Impuls van de ziel of het ego?

IMPULS VAN DE ZIEL OF VAN HET EGO?

15 augustus 2019 / Door eliaslimusemmanuel

Tijdens sessies en seminars hoor ik vaak dat mensen het moeilijk vinden om te onderscheiden tussen de impulsen van de ziel en die van het ego.

Kort samengevat: de boodschappen van de ziel zijn steeds zacht en licht en gaan met een zekere vreugde van herkenning gepaard. Het is een herkennen van de waarheid tot in de diepste diepte van ons zijn. Daarentegen wordt al wat van het ego komt vergezeld van een zekere druk, spanning en veel zwaarte. Ik moet, ik zal, ik kan niet anders dan …

In de jaren zeventig en tachtig ging ik regelmatig in Londen naar het ‘Festival for Mind, Body and Spirit’, waar mensen uit de hele wereld samenkwamen om het Nieuwe Tijd’s gevoel samen te vieren, ik kan er geen betere uitdrukking voor bedenken. Het was een groot feest met voordrachten en workshops, maar ook een beurs met talloze standjes, van astrologie, via yoga en diverse healingtechnieken tot aura- en chakrareading en channeling. Hier hing helemaal geen commerciële sfeer, maar een energie van vreugde en liefde. In het begin kwam ik er als bezoeker en later gaf ik er zelf voordrachten en workshops. Het Festival bestaat nog steeds en is na een hele tijd weer terug in Olympia.

Het was ook in die tijd dat ‘EST’ populair werd, een seminar over persoonlijke ontwikkeling dat door Amerikanen in
Londen werd gegeven in een groot hotel en waarvan deelname vrij duur was. Tenminste voor mij,

Ik had dat geld niet, maar voelde heel sterk dat ik daarbij moest zijn en vertrouwde helemaal op de wijsheid van mijn ziel. Toen mijn besluit vast stond viel alles op zijn plaats en kon ik het geld, zij het op korte termijn, lenen en vertrok naar Londen. De eerste dag in de voormiddag had ik er al iets geleerd waarvan ik meteen wist dat het dat was, waarvoor ik moest deelnemen. Toch ben ik gebleven, ook voor het tweede weekend dat op het eerste volgde.

Tussen de twee weekends zat ik eens op de brede trappen van St. Martin-in-the-Fields, die kerk bij Trafalgar Square, toen een man naar me toe kwam, die me om geld vroeg. Hij vertelde een verhaal waarvan ik met mijn tenen voelde, dat het hoogst waarschijnlijk niet waar was. Hij vroeg, ik herinner het me nog heel goed, om negen pond zestig, zogenaamd om een treinkaartje te kunnen kopen. In plaats van hem meteen af te wimpelen, realiseerde ik mij dat iemand om geld vroeg en ook dat, mocht zijn verhaal niet kloppen, hij het geld wel nodig zou hebben, anders zou hij het niet vragen. Vervolgens ging ik bij mijn ziel te rade en voelde dat ik hem het geld moest geven en mocht hij liegen, dat dit zijn probleem was en niet het mijne.

Van het geleende geld had ik net nog twintig pond over en moest tot na het volgende weekend daarmee zien rond te komen en toch gaf ik hem de helft ervan. Gelukkig kon ik gratis bij vrienden overnachten. De volgende dag had ik een afspraak met de stichter en directeur van het eerder genoemde Festival. Wij waren vrienden geworden, ook al omdat ik vanaf een bepaald moment begonnen was met hem tijdens het festival te helpen in het ‘Kensington Olympia’, waar het in die tijd plaats vond en waar er in de hoogtijdagen wel negentigduizend bezoekers uit de hele wereld samenkwamen. Zo kwam het ook voor dat ik insprong om een workshop te geven als een geplande om de een of andere reden, soms op het laatste moment,  niet doorging. Dat was wel een uitdaging om zonder enige voorbereiding zo iets klaar te spelen. Ik begon dan met te vertellen wat ik zelf over het thema wist, om het dan om te buigen naar iets waar ik heel goed in thuis was …

De volgende dag, tijdens mijn afspraak, vertelde ik mijn vriend van mijn plannen om in Brussel een centrum te beginnen waar ik in het klein wilde doen wat hij in het groot in Londen op poten had gezet. Toen ik klaar was met mijn verhaal, toverde hij een portefeuille op tafel, haalde er een biljet van vijfhonderd pond uit en legde het met de woorden voor me neer: “Goed idee, hier heb je al iets om je opweg te helpen” …

Met dat geld, kon ik mijn lening voor het seminar terugbetalen en had de zekerheid dat mijn project ook door de Geestelijke Wereld werd ondersteund. Ik vroeg mij wel af of dit gebaar ook had plaats gevonden, als ik die man de dag tevoren had weggestuurd. Veel later kwam ik op de gedachte, dat ik hem dat geld mogelijk schuldig was uit een vorig leven.

Natuurlijk word ik nog steeds gevraagd om iets of iemand te ondersteunen, op straat, of nog vaker via internet. Ik reageer altijd op dezelfde manier, steeds volgens mijn gevoel: soms geef ik en soms ook niet.

Overigens kwam dat idee voor een centrum in Brussel op een moment dat ik weer mijn ziel om raad moest vragen. Ik was bijna veertig en niet erg tevreden met mijn leven. Ik voelde dat ik eindelijk moest doen waar mijn hart naar uitging en mediteerde met de bedoeling een antwoord te vinden.

Het Festival in Londen was iets waar ik steeds naar uitkeek, in zekere zin naartoe leefde. Tijdens deze meditatie kreeg ik het beeld van een centrum voor de Nieuwe Tijd, waar ook voordrachten en seminars zouden worden gegeven. Meteen voelde ik dat dit het antwoord op mijn vraag was en mijn besluit stond vast, ofschoon ik voelde dat ik helemaal niet klaar was om zo’n project uit de grond te stampen.

Ik wende mij toen tot de schepper en zei woordelijk: ‘Ik weet dat ik nog heel veel mis om dit project te kunnen realiseren, maar omdat ik diep in mij voel, dat ik dit moet doen, ga ik ervoor. Dus leer me maar alles wat ik nog mis om te slagen, maar ik wil hiervoor wel geen tijd verliezen. Zo gevraagd, zo ontvangen. Ik kreeg dan ook op korte termijn alles op mijn bord om te verwerken wat ik nog nodig had en het bleek in het begin vaak heel, heel moeilijk. Mijn vrienden gaven me regelmatig de raad om te stoppen.  Alles leek wel tegen te vallen, niets viel meteen op zijn plaats. Toch had ik een onverwoestbaar vetrouwen dat ik uiteindelijk zou slagen. En zo was het ook.

Het werd een centrum waar spirituele leraren uit vele landen voordrachten en seminars hebben gegeven, uit Engeland natuurlijk, maar ook uit de V.S, Mexico, Zuid Korea of tot Sri Lanka toe, maar ook healers en mediums, meestal mensen die ik in Londen tijdens het Festival had leren kennen en waarderen.

Samenvattend over het verschil tussen de impulsen van het ego en van de ziel: In mijn vorig artikel over mijn eerder huwelijk schreef ik hoe dat tot stand kwam onder  grote druk van het ego, dat voor alles een ‘schandaal’ wilde vermijden terwijl ik doof bleef voor de stem van mijn ziel. Daarom liep het ook spaak:

https://eliascoachinghealing.blog/2019/08/12/het-leven-als-gids/

Toen ik mijn gevoel volgde op de trappen van St Martin-in the-Fields, was er geen sprake van druk, het voelde heel zacht. Ik kon in vrijheid kiezen, nam in vol vetrouwen de stap in het onbekende en werd de volgende dag meteen beloond.

Ik koos voor het openen van een spiritueel- en healingcentrum in Brussel omdat dit mij door mijn ziel werd ingegeven en ondanks alle problemen werd het een succes. Dit door het luisteren naar mijn gevoel en een rotsvast vertrouwen. Ook ontdekte ik door deze weg te kiezen snel dat ik een gave voor healing had die ik overigens tot de dag van vandaag nog steeds verder ontwikkel. Als ik in mijn leven één ding geleerd heb, dan is het wel,  dat als we de aanwijzingen van onze ziel, onze intuïtie, ons diepste gevoel volgen, we altijd goed terecht komen.

https://eliascoachinghealing.blog