten, want er zit zoveel waardevols in…
Deze mail is al naar de deelnemers van de komende Lichtcirkel gegaan. Ik voelde echter ook dat dit als cadeau naar iedereen die er voor open staat verzonden mag worden. Het is dus mogelijk dat je deze mail vandaag twee keer ontvangt!

Persoonlijk ervaar ik momenteel veel zachtheid in de verbinding met hogere dimensies. Maar op sommige momenten voelt de energie als heel grillig, bijna stuwend om nog dieper in het lichaam te gaan voelen naar wat ons werkelijk aangereikt wil worden. Hoe ontvankelijker we worden, des te meer we in overgave zullen geraken voor dat wat ons de komende tijd gegeven wil worden. Dus: laat maar vooral gebeuren, verzet je nergens tegen. Wat zich nu in jouw leven voordoet staat echt onder hogere leiding.

Steeds weer word ik tijdens afstemmingen gewezen op het belang van een eerdere boodschap die ik al eens in een Lichtcirkel gedeeld heb. Het is een hele lange boodschap, en het bevat veel wat je mogelijk zal raken. Vandaar dat ik hem nu nogmaals publiceer. Er zullen zinnen tussen zitten die jouw sluiers tussen hemel en aarde wat verder kunnen ‘openweken’.

Iedereen ervaart, bewust of onbewust, toenemende verstoringen uit de collectieve velden van macht en angst. We krijgen tegenstrijdige beelden in de media te zien, en ontvangen allerlei manipulerende berichten over wat ons nog te wachten staat. Ieder mens heeft daar zo zijn gedachten en verwachtingen over.
Maar: er ‘overkomt’ ons niets. De verdichting, die zich gedurende de vele levens in de dualiteit in ons fysieke lichaam heeft vast gezet, zal conform ons zielenplan worden opengebroken. Meer dan ooit zullen we ons bewust worden van de laatste resten angst voor ziekte, vernietiging, dood en voor ‘het einde’, met de bedoeling om onszelf van die angsten te kunnen bevrijden.

Niemand weet zeker hoe het zal zijn wanneer we zelf voor de Poort zullen staan naar het leven boven de aardse sluiers. Die onzekerheid maakt dat een aantal mensen er voor kiest om dat moment zo ver mogelijk van zich af te houden. Er zijn ook mensen wiens leven, gedrag en gedachten onbewust al bepaald worden door de angst voor dat moment. Ik hoop dat dit bericht iets kan bijdragen aan het wegnemen van deze angst!

Nu de sluiers tussen deze en gene zijde dunner worden krijgen we af en toe een doorkijkje. Eén die hoopgevend en bevestigend is dat het leven niet ophoudt wanneer we de Aarde verlaten. Integendeel: we worden weer springlevend en vrij, omdat we daar niet langer gevangen zitten in aardse zorgen en tekorten!
Ik  kan dit uit rechtstreekse bronnen en persoonlijke ervaringen beamen (in ons gezin zijn er binnen twee jaar drie dierbaren overgegaan, die regelmatig van zich laten horen!).

Voor nu deel ik graag een persoonlijke ervaring met Sophie. Sophie heette eigenlijk anders, maar ze heeft me gevraagd om deze naam voor haar in de Lichtcirkel te gebruiken. (Achteraf kreeg ik van een vriendin bevestigd dat dit een lievelingsnaam van haar was). Laat je meenemen in de energie en voel wat er in jou wordt aangeraakt en geopend. Mogelijk helpen overgegane dierbaren van jou daar ook een handje bij 😉 

***

EEN REIS NAAR DE OVERKANT

Het was november 2018. Vincent en ik gaven een groepsdag ‘Voorbij de angst van vernietiging en sterfelijkheid’. Hoe verzin je het, zou je zeggen, om zó’n titel te nemen voor een groepsdag! Terwijl we innerlijk voelden dat we toch echt een dag rondom dat thema moesten geven, zeiden we wel eens tegen elkaar: “Echt aantrekkelijk klinkt het niet. Straks komt er geen kip…”
Maar dat pakte anders uit. De zaal zat mudjevol, met mensen die allemaal iets met dit thema hadden. Sommigen hadden me vooraf gemaild met de vraag of ze ook af en toe mochten gaan liggen, omdat ze hetzij ziek, hetzij heel moe waren. Dat was uiteraard geen probleem. Juist deze mensen waren heel erg welkom, omdat het thema hen persoonlijk heel direct bezig hield. Zij waren eigenlijk de Meesters die maakten dat we op die dag heel diep in alle processen konden duiken. Het werd een zware, maar hoopgevende, verlossende en inzicht gevende dag.

Negen maanden later kreeg ik ineens een mail, van ene Sophie, die aan één van onze groepsdagen had meegedaan. Ik moet eerlijk bekennen: van alle groepen en persoonlijke sessies hadden we lange lijsten met namen waarvan Vincent en ik niet meer ieder gezicht bij iedere naam wisten. Maar Sophie liet er geen gras over groeien. Ze had meegedaan aan die dag over sterfelijkheid, en zat nu in een hospice. Terwijl ze fysiek steeds zwakker werd, was haar geest volop aan het werk. En daarom mailde ze; ze had nog ‘t één en ander op te ruimen voordat ze klaar was om te gaan. Heel voorzichtig en bescheiden vroeg ze of wij iets voor haar konden betekenen.

Vincent heeft eerder aan stervensbegeleiding gedaan, dus die voelde meteen een ja. Ik aarzelde eerst nog, want mijn ervaring met stervende mensen was nog niet zo groot. Wat ik in de groepen gedeeld had was vooral gebaseerd op mijn eigen inzichten en herinneringen, die zich ineen vlochten met het louteren van de persoonlijkheid.

En zo wist ik innerlijk: Ver voor de valreep van ons aardse leven krijgen we allemaal al spiegels voor onze neus; spiegels waarin we gekwetste en gekleineerde zelfbeelden ontmoeten. Niet iedereen heeft de moed, of voelt het verlangen om in die spiegels te kijken. Maar eenmaal op de valreep verschijnt alles waar we eerder nog voor konden wegkijken. Ineens valt er niets meer te verbergen of te ontkennen. Sterker nog: de ziel zal pas gaan hemelen wanneer de geplande klussen voor dit leven geklaard zijn. Dat Sophie ons op dat moment uitnodigde was dus helemaal voorbestemd.

Een paar dagen na de mail van Sophie drukten we op één van de vele bellen op het grote gebouw. Het leek een appartementencomplex waarin je kon verdwalen, maar Sophie had al uitgelegd waar we haar konden vinden. Ze deed zelf de deur open. We vielen van de ene verbazing in de andere. Hoewel ze zich fysiek heel beroerd voelde, en af en toe veel pijn had, straalde ze eerder een blijdschap uit van iemand die net te horen had gekregen dat ze genezen was!
Met ogen die licht gaven liet ze ons haar levensgrote, van riet gevlochten mand zien die rechtop tegen de muur in de gang stond. Het was haar boot die haar naar de overkant zou varen. Tjonge, wat indrukwekkend was haar houding. Fysiek was het vel over been, maar geestelijk stond hier een krachtpatser. Sophie zat boordevol humor, en in haar aanstekelijke blijdschap kon ik het niet nalaten om te zeggen: “Goh, weet je wat er bij mij opkomt? Je bent gewoon een blij ei! Zo zal ik je herinneren hoor, als het blije ei!” Ze begon luidkeels te  lachen, en zei “Nou, Mieke, nou je ’t zegt; dat vind ik wel een heel mooi beeld, want ik heb ook het gevoel dat ik opnieuw geboren ga worden.”

Nadat ze ons haar sfeervol ingerichte appartement had laten zien, en waar ze haar meest dierbare spullen, zoals spirituele boeken, beelden en kristallen had neergezet, maakte ze een kop thee voor ons. Vervolgens plofte ze in haar grote stoel; de energie was even op. Na een korte pauze doken we in haar vragen. Vincent begeleidde haar, ik vulde aan. Haar verbinding met de Heilige Familie raakte ons. We begrepen al heel snel dat we hier een zielenzus van ooit hadden zitten, met wie we herinneringen deelden die ook haar diep hadden geraakt. Met de ogen dicht zaten we bij elkaar. Het voelde als een heilig samenzijn. Terwijl de Lichtwereld ons omringde kon Sophie een flinke laag emoties en overtuigingen die haar dwars zaten loslaten. Wat haar nog op het hart drukte kon eraf.
Toen kwam het hoge woord eruit. “Het klinkt misschien gek, hoewel ik denk dat jullie het wel kunnen begrijpen, maar weet je dat ik het gevoel heb dat dit aardse leven één grote voorbereiding is geweest om eindelijk mijn Missie, die straks aan de overkant begint, te kunnen gaan doen? Oh ik heb er zó’n zin in!! Ik voel me zo geroepen om de mensen op te vangen die daar in die andere sferen aankomen!”

Zowel Vincent als ik voelden een grote Engel achter Sophie staan. Het was een feest van Liefde en Licht. Ja, ze wist precies hoe het zat. Ze wist ook dat ze niet te lang meer zou wachten met over te gaan, omdat ze het ‘boven’ op niet al te lange termijn heel druk zou gaan krijgen. Ze wilde niets liever dan vanaf de andere kant stervende mensen begeleiden, ze gerust stellen en ze verwelkomen in het Licht.
Eigenlijk was ze er in het Hospice al mee begonnen. Wanneer ze enigszins een beetje energie had, zweefde haar frêle lijfje als een zonnetje door de gangen. Er lagen veel mensen in het Hospice die het er heel moeilijk mee hadden. Sommigen waren heel bang, anderen enorm verdrietig, en weer anderen boos. Ze verzachtte ieders pijn waar mogelijk, en stelde niet alleen de andere stervenden, maar ook het personeel gerust.

Ze was er van overtuigd dat haar iets heel moois te wachten stond! Maar ze was zich ook bewust dat ze nog wel wat ‘in het reine’ wilde brengen. Haar vertrek riep bij sommige vriendinnen heel wat op, en andersom werd ook zij soms nog getriggerd door de houding van mensen die om de hete brij heen draaiden.
Na twee intense uren proceswerk met Sophie was de pap echt op. Terwijl zij zich op de benen hees om ons uit te laten, en we met de jas aan voor haar prachtige mand stonden zeiden we “Nee hoor, we nemen geen afscheid, dat slaat helemaal nergens op. We houden vast contact he! We zullen vanzelf wel zien of dit bezoekje nog een vervolg krijgt, in welke vorm dan ook. Dankjewel voor dit heel bijzondere samenzijn!”

Het Licht van Sophie, die zo in overgave was aan het verdere plan voor haar leven, bleef nog een aantal dagen bij ons. Ze wilde graag meer lezen over de Heilige Familie. Heel graag ontving ze mijn ‘Book of Love’ als Word bestand; dat kon ze dan uitvergroten op haar laptop zodat het haar minder moeite kostte om te lezen. 
Het boek raakte van alles aan in haar. Omdat mailen niet meer lukte, begonnen we over en weer in te spreken via de app. Soms bleef het een aantal dagen stil; dan ineens kwam er een prangende vraag bij Vincent of bij mij in de app. Nadat we ons hadden afgestemd op haar spraken we zo beknopt mogelijk in wat wij als antwoord voor haar hadden ontvangen.
Sophie hield van de natuur. Ze kwam de deur niet meer uit, dus ik filmde een wandeling tussen bloementuinen en stuurde haar die per app, wetende dat ze van elke fleurige bloem zou genieten.

De ochtend daarna kwam er een app terug. “Lieve Vincent en Mieke, ik ben in tranen. Ik heb gisteren mensen in mijn kamer gehad die voor mij kwamen zingen! Helemaal speciaal voor mij!! Ik kon alleen maar huilen….” In de volgende app kwam er een link naar het ‘Afrikaanse kinderliedje’, zoals ze dat noemde, wat ze voor haar hadden gezongen. Ik heb de link op dat moment niet geopend, ik was even druk bezig met het schrijven van mijn tweede boek en besloot het liedje later een keer te beluisteren.
De volgende dag ontving Vincent een appje van haar. Ze was bang, zo bang. “Stel je voor dat ik het allemaal fout heb? Dat het helemaal niet waar is wat ik geloof?” Vincent belde haar meteen en wist haar gerust te stellen. Ik heb kort daarna een boodschap ingesproken en geappt, maar zag dat die ongeopend bleef.

Toen hoorden we een paar dagen niets meer. Ons vermoeden werd bevestigd toen we een kaart in de bus zagen liggen. Ons blije ei was gaan hemelen…
Ik mailde naar de afzender die op de kaart stond, om te vertellen dat we helaas niet bij de afscheidsceremonie konden zijn. We kregen een hartverwarmend antwoord van een dankbaar familielid. Met daarbij nog een laatste verzoek van Sophie: of Vincent één van de acht mannen had willen zijn die de baar in het graf zouden laten zakken. Hij had het graag gedaan. Maar we konden ons niet vrij maken, en verbonden ons energetisch met haar. De uitnodiging raakte ons echter allebei diep.

Het hield ons in het begin natuurlijk bezig. Waar was ze nu? Wat maakte ze mee? Ze zou wel ‘aardse tijd’ nodig hebben om daar echt aan te komen, en op adem te komen, want ze had alles gegeven, en alles uit het leven gehaald, tot en met de laatste avond.
Gaandeweg de weken die volgden verdween ze uit onze gedachten. Natuurlijk hadden we het soms nog over haar bijzondere Missie. En natuurlijk voelde ik soms voorzichtig of ik een teken van leven van Sophie kreeg. Maar het bleef stil. Ik besloot om het helemaal los te laten. Als het de bedoeling was dan zou ik toch vanzelf wel een teken krijgen?

Het aardse leven nam ook ons weer mee. Zo’n vier maanden verder, twee weken geleden, besloot ik  – met een beetje dubbel gevoel – om haar overlijdensbericht maar bij het oud papier te gooien. We wilden haar ook niet vasthouden…
Vorige week lag ik languit op bed te mediteren. Ik had een nieuwe Lichtcirkel ‘Er is Licht in mij’ opgestart, en de dagelijkse afstemming diende zich weer aan. Ik had nauwelijks mijn ogen dichtgedaan of ik werd in een onverklaarbare wolk van blijdschap gezogen. Het was alsof het licht aanging. Een soort opgewonden energie kwam de slaapkamer binnen. Innerlijk kwam meteen op: ”Oh, Sophie? Ben jij dat, Sophie?” Ik hoorde “Ja hoor, hier is je blije ei!”
Tjeeeeee … Wat onverwachts! Ook ik kwam even mijn menselijke aarzeling tegen, van ‘Is dit wel waar?’ Dit soort contacten vragen om een grote zorgvuldigheid, daar dien je niet nonchalant mee om te gaan, vind ik. Maar wat ze zei heb ik goed onthouden, en later kunnen checken. Het bleek echt om Sophie te gaan.

Toen ik zei “Goh, het heeft wel even geduurd he!” zei ze: “Ja, klopt. Ik had tijd nodig om met mijn vader het één en ander uit te werken. Dat moest eerst gebeuren. Maar zie je dat ik gelijk had: ik ben hier nodig. Het gaat hier nog heel druk worden!”
Terwijl ik probeerde om zo goed mogelijk te blijven luisteren naar wat ze wilde delen, voelde ik ook dat de verbinding al begon af te nemen. Ik zei innerlijk “Lieverd, heb het goed daar he, met wat je ook maar doet”. Als antwoord kreeg ik een lachsalvo terug, en met de joviale, humorvolle stem die ik herkende zei ze:
“Nou Mieke, als het ergens gemakkelijk is om het goed te hebben, is het hier wel!”
Waarop het Licht en de opwinding afnamen, en Sophie weer in haar eigen sfeer verdween.

Mijn afstemming was daarmee ook rond. Ik veerde van mijn bed op, liep naar beneden en zei tegen Vincent “Nou, wat ik net heb gehoord… en je raadt nooit van wie…” Goh ja, verrassend. En frappant ook, dat ze juist nu tevoorschijn kwam, tijdens de Lichtcirkel en de crisis rondom het ‘nieuwe virus’…
Twee dagen later was ik ‘s ochtends al heel vroeg wakker. Steeds weer hoorde ik een zin, met daarop volgend een soort rijm. Na een half uur van mijn ene op de andere zij heen en weer gedraaid te hebben ging ik toch maar het bed uit, om de zinnen op te schrijven. Het werd een gedicht, met een vreugdevolle diepte waar je goed over na moet denken om de ware boodschap ervan te kunnen pakken. Ik legde het gedicht weg en dacht ’misschien komt het binnenkort van pas…’
Later op de ochtend stond ik een grote pan pompoensoep te koken. Terwijl ik door de pan roerde voelde ik ineens weer een hele blije energie achter me komen. De kleur van de soep was net zo zonnig als deze energie, en ik wist innerlijk: “Hey, Sophie!” “Yess, it’s me!”, hoorde ik.

En, zoals dat altijd gaat: wat er in me opkomt gaat veel sneller dan mijn hoofd bij elkaar zou kunnen verzinnen. Binnen een seconde wist ik dat Sophie de inspirator was van het gedicht. Ik zei “Was Jij dat soms, met die zin die maar in mijn hoofd bleef hangen?”
“Huh huh”, zag ik haar knikken.
“Zou je dat iets vinden om de wereld in te brengen?” Ja, voelde ik.
“Zal ik het delen in de Lichtcirkel?” vroeg ik.
En toen kwam het: “Ja, maar dan wel graag op mijn verjaardag!”
Ik kende Sophie alleen van de laatste weken van haar leven. Haar verjaardag? Jeetje, hoe kon ik daar nou achter komen? Stel je voor dat ze in januari of zo jarig zou zijn? Dan zou ik toch echt gaan twijfelen of het wel klopte wat ik gehoord had.

Een impuls deed me op Facebook zoeken naar haar naam. En wat denk je? Daar stond nog altijd haar pagina op. Helemaal onderaan vond ik haar geboortedatum. Ik zat van top tot teen met kippenvel. Sophie zou de volgende dag, op 29 maart, 65 jaar zijn geworden.
Via via kreeg ik een telefoonnummer van een broer van Sophie. Ik heb gisteren met hem gesproken, vertelde hem eerst voorzichtig dat Sophie zich gemeld had. Het was zo fijn dat hij daar ook voor open stond! Waarop hij me vertelde dat ze op 29 maart eigenlijk met de hele familie uit eten zouden gaan, om Sophie te eren. Zonder aarzeling kreeg ik zijn toestemming om dit verhaal in de Lichtcirkel te delen.

Terwijl ik gisterenavond nog de laatste mails van Sophie doorlas, kwam ik weer dat ‘Afrikaanse kinderliedje’ tegen, dat haar zo geraakt had. Met een beetje gêne, omdat ik het nog altijd niet beluisterd had, opende ik het. Ik werd als door de bliksem getroffen. Want dit zogenaamde kinderliedje is een lied dat ik ooit, toen ik een koor begeleidde op de Academie voor Transformatiewerk, met hen ingestudeerd heb. We hebben het op drie begrafenissen meerstemmig staan te zingen. Bij iedereen kwamen de klanken uit de ziel en stroomden de tranen over de wangen.
Het lied heet: Noyana, Phezulu.

De betekenis van dit lied is:
We zijn op weg naar het Paradijs
Het Paradijs dat hier en nu is
We zullen de vrede vinden, in onszelf
En we zullen elkaar terugzien, in het Paradijs.

Hier is de link naar een opname van het lied:

https://www.youtube.com/watch?v=4qBaK9CFq1A
 
Lieve vrienden en vriendinnen, laten we beseffen dat het Paradijs, waar we zo naar verlangen, al bereikbaar is. In onszelf, en in de hele wereld onder en boven de sluiers. Laten we vertrouwen op het Goddelijke Plan, en laten we de onsterfelijkheid van ons Licht vieren!
Met heel veel dank aan Sophie volgt hieronder haar gedicht.

Namasté.

*********

SOPHIE
LICHT IN ONS

Er is Licht in mij
dat sterker dan de dood is
die is bangmakerij
Want hier nu aan de and’re kant
schijnt, zij aan zij
mijn Licht gewoon weer verder
met iets nieuws erbij:
Diepe verwondering
over ’t Licht in mij
 
Ik heb een Lichtlichaam
dat eeuwig leeft en straalt
en alles is er nog!
Ik heb dus niet gefaald
maar juist iets nieuws geleerd
Ik werd zo warm onthaald
en iedereen is blij
met zó veel Licht in mij!
 
De Liefde om me heen
is mooier dan ik ooit gedacht heb
Hoezo ben je alleen?
Eeuwig is er Liefde
langer dan de zon ooit scheen
met de Engelen dichtbij
en ook zij zijn blij
zó veel Licht in mij!!
 
Het komt hier op neer
Wat ik jou eigenlijk zeggen wil
Toe, wacht niet meer
Totdat je overtuigd bent
Van de eeuwigheid
Die heeft God je al gegeven
Met het Licht in jou
Waar ‘k zó van hou …!!!
 
***
 
Wees niet bang
Maar lééf!

 Sophie

*********

Liefs, Mieke & Vincent