Help mij te helpen

Help mij te helpen
28 juni 2019 / Lilian Ferru

Lieve mensen,

Mag ik je het verhaal van Roy vertellen? Ik ken hem al sinds zijn geboorte, en ben ook op de hoogte van zijn levensloop. Roy was als kind al gevoelig. Hij droomde vaker dat hij uit zijn lichaam trad en boven de stad zweefde en alles vanuit een hoger perspectief bezag. Van nature heeft hij een bepaalde spirituele gave.

Juist deze kinderen hebben het zwaar. Ze voelen alles, weten precies wat er in de onderstroom gaande is. En dan word je ook nog eens geboren bij een vader die je steeds op de kop zit, die je moeder slaat, wat voor de nodige spanningen zorgt.

Uiteindelijk gaat zijn moeder scheiden. Een nieuwe periode breekt aan. Na een aantal jaar, Roy is dan twaalf jaar, komt Edwin in hun leven. Hij werkt in het Amerikaanse leger en vraagt zijn moeder ten huwelijk. Het gezin verhuisd naar Florida. Immigreren is behoorlijk ingrijpend. Nog afgezien van de cultuurshock, moet je je zien te handhaven in een nieuw land. Roy wordt gepest als Europeaan, die de taal nog niet machtig is. Edwin blijkt, net als zijn vader, een dictator, die hem steeds onder druk zet. Het is een krachttoer, maar het lukt Roy om met goede punten zijn High School diploma te halen.

Edwin foetert en scheldt. Niets is goed aan Roy, steeds is er commentaar. Hij moet een baan zoeken. In de States zijn geen sociale voorzieningen. Een paar armzalige ‘foodstamps’ kun je krijgen, meer niet.  Roy doet zijn best, en komt uiteindelijk bij Mc Donalds terecht, hamburgers bakken, maar dat duurt niet lang. De arbeidsomstandigheden zijn erbarmelijk. Daarna een ander baantje, waar hij winkelwagentjes voor klanten naar de auto brengt. De hitte, vaak boven de 45 graden, is ondraaglijk. Hij valt flauw en wordt ontslagen. Na de nodige ellendige jaren keert zijn moeder terug naar Nederland. Roy gaat mee. In Limburg kan hij geen werk vinden. Hij gaat door de mallemolen van de sociale dienst, waar hij grof en onvriendelijk wordt behandeld, alsof hij een bedelaar is. Ten einde raad gaat hij naar zijn vader, die in Leiden woont.  Een tijdje werkt hij bij het familieverhuisbedrijf. Murw geslagen door alle kritiek van zijn vader, houdt hij het niet langer uit. Nederland is zo’n traumatische ervaring, dat hij zonder enige zekerheid terugkeert naar Florida. Hij gaat bij vrienden wonen, die samen een huis delen.

Steeds maar hopen dat je werk vindt en het kunt behouden. Roy kan zich geen auto permitteren en is afhankelijk van vervoer van anderen. Hij wordt gebracht, maar moet acht uur wachten voordat zijn werktijd begint. Het is overleven voor een hongerloontje. Hij kan aan de slag bij de grote pretparken, hij werkt in een magazijn, in de horeca, en pakt alles aan. Er is geen enkele zekerheid. Je kunt van de een op de andere dag ontslagen worden. Dat gebeurt ook. Niet alleen bij hem, maar ook bij zijn vrienden. In de koelkast heeft iedereen zijn eigen rekje. Het gaat er niet om of je de rekeningen kunt betalen. Het gaat erom of je vandaag iets te eten hebt. De koelkast is meestal leeg. Roy weet wat honger is. Toch geeft hij het niet op. Hij wil niet terug naar Nederland, aankloppen voor een uitkering. Ik heb groot respect voor zijn uithoudingsvermogen. Hier en daar helpen zijn moeder en ik met beetjes. Het is net genoeg om niet te verzuipen. Tien jaar lang houdt hij het vol. Elke dag is een beproeving om rond te komen. Wij kunnen er ons geen voorstelling maken. Van die kant in de States, waar mensen soms met drie banen, ploeteren om in de basisbehoefte te kunnen voorzien.

Roy, gevoelig vissenkind, die weet heeft van andere werelden, droomt van een ander bestaan. Het is afzien, totdat het gewoon niet meer gaat. Alles is geprobeerd. Hij heeft het uiterste gegeven. Er zit niets anders op dan weer terug naar Nederland te komen. Wat neemt hij mee? Eén koffer. Een nieuwe begin, zonder vrienden, zonder woning of werk. Ook dit zal weer een cultuurshock zijn. Wie had gedacht dat hij het zo zwaar te verduren zou krijgen? Ik niet, toen ik hem als baby zachtjes in mijn armen nam en in zijn onschuldige ogen keek.

Iets zegt me dat ik dit verhaal moet vertellen. Ik zou zo graag willen dat Roy zich welkom voelt, dat hij beseft dat hij er niet alleen voor staat. Dat wij, hier in Nederland, betrokken zijn bij onze medemens, en dat wij hem alle geluk van de wereld wensen. Roy is mij dierbaar. Op 18 juli landt zijn vliegtuig. Het geld voor het ticket heeft hij moeten lenen. Ook deze episode zal niet gemakkelijk zijn. Eerste prioriteit is een baan vinden, maar mogen wij dan ondertussen een steuntje in de rug bieden?

Mag ik jou daarom vragen voor een donatie voor het Angelfonds, voor Roy? Luister naar je hart. Wat als het jouw kind is? Help mij te helpen. Wat zou ik blij zijn als ik hem een extraatje kan geven, zodat hij het geloof in het goede niet verliest. Dat ik hem, namens jullie, kan laten weten dat er van hem wordt gehouden, omdat alles met alles is verbonden. Zou dat niet een fijn welkom zijn, terug in zijn eigen land? Ik ben ervan overtuigd dat dit zijn vertrouwen zal vergroten. Zijn geloof in engelen heeft hem nooit verlaten. En er zijn heel veel menselijke engelen…, zoals jij.

Dankjewel alvast,

Liefs, Lilian

Spirituele Zaken Limburg: NL31ABNA0492460078
BIC: ABNANL2A
Of: L Ferru,NL 73ABNA 0565 527967 (onder vermelding Angelfonds)
Heb je misschien een tip voor een baan of een woning, regio Heerlen? Alles is welkom.

Op de foto: Roy, vlak voordat hij naar Florida verhuist.