9/11, Apollo, Covid – Leugens, Leugens, Leugens / Door: Martin Geddes –
9/11, Apollo, Covid – Leugens, Leugens, Leugens
Door: Martin Geddes – 16 Mei 2022
Als je goed kijkt naar “samenzweringstheorieën” en steeds ontdekt dat ze waar zijn . . .
Op 7 september 2001 was ik op zakenreis naar New York, als werknemer van Sprint. Het was een prachtige dag met blauwe hemel, en ik herinner me dat ik in een wolkenkrabber op Times Square stond en Broadway afkeek in de richting van Lower Manhattan en de Twin Towers. Vier dagen later was ik aan het wandelen in Zion National Park toen de wereld in waanzin uit elkaar spatte.
Jarenlang had ik geen reden om het officiële verhaal van die dag in twijfel te trekken, en ik aanvaardde het zonder meer. Ik was op de hoogte van “samenzweringstheorieën” en alternatieve zienswijzen, maar ik zag ze als marginaal en onbelangrijk. Mijn leven draaide om professionele vooruitgang, kleine kinderen, en persoonlijke ontwrichtingen.
De illegale en onwettige oorlogen in Irak en Afghanistan gaven mij stof tot nadenken. Ik herinner me dat ik Tony Blair het voordeel van de twijfel gaf over de oorlog in Irak, en dat ik het argument van de vredesbetogers dat het voorwendsel van de massavernietigingswapens verzonnen was, van de hand wees. Het was duidelijk dat ik me vergist had, en voor de gek gehouden was”.
Rond het jaar 2010 keerde ik terug naar het verhaal van 9/11, en begon te graven in deze uitdagingen voor het algemeen aanvaarde verslag. Hoe meer ik zocht, hoe groter mijn bezorgdheid werd. Ik kon er niet zeker van zijn wat er gebeurd was, of wie er werkelijk achter de aanslagen zat, of wat het echte motief was. Maar ik kon de harde gegevens niet in overeenstemming brengen met de standaardverklaring die gegeven werd.
Om de officiële versie te geloven, moest men een heleboel zeer moeilijk te negeren anomalieën over het hoofd zien. De Twin Towers waren in vrije val ingestort, onderweg tot stof vergaand, en minimale hopen puin achterlatend (in verhouding tot hun grootte) opgestapeld op gesmolten steen dat maanden nodig had om af te koelen. Het gesuggereerde progressieve instortingsproces breekt de wet van behoud van momentum.
WTC7 stortte ook op ongeloofwaardige wijze in op zichzelf als gevolg van “kantoorbranden”, en dit werd door de BBC aangekondigd voordat het gebeurde. Een geheim ingenieursmodel werd gebruikt om deze onwaarschijnlijke en unieke gebeurtenis te rechtvaardigen. Bij WTC6 was de kern verdwenen, maar dat kan als onbelangrijk over het hoofd gezien worden. Al het puin van de plaats van het misdrijf werd naar China gesleept om te worden opgeruimd, in plaats van bewaard.
Er waren bewijzen van voorgeplaatste explosieven, en u kon er zelfs een paar voortijdig zien afgaan op verdiepingen onder degene die het begaf. Meerdere ooggetuigenverslagen gaven ook bewijzen van explosies vóór de instorting. De vermeende vliegtuigen vlogen onwaarschijnlijke vluchtroutes om slechts verwaarloosbare brokstukken achter te laten. De torens waren uitdrukkelijk ontworpen om een dergelijke inslag te weerstaan, maar toch bezweken ze allebei op precies dezelfde manier.
Intussen scheerde bij het Pentagon een ander “vliegtuig” op magische wijze over het gras om vervolgens te verdwijnen in een ruim in de muur dat kleiner was dan zijn romp, zonder enig spoor van inslag van vleugels of motoren. In die muur zat toevallig het controleteam voor de diefstal van triljoenen dollars, die de dag tevoren was aangekondigd. De “crash” in Pennsylvania liet (toevallig, daar ben ik zeker van) ook geen zichtbare vliegtuigresten achter.
Over geld gesproken, het bewijs van massale verzekeringsfraude was vanzelfsprekend irrelevant. Dat gold ook voor alle handel met voorkennis op de aandelenmarkt, die een voorbode was van wat komen zou. Alle gezond verstand vragen over geld en militaire zaken konden over het hoofd gezien worden, vooral alles wat met de Saoedi’s te maken had. Intussen gebeurde dit alles terwijl het leger stilstond en er geen vliegtuigen werden gescrambled. En toevallig (alweer) waren de CCTV-camera’s in het Pentagon allemaal uitgezet, zodat er geen bewijs was om de officiële versie tegen te spreken. Waarom?
De bevooroordeelde en onder gefinancierde onderzoekscommissie negeerde stapels bezwaren van militairen, piloten, architecten, ingenieurs, en first responders (die verbijsterend genoeg leken te sterven aan omstandigheden die meer met stralingsvergiftiging te maken hadden). De verklaring die in het begin onmiddellijk en zonder enige twijfel werd aangeboden, werd aanvaard als de dader. Er werden geen alternatieve theorieën in overweging genomen.
Niemand zou dit ooit als een vooraf geplande gebeurtenis mogen beschouwen, vooral gezien de tientallen jaren van voorafschaduwing in de massamedia. De occulte symboliek die er overal op te zien is – George Bush die “My Pet Goat” voorleest bijvoorbeeld – is inderdaad van geen enkel belang. Wij zouden het er automatisch mee eens moeten zijn dat de twee oorlogen en de miljoenen doden die uit het officiële verhaal zijn voortgevloeid, een prijs waard zijn om voor onze vrijheid te betalen.
Achteraf is het moeilijk te zien hoe iemand het officiële verhaal kan geloven, zo belachelijk is het en zo vol gaten zit het. Maar een decennium geleden twijfelde ik nog aan mezelf, omdat het verwerpen ervan twee diepgaande problemen opriep. De eerste was dat ons collectieve besef van de werkelijkheid niet klopte, en dat ons regeringsstelsel tot in de kern corrupt en misdadig was, en toch geloofden de meeste mensen er op de een of andere manier in. De tweede was waarom er geen bezwaar was van eerlijke militairen en geen duidelijke tegenbeweging om deze misdadigers uit de macht te zetten.
Door deze aanslepende vragen hield ik mijn opvattingen voor mijzelf en besprak ze niet in mijn beroepssfeer of in het openbaar. In de jaren die volgden op mijn eerste aanvaarde “samenzweringstheorie”, was ik betrokken bij paradigma-doorbrekend en baanbrekend telecomwerk. Mijn deskundige collega’s waren goed in staat om de onzin van de heersende ideologie te doorzien. Maar op een dag suggereerde ik dat het Apollo-verhaal niet helemaal klopte, en ze keken me aan alsof ik gek geworden was.
Als u zich wilt verdiepen in het maanlandingsverhaal, raad ik u de prachtige essayreeks “Wagging the Moondoggie” van (de helaas overleden) Dave McGowan aan. Het is fabelachtig geschreven, en buitengewoon grappig als u er eenmaal in graaft. Als het 9/11 verhaal tragisch absurd is, dan is het Apollo verhaal astronomisch komisch. Ik kan me niet voorstellen dat een redelijk en rationeel mens dit gelezen heeft en nog steeds geen vragen heeft over de aangeboden versie van de gebeurtenissen.
Om het officiële verslag te geloven, moet u weer een heleboel anomalieën over het hoofd zien. Amerika, dat in de ruimtewedloop door de Sovjets met gemak verslagen was, en bezweek onder het gewicht van de oorlog in Vietnam, haalde op het nippertje deze magische morele opkikker tevoorschijn. Een verzameling ongeteste in-situ apparatuur die eruit ziet als restjes van een reisje naar Hobbycraft maakte foutloze landingen en opstijgingen op een ander hemellichaam zonder enige repetitie, inclusief rendez-vous met een satelliet die met duizenden mijlen per uur voorbij zoemde.
Al die elektronica uit de jaren 1960, noodapparatuur, camera’s, communicatiemiddelen, batterijen, brandstof, ademhalingsapparatuur, verwarming, koeling, landingsplaatsen, bedden, toiletten, ruimtepakken, en woonruimte werden samengepakt in iets ter grootte van een gezinsauto. Verbazingwekkend genoeg vonden ze later zelfs ruimte om een opvouwbaar voertuig in dezelfde ruimte te stouwen!
Jammer genoeg zijn de hele gegevensverzameling van de missie, en ook de ontwerpen voor dit origami-wonder, “zoekgeraakt of verloren”.
Men wil u trouwens doen geloven dat de reis naar de maan een eenmalige onderneming was, en dat de technologische vooruitgang sindsdien niet meer ter zake doet. In plaats van dat het een triviaal en alledaags voorstel is geworden, is het op de een of andere manier een “vergeten” vaardigheid die niet tegen redelijke kosten of in een redelijke tijdspanne kan worden gerecreëerd. Intussen was Stanley Kubrick wel heel druk bezig met een geheim project op precies de goede momenten…
Hoe goedgelovig moet je zijn om al deze onzin zonder meer te aanvaarden?
Wel, het blijkt dat kwaliteit in overvloed beschikbaar is. We zien hetzelfde patroon van massahallucinatie spelen bij C-v-d. Een “virus” (waarvan het bestaan nog steeds niet onomstotelijk bewezen is) duikt plotseling op en de juiste reactie is… alomtegenwoordige ontneming van burgerrechten en een gecoördineerde wereldwijde terreurcampagne. Normale middelen om het immuunsysteem op te vijzelen (zoals vitamine D) worden genegeerd; doeltreffende en goedkope middelen om de ziekte te bestrijden (zoals ivermectine) worden afgekeurd en moeilijk verkrijgbaar gemaakt.
Intussen worden angst inboezemende gezichtsmaskers verplicht gesteld, hoewel er weinig tot geen bewijs is dat ze effectief zijn, en ze aanzienlijke gezondheidsrisico’s met zich meebrengen (zoals hypoxie en longontsteking). Mensen in verzorgingstehuizen worden vermoord met midazolam, slachtoffers in ziekenhuizen worden gedood met remdesivir, en bestaansmiddelen (en geestelijk welzijn) worden vermorzeld met lockdowns. Alle anderen worden aangemoedigd om de buitenlucht en socialisatie te mijden. Dit gebeurt allemaal in naam van de volksgezondheid.
Dan wordt een ongeteste gentherapie van bekende oplichters gelanceerd als de enige oplossing, ondanks overvloedig bewijs van fraude in elk voorafgaand stadium. Het ontbreken van gegevens over de veiligheid op lange termijn wordt aangeprezen, de normale medische ethiek wordt omgekeerd, en de prik wordt verkocht als pro-sociaal, hoewel de producenten ervan geen enkele bewering doen over verminderde overdracht of infectie. Het product wordt zelfs aangeboden aan kinderen die geen noemenswaardig risico op de ziekte lopen, ondanks redelijke zorgen over effecten op de vruchtbaarheid, of mRNA dat het DNA aantast.
9/11, Apollo, C-v-d – drie collectieve krankzinnigheden onder vele andere. Het laatste decennium is voor mij heel vreemd geweest. Als je eenmaal ziet dat “normaliteit” een gekkenhuis is, kun je het niet meer ontkennen. Het falen van één deel van de psychose om je in de val te lokken, leidt ertoe dat je steeds meer in twijfel trekt, en steeds grotere delen van de “consensus-realiteit” op leugens vindt berusten, en vervreemd raakt van degenen die fabelachtige sprookjes willen geloven. Langzamerhand ben ik gaan begrijpen hoe deze massahallucinaties eigenlijk werken.
Ten eerste is de absurditeit en de brutaliteit van de leugen een kenmerk, niet een fout. Als de mensen eenmaal op grote schaal het manifest onmogelijke hebben aanvaard, hebben zij een onbewuste inwendige schaamte over het feit dat zij onderworpen zijn. Wat voor hen telt is de “algemene kennis”, dat is wat zij geloven dat andere mensen geloven. Als sociale wezens vindt men het belangrijker om bij de menigte te horen, dan om gevaarlijk geïsoleerd en uitgestoten te zijn.
Ten tweede lokt het wijzen op het probleem een gekwetst ego uit bij de misleide. Een zichzelf versterkend systeem van sociale politie houdt de leugen in leven, opdat niemands trots gekrenkt wordt. Degenen die het verhaal in twijfel trekken en de anomalieën aan de orde stellen worden genegeerd, afgewezen, of belachelijk gemaakt. In de loop van de tijd raakt de leugen steeds dieper verankerd; het feit dat de leugen al zo lang bestaat is het bewijs voor haar legitimiteit.
Ten derde is onze maatschappij niet gastvrij voor afwijkende meningen en andersdenkenden. Censuur wordt impliciet gevierd wanneer degenen die op de volkswaan wijzen het zwijgen wordt opgelegd. De voorwaarden voor een respectabel debat stellen de leugen buiten spel. Nieuwsgierigheid, ruimdenkendheid en feilbaarheid worden lippendienst bewezen, maar een narcistische cultuur maakt ze onmachtig als krachten in de heersende maatschappij.
Ik hoop dat het delen van mijn eigen “samenzweringsanalyticus” reis verhelderend is voor anderen. Ik heb geleerd weinig op te hebben met de heftige meningen van mensen die de gegevens niet hebben onderzocht, hun behoefte om gelijk te hebben niet hebben onderdrukt, of de mogelijkheid van het kwaad aan het werk niet onder ogen hebben gezien. Ik verwacht dat deze drie enorme leugens (en nog veel meer) mettertijd ontmaskerd zullen worden, en de waarheid heeft niemand nodig om haar te verdedigen – ook ik niet”.
Martin Geddes
Vertaling: Reinier
