Gelukkelig… Laten we van dit jaar een wonderjaar maken.

Gelukkelelig…

10 januari 2023 / Door Lilian Ferru

Laten we van dit jaar een wonderjaar maken

Lieve Jij,

Vandaag werd ik door de regionale tv ‘RTV Parkstad’ in de stad aangesproken, met de vraag of 2023 een beter jaar gaat worden. Zelfverzekerd reageer ik met: ‘Ja, als we maar in de liefde en uit de angst blijven’. Voordat ik het weet heb ik het over wonderen en gelukkig zijn.

Maar wat is ‘gelukkig zijn’? De laatste weken waren intens, met allerlei herinneringen en flashbacks. Het was vorig jaar, dat Paul het aardse heeft verlaten. Je mag het gerust weten, ik heb me best verdrietig gevoeld. Toch waren er vele mooie momenten. Zo kwamen onze Belgische vriendinnen met kerst logeren. Ook zij behoren tot het Galactisch Team.

Als we op een middag opstellingen doen, krijgt ieder in een gesloten briefje een thema aangereikt. Niemand die weet waar het over gaat. Deze ‘blinde’ benadering is niet alleen loepzuiver, maar het brengt je ook snel tot de kern. Als ik aan de beurt ben, heft de representant haar handen ten hemel. Er is zoveel vreugde. Ik heb geen idee waar ik naar kijk. Dan zegt ze: ‘Er is veel werk te doen. Paul is aan je zijde.’ Ik snap er niets van, totdat ik het briefje openvouw. ‘Het Team’ staat er. Opeens begrijp ik alles. ‘Gelukkelig zijn, daar gaat het om’, zegt de representant. We lachen om de verspreking. Er is een groepshug: ‘Eén met de Bron en niets anders!’ ‘Gelukkelig’, die houden we erin.

Het eerste jaar zonder Paul. Het waren voor mij geen feestdagen, maar duiken in de diepte, waar ik dagen alleen was. Ik had ‘me- time’ nodig en wilde nog eens kijken naar alle gehechtheden, zonder een poging te doen om daar iets aan te veranderen. Gehechtheden zijn er gewoon. Je kunt je er niet van ontdoen, je kunt het alleen doorzien. Dan merk je plotseling dat ze je niet meer vastbinden. Dat was een heel proces en het pijnlijkste moest nog komen.

Zes januari is voor mij een bijzondere dag. Het was toen, in 2010, dat Paul door de beroerte werd getroffen. Het was een ‘bijna dood ervaring’ en het sneeuwde eindeloos. Het kostte me uren om bij hem te komen. Alles stond op de kop. Paul die op magistrale wijze overeind kwam, weet had van het universum. Ik, die naast hem stond en álles wilde doen om er voor hem te zijn. En dan, een aantal jaar later, wordt zijn kleinzoon Lucas juist op die dag geboren. Ongelooflijk, hoe kan dat? Wat een toeval, maar toeval bestaat toch helemaal niet?

Vorig jaar was er weer een zes januari. Het is de laatste dag in het aardse leven van Paul. Hoe bijzonder, alweer deze datum! Net als toen ben ik nu, in 2023, met mezelf in andere sferen. Hoe kom ik deze dag door? In de avonds ga ik met Marianne en Ineke naar de Fromberg. We nemen tuinstoelen mee, en plaids, de koelbox, de boombox, kaarsjes, bloemen, foto’s. We draaien plaatjes: ‘Stairways to Heaven’. We kijken naar de volle maan. Het is allemaal zo magisch. En opeens zijn er duizenden fonkelende sterren. Paul en ik hebben deze berg al zo vaak op de racefiets bedwongen. Ik zie het zo weer voor me. Dan opeens is de lucht gevuld met laaghangende witte wolken. Ik ben vol verbazing. Het is alsof we in dons zijn gehuld. We blijven tot het ochtendgloren. Ik kan alleen maar zeggen, dat ik in dankbaarheid ging slapen.

‘Ik wil dat er iets moois’ gebeurt, zei ik nog. De dag erna ontwaak ik uit een droom over Paul. Ik voel me rustig, zit wat in mijn tuintje, starend naar de takjes die boven de schutting uitsteken. De deurbel gaat. Ik denk dat het een teken van Paul is, zoals zo vaak, maar nee, het is Sandra, zijn dochter. Ik kan mijn ogen niet geloven, val in haar armen, wat een verrassing. Gekomen uit het hoge noorden, om te knuffelen, om samen te zijn. Voor het haardje kijken we naar oude dvd’s. Ik smelt en ben gelukkelig.

Sindsdien ben ik me heel indringend bewust dat ik een keuze heb. Dat ik beslissingen kan nemen, dat mijn kijk op de dingen bepaalt hoe ik de wereld waarneem. Ik sluit mijn ogen, snuif in de wind, een kus, nabijheid, ik verhef mezelf. In de geest is alles één. Ik ben bewustzijn. Er is geen moment dan nú. Het verleden is als een film, die ik mag afdraaien zo vaak als ik wil. Maar wil ik dat wel? Als ik denk aan gemis, dat ik mijn schatje niet meer kan vasthouden, ja, dan komen de tranen. Als ik erken dat afscheiding niet bestaat, dat Paul gewoon aanwezig is, dan ben ik vreugde.

Ik ga in de kosmische ontspanning, in de waarheid. Mededogen voor mezelf. Rouwen mag, maar hoeft niet. Er is werk te doen, ik ben beschikbaar. Wonderen zijn niets anders dan uitingen van liefde. Liefde is altijd op zoek naar zichzelf. In deze dagen, waar ik alles heb herbeleefd, is er iets van me afgevallen. Ik realiseer me steeds meer wie ik werkelijk ben en wat de Bron van alles is.

Ja, Paul is aan mijn zijde.
En ja, we gaan voorbij de horizon.
We zijn in het volste vertrouwen.
We staan onder geen andere wet dan die van de Bron.

In de eenheid is alleen maar vreugde.
Laten we met z’n allen de laatste stap zetten.
Laten we het hemelse lied van dankbaarheid zingen.
Laten we van dit jaar een wonderjaar maken.

Laten we met z’n allen héél gelukkig zijn.

Liefs, Lilian

Ik wil iedereen nog eens heel hartelijk bedanken voor de donaties aan het Angelfonds. Wij, jij, zijn engelen die onze vleugels om onze medemens slaan. Vandaag ben ik naar de stad gelopen en toen het regende nam ik de bus terug naar huis. Ik hoefde niet te betalen, omdat de chauffeur de prijzen te belachelijk vond om in rekening te brengen. Ik heb geen strippenkaart, of hoe dat ook heet. Ik zei: ‘Wat lief, jij komt in de hemel.’ Hij glimlachte van oor tot oor. Een klein gebaar kan zoveel betekenen. Met een donatie of een goede daad. Laten we elkaar liefhebben en er voor elkaar zijn.

Ik ben geraakt door de vele reacties over het laatste boek: ‘Paul, de man die uit zijn hersenen zakte’. Juist daardoor wisten mensen waar ik nu door heen ben gegaan. Vele lieve e-mails, gedichten, steun, appjes, bemoedigende woorden, bloemen, zelfs uit Curaçao. Mijn engelen, mijn Team, om me heen. Soms weet ik gewoon even niet wat ik moet zeggen en kan ik alleen in de stilte het bestaan omarmen, wetende dat iedereen deel uit maakt van de schepping.

Ik weet het niet zeker, maar vermoed dat het straatinterview van RTV Parkstad morgen te zien is op de regionale tv en op Youtube. ‘Smullen met Wim’, heet het programma. Het is vast te vinden op het internet.

Dit jaar ligt de focus op eenheid, de bakermat van wonderen. Met retraites, het nieuwe opstellen. Familieopstelling, organisatieopstelling, ziekteopstelling en de healing van Paul, die heel het veld in het licht zet. Durven we te kijken naar wat er in het wereldse speelt, zodat we ons bewustzijn kunnen openen voor het enorme licht van de Bron? Durven we de verbinding aan te gaan? Zijn we bereikbaar? Durven we de liefde te leven? Durven we te zeggen: ‘Ik hou van jou?’ Durven we te vertrouwen op de oneindige leiding, die zoveel meer weet dan wij? Durven we in de overgave te gaan? Hebben we de moed om te kijken naar wat in de onderstroom speelt? Voel je welkom in de Tempel van Paul.

Video: Ik vertel over de onzin van alle onzinverhalen. youtube.com/watch?v=4CNdXZ6C-SM&ab_channel=LilianFerruProductions

De Roos van Hoop is het perfecte cadeau voor elk moment. Er is nu weer een kleine oplage beschikbaar. jijbenteenwonder.nl, of per email info@jijbenteenwonder.nl

Angelfonds: Dankjewel, aan alle lieve mensen. Elke goede daad komt in veelvoud bij je terug. Dankjewel voor de liefde die jij bent.
Donaties voor het Angelfonds.
Dank aan iedereen die ons helpt te helpen.
Spirituele Zaken Limburg:
Bankrekening: NL31ABNA0492460078
BIC: ABNANL2A

https://jijbenteenwonder.nl/
https://www.degoednieuwskrant.nl/