Duimen of Denken? Deel 2 van 7 / Door Peter Verellen
2 mei 2020
Duimen of Denken?
Deel 2 van 7
Door Peter Verellen
Nu je geprogrammeerd bent, kan je “helemaal op je eentje” beginnen aan je herprogrammatie. Stel dat je iets ziet of hoort, kan je direct vragen. Klopt dit nu, of niet? De vorige vraag was niet correct, omdat je daar geen ja, of neen kan op antwoorden. Stel je vragen dus eerlijk, rechtdoor en doelbewust. Ja, of neen, moet het mogelijke antwoord zijn. Mijn vorige vraag had kunnen zijn : Klopt het, wat ik hier lees?Het kan zijn, dat er ook verschillen zitten in de intensiteit van ja en neen. Helemaal aan jou, om er zelf achter te komen. Jouw gidsen zullen blij zijn om je te leren kennen, of te ontmoeten, al is het voorlopig slechts mentaal, via de ja, neen vragen. Behoud het respect en geniet er dan van. Je kan jezelf programmeren, hoe je zelf wil. Als ik zo vrij mag zijn, neem ik mezelf als voorbeeld. Het gaat soms vanzelf. Ik heb mezelf geprogrammeerd op waarheid algemeen. Indien ik iets lees dat niet strookt met de waarheid, krijg ik hoofdpijn. Ik kan dit ook terug afzetten en verder lezen, maar waarom zou ik dat doen? Wanneer ik niets zou doen, word ik misselijk, dus wie dat het ook mag geschreven hebben, ik stop ogenblikkelijk met lezen. Hetzelfde kan je dit op voorhand doen, bij iets dat je gaat beluisteren. Misselijkheid bij – niet waar – en een innerlijk stralen bij – wel waar – dat had ik dus bij het beluisteren en het bekijken van de documentaire van Janet Ossebaard. Zalig ! Bij het lezen, of horen over vele zogezegde religieuze, of zelfs spirituele schrifturen, komt, bij wijze van spreken, het haar recht omhoog, over mijn ganse lichaam. Dit is geen goed teken. In elk schriftuur zou wat ik gezegd heb, over het programmeren, als bescherming, om te gaan voor slechts het goede, in de eerste paragraaf moeten staan. En is dat overal zo? Neen, en waarom niet? Omdat je anders misschien een echt “spiritueel persoon” had kunnen worden en er geen ingrijpen meer mogelijk was. Nooit en door niemand. Dat is de reden dat ik zo overtuigd ben van wat ik zeg en zeker van wat ik schrijf. Schrijven is gemakkelijker vind ik, omdat je het nadien nog eens kan nalezen. Woorden zijn zo vluchtig en soms te snel uitgesproken.
Weet dat je alles kunt programmeren, wat met jezelf te maken heeft. En dat doen we ook continu. Wij programmeren onze eigen lichaamscellen, alle dagen opnieuw. Toegegeven het gaat nu iets trager, ik zou beter zeggen, veel trager, omdat er van ons oorspronkelijke “zijn”, bijna niets overschiet. We hebben een DNA van twee strengen. Dat weet iedereen. Wat het DNA letterlijk is, of doet, valt moeilijk onder woorden te brengen, en toch ga ik het proberen. Oorspronkelijk zorgde het DNA ervoor, dat alles wat jij bewust dacht, dus het scheppende denken of het creërende denken, ook tot uitvoering werd gebracht. Goed Nieuws, het gaat binnenkort terug zo worden. Vandaar is enige “training” wel aan te raden. Door de onderdrukking van de duisteren, en dan vooral, door de fantastische farmaceutische industrie en het voortdurende saboteren van onze eigen genezing of helende processen, hebben wij nu twee DNA-strengen. Twee strengen die nog steeds verbonden zijn met elkaar. In deze “verbinding” zit het oorspronkelijke nog steeds vervat. Hou u vast, maar probeer het u toch even voor te stellen. Het DNA gaat spoedig terug naar zijn oorspronkelijke staat van twaalf strengen. Stel u een fietskabel voor en haal telkens een streng weg van de oorsprong. Zo zien wij er nu uit. Helemaal uitgerafeld tot op de draad. We overleven nog. Ja, dat kunnen we stellen. Onze menselijke energie is er helemaal uit. Toen Jezus op Aarde verscheen, kwam hij ons dat vertellen. Dit is jullie Ware Aard. Dat is wat hij hier kwam doen en niets anders. Ons proberen “iets bij te brengen”. Hij kon niet toveren of hij had geen bovennatuurlijke krachten, neen, hij kwam vertellen wie wij waren. We waren het vergeten en via zijn lessen had het gekund om terug op de hoogte gebracht te worden van onze menselijke mogelijkheden. Daarom vertel ik zo graag over de vijfde dimensie, dat is een stap terug naar onze hogere krachten. Ware aard terug. Omdat we zo ver verwijderd zijn van onze ware aard en mogelijkheden gaat dit in kleine stapjes. Langzaam maar zeker. Hoe meer er gewerkt wordt aan het bewuste, visualiserende en creërende denken, hoe meer de energie aangesproken wordt als het ware, waar wij tegen zeggen. Het mag gaan gebeuren. Het is tijd, om ons DNA terug naar zijn oorspronkelijke staat te doen “evolueren”. Echter niet zoals nu, met woorden, maar met daden. En nu spreek ik heel doelbewust, tegen elke persoon die iets wil bijdragen aan de “redding” van Moeder Aarde. Deel het “enthousiasme” en wel onder elkaar. Iedereen die helpt, doet het niet voor de schouderklopjes en heeft het niet nodig om het ego gestreeld te krijgen. Dat weten we allemaal. Nu spreek ik over iets veel en veel groters. Door overtuiging, neem ik terug het voorbeeld van de documentaire van Janet Ossebaard. De Val van de Cabal. Je kan dat goed vinden en daar is natuurlijk niets verkeerds aan, dan stopt het daar. Tof, proficiat, goed gewerkt, we zullen wel zien zeker. Of, je kan je energie, waar je nu volgens je eigen frequentie van kan gebruik maken, in de weegschaal gooien en je “verbinden” aan de energie, die het gaat laten stoppen. Door op elk van haar onderwerpen, waar ze een halt wil toeroepen, ja, zo gaat het gebeuren, aan toe te voegen, verhoog “jij” deze energie niet alleen exponentieel, maar dan misschien maal duizend, ik geef maar een voorbeeld. Wij gaan niet met ons allen voor de schouderklopjes, maar we kunnen onze “positieve energie” slechts vermeerderen bij ons zelf. Rekenen op diegenen die nog in een diepe slaap zijn is tevergeefs. Daarop wachten is tijdverlies. Alle dagen kunnen jullie als “helpers” meer doen dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Ja, ja, ja, bevestig alle woorden, teksten, verhalen, documentaires, daar waar “jij” voelt dat het klopt. Je moet het natuurlijk wel voelen. Ben je geprogrammeerd, zoals ik hierboven aangehaald heb, dan ben jij vanaf nu een “lichtbundel” waar de duisteren van op de loop schieten. Stel je dit ook voor. Jij laat enkel nog het licht toe. Het is nu de tijd dat we ons moeten verenigen en bewust de lichtenergie maal duizend of meer laten gaan. Ik ga alle dagen voor maal oneindig. Hoeveel corona-slachtoffers willen wij nog laten sterven? Vermits het DNA nu nog maar twee strengen bevat, zou het een actie van lange adem zijn. Nu, vandaag dus, hebben we Kosmische en Goddelijke hulp om het voor mekaar te brengen. “Samen”.
Wij gaan er zelf voor moeten zorgen en gooi je hoop of je goede verwachtingen niet te grabbel. Wees je bewust van je eigen energie en ga er voor. Infecteer bewust mensen met jouw licht. Ik druk het eigenaardig uit, maar het is wat ik bedoel. Straal bewust in het rond zover je kan zien met jouw eigen licht. Programmeer, herprogrammeer en begin te stralen, als nooit te voren. Je moet niet zeggen tegen iemand. Hier heb je mijn licht, neen, je moet het doen, zonder vragen te stellen.
Oei, dan ben ik toch in overtreding met de “kosmische wetmatigheid” vrije wil. Natuurlijk en zwaar. Wat ik hier schrijf is ook een zware overtreding in het verdelen van informatie. Dit is een noodgeval en dan tellen de regeltjes even niet mee. Nood breekt wet. Stel je voor dat ik brandweerman zou zijn. Elke avond kom ik even bij je aanbellen om te vragen of je wel al het vuur hebt afgezet, en dat je toch geen kaarsen hebt laten branden. Elk huis ga ik af om te vragen of zeker alles in orde is. Zou ik daar de tijd voor hebben, denk je? Neen, dat zijn regeltjes, die de mensen zelf dienen te weten. Maar toch, ik ben een vooruitziend persoon en ik licht zoveel mogelijk mensen in. Voortdurend. Stel, dat ik je reeds vele malen zou verwittigd hebben, over deze brandveiligheid, telkens opnieuw, tot “vervelens” toe. En toch… staat je huis in brand. Hoe zou ik reageren als brandweerman in functie? Ah, ja, dat komt er nu van zie. Ik had het je nog zo gezegd. Eigen schuld dikke bult. Zal ik anders nog eens de regeltjes goed uitleggen, voor de volgende keer? Zou ik zo reageren, denk je? En voor het naar buiten dragen van eventuele slachtoffers, zou ik dan formulieren laten invullen, laten tekenen door alle partijen, om zeker niets verkeerd te doen? Eerst praten en dan handelen. Zou dat de juiste volgorde zijn, denk je? Neen, ik dacht het niet. Probeer maar eens een brandweerman tegen te houden in zijn functie, het zou je beste dag niet zijn. Zo moeten wij ons gedragen als lichtwerkers of “helpers” noem het weer zoals je zelf wil. Geen woorden maar daden. Wij moeten ons bewust zo sterk maken, ons door niets of niemand laten tegenhouden, om de slapers mee te redden. We trekken ze uit het brandende huis, het straat op en nadien is er tijd om alles uit te leggen. Niet meer er voor of tijdens, die tijd zijn we nu al voorbij. Het is nu aan ons. Aan de zijlijn staan kijken wat er gebeurt helpt niemand, ook de slapenden niet. Wij moeten, sorry voor het woordje moeten, maar daar heeft u voor gekozen, toen u hier in deze tijd op aarde een geboorte nam, dus ja, het is uw eigen gekozen taak, die nu wacht om vervuld te worden. Wij moeten er dus voor zorgen dat onze “witte energie” zo gigantisch wordt dat elke “duistere” in de buurt niet anders kan dan een grote omweg maken. Voortdurend onszelf versterkend door mekaar te voorzien van niet geziene en ongekende energie. Iedereen wil God leren kennen, toch? Het is de moment, hij staat klaar voor ons en heeft de energie, die we nu missen aan Licht, klaar om ons te geven, we moeten ze alleen willen aanvaarden en er heel bewust mee aan de slag gaan. Duimen of hopen op een goede afloop is mooi. Denken is beter, omdat het voedend en versterkend werkt. Indien jij, je op welke wijze dan ook aangesproken voelt, in het lezen van deze tekst, ben ook jij klaar, om te helpen in het “beëindigen” van onze wereldwijde onderdrukking. Het licht neemt over. Neem deel aan de verspreiding hiervan. Ga aan de slag met je eigen Onvoorstelbaar Sterk denken.
Niet-denken was nog “iets”, dat ik ging bespreken. Zou het toeval zijn, dat ik dit als laatste neem? Wat denk je? Is niet-denken nu “iets” of “niets”? Toen ik in mijn jonge jaren met yoga begon werd dit soms al eens gebruikt, om meditatie aan te duiden. Sommigen zeiden : Mediteren is stoppen met denken. Is dat alles? Stoppen met denken en klaar? Dat kan toch zo moeilijk niet zijn … ? Toch ? Om er even de eerste zin bij te halen van de Patanjali Yoga Sutra’s. Yoga chitti vritti nirodha. Laat ons zeggen dat dit een “belangrijk” werk genoemd wordt, handelend over meditatie. Vind ik ook. Omdat in acht stappen wordt uitgelegd hoe je tot deze meditatie zou kunnen komen. Meditatie… Weer een eenvoudig woord. De eerste zin van deze sutra kent zoals altijd vele vertalingen. Yoga is het beheersen van de mentale processen. Het lijkt wel een kunst apart, een verheven kunst, om in sommige “schrifturen” het zo moeilijk als mogelijk uit te leggen. Ik probeer zelf altijd zo eenvoudig of zo laagdrempelig mogelijk te schrijven. In eenvoudige door iedereen gekende Nederlandse taal. Een mogelijke vertaling zou dan zijn : Yoga, of hier bedoeld meditatie is het controleren van de gedachtegolven in de geest. Niet onderdrukken, maar trachten te “beheersen” of te controleren. – in de geest. Geest wordt hier uiteraard bedoeld, als in het engelse “mind”. Onze geest, en niet de geest van iets of iemand anders. Geest. Een heel moeilijk woord vind ik dat, in onze eigen taal. Gedachtenruimte, had duidelijker geweest. Kamer, plaats. Men zegt ook wel eens lachend. Je bovenkamer. Alle woorden zijn weer goed, als je begrijpt dat het hier over een “omgeving” gaat waar het mogelijk is om de “gedachten”, emoties, indrukken, verlangens, verwachtingen, noem het weer zoals jij wil, te “zien”, dus te herkennen en te erkennen, om er dan doelbewust mee aan de slag te kunnen. Je kan nooit iets beheersen of controleren, indien je het niet eerst “ziet”. Herkennen en dan nadien het belangrijkste, het erkennen. Indien je iets niet “erkent” dus toegeeft aan jezelf dat je dat liever zou veranderen, gebeurt er helemaal niets. Ook niet in meditatie. Nooit. Meditatie is de “sterkste” tool. Meditatie is het sterkste gereedschap, ik herhaal het nog eens. Om je daar te krijgen, waar je zelf wil. Iemand anders is niet in staat om “jou te veranderen”. Ook al lijkt dit soms even te werken, in een relatie bijvoorbeeld, op den duur, zal dit verloren moeite zijn. Toch nog even iets, over dat gereedschap. Stel je voor dat je ergens een vastzittende bout hebt. Je moet weten dat die bout er is, je moet weten dat hij vastzit en je dient te weten, waar de bout zich bevindt. Ter verduidelijking van het herkennen en erkennen dus. Terug naar de bout nu. Je hebt de sterkste tang die er bestaat in jouw bezit. Wat ga je er mee doen? Doelloos mee in het rond happen? Ik doe zomaar iets met de sterkste tang ter wereld? Neen, dat ga je zeker niet doen, waar haal ik het trouwens, deze uitleg. Natuurlijk ga je deze bewust gebruiken. Tang op de bout, de juiste “richting” uitdraaien en klaar. Waarom zijn er dan zovele mensen in mijn “eerste” jaren die me “duidelijk probeerden te maken” dat ik verkeerd was? Je moet “mediteren zonder doel”, dat moet je doen en al de rest is “ego”. Waarschijnlijk heb je gelijk, zei ik dan, maar ik wil het zien en voelen, laat me maar een paar keer met mijn hoofd tegen een muur knallen, dan zal ik het wel leren, toch bedankt om me te willen verwittigen. En ik bleef wel, ondanks de vele waarschuwingen, mediteren met een doel omdat ik ergens “voelde, of dacht te weten” dat het doelloze rondhappen met mijn tang als gereedschap weinig uit zou halen. En ik had vooral veel tijd, want ik was nog jong en de toekomst zou het wel uitwijzen. Ik had een “doel”, ik had “doorzettingsvermogen”, was niet van mijn stuk te brengen en ik had tijd en de mogelijkheid om er zelf achter te komen. En dat heb ik gedaan en later in deze tekst ga ik er nog verder op in. Nu komt het er op aan, om te begrijpen, dat wanneer je niets doet er ook niets kan veranderen. In het rond zwaaien met alle mogelijke gereedschappen is niet nuttig.
Iemand anders kan jou niet veranderen, maar jij kan dat bij jezelf wel, je moet het “zien” en willen. Een gebruikte woordkeuze bij een discussie : Ja, sorry, dat is mijn karakter, ik kan daar niets aan doen, je moet me maar nemen, zoals ik ben. Wat een verschrikkelijke uitspraak. Toch even ontleden? “Sorry” betekent hier niets, maar wordt gebruikt met de betekenis van. “Brute Pech”, dan een soort van uitspraak, “dit ligt niet aan mij, maar aan mijn karakter”, een uitvlucht dus, gevolgd door een leugen, “ik kan daar niets aan doen” en dan nog een verplichting. Je “moet” me nemen zoals ik ben. Wat een foeilelijk gebruik van onze mooie taal. Ik “moet” helemaal niets. Wanneer je “in relatie” wil gaan met iemand, klopt deze stelling, je moet me nemen zoals ik ben. Indien ik iemand zou willen veranderen is dit geen eerlijke benadering en zeker niet waardig om een relatie “aan te gaan”. Voor de rest is het aan ieder afzonderlijk en persoonlijk, om een correcte burger te worden. Wil je de naam “mens” waardig dragen, gedraag je er dan naar. Zo simpel is het. Waarom spreek ik hier boven over een leugen? Omdat je van je karakter kan maken wat je zelf wil. Ik geef je weer een voorbeeld. Vergelijk even jouw “karakter” met een grote hete pizza. Lijkt eigenaardig, ik weet het. Het is dan ook slechts een voorbeeld. Zou je er in slagen om in één hap deze gloeiend hete pizza op te eten. Neen, en dat is er ook niet de bedoeling van. Dat klopt, maar sommige mensen doen helemaal niets, en anders moet het in één keer gebeuren. Hoe ga je om met je pizza? Je gaat hem eerst laten afkoelen tot een veilige temperatuur en dan in kleine stukjes snijden of uit de hand eten, in kleinere stukken gesneden. Dat bepaal je weer helemaal zelf. Hoe jij hem het liefste eet. Uit de hand of met mes en vork. Kies zelf. Alle mogelijkheden zijn goed, maar sommige stappen zijn niet over te slaan. Afkoelen en kleiner maken. Het moet in het mondje kunnen. Je moet het met andere woorden kunnen “verwerken”. Kleine hapjes, kleine stapjes. Je kunt niet je karakter in één keer veranderen, maar wel in kleine stapjes. Begin met het aanpakken van je handelingen. Vele zelfde handelingen worden een gewoonte, vele gewoontes vormen een karaktertrek, of één van de eigenschappen van je persoonlijkheid, vul dit verder in naar eigen keuze of met eigen woorden, maar het is zo simpel. Maak de stukken zo klein mogelijk, zodat je ze kunt verwerken. En wat met het afkoelen dan? Jezelf bekijken vanop een afstand, of soms letterlijk afkoelen en nadien pas ingrijpen. Terug een voorbeeld. Stel je voor dat je iemand agressief zou bezig zien, je wandelt er heen en zegt tegen deze persoon: “Jij bent een agressieve persoon”. Zou deze agressie dan ogenblikkelijk stoppen? Wie zou daar beter van worden? In dit geval, afkoelen en nadien ingrijpen. Stel dat deze persoon na de feiten, zelf beseft dat hij of zij over de schreef is gegaan, dan zou hij of zij kunnen ingrijpen. Pas als je afgekoeld bent dan kan je er aan beginnen als je zelf wil, in kleine stukjes, kleine stapjes. Slechts als je dat zelf wil. Iemand anders heeft niet het recht om jou te willen veranderen. Stel dat de agressie, die jij gezien dacht te hebben, slechts was ingeroepen, om anderen te beschermen. Dan moet er na de afkoeling helemaal niets gebeuren. Dit was nodig om iemand anders te redden.
Zelf ben ik de laatste tijd meerdere malen “agressief” genoemd. Niet “slechts deze ene keer” neen, een stempel. Jij “bent” agressief. Ik heb nog nooit iemand een duw of een klap gegeven. Wel gebeurt het, dat ik “luider ga spreken” en dan krijg ik deze stempel. Jij denkt dat je alles beter weet en dat je op je eentje de wereld gaat redden. Mensen vragen niets aan jou, laat iedereen met rust. Nadien word ik dan vergeleken met een narcist. Dan moet ik uitleggen dat een narcist enkel aan zichzelf denkt en dat ik nu slechts aan de anderen denk. Het luidere spreken wordt dan meteen gezien als dat ik weer begin te roepen en dat ik veranderd ben. Wie denk ik wel dat ik ben zeg? Moet ik daar nadien dan voor “aan mijn agressie” gaan werken? Ik moet het gebeurde overlopen, en dan zelf een beslissing nemen. Zou ik mij moeten excuseren? Ik zou niet weten waarom, ik heb geen “titel” uitgedeeld. Het “verwijt” dat ik veranderd ben, dat klopt volledig, en hoe. Ik ben al lang niet meer de ‘informerende’ brandweerman. Ik ben een brandweerman in “functie” nu, ga aan de kant, als ik bezig ben. Probeer mij niet van “gedacht” te doen veranderen, door te zeggen dat we wel “zullen zien wat er gebeurt” en dat ik me daar niets van moet aantrekken en me zeker niet zou moeten “moeien”. Je bent een betweter en je zou iedereen beter gerust laten.
Ik zie de vlammen die jij niet ziet, maar ze zijn er zeker wel. Ik ga die nu blussen. Niet alleen uiteraard, maar ik ga mijn steentje bijdragen om te helpen waar het mogelijk zou zijn. Moet ik mij excuseren? Neen, ik heb geen “stempel” gezet. Toch heb ik het gedaan. Ik wil me graag excuseren voor de eventuele hardere of luidere woorden, die er zouden gevallen zijn, of die ik ooit in mijn leven heb uitgesproken tegenover jou. Nooit zal ik mij echter excuseren, aan wie dan ook, voor de hulp, die ik graag zou aanbieden. Ik heb me wel eerlijk afgevraagd en onderzocht, of ik dan toch niet agressief zou zijn? Neen, dus. Wel word ik “lastig”, wanneer iemand, wie dat het ook mag zijn, me zegt dat ik me de rest van de wereld niet moet aantrekken. En dat gaat er inderdaad niet op beteren. Een brandweerman die moet niet sympathiek gevonden worden, leuk of aangenaam, maar wel effectief in het uitvoeren van zijn taak en dat is de brand blussen. Is er dan ergens een brand? Heel de wereld staat in brand. Laat ons zeggen dat het voor sommigen nog onzichtbare vlammen zijn, maar ze zijn daarom niet minder heet of alles verslindend. Diegenen die ze wel zien “moeten” ze blussen. Toch? Waarom zeg ik hier moeten? Omdat het jouw eigen gekozen taak is. Wees je er echter van bewust dat diegenen die je het meeste aan het hart liggen, het hardste zouden kunnen kwetsen. Ben ik dan gekwetst? Neen, ik weet dat het is “om goed te doen”. Einde.
De tijd van het “uitgelachen worden”, of het “uitgescholden worden”, bij het, met de beste bedoelingen, overbrengen of trachten over te brengen van juiste informatie, is voorgoed voorbij. Dat Lieve Lichtwerkers of Goddelijke Dienaren, of geef jezelf een juiste naam, het zijn toch maar weer woorden, is ook een reden van mijn vele schrijven. Het is een beetje contradictorisch, het hele gebeuren aangaande het “ontwaken”. Normaal zou een spiritueel persoon slechts spreken als er hem iets gevraagd zou worden. En dat hebben wij in het verleden altijd gedaan. Niet uitpakken met kennis of waarheden, integendeel zelfs. Wees zo bescheiden mogelijk en leef een sober leven. Ik ben er voorstander van om niet over iets negatiefs te spreken, tenzij er een oplossing tegenover staat, en algemeen blijf ik daar bij, maar… het is anders in deze tijden. En daar kunnen wij met zijn allen hard aan mee werken. Ook jij kan daar, niet je steentje, maar een zware steen aan bijdragen. Waar ik spreek over “de duisteren”, om alle onheil te benoemen onder één noemer, zeg ik er steeds bij dat hun grootste kracht steeds deze van de “onwetendheid en de onbekendheid” waren. Daar kunnen we ze onderuit halen. Samen ! Door de “ja” de wijde wereld in te sturen. Hoe dan?
Wordt vervolgd
