Matt Kahn: Het Diepste Inzicht

8 mei 2023 – via email

 

Van zo vroeg als ik me kan herinneren, ben ik altijd bang geweest voor één ding – te veel zijn voor mensen. Omdat ik regelmatig de levenservaringen van andere mensen verwarde met hun perceptie van mij, werd ik hyperkritisch over mezelf. Alsof alles wat ik zei of deed anderen op een of andere manier wegduwde of hun afwijzing en verlatenheid motiveerde.

Dit zorgde ervoor dat ik in verschillende sociale omgevingen een gedaanteverwisseling onderging, in de hoop snel de perfecte combinatie van interesses en eigenschappen te vinden waardoor anderen mij konden goedkeuren. Terwijl ik leerde hoe ik “alles voor alle mensen” kon zijn, was de fundamentele keerzijde hiervan dat ik me realiseerde dat ik nooit de goedkeuring van anderen kon krijgen omdat ik niet de meest authentieke ik was in mijn ervaringen.

Het is een vreemd hoofdstuk van groei, zelfs als kind, als je beseft dat je anderen voor de gek kunt houden door het masker te valideren waarvan je aanneemt dat het voor hen het aantrekkelijkst is, terwijl je er niets van kunt binnenlaten, wat alleen kan gebeuren als je je meest authentieke zelf durft te zijn.

Op zo’n jonge leeftijd wist ik hoe ik de prijs moest winnen, maar ik was zo ver verwijderd van de wetenschap hoe ik die op een zinvolle manier kon voelen.

Na jaren van gedaanteverwisseling voor de bevestiging van anderen zonder te weten waarom ik het niet kon voelen, of zelfs wanneer ik mezelf durfde te zijn, waarom ik me onzichtbaar voelde voor de wereld, op de een of andere manier over het hoofd gezien door het leven, afgewezen door anderen, en overweldigd door degenen door wie ik alleen maar geliefd wilde worden – kwam er een nogal intrigerend inzicht.

Het vroeg me: “Wat als je grootste angst ook een van je diepste inzichten is die wachten om onderzocht te worden?”

Hoewel ik aanvankelijk spotte met zo’n schijnbaar absurd idee, vervolgde de stem: “Niets anders lijkt te werken, dus waarom het niet eens proberen?” “Natuurlijk,” dacht ik. Het kon niet erger zijn dan de Groundhog’s Day die ik schijnbaar voorbestemd ben te beleven, dus ik stelde me open voor dit besef.

Onmiddellijk, alsof ik zag hoe beelden van mijn leven in een andere volgorde werden samengevoegd, kreeg ik een mini life review en begon ik de dingen anders te zien.

Ik zag hoe gefrustreerd mijn ouders waren toen de emotionele gevoeligheden van hun empathisch kind niet konden worden opgelost door hun redding. Ik zag een herhaling van de spiritueel gerichte vragen die een rabbijn niet bereid was te beantwoorden toen hij zondagschool gaf. Ik zag hoe kinderen zich afwendden om de emoties te vermijden die bij mij meer nieuwsgierigheid dan angst opriepen. Ik herinnerde me dat schoolmeesters tegen me zeiden: “Wees gewoon een kind”, terwijl ik in een existentiële crisis verkeerde.

En toen was de cirkel rond toen ik me plotseling realiseerde: “Ik ben alleen maar te veel voor anderen geweest omdat ik erop stond door hen te worden gevalideerd. Hoe zou mijn leven veranderen als ik besefte dat ik nooit te veel voor mezelf ben geweest? Wat als dit de plaats is waar echte bevestiging wordt gevonden?”

Hoewel het jaren zou duren om dit inzicht te verwerken, uit te pakken en volledig te verwerken, creëerde het een gedurfde patroononderbreking van zelfverlating – niet langer verlangen dat anderen mij verloochenen als een manier om mij terug te brengen naar mezelf. Het was geen “naar de hel met mensen, ze stellen je alleen maar teleur en verlaten je” soort gedachte.

In plaats daarvan was het een hartverwarmend, zielversterkend besef dat ik nooit te veel voor mezelf ben geweest, maar dat ik ook niet genoeg tijd met mezelf had doorgebracht om te weten hoe waardevol tijd met mezelf kan zijn.

Ik dacht zeker dat ik genoeg tijd met mezelf had doorgebracht, maar in werkelijkheid bestond de meeste tijd die ik alleen doorbracht uit snakken naar de goedkeuring van anderen, oordelen over degenen door wie ik me beoordeeld voelde, samenspannen om nieuwere maskers te creëren die goedkeuring maximaliseren en afwijzing minimaliseren, en me afvragen waarom ik me zo onzichtbaar voelde voor de wereld om me heen.

Dat kwam omdat ik het onderdompelen in de wanhoop van de eenzaamheid verward had met het leren kennen van mezelf als Geest in vorm. Hoe meer ik leerde mijn ervaringen in het leven te scheiden van degene die ze van binnenuit beleefde, hoe meer ik me gevalideerd voelde in mijn eigen aanwezigheid, wat ertoe leidde dat ik gezien en gewaardeerd werd door anderen om me heen.

Het verschil was, dat ik mezelf niet leerde kennen als een manier om het dek van andermans goedkeuring meer in mijn voordeel te stapelen.

Ik had gewoon de patronen zo uitputtend uitgespeeld, dat er niets anders overbleef dan een andere aanpak.

Of dit nu overeenkomt met een angst die evenzeer in je schuilt, of een nieuw perspectief biedt op een leven dat meer als een strijd dan als een feest aanvoelde, je leven kan en zal drastisch veranderen, als je je dat eenmaal realiseert: Je bent nooit te veel voor jezelf. Dat zijn slechts afdrukken van ervaringen van anderen met zichzelf die op jou werden geprojecteerd of geïnterpreteerd door de eenzaamheid van de eeuwige wanhoop.

Hoe vaak je ook het gevoel hebt dat je te veel bent voor anderen, je bent nooit te veel voor de Bron. Omdat je nooit te veel kunt zijn voor de Bron, ben je nooit te veel voor mij.

Ik zie je. Ik ken je. Ik voel je. Ik ben je. Ik hou van je – vanuit mijn empathisch hart naar het jouwe.

Alles voor de liefde,

Matt

Vertaling: wakkeremensen.org

♥  ♥  ♥ 

Uw bijdrage ter ondersteuning van ons werk
is belangrijk en wordt door ons zeer gewaardeerd.

Wanneer u ons werk waardeert, overweeg dan
 ons te ondersteunen door middel van een vrijwillige donatie.
Meer informatie over het doneren kunt u HIER vinden.

In Liefde en Licht, Ine & Martien