Zweden: Een Baken van Licht Tegen Een Wereld Die Gek Is Geworden / Tyler Durden

Zweden: Een baken van Licht Tegen Een Wereld Die Gek Is Geworden

door Tyler Durden Woensdag, 4 November 2020

En zo was het steeds weer.

Aangescherpte beperkingen, verplichte limieten op het openbare leven, avondklok, orders om thuis te blijven, reisverboden met ingrijpende aanpassingen, en alle andere anti-corona beleidsmaatregelen die ogenschijnlijk geen lockdowns zijn: ze zien eruit als lockdowns, ze kwakkelen als lockdowns, maar in deze eufemisme-gevoelige tijden benoemen we ze met een andere naam dan lockdowns.

Gek genoeg blijft de bedoeling veranderen, waardoor het leven en de taal sneller en beter wordt bijgewerkt dan George Orwell zelf had kunnen doen.      

• Eerst moesten we voorzorgsmaatregelen nemen om de curve af te vlakken. Ziekenhuizen en angsten, weet je nog? Toen moesten we stoppen met reizen, of het winkelcentrum bezoeken – want wie heeft dat eigenlijk nodig?
• Daarna moesten we een doek over ons gezicht dragen en van elkaar wegblijven. In het belang van de ouderen, natuurlijk.
• Toen moesten we het openbare leven opgeven voor ieders welzijn.
• De volgende stap, dapper genomen door autoritaire politici en epidemiologen uit de hele westerse wereld, is het bewust overdrijven van de beperkingen – “voor nu” – zodat we enige hoop hebben op het terugkrijgen van de vrijheden voor de feestdagen.

Hoe hard deze verlichte dictators ook geknepen hebben, dit slecht gedragend virus weigert te luisteren. Hoe vreemd, moeten ze denken. Wij hebben een wet aangenomen, een aankondiging gedaan – waarom werkt het niet?

Terug naar jullie kamers, zeiden de Oostenrijkers. Na een explosief aantal positieve testen in de afgelopen week, genoeg met de voorlopige vrijheden en aardigheidjes, jullie hebben huisarrest voor de rest van November. De bijeenkomsten en culturele evenementen zijn stilgelegd; de kerstmarkten zijn gesloten. De IJslanders, al in het voorjaar uitgeroepen tot corona-vrij en de hele zomer in pofstukken gevierd door Elizabeth Kolbert in The New Yorker en Adam Roy Gordon in de Atlantische, spreken nog steeds dromerig over het vieren van Kerstmis.

Toen de laatste rondes van strengere en strakkere beperkingen deze week van kracht werden, vertelden de regeringsleiders, en de minister-president in het bijzonder, hun onderdanen om Halloween en de komende weken op te geven. Laten we deze paar weken opofferen, zeiden ze, zodat we de beperkingen voor Kerstmis kunnen versoepelen. Vette kans.

De Britten en de Fransen zijn nog vastberadener geweest in het vaststellen van tijdlijnen, of “circuitbrekers”, op hun invasieve beleid. We ontdoen u van de vrijheden, de waardigheid en de dingen waarin de meeste mensen vreugde vinden – maar voor een goed doel, en gewoon voor een tijdje, oké?

De naïviteit hier was altijd indrukwekkend. Hou me een keer voor de gek, schaam je. Hou me twee keer voor de gek, schaam je voor mij. De meeste mensen hadden aannemelijk kunnen geloven wat hun politici hen in het voorjaar vertelden over tijdlijnen; dit was een nieuwe situatie, we wisten niet wat de nieuwe bedreiging was, en oude handboeken konden worden weggegooid voordat iemand de tijd had om bezwaar te maken. De teruggetrokken vrijheden zouden terug in de tijd worden gerold, maar zoals de politieke econoom Robert Higgs ons lang geleden heeft geleerd, nooit helemaal.

Iets meer dan een half jaar later gaan we weer door dezelfde beproeving heen. Met veel betere kennis over de (overdreven) risico’s, met veel betere middelen om verspreiding te voorkomen en de ouderen te beschermen. Toch lijkt het niet uit te maken.De politieke opperheren, die niet bepaald bekend staan om hun uitmuntendheid in het interpreteren van statistieken, kijken naar hun exponentiële grafieken – en doen precies hetzelfde wat ze in het voorjaar deden.

Het is bijna alsof het virus zich niet bekommert om jullie onderdrukking, jullie snellere en hardere aanscherping van de maatschappelijke en commerciële strop. Als je mensen gewoon een beetje meer afknijpt, misschien – gewoon misschien – luistert het virus dan…? Franse ministers zijn, net als Amerikaanse beleidsmakers in het voorjaar, gaan verplichten wat voor producten er in de schappen van de supermarkt mogen liggen: zeep is acceptabel; make-up niet. De Duitsers, alom gevierd om hun track-and-trace programma en royale financiële regelingen, kozen voor een “milde” lockdown – “slechts” voor vier weken. Misschien, suggereerde Holman Jenkins in de Wall Street Journal onlangs, “de grotere aantallen zouden kunnen suggereren dat we worstelen met een natuurlijk fenomeen waar we weinig controle over uitoefenen.”

Neem de gammele en zeer geïnfecteerde discussie over het dragen van een masker.Ze zijn effectief, ze zijn niet effectief; ze zijn effectief als je ze goed gebruikt; en zelfs als ze dat niet zijn, telt elk klein beetje. In zijn prachtige informatiefilm beschrijft de New York Times hoe ze werken: “Een goed masker heeft een groot oppervlak, een strakke pasvorm rond de randen en een vorm die ruimte laat rond je neusgaten en je mond.”

Ook al is het nauwkeurig, we hoeven niet veel verder te gaan dan onze dichtstbijzijnde supermarkt om op te merken dat dat niet het soort maskers is dat de meeste mensen dragen. De meeste mensen dragen losjes getailleerde, dunne lapjes die waarschijnlijk wat deeltjes opvangen – wat weet ik ervan? – maar het is onwaarschijnlijk dat het in de buurt komt van de effectiviteit die de voorstanders ervan beschrijven. We hergebruiken ze zonder ze te wassen – kan iemand echt de moeite waard zijn? – we doen ze niet goed aan, ze lekken links-rechts en in het midden.

De terugvallijn?Nou, niet individueel, maar ze maken deel uit van een groter pakket. De New York Times citeert Linsey Marr van Virginia Tech die zegt “iets is beter dan niets.”

Misschien helpt elk beetje in wat anders-zin-zou-hebben-gehad, maar dat is niet hoe de meeste beleidsmakers de bovenstaande terugtrekking van onze vrijheden rechtvaardigen. Ze zeggen eerder dat de infectiecijfers “te hoog zijn,” de curve te steil, de capaciteit van het ziekenhuis voor de behandeling te krap is voor het comfort. Uitgaande van hun eerlijkheid – waarvan ik het faken niet aan hen voorbij laat gaan – is er weinig bewijs dat het geaggregeerde maskergebruik op enigerlei wijze correleert met het aantal infecties.

Zweden, waar vrijwel niemand buiten de ziekenhuisinstellingen gebruik maakt van maskers, heeft een lagere 7-daagse rolsterfte per hoofd van de bevolking dan de VS gedurende vier maanden achter elkaar; lager dan het masker-zwaaien en vergrendelen in het Verenigd Koninkrijk gedurende bijna twee maanden.Zelfs de veelgeprezen Duitse ervaring heeft nu meer mensen die sterven aan (en met) Covid-19 dan Zweden. Infectiecijfers en verspreiding ook: de trends sinds het hoogtepunt van de zomer of het begin van de herfst zien er hetzelfde uit, of je nu een land bent waar men massaal maskers draagt of niet.

Ja, het is mogelijk dat zonder het wijdverbreide gebruik van maskers onder Amerikanen en Britten, de infectiecijfers nog hoger zouden zijn en de sterftecijfers ook. Ik blijf me afvragen, hoe zouden de cijfers eruit moeten zien om zelfs maar te overwegen dat wat we doen niet werkt? Dat het opsluiten van samenlevingen, praktisch gezien, niet veel doet om de ziekte te bestrijden, maar nogal wat om het leven en het levensonderhoud van mensen te ruïneren?

We kunnen voor onze verschillende gevallen de kers op de taart kiezen, al wat we willen: de “succesverhalen” van Vietnam, Nieuw-Zeeland of Australië hebben de dingen niet veel anders gedaan dan Denemarken, Oostenrijk, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten: Onderdruk je volk, en zeg de magische bezweringen. Misschien zal de virusgodheid uw wensen inwilligen.

Ik moet denken aan twee decennia oude woorden van Jason Diakité (artiestennaam ‘Timbuktu’), een van mijn favoriete muzikanten en een van de meest succesvolle hip-hoppers in Zweden. Begin 2000 bracht hij een vrij obscuur nummer uit, Ett Brev (“A Letter”), dat gestructureerd was als een brief aan de toenmalige premier van Zweden. Een politieke rapper – natuurlijk hard links zoals alle goede artiesten – Diakité maakte bezwaar tegen de vele angstaanjagende trends die hij in Europa zag: ontmantelde sociale vangnetten, overbelaste gezondheidsdiensten, oppositie en haat tegen immigranten. Hij nam expliciet een lijst op van landen waar de nazi’s in een typische Antifa-achtige overdaad “de overhand” zouden krijgen: Frankrijk, Italië, “BeNeLux,” en Zweden’s directe buurman Denemarken. De lijst met plaatsen die radicaal naar het zuiden gaan, zoals hij het zag, was lang.

In al deze plaatsen hebben ” Krachten zich vermoedelijk definitief overgegeven.”Diakité wist niet dat bijna twee decennia nadat hij die provocerende regels had geschreven, zijn woorden in het grootste deel van de Westerse wereld zouden klinken.

De autoritaire dreiging van 2020 is heel anders, en in plaats van de neonazistische bewegingen van het begin van de jaren 2000 zijn de schuldigen gevestigde, goedbedoelende politici en technocraten. Net als toen wordt Zweden afgeschilderd als een lichtbaken, dat staat tegenover een gek geworden wereld, de laatste buitenpost van het gezonde verstand en de waarden die ten grondslag liggen aan de Westerse liberale democratie.

Overal gelden andere regels: het maakt niet uit wat de feiten zijn, we moeten harder optreden. Het slecht gedragende virus moet ophouden zich te ontwikkelen, het moet stoppen en ophouden te bestaan. Al het andere, blijkbaar, “lijkt gewoon niet de moeite waard.”

Bron

Vertaling: Martien