ATLANTIS EN DE INNERLIJKE STRIJD VAN LICHTWERKERS

ATLANTIS EN DE INNERLIJKE STRIJD VAN LICHTWERKERS

24 November 2022 / Door Gerrit Gielen

Lichtwerkers zijn al vele incarnaties lang op weg.
In dit artikel ga ik het hebben over hun rol als dader in de tijd van Atlantis en de slachtofferlevens die daarna plaats vonden. Over de innerlijke conflicten die uit deze tegenstrijdige ervaringen ontstonden en hoe die uiteindelijk leidden tot de geboorte van het Christusbewustzijn.

Atlantis en het ontstaan van dualiteit op aarde

Om te beginnen: wat is dualiteit? Dualiteit is de ontkenning van de innerlijke eenheid van het universum. Het is het geloof in de verdeeldheid tussen de mensen onderling, en mens versus natuur. Mannen tegenover vrouwen, rassen tegenover elkaar, volkeren die oorlog voeren, de natuur die ons bedreigt en dus onderworpen moet worden. Dualiteit is het geloof dat we omringd zijn door vijanden die we moeten bestrijden. Dualiteit is een mentale illusie die de mensheid gevangen houdt. Een illusie die ontstaat als ons denken niet langer gebaseerd is op liefde maar op angst.

Wat heeft dit met Atlantis te maken?

Atlantis was een beschaving die lang geleden ontstond toen een bepaalde groep kosmische zielen, die hun oorsprong elders in het universum hadden, besloot om op aarde te incarneren. Er waren toen al mensen op aarde aanwezig, die je de aardemensen zou kunnen noemen. Die hadden innerlijk een wat andere afstemming en een ander bewustzijn. Ze waren erg op de aarde gericht en voelden zich een onderdeel van de natuur op aarde; ze zagen dieren bijvoorbeeld als gelijkwaardige medebewoners. Door hun binding met de aarde speelt in hun psyche de moeder energie een grote rol.

Atlantische mensen waren meer op de kosmos gericht, ze waren zich bewust van hun oorsprong, waren meer mentaal, meer intellectueel ontwikkeld, en beschikten ook over de krachten van het derde oog. Ze zagen er ook wat anders uit, ze waren langer en lichter van kleur. Ze beschouwden zichzelf als superieur.

Het gevolg van hun incarnatie op aarde was dat er een klassenmaatschappij ontstond, waarbij de Atlantiërs de bovenklasse vormden, de heersende klasse. Deze zielen waren onder andere hier naartoe gekomen om de aardemensen te helpen en te beschermen. Maar ze keken ook neer op die aardemensen, ze beschouwden hen toch als minder ontwikkelde wezens die zij moesten onderwijzen en verlichten.

Je kunt wat er toen gebeurde een beetje vergelijken met wat er veel later in de menselijke geschiedenis plaatsvond – geïnspireerd door onbewuste herinneringen aan Atlantis – tijdens het tijdperk van de kolonisatie. De blanke kolonisatoren zagen zichzelf als degenen die kwamen om de ‘wilden’ te verlichten, te kerstenen en de moderne beschaving bij te brengen. Zij zagen deze opdracht zelfs als ‘the white man’s burden’: het was de last van de blanke man om de rest van de wereld te verlichten.

Later pas begon men te begrijpen dat we heel veel van die zogenaamde ‘wilden’ kunnen leren: hun band met de natuur, het sjamanisme, de spiritualiteit van indianenstammen en van een land als India brachten en brengen veel nieuwe inzichten in onze Westerse samenleving. De idealen van de verlichting die onze samenleving zo grondig veranderd hebben vonden hun oorsprong in de ontmoeting met indianen die vaak weinig ophadden met de hiërarchische en op bezit en macht gerichte samenleving van de Europeanen. Vrijheid, gelijkheid en broederschap is geen Europese uitvinding.

We beginnen nu in te zien dat die kolonisatie ontzettend veel leed en ellende heeft gebracht onder de gekoloniseerde volkeren. Dit is een herhaling van Atlantische thema’s. Ook de Atlantiërs meenden vooruitgang en beschaving te brengen, en handelden vanuit een bepaalde arrogantie en een miskenning van de waarde van de bestaande ‘primitieve’ culturen.

Op een bepaald moment eindigde die Atlantische beschaving. Dat kwam ten dele door krachten van de aarde (natuurrampen), ten dele ook vanuit een groeiend besef van Atlantische mensen zelf dat ze verkeerd bezig waren en het tegengestelde bereikten van wat ze beoogden. 
De Atlantische beschaving stortte in elkaar.

Daarna, in volgende incarnaties, gingen de Atlantiërs zich mengen onder de aardemensen. Ze werden een deel van hen. Alleen, die lange Atlantische beschaving, die zo’n honderdduizend jaar geduurd heeft, had wel een diepe psychische impact. Die functioneerde als een soort energetische mal voor toekomstige samenlevingen.

Aardemensen begonnen de cultuur van hun overheersers te imiteren, ze probeerden in hun manier van leven en werken eigenlijk steeds Atlantis te herscheppen. En daarmee werden ook de fouten van Atlantis herhaald. Ze hadden de dualistische ideeën. die ten tijde van Atlantis ontstonden, verinnerlijkt.

De psychische erfenis van Atlantis

Ik zal hier drie voorbeelden noemen van dualistische denkwijzen die hun oorsprong vinden in Atlantis. We zijn er nog hevig mee aan het worstelen.

1. De creatie van een heersersklasse

Om te beginnen verinnerlijkten de aardemensen het idee van een heersende klasse naar Atlantisch voorbeeld. Hoe deden ze dat? Door zelf vanuit hun midden de adel te scheppen, een klasse van mensen die op grond van hun bloed en hun afkomst over bijzondere rechten beschikten. Dit moest een heersende klasse zijn van mensen die op grond van hun geboorte speciaal waren, vaak, zoals bij de farao’s van Egypte, zelfs goddelijk. Die goddelijke machten werden aan hen toegeschreven vanuit een herinnering aan de kracht van het derde oog van de Atlantiërs.

Die adel, met het koningshuis als de hoogste adel, is er nu nog. Op basis van erfelijkheid worden mensen boven anderen geplaatst en koning of koningin genoemd. Dat de invloed van koningshuizen aan het afnemen is, laat zien dat de mensheid zich aan het bevrijden is van de psychologische gevolgen van Atlantis. Desalniettemin, het hiërarchische idee dat bepaalde mensen beter zijn dan anderen zit er diep in en is nog steeds de oorzaak van veel onrecht en leed.

Die heersers zelf waren in het algemeen meer gericht op het uitbreiden van hun macht door middel van oorlogen en zelfverheerlijking dan het verbeteren van het lot van hun onderdanen.  Hun geloof dat ze door God waren verkozen om te heersen over anderen hielp hen daarbij niet.

2. Onderwerping van de natuur

Een ander voortbrengsel van Atlantis is het idee dat de aarde iets is dat beheerst dient te worden. De Atlantiërs voelden zich nooit echt een deel van de aarde; ze wisten dat ze een andere oorsprong hadden en identificeerden zich met die kosmische herkomst. Ze keken neer op de aarde. De aarde en de natuur moesten gecontroleerd worden. Hierdoor creëerden ze een groeiende spanning met de natuur die uiteindelijk tot een noodlottige uitbarsting zou komen en de ondergang van Atlantis zou veroorzaken.

Dit heeft in onze tijd gezorgd voor een vervreemding van de mens ten opzichte van de natuur. In het streven om de Atlantiërs te imiteren vergaten de aardemensen wat ze gegeven was: een diepe band met de aarde en al haar levende wezens. Dit verklaart ook de soms bizarre tegenstrijdigheden van de moderne mens. Mensen kunnen zielsveel van hun huisdieren houden en toch vlees eten afkomstig uit vleesindustrie, waarin dieren verschrikkelijk mishandeld worden. Mensen besteden al hun energie aan hun baas en niet aan hun kinderen en gezin. Overal om ons heen zien we botsingen tussen oude energetische patronen afkomstig uit Atlantis en de natuurlijke energieën van aardemensen.

3. Hiërarchische spiritualiteit en het valse eenheidsbewustzijn

Daarmee nauw samenhangend en van groot belang is het feit de aardemensen, in navolging van de Atlantiërs, een hiërarchische vorm van spiritualiteit neerzetten. Omdat de Atlantische zielen zich sterk identificeerden met hun kosmische oorsprong, was hun beleving van spiritualiteit sterk gericht op de kosmos, het bovenaardse. De aarde zelf, de aardse natuur, werd als minder beschouwd. Zij introduceerden dus in essentie een dualistische spiritualiteit.

Met deze erfenis leven we nu nog. De meeste spirituele leren uit zowel oost als west veroordelen het aardse, het zinnelijke, het lichamelijke en seksualiteit. Je wordt geacht dit te overstijgen en je te richten op ‘het verhevene’, het bovenaardse; het aardse is het lagere, het ondermaanse. Dat is in de kern Atlantisch bewustzijn. Het is gericht op de kosmos, het is gericht op het onderwerpen van de aarde en het verkondigde ook het idee van een hogere klasse die ‘het volk’ hierover zou onderrichten.

Deze hiërarchische spiritualiteit verkondigt vaak een vals eenheidsidee. Voorbeelden hiervan zijn:

• Er is één God, maar er is ook de duivel.
• Er is een hemel, maar ook een hel.
• Alles is één, maar jouw ego, jouw persoonlijkheid hoort daar niet bij.
• We zijn allemaal één, maar sommigen zijn meer één dan anderen, en sommigen horen helemaal niet bij die eenheid.
• Alles is één, maar de aarde hoort er niet bij en het leven op aarde houdt ons weg bij die eenheid.
• Alles is één, de uiterlijke wereld moeten we loslaten, die hoort er niet bij.

Het is heel eenvoudig: als alles één is, hoort alles bij die eenheid. Persoonlijkheid, ego, spel, geld, illusies, seksualiteit, aarde, innerlijk, uiterlijk, tijd en ruimte – alles wat een naam heeft hoort bij die eenheid en mag gezien en geliefd worden en heeft betekenis. Je ergens tegen afzetten, iets ontkennen, leidt altijd tot dualiteit; het geloof in dualiteit leidt tot psychische spanning en tot innerlijke en uiterlijke conflicten.

De gevolgen hiervan zijn dramatisch: onderdrukking van de eigen seksualiteit, onderdrukking van een natuurlijke spiritualiteit en creativiteit en het ontstaan van diepe schuld-, schaamte en minderwaardigheidsgevoelens in mensen. Het lijden en de psychologische schade die deze ideeën veroorzaakt hebben zijn bijna niet te bevatten. Niet alleen de grote wereldgodsdiensten zijn hier debet aan, maar overal zien we ‘verlichte’ goeroes die eenheidsbewustzijn prediken en ondertussen hun leerlingen seksueel misbruiken.

Het waren vooral de Atlantiërs zelf die, opnieuw geïncarneerd na de val van Atlantis en zich nu bewust van hun vergissingen, botsten met deze hiërarchische ideeën. Zij gingen opstaan tegen hun eigen erfenis, maar dit werd hen niet in dank afgenomen. Ze werden van heerser tot vervolgde, van dader tot slachtoffer.   

De confrontatie met het verleden

Die weg na Atlantis was niet makkelijk voor de Atlantische zielen. Leven onder de aardemensen, en onder de energetische last van Atlantis: het waren pijnlijke ervaringen. Het werd een weg van zelfontdekking, maar ook een weg naar werkelijk leraarschap. Die weg verliep via een confrontatie met het verleden..

Zoals gezegd, de structuren en ideeën die de Atlantiërs hadden gecreëerd, leefden in de aardemensen na de val van Atlantis verder. Zij hadden deze verinnerlijkt: de ideeën over hiërarchie en klasse, de onderwerping van de natuur, het idee van een naar boven gerichte spiritualiteit, waarbij de onderste chakra’s verwaarloosd werden.

Het bleken structuren te zijn die de voormalige Atlantiërs, zowel vanuit hun natuurlijke arrogantie als vanuit hun groeiende hartsbewustzijn, totaal niet konden verdragen. Ironisch genoeg waren juist zij het, die het hardste botsten met de hiërarchische ideeën en maatschappelijke structuren die ze zelf hadden gecreëerd. Ze werden de rebellen, de buitenstaanders, de revolutionairen – en ook de heksen op de brandstapels.

Psychologisch gezien vond er echter een hele waardevolle ontwikkeling plaats: ze begonnen zich te identificeren met aardemensen; ze zagen hun warmte, hun menselijkheid, hun liefde voor hun kinderen. En ze zagen wat het systeem hen aandeed. Voor het eerst ontstond er werkelijke liefde en begrip voor hen, iets wat er in de tijd van Atlantis ontbroken had. De eerste stap naar werkelijk leraarschap was gezet.

Van Atlantiër naar lichtwerker

De fundamentele fout die Atlantiërs maakten was dat ze mensen bewust wilden maken van hun goddelijkheid door ze van buitenaf autoriteit op te leggen. Dat werkte niet, ze gingen daardoor alleen in een (goddelijke) autoriteit buiten zichzelf geloven.

Pas toen ze onder de aardemensen gingen leven, en zelf vaak slachtoffer werden, begonnen ze van binnenuit contact te maken met de aardse werkelijkheid en vanuit die verbinding  dingen te veranderen. Juist toen vervulden velen hun spirituele missie. Door trouw te blijven aan zichzelf, ondanks vervolgingen, ondanks het vuur van de brandstapel, lieten ze de mensen iets zien. Namelijk dat er een innerlijke kracht, een innerlijke autoriteit en goddelijkheid bestaat die zich niet laat onderwerpen door uiterlijke macht. Daarmee lieten ze zien wat spiritualiteit werkelijk inhoudt. In hun machteloosheid toonde zich hun innerlijke licht. Een innerlijke licht dat vrij is van welke autoriteit ook.

Slachtofferschap kreeg betekenis.

Zo werden Atlantiërs de leraren die ze altijd al hadden willen zijn, ze werden lichtwerker. Het tijdperk van de verlichting brak aan. De mensheid begon zich te bevrijden van zijn mentale ketenen.

Om de overgang van Atlantiër naar lichtwerker bewust te voltooien, zijn er drie stappen nodig.

1) Slachtofferdenken loslaten

Slachtofferdenken impliceert dat er een dader is. Die daders zijn dan natuurlijk de huidige machthebbers. Achter die machthebbers worden dan vaak duistere, soms buitenaardse complotten vermoed. In zekere zin is dat juist, alleen het complot is de energie van het verleden, van Atlantis. De Atlantiërs zijn zelf het complot waartegen ze vechten. De dader zit niet in de buitenwereld maar binnenin.

De overgang van Atlantisch naar christusbewustzijn kan gemaakt worden door de Atlantiër in jezelf liefdevol te omhelzen vanuit het aardebewustzijn, door de Atlantiër te wijzen op de kracht en harmonieuze schoonheid van de natuur. De Atlantiër in jezelf aankijken en zeggen: ‘Kijk eens naar de wijsheid van een indianenstam, de intuïtieve band met de natuur. Voel dat het licht in alles zit, zelfs in iedere steen. Voel wat eenheid betekent, dat echt alles bij die eenheid hoort, ook de onderste chakra’s, ook seksualiteit en emotionaliteit. Voel de natuur, voel de liefde van de aarde.’

2) Superioriteitsdenken loslaten

Door de Atlantiër in jezelf te herkennen en te omhelzen vanuit de wijsheid die je nu, na al die incarnaties, hebt verworven, ontmantelen we de ideeën die de Atlantiërs naar de aarde toe gebracht hebben en waar de aarde nu nog steeds onder lijdt:  het superioriteitsdenken, het denken te weten hoe het voor anderen moet.

Ieder mens heeft een ziel en op een diep niveau volgt ieder mens zijn pad. Je kunt nooit weten voor een ander hoe dat pad loopt, welke soms moeilijke ervaringen een ander opzoekt en welke redenen daarvoor zijn. Als een ander op zijn weg raad nodig heeft, vraagt hij of zij daar wel om. Veel mensen die zich spiritueel leraar noemen zijn in wezen bezig anderen weg te trekken bij hun zielspad. Een goede leraar schenkt zijn of haar leerlingen vertrouwen in hun eigen innerlijke autoriteit en maakt zichzelf zo snel mogelijk overbodig. Zolang je niet Alles bent, zolang je niet de Éne bent, kun je de keuzes, het pad, van de ander nooit helemaal doorzien.

3) Innerlijke dualiteit overstijgen

We zijn dader geweest en slachtoffer. We kunnen tot een liefdevolle synthese van beide komen als we begrijpen dat het geen uiterlijke dualiteit is, maar een innerlijke. De dader zit in ons, en het slachtoffer in ons is niet slachtoffer van een dader buiten ons, maar van een dader in ons. Na een lange weg van vele eeuwen vond de dader energie zijn weg terug naar ons. We overstijgen die innerlijke dualiteit door de dader in ons liefdevol aan te zien. Hij begon met de beste bedoelingen: zijn licht en weten verspreiden. Tegelijkertijd zit daar het begin van de fout: het geloof dat anderen niet op eigen kracht hun weg kunnen vinden. Dat ze zonder jou verloren zijn, want jij weet het beter en ziet de juiste weg.

Zo werd de helper dader, en uiteindelijk komt die dader energie bij je terug. Vrijwel alle structuren waar lichtwerkers tegen aan botsen in deze wereld, starre kerkelijke en wereldlijke autoriteiten, organisaties die de aarde uitbuiten, etcetera, zijn door henzelf ooit gecreëerd. De manier om die organisaties te ontmantelen is niet er tegen ten strijde te trekken, maar hun voedingsbodem weg te nemen door de dader in jezelf liefdevol te vergeven en te integreren. Dit noemen we Christusbewustzijn.

Christusbewustzijn

Christusbewustzijn is eenheidsbewustzijn. Het is de erkenning dat in alles wat leeft dezelfde goddelijke oorsprong aanwezig is. Christusbewustzijn behelst een onvoorwaardelijke liefde voor alles. En alles betekent ook echt alles. Dus niet: je kunt het hogere alleen bereiken als je iets wegduwt, als je het aardse onderdrukt. Nee, het aardse hoort erbij. Heb je vijanden lief. Heb alles lief waarvan jij denkt dat het er niet bij hoort; het hoort er wél bij.

In diepere zin is het christusbewustzijn geboren uit het huwelijk tussen Atlantiërs en aardemensen. De Atlantiërs hadden de kosmische afstemming, de aardezielen de afstemming op de aarde en de natuur. Vanuit een gelijkwaardige ontmoeting van beide ontstaat liefde en een integratie van beide afstemmingen; de gelijkelijke waardering van het aardse én kosmische; oog voor de ongelooflijke rijkdom van de uiterlijke wereld met zijn prachtige natuur, en erkenning van de innerlijke goddelijkheid. Waardering voor het grote en het kleine.

Het is het samengaan van het geloof in het goddelijke in de mens (Atlantisch) en het geloof in de gelijkwaardigheid van alle mensen (Aards). De spiritualiteit die hier uit voortkomt is de erkenning van het goddelijke in alles: een werkelijk eenheidsbewustzijn.

De geboorte van het christusbewustzijn is uiteindelijk ook de diepere esoterische missie van de Atlantiërs geweest. Ze gingen naar de aarde toe vanuit het voornemen om de aarde te helpen, haar te beschermen tegen vijandige krachten en de mensen daar te verlichten. Maar diep vanbinnen wisten ze ook dat ze zelf iets op aarde hadden te leren: emotionele warmte, verbondenheid met de aarde en de natuur, leven in het nu – en dat dit de weg was naar het Christusbewustzijn.

Het geheim van het Christusbewustzijn

Wij maken een onderscheid tussen binnen- en buitenwereld, voor het Christusbewustzijn is dat onderscheid er niet. De buitenwereld is een afspiegeling van onze binnenwereld, liefde in onze innerlijke wereld leidt tot harmonie in de buitenwereld. Iedere innerlijke strijd geeft dualiteit in de buitenwereld.

Die innerlijke wereld is niet beperkt tot het heden: zodra we het verleden integreren en er innerlijk vrij van worden, straalt dit uit naar alle levens die we ooit meemaakten op aarde. Door de dader in ons, de Atlantiër in ons, liefdevol te integreren, ontmantelen we de machtsstructuren afkomstig uit een oud verleden.

Het geheim van het Christusbewustzijn is dat het niet alleen iets van het nu is, het is een liefdevol bewustzijn dat door al onze incarnaties heen stroomt en heling brengt, een liefdevolle golf die alle facetten van ons zijn, waar die zich ook bevinden in tijd en ruimte, aanraakt. Het tilt de hele geschiedenis op naar een ander bewustzijn.

Besluit

We zijn een lange weg gegaan. We hebben eerst boven de aardemensen geleefd als heersers. We hebben hen opgezadeld met ideeën en structuren waarvan ze nu nog hinder ondervinden. Toen zijn we tussen hen gaan leven en zijn we juist gaan vechten tegen die structuren. Tegen de machtsstructuren, de hogere klassen, tegen de opgelegde hiërarchische spiritualiteit die seksualiteit veroordeelde en het aardse onderdrukte. Nu gaat het er om het Christusbewustzijn te omhelzen, om beide krachten te laten samenkomen en te voelen dat we daarin de eenheid vinden. Het Christusbewustzijn wordt geboren uit het huwelijk van het aardse en het kosmische. Het ontstaat door het overstijgen van de innerlijke dualiteit, die van dader en slachtoffer.

Het Christusbewustzijn wordt geboren als we de innerlijke strijd loslaten, het wordt geboren uit het besef dat alles in ons erbij hoort en verlangt naar liefde. Het wordt geboren als we alles in onszelf liefde geven, het wordt geboren vanuit de harmonie die dan ontstaat.

Het is een helend bewustzijn dat zijn licht niet alleen in het heden verspreid, maar op ieder moment dat we hier leefden en ademhaalden.

Het is de liefde die tijd en ruimte overstijgt.

© Gerrit Gielen
https://gerrit-gielen.net/