Judith Kusel: Het Einde van een Tijdperk…

Door: Judith Kusel – 12 April 2021

En in het Midden Ontspruit het Nieuwe…

We staan aan het einde van een tijdperk – het tijdperk van de Oude Aarde en alles wat in dat tijdperk werd gecreëerd en geschreven en vastgelegd, geprogrammeerd.

Het is aan het desintegreren. Het is inderdaad al weg, en alles bestaat nu in holografische vorm. We zitten al midden in het Nieuwe Tijdperk en dus in een totaal nieuw begin.

Wanneer we het einde meemaken, rouwen we vaak om het verlies van iets dat we niet kunnen definiëren of onder woorden brengen. Ja, het brengt een gevoel van verlies, van droefheid, en soms een zweem van nostalgie met zich mee. Maar toch, het is voorbij. Het is voor altijd voorbij.

Hoezeer we het ook proberen, we kunnen het Oude Tijdperk niet terugbrengen, de Oude Aarde en de Oude Mensheid.

Maar nu zitten we midden in een totaal nieuwe Schepping, en vaak kunnen we een beetje overweldigd raken, want nu betreden we nieuw en vooralsnog onontgonnen terrein. We worden allemaal vernieuwd, opnieuw uitgevonden en inderdaad, vaak zal verwarring heersen, en daarmee ook momenten waarop we het geloof verliezen, waarop we echt met trillende knieën staan en waarop we onze ogen moeten sluiten en die sprongen van geloof moeten maken, zelfs als we geen idee hebben wat zich werkelijk zal ontvouwen.

Maar in het onbekende, het schijnbaar onbegane, zijn er paden, en inderdaad voetstappen en houvast die zullen ontstaan als we binnengaan, portalen die opengaan waar we nooit eerder toegang toe hadden, en daarmee nieuwe scheppingen, een nieuw begin. Het is aan ons om ons diepgaand op de hoogste niveaus te begeven, met een gevoel van nieuwsgierigheid, verder onderzoekend dan wat we ooit hebben gekend, en het gevoel van avontuur toe te laten, en daarmee zal de inspiratie komen.

Ja, we zullen uitgedaagd worden. Ja, hoezeer we ons ook zullen verheffen, er zullen ook momenten zijn waarop we merken dat er iets gebeurt, en dat we inderdaad op de een of andere manier worden teruggetrokken, en dan weer houvast moeten vinden, en in het hervinden van houvast vinden we plotseling een hogere en betere weg, en worden we door ongeziene handen, steeds hoger en hoger getild.

Op een dag staan we even stil om op adem te komen – en dan kijken we achterom en zien hoe ver we al gekomen zijn! We staan daar met ontzag en verwondering.

We herkennen onszelf niet meer, want nu zijn we lichtgevend en vervuld van zoveel licht en liefde, en inderdaad, wijsheid – inderdaad, er is vreugde!

Onuitsprekelijke vreugde, want inderdaad, nu we terugkijken, willen we daar nooit meer zijn!

We draaien ons hoofd om en zien de eindeloze nieuwe Schepping voor ons, en we nemen de hand van gelijkgestemde zielen, ware zielsverwanten en nu lopen we hand in hand, schouder aan schouder, met vreugde en ALS EEN, vervuld van het Goddelijke van binnen.

Judith Kusel

Vertaling: Martien