Verdriet En Genezing

Verdriet En Genezing

Auteur: Matt Kahn – 22 Mei 2023 – via Email

 

Het afgelopen weekend heb ik een rustige, reflectieve en innerlijke Moederdag gevierd, ter ere van mijn vader en moeder, hoe cruciaal hun rol in mijn leven is geweest, en hoe gezegend ik ben dat ik aan de andere kant actieve banden met hen heb. Ook al krijg ik regelmatig bezoek van hen, en delen zij met veel plezier alle wijsheid die zij in het hiernamaals leren – ik mis hen nog steeds. In feite, zal ik zeggen, hoe verbonden je ook bent met de andere kant of hoeveel meer communicatie je ook hoopt te ontvangen, je kunt geliefden evengoed missen.

Hoewel er een aspect van jezelf kan zijn dat suggereert: “Was ik maar meer verbonden, dan zou ik hun aanwezigheid meer voelen en ze veel minder missen”, werkt zo’n onschuldig idee als bewijs van onderhandelen – een van de vijf stadia van rouw. Waar je je ook bevindt in een rouwcyclus, in ontkenning, woede, onderhandelen, depressie of acceptatie, elke fase is er om geëerd te worden en mag nooit worden afgewezen of op enigerlei wijze te veel gerationaliseerd.

Een van de gemakkelijkste manieren om rouwfasen te overrationaliseren is jezelf de schuld te geven. Misschien komen gedachten op als: “Als ik meer verbonden was, met een hoge vibe, psychisch afgestemd, minder in mijn ego en meer in mijn hart, zou ik minder intens rouwen.”

Wat als een van de doelen van rouw is om je te helpen accepteren dat, terwijl golven van verdriet kunnen ebben en stromen, je altijd degenen zult missen die zijn heengegaan?

Wat als dat is wat hier geaccepteerd moet worden? Wat als je niet zou proberen een uitweg te vinden voor het missen of zelfs wrok jegens anderen, mocht dat ooit in je ervaring opkomen, maar in ere houdt hoe diep de ervaring is die je doorloopt?

Wat als het doel van rouw is om een acceptatie te vinden dat het oké is om te rouwen, dat het oké is om anderen te missen, dat het oké is om je eenzaam te voelen, dat het oké is om je ontheemd, onevenwichtig of niet op je plaats te voelen?

Wat als in de acceptatie van dit alles, verdriet een nietsvermoedende metgezel wordt die je begeleidt door de duur van je reis en terug in directe verbinding met degenen die je liefhebt?

Wat als elke keer dat je iemand mist van wie je houdt, het de manier van het leven is om je eraan te herinneren dat je nu een stap dichter bent bij een onvermijdelijke hereniging? Wat als, of je nu iemand mist die overleden is of niet, elke ademhaling je weer een stap dichter brengt bij degenen die je liefhebt en die je aanmoedigen vanaf de andere kant?

Of het nu gaat om een familielid, een geliefde, een vriend, een leraar of een huisdier, kun je de belangrijke rol die anderen in je leven spelen eren door rouw als heilig en ceremonieel te beschouwen in plaats van als een belemmering voor een meer wenselijke ervaring?

Hoewel het gemis van mijn ouders voor mij geen leed veroorzaakt, is er geen dag waarop ik niet aan hen denk of hun aanwezigheid voel. Ondertussen respecteer ik het feit dat geen enkel visioen in mijn dromen of bezoek in mijn waaktoestand het verdriet kan doen verdwijnen.

Het wordt wel gemakkelijker om onder ogen te zien en minder pijnlijk om te voelen, wat niet gebeurt door het aantal tekens dat de overledenen je sturen, maar door hoe goed je leert om te gaan met gevoelens die komen en gaan langs hun eigen traject van expansie.

Alles voor de liefde,

Matt

Vertaling: wakkeremensen.org