Belle, het beest…en de maatschappij: over liefde, angst en transformatie!
Belle, het beest…en de maatschappij: over liefde, angst en transformatie!
Door Marlon Wong-Sioe / April 2021
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=pfETdwNjrB8&feature=emb_title
Sprookjes hebben vaak een diepere moraal. Het sprookje Belle en het Beest begint met een prins die in alle materiële weelde leeft. Toch is de prins niet in staat om voorbij de verschijningsvorm te kijken. Een oude vrouw die om hulp komt vragen en een prachtige roos aanbiedt in ruil hiervoor, wordt weggestuurd. Wanneer de vrouw voor de tweede keer de deur wordt gewezen, maakt haar wereldse gedaante plaats voor een andere gedaante. Die van een prachtige tovenares! De prins wilt het goedmaken maar hij heeft niet werkelijk lief. Daarom leeft hij voortaan als een afzichtelijk beest. De prins blijft een beest totdat hij van een ander heeft leren houden die ook van hem houdt. En dit voor het laatste bloemblaadje is gevallen. Anders blijft hij voor altijd een beest! Niet alleen de prins maar het hele kasteel en al haar inwoners hebben een vloek om op te heffen.
We kunnen het spookje vanuit verschillende invalshoeken interpreteren.
-Het niveau van het individu waarbij elk personage in het sprookje gezien kan worden als een aspect van het individu.
-Het maatschappelijke niveau waarbij elk personage een bepaalde maatschappelijke kracht vertegenwoordigt, samengesteld uit de gecombineerde eigenschappen van verschillende individuen.
In deze tekst is aandacht voor beide invalshoeken.
Allereerst wordt nu de prins besproken. De prins in het sprookje staat symbool voor het aspect van de mens dat we ook wel de materiële mens kunnen noemen en meer in het algemeen het ego. Dat deel van ons dat niet vanuit Liefde handelt maar vanuit angst, verwaandheid, haat en soortgelijke toestanden van zijn. Het gaat hier over het deel van mensen waar velen zich mee identificeren. Het is het deel dat niet erkent dat er meer is dan het fysieke of in elk geval niet wilt erkennen dat er meer is dan eigenbelang dat recht tegenover de belangen van anderen staat. Alles draait om de eigen (materiële) welvaart in plaats van om diepere gedeelde waarden zoals liefde, vrede, moed en medeleven.
De oude vrouw in het sprookje staat als het ware symbool voor het Ware Zelf van Licht en Liefde dat in vermomming is. Ze is vermomd in de mantel van illusie. Het is de illusie van de materiële wereld. Deze heeft een mooie kant, waarin de prins zich waant, en een minder mooie kant. Hoewel de ene kant prettig is en de andere niet zijn ze beide illusie. Het is een illusie van dualiteit.
