Mijn pijn en mijn processen tijdens het helen van mijn innerlijke kind
Momenteel zit ik op Bali en ik ben erg verdrietig. Ik huil omdat ik door bepaalde pijnstukken heen ga. Ik ben dit gewend, want mijn hele leven heb ik al zoveel moeten helen. Oude stukken en trauma’s die bovenkomen, en mij weer laten voelen en diep laten gaan. Het is niet makkelijk om door zulke stukken heen te gaan, maar wel noodzakelijk besef ik. Ik schrijf dit met de tranen in mijn ogen en kan moeilijk op adem komen. Op dit soort momenten voel ik me heel alleen, alleen met mijn verdriet en met mijn tranen en pijn. Weer alleen door deze processen heen gaan, het maakt mij helemaal leeg. Niemand die mij op dit moment kan helpen, troosten of een arm om me heen doen om mij te troosten. Ik merk dat ik dan weer terug val in zelfmedelijden, en observeer mezelf continu. Ik weet dat ik niet zielig ben, want wat ik allemaal in mijn leven doorstaan heb heeft mij sterk gemaakt. Maar toch zijn er dan deze momenten dat ik het weer even niet meer zie zitten. Dat ik even verdwijn in zelf medelijden en de pijn voel van het alleen zijn en altijd maar alleen de dingen te trotseren die mijn leven gevormd heeft. Totaal onbegrepen door de mensen om mij heen, en ook daarin mezelf ergens niet erken.
Ik merk dat ik deze vakantie heel erg geconfronteerd wordt met ‘niet gezien’ worden. Dus ergens in mijzelf, zie ik mezelf niet. Waarom zie ik mezelf niet, en waarom is het soms zo moeilijk om zichtbaar te zijn voor mezelf? Wat heeft ervoor gezorgd dat ik zo ben geworden? Er zijn momenten dat ik me fantastisch voel en voel alsof ik de wereld aan kan in mijn eentje, en er zijn momenten als deze…momenten waarin ik het zat ben om het altijd maar alleen te moeten doen. Welkom in de wereld van de dualiteit. Ik heb mijn hele leven lang hele zware lessen gehad, en ik geloof dat dit is gebeurt zodat ik mensen kan helpen. Iets wat ik nu ook doe, want ik weet hoe het is om pijn en verdriet te hebben. Ik ken de dieptes maar al te goed, en ga er zoals nu in Bali nog doorheen. De laatste tijd vliegen de triggers mij om me oren en vraag ik me weleens af, wanneer het nu ophoudt. Wanneer ik ook een keer rust krijg. De meeste mensen zien alleen maar wat ze willen zien, maar ik heb heel hard moeten werken om te komen waar ik nu ben. En ik blijf nog steeds vallen, maar ik sta altijd weer op. Dit is misschien 1 van mijn kwetsbaarste blogs, maar ik wil laten zien dat het bij mij ook niet altijd rozengeur en maneschijn is.
Het maakt niet uit waar je bent, het universum geeft je de lessen die je op dat moment nodig hebt. Maar ik kan je zeggen dat dit best klote is, als je even denkt lekker vakantie te vieren en je hoofd leeg te maken. En daarom gebeurd het natuurlijk juist, omdat ik dan ruimte heb om die oude pijn naar boven te laten komen. Ik voel hem wel hoor, en ik voel de pijn van het collectief. Ik weet dat meerdere mensen hier doorheen gaan. Het is omdat ik zo gevoelig ben, en zoveel energieën van andere mensen oppik. Dit kan mooi zijn, maar ook vermoeiend. Ik merk dat ik leeg raak als ik bij bepaalde mensen ben die mij energetisch leegtrekken. En in sommige gevallen kunnen mijn ouders dit heel erg doen bij mij. Door hun vaste en oude denkwijze over hoe de wereld in elkaar moet zitten, zijn hun overtuigingen ook anders. Ik merk dat ik mezelf soms nog teveel aanpas en kleiner maak. Ze zijn voor mij in dit leven mijn grootste leermeesters, en helpen mij in mijn kracht te staan. Hoe moeilijk deze lessen soms ook zijn.
Maar ik mag mijn missie voor ogen houden, als ik door deze processen heen ga. Mijn missie om mezelf te helen en daarmee andere mensen te helpen en inspireren. Ik krijg steeds meer berichten van mensen die ook ‘wakker’ zijn geworden en door een spirituele awakening heen gaan. Dat ze moeilijke processen ervaren en hulp vragen. Dus ik besef daarom des te meer, hoe belangrijk het is waarom ik zo een moeilijk leven heb gehad, met de zware lessen. Alles voor het hogere doel om andere mensen weer te helpen en te helen. Ik voel tijdens mijn schrijven langzaam te berusting komen bij mezelf en de tranen zijn weg gevloeid. De pijn is weg gezakt en ik begin langzaam weer helderder te zien. Dit is wat het proces van heling ook met je doet! Als jij net als ik erdoorheen gaat, het eruit gooit, huilt, schreeuwt, schrijft, dan komt er op een gegeven moment zelf een berusting. Je krijgt inzichten en helderheid en voelt ruimte in jezelf terug komen. Je begint het grotere plaatje meer te zien, en er valt een bepaalde rust over je heen. Ik wens dit iedereen toe, die rust. Maar je ziet het, ik moet er ook doorheen om eruit te komen. Ik mag ook die pijn en het verdriet voelen, om die stukken weer ruimte en heling te geven. Het is oke om te huilen en om mezelf te zien als ik zo ben. Iets waarin ik mezelf nog te vaak afwijs, omdat ik voor mijn gevoel sterker moet zijn.
Vroeger was er geen ruimte voor mij om mijn gevoelens te uitten, want dat werd nooit begrepen. Ik was altijd dat ‘gevoelige kind’ die je met fluwelen handschoentjes aan moest pakken. Het kind wat niet moest zeuren, maar door moest gaan. Ik werd bestempeld als onzeker en alles wat ik om me heen voelde uit mijn eigen onzekerheid kwam en dus niet het juiste gevoel was. Dit kind in mij mag nu geheeld en gezien worden. Dit is ook waarom deze stukken in mij nu naar boven komen.
Nu jaren later besef ik ook heel goed dat ik iemand zijn of haar gevoelens haarfijn oppik. Ik kan in iemand zijn of haar onderbewuste komen en zelfs door een geschreven bericht de energie al voelen. Nu weet ik dat ik niet gek ben, maar heel goed aanvoel wanneer iemand zijn of haar zelfprojecties op mij afvuurt. Heel lang heb ik daarom haast geen mensen toe kunnen laten, en hier struggel ik nog steeds mee. Mensen die mij kleiner maken, bewust en onbewust, om maar niet naar hun zelf te kijken. Ik ben altijd een spiegel geweest voor mensen hun pijnstukken, doordat ik altijd mijn waarheid uitspreek en dit niet altijd in dank afgenomen wordt. Het is niet leuk om altijd een spiegel te zijn, omdat je dit ook altijd terug krijgt. Dit blijft doorgaan totdat ik al die stukken in mezelf geheeld heb. Iets waar ik altijd heel hard aan werk.
Ieder heeft zo zijn of haar eigen proces, dus is het belangrijk niet te oordelen. Je weet niet waar mensen doorheen gaan, dus probeer open-minded te blijven en compassie te hebben. Als mensen zelfprojecteren, zegt het alleen maar dat ze zelf nog heel veel pijn in zich hebben. En als ze dus op jou projecteren en het jou raakt, heb jij daar dus ook nog een stuk in te helen. Zoals ik dus met dit blog doe en gedaan heb. Ik hoop met dit blog toch een beetje inspiratie mee te geven, al is het niet mijn normale manier van schrijven. Een manier waarop ik zoveel mogelijk mensen probeer te inspireren! Ik wens een ieder die dit leest alle heling toe, zodat je weer die rust en balans in jezelf vind. En onthoud dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel.
Namaste
